Jac las: Heimwee naar bloed-Dario Correnti*****

Dario Correnti – Heimwee naar bloed.

Over de schrijver:

Dario Correnti is een pseudoniem waarachter twee auteurs schuilgaan, zoals de flaptekst mededeelt. Twee journalisten naar alle waarschijnlijkheid, gezien de vele verhalen en achtergronden over het krantenbedrijf. Ik vermoed een man en een vrouw. Ik heb de indruk dat de auteurs hier en daar wraak nemen op oud-collega’s. Zoals bijvoorbeeld de hoofdredacteur Cannistrà die wordt getypeerd als een oververhitte, oversekste  Danny DeVito.

Over het boek:

Marco Besana is geen chagrijnige misdaadjournalist, hij drinkt weliswaar en heeft problemen met de andere sekse, met name met zijn voormalige echtgenote, maar wat hem het meeste dwars zit is dat in het veranderende medialandschap geen plaats meer voor hem is. Die wordt ingenomen door zelfbenoemde deskundigen, die goed bekeken, de zaak bij elkaar jatten en de hijgerigheid  aanwakkeren. De 20 jarige stagiaire Ilaria Piatti, bijgenaamd Piattola, tuthola, zo noemen ze haar op de redactie, heeft een flink rugzakje. Daarnaast is ze klunzig, onhandig, zij verstopt haar magere lichaam in paarse Hello Kitty laarsjes en een joggingbroek of legging, met op het hoofd een door oma gebreide muts met oorflappen en pom. Zij wil graag onzichtbaar zijn.

In Bottanuco, Bergamo, Italië, worden een paar afschuwelijke moorden gepleegd. De modus operandi vertoont opmerkelijke overeenkomsten met de moorden op Giovanna Motta en Elisabetta Pagnoncelli gepleegd in 1870 en 1871. De dader daarvan was Vincenzo Verzeni. De dader anno nu ondertekent met ViVe. Het is duidelijk: er is een copycat actief. Het monster van Bottanuco wordt hij genoemd, de seriemoordenaar. Marco, als misdaadjournalist, en Ilaria, het hoogst eigenaardige duo,wordt door de krant op de moord gezet. In een streek, waar discretie het hoogste gebod is, wordt het moeilijk zoeken.

Conclusie:

De auteur heeft een uitstekende thriller geschreven waarin vele elementen aan bod komen. Hij laat de onderzoekers in vele doodlopende straten terecht komen. Echter er is steeds wel een opening die leidt naar een volgende stap in het onderzoek. Op het plot is hier en daar best wat op aan te merken. Maar een kniesoor die zich daar druk om maakt. De karakters van de vermoeide journalist en zijn  frisse, jonge, onhandige stagiaire, en het door de auteur gecreëerde enorme leeftijdsverschil zorgen voor mooie tegenstellingen en worden goed uitgebuit.

Het is een geanimeerde thriller met veel humor. Gevat, geestig en af en toe hilarisch, met een lichte ironische ondertoon. De ontwikkelingen gaan alle kanten op. Ondanks de veelheid aan gruwelijke gebeurtenissen straalt het boek een zekere optimistische, positieve en levendige sfeer uit. Zeker in de eerste helft van het boek. Het tweede deel van het boek is wat serieuzer, minder frivool. Er komt wat meer mist opzetten, letterlijk en figuurlijk. Het wordt donkerder. Het barst van de mooie kleine interessante koppen en karakters. Zoveel dat het wel de freakshow uit Sayricon leek.

Verrukkelijke, korte bondige beschrijvingen van bijv. de inrichting van een huis, of de Aula Scarpa, de anatomiezaal in de universiteit van Pavia. Vol met prachtige ter zake doende opmerkingen die een scherp oog voor details verraden. Kort en bondig zoals ik het graag zie. En altijd en overal uitstekend gedocumenteerd. De couleur locale komt terug in de vele Italiaanse gerechten die de revue passeren en beschrijvingen van toestanden met vakbonden en ander ongerief in Italië. Zoals het verdwijnen van de elegantie: zelfs het dumpen van een lijk onder een bordje ‘Verboden vuil te storten‘ is eerder regel dan uitzondering. Maar ook over de teloorgang van de journalistiek oude stijl. En, misschien wel het mooiste van het boek, Ilaria ontwaakt. ‘Coming of age’ is te ver gezocht, maar het gaat wel die kant op.

Een intrigerende, scherp geschreven thriller, met korte hoofdstukjes en vele, vele uitstekende dialogen. Uitermate boeiend  door de vele zijlijntjes over o.a. de historie van de criminologie en – hoe actueel – DNA onderzoek en vele,vele andere bijverhaaltjes. Een thriller met een hoge amusementswaarde. Ik heb het boek met ontzettend veel plezier gelezen.

Vijf sterren.

Jac Claasen.