Coenraad las: Rode sneeuw-Jørn Lier Horst****

Gastrecensie:

Titel: Rode sneeuw

Auteur: Jørn Lier Horst

Genre: Thriller

ISBN: 9789400506626

367pagina’s|UitgeverA.W. Bruna|2016

4****

Ove Bakkerud wil nog eenmaal een rustig weekend doorbrengen in zijn vakantiehuisje voordat het  vanwege de winter niet meer mogelijk zal zijn. In complete chaos echter – veroorzaakt door inbrekers – treft hij zijn vakantiewoning aan. Dan ontdekt hij ook dat een andere huisje op het park is bezocht door onverlaten.  Dat is nog niet alles, want daar ligt een dode man bij die voorafgaand zeer ernstig is mishandeld.

Inspecteur William Wisting heeft in zijn carrière al heel wat gezien en meegemaakt. Deze moord in Stavern is nieuw voor hem en het lijkt alsof iemand alles te winnen en maar heel weinig te verliezen heeft. Zijn dochter Line is journaliste en wordt onbewust ook bij deze zaak betrokken. Dit valt niet altijd mee voor de inspecteur.

Rode sneeuw is het zevende deel van inspecteur William Wisting, maar in Nederland het eerste deel van het Wisting-kwartet. In het voorwoord beschrijft de auteur een korte voorgeschiedenis van de personages, waardoor  er een inhaalslag wordt gemaakt voor personages die al eerder in zijn boeken aan bod kwamen.

Alle personages worden als rustige, respectvolle  mensen neergezet. Respecteer en behandel de medemens zoals jezelf behandeld wilt worden, wordt dan ook  uitgestraald.

In de verhaallijn van dit boek zitten een paar mooie wendingen waardoor ik  geboeid bleef doorlezen. Niets werd te vroeg onthuld en de ontknoping heb ik totaal niet zien aankomen. Door de samenloop van omstandigheden komt werk en privé dicht bij elkaar, maar de auteur weet dit op een mooie wijze te combineren waardoor de vader/dochter-relatie goed wordt beschreven.

Jørn Lier Horst heeft net als vele Scandinavische auteurs een vlotte, makkelijke manier van schrijven. Hij weet waar hij het over heeft en dit komt in het verhaal goed tot uiting.

Coenraad de Kat.

 

Corina las: Gevangen Wind-Janine van der Hulst-Veerman****

Met dank aan Uitgeverij Lieve Hart voor het recensie-exemplaar.

Over de auteur:

Janine van der Hulst-Veerman verdiepte zich in het leven van vissers en venters aan het begin van de 20e eeuw. Zij debuteerde eind 2013 met de historische roman Lieve Hart! .Voor het vervolg van Lieve Hart!, Gevangen Wind en voor het Nawoord Kaas en Duitse Kruiers, kreeg zij toegang tot familiearchieven en -verhalen van kaasgroothandel Visser Kaas. Beide romans bevatten historische feiten aangevuld met fictie.

De cover:

Past 100% bij de titel en het feit dat het een historische roman is. Dat wil niet zeggen dat ik het perse heel mooi vind. Maar ik hou wel van historisch dus ja ik lees de achterflap.

De achterflap:

Gevangen Wind is het vervolg op de historische roman Lieve Hart! Beide romans zijn in deze uitgave gebundeld.

Lieve Hart! verhaalt over de jonge creatieve Marrie in het begin van de 20e eeuw. Zij leeft een armoedig bestaan in het vissersdorp Huizen en wordt verliefd op Lammert de vissersknecht. Marries moeder waarschuwt Marrie voor Lammert. Zal Marrie naar moeder luisteren?

In Gevangen Wind verlaat Marrie Huizen om elders een bestaan op te bouwen. Zou ze kunnen wennen aan de andere omgeving, gewoonten en gebruiken?

Mijn mening:

In niet al te lange hoofdstukken en een redelijk simpele, maar hele fijne schrijfstijl word je meegenomen door het leven van Marrie vanaf het jaar 1906. Boven elk hoofdstuk staat duidelijk in welk jaar je zit en wie het verhaal vertelt.

Vanaf de eerste regel geniet ik van het ouderwetse, het Huizers taalgebruik en de gebruiken. De verloren gegane beroepen, de klederdracht, ik waan me in de 20ste eeuw en zie het voor me! Janine weet het zo te brengen dat je zo mee voelt met Marrie en haar angst voor wat de mensen zullen zeggen en je voelt met haar mee als ze verhuist en maar niet kan wennen aan dat zo andere leven en de gebruiken.

Lammert is in eerste instantie een onsympathieke man, die heus wel weet wat hij in die tijd teweeg brengt met zijn gedrag. Toch voel ik ook wel met hem mee, want de kerk, de mensen, sommige dingen durf je niet toe te geven. Wat als je ouders zich van je afkeren?

In deel twee gaat Marrie met Lammert een nieuw leven beginnen en in de huidige tijd zou je denken “Meid je bent niet goed!!” Want geen enkele geëmancipeerde vrouw zou pikken wat Marrie pikt. En juist dat vind ik mooi beschreven door Janine. De twijfels van Marrie, maar ook het hele decor van hoe het toen nu eenmaal ging.

Tegen het einde van het boek (1927) zie je langzaam de modernisering opkomen en wat dat doet met de mensen en met de economie in vooral de kleine vissersplaatsen. Ook zo mooi en treffend beschreven en Marrie haar reactie op de automobiel vond ik subliem en er zit ZO een waarheid in.

Conclusie:

Een mooie, pakkende maar zeker geen moeilijke roman waar je je waant in het begin van de twintigste eeuw. Mooi gedaan als je van geschiedenis houdt en wil weten hoe het toentertijd ging in een kleine gemeente.

Vier sterren in zijn totaliteit.

Corina Nieuwenhuis.

Corina las: De roep van de zee-Erika Swyler***

Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Over de auteur:

Erika Swyler studeerde in New York, waar ze nog steeds woont. Ze fotografeert, schrijft verhalen en toneelstukken en schreef met De roep van de zee haar romandebuut. Ze groeide op aan de prachtige noordkust van Long Island, alwaar ze leerde zwemmen nog voordat ze kon lopen.

De cover:

Apart! Rustig en komt het gezicht nu uit het water of zakt het er in weg? Ja ik zou de achterflap gaan lezen.

De achterflap:

Aan de kust van Long Island woont Simon Watson, in een huis dat langzaam van de kliffen dreigt te brokkelen. Het lukt hem nauwelijks om met zijn bescheiden bibliothecarisinkomen het hoofd boven water te houden. Simons ouders zijn overleden, zijn moeder verdronk in de zee waar hun huis over uitkeek. Zijn zus vertrok jaren geleden om zich bij een reizend circus te voegen.

Dan krijgt Simon een oud boek in handen – een logboek van de eigenaar van een reizend festival, eind achttiende eeuw. Een antiquair heeft Simon het boek toegestuurd, omdat het is gesigneerd met de naam van zijn grootmoeder, Verona Bonn. Simon probeert zijn familiegeschiedenis hiermee te ontrafelen, een familie waarin alle vrouwen op jonge leeftijd blijken te zijn verdronken…

Mijn mening:

Erika neemt je via Simon mee in zijn leven en zijn zoektocht naar wat er toch met de vrouwen in zijn familie gebeurd is. Daarnaast beschrijft ze het leven van het rondreizende gezelschap in het eind van de achttiende eeuw.

De zoektocht van Simon en zijn gevecht om zijn huis te kunnen behouden is wat warrig beschreven en Simons gedachtenkronkels bezorgen me de kriebels. Het verhaal ernaast over het reizende gezelschap is daarentegen beeldend geschreven en houden me in de ban.

Voor het verhaal moet je natuurlijk ook het gedeelte van Simon lezen, maar ik merkte dat ik het liefst door zou bladeren tot ik weer bij het gezelschap in de achttiende eeuw was. Simon is een beetje suffig en komt stoffig over, zijn zus en haar vriend doen je nekharen omhoog laten gaan en Alice… Tja … Op zich dan wel weer knap dat Erika je deze gevoelens kan geven over de personages. De personages in de achttiende eeuw; Meneer Peabody, Mevrouw Ryzhkova, Evangline en vooral Amos komen weer wel helemaal binnen.

Langzaam komen de verhalen bij elkaar en dat is an sich mooi gedaan maar de zeemeerminnen, tarotkaarten en de vloek waren wel een beetje too much!

Schrijfstijl: 3

Originaliteit: 3

Leesplezier: 3

Plot: 3

Psychologie: 2.5

Drie sterren.

Corina Nieuwenhuis.

Samen wachten op, om te recenseren

Waar mogen wij weer een recensie over gaan tikken dankzij de uitgevers? Nou dat zullen we jullie even blij als we zijn vertellen 🙂

***Karin mag van Uitgeverij Houtekiet De voyeur van Aloka Liefrink in haar brievenbus verwachten. We hebben al twee keer een interview mogen doen met deze Vlaamse auteur, dus hoe gaaf dat we nu een recensie-exemplaar mogen ontvangen!

Over De voyeur:

Als de 27-jarige Lisa, succesvol debuterend auteur, ontdekt dat haar vriend Sander haar bedriegt met Miro, een prostituee uit het voormalige Oostblok, komt haar hele leven op de helling te staan. Tijdens een signeersessie loopt ze de knappe, mysterieuze Richard, met wie ze ooit een korte romance had, opnieuw tegen het lijf. Hij is flamboyant, werkt als gesprekstherapeut en biedt haar een luxueuze flat aan tegen een vriendenprijs. Lisa tuimelt halsoverkop in een nieuw leven maar dan komt ze er langzaamaan achter dat Richard een erg gewelddadig kantje heeft. Met welke motieven is Richard opnieuw binnengedrongen in het bestaan van Lisa? En hoe is hij gelinkt aan Miro?

De voyeur is een onthutsende en ijzingwekkende psychologische thriller met een vleugje erotiek.

***Corina mocht dankzij Uitgeverij De Bezige Bij een drukproef van Broederstrijd ontvangen via de mail. Een boek wat speelt in Italië en de Tweede Wereldoorlog. Ze is heel benieuwd.

Over Broederstrijd:

25 mei 1944, de laatste oorlogsdag in Littoria. In het korte tijdsbestek tussen het vertrek van de Duitsers en de aankomst van de geallieerden duikt Diomede Peruzzi een aan puin geschoten Italiaanse bank in en pakt wat hij pakken kan. In de dagen die volgen keren de evacués terug van hun schuilplaatsen in de bergen. De boerderijen liggen aan puin, elk gebouw draagt littekens van de bombardementen. Alleen heerst er nu een ander klimaat, de wederopbouw begint.

Met zijn provocerende, brutale blik die altijd wordt verzacht door een groot menselijk mededogen vertelt Antonio Pennacchi over de moeizame totstandkoming van het democratische, republikeinse Italië aan de hand van de lotgevallen van de Peruzzi’s, een omvangrijke en kleurrijke familie van pioniers, harde werkers en berooide helden.

Broederstrijd verschijnt op 5 januari 2017.

***En dan mag Corina ook nog eens door de brievenbus De Weg verwachten dankzij Uitgeverij Hoogland & Van Klaveren.

Over Weg:

Als Anna eenmaal besloten heeft weg te lopen, gaat het snel. Ze staat nog niet bij de snelweg of er stopt al een vrachtwagen, die ook nog eens helemaal naar Barcelona blijkt te gaan. ‘Je hebt geluk,’ zegt de dwergin met rode klompjes achter het stuur.
Of Anna geluk heeft weet ze niet zeker, wel dat ze ernaar op zoek is. In Barcelona ontmoet Anna Barry. Barry is de koning van de straat, een zelfverkozen ‘uitbijter’. Barry viert de nacht, staat boven de maatschappij, heeft zijn eigen wetten uitgevonden. Net zoals de muzikanten waar hij mee optrekt. Er is het rauwe leven van de straat, hitte, geen geld, stof. Er is ook de vrijheid van de havelozen. Wie niets heeft, hoeft niets te beschermen.
In dit filmische boek transformeert een weglopertje tot dappere uitbijter. Tot iemand die niet alleen weet hoe ze verder moet, maar ook waar ze vandaan komt.

***En dan mag Karin nog de proefdruk ontvangen van De Hemelse Tafel dankzij Uitgeverij De Bezige Bij.

Over De Hemelse Tafel:

Het is 1917, op de grens van Georgia en Alabama. De broers Cane, Cob en Chimney Jewett leven in diepe armoede en worden onder de duim gehouden door hun tirannieke en godvrezende vader Pearl. Als hij onverwacht sterft trekken ze, geïnspireerd door een pulpromannetje, eropuit om rijk en beroemd te worden. Het loopt vrijwel meteen verschrikkelijk uit de hand, en allerhande wilde verhalen beginnen de ronde te doen. De broers zouden moordenaars zijn en bankrovers, de succesvolste uit de geschiedenis. Achtervolgd door de autoriteiten en premiejagers laten ze een spoor van moord en verderf achter op weg naar een vreedzaam stadje in het zuiden van Ohio.

De Hemelse Tafel is rauw, gewelddadig en staat bol van de sardonische humor. Het bewijst eens te meer het unieke talent van Donald Ray Pollock, en zijn plek tussen de beste Amerikaanse schrijvers van dit moment.

Verschijnt op 5 januari 2017.

Paula las: Dagen van schaamte-Lieneke Dijkzeul***

Dagen van schaamte – Lieneke Dijkzeul

Wel origineel, alleen geen psychologische thriller

Pieter Elting, 49 jaar, gescheiden, een drukke baan als directeur, wordt op een dag ontvoerd. Zijn ontvoerders sluiten hem op in een klein kamertje en ketenen hem vast aan het bed. Daar ligt hij dan, “uit het bestaan getild, geparkeerd, op een zijspoor gezet.” Wat Pieter tijdens zijn gevangenschap nog wel het ergste vindt, is dat hij machteloos is, geen zeggenschap heeft over wat er met hem gebeurt, omdat andere beslissen. Totale afhankelijkheid. Dat is hij niet gewend in het dagelijks leven. Daar deelt hij de lakens uit en niet de andere. De ontvoerders eisen maar één ding en dat is dat Pieter zijn fouten inziet. Pas dan zal hij worden vrijgelaten. Eerder niet…

Het verhaal wordt grotendeels vanuit Pieter verteld. Na zo’n 200 pagina’s neemt één van de ontvoerders de vertelling over. Gaandeweg wordt het de lezer én ook Pieter duidelijk waarom hij daar zit.

Dagen van schaamte is als je de omslag moet geloven een psychologische thriller. Dat dekt de lading echter niet. Het boek leest eerder als een roman dan als een thriller. De spanning wordt niet opgebouwd, het verhaal kabbelt voort, terwijl Pieter zich suf prakkiseert over wat hij fout heeft gedaan.

Er zit een kop en staart aan het verhaal. Het boek begint en eindigt met een vertelling door een persoon, anders dan Pieter en zijn ontvoerders. Wie deze persoon is, wordt alleen niet duidelijk. Het verhaal komt niet helemaal geloofwaardig over. Vooral hetgeen Pieter overkomt en de reden daarvan is niet iets wat je in het dagelijks leven zou kunnen meemaken. Het maatschappelijk probleem wat de auteur heeft willen aankaarten met dit boek is helaas wel reëel en zet je aan tot denken.

Drie sterren.

Paula van Mourik.

Karin las: Bloeden zal je-Diana van Hal ****

Met dank aan Diana van Hal voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Diana van Hal

Uitgever: Verba Montem

Aantal pagina’s: 267

ISBN: 978-90-825095-2-6

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 25 november 2016

Over de auteur:

Diana van Hal is het pseudoniem van de schrijfster Diana Ruwaard. Diana (1980) debuteerde in 2015 met De verzamelaar, een misdaadthriller die door de lezers warm is ontvangen.

Cover:

Wat een geweldige titel alleen al, en deze in het rood op de zwarte achtergrond doet direct zijn werk! De ogen, de bloeddruppels, het pakt de aandacht dus op naar de achterflap.

Achterflap:

Een foto die spontaan uit een printer komt, gooit het leven van Lindsey en Michael drastisch overhoop. Wie is de onbekende man? Waar is hij? En wie heeft hem beestachtig verminkt en vastgebonden aan deze stoel gefotografeerd? Vragen voor Spencer Bennet en zijn team. Er ontspint zich een kat en muis spel tussen een gedreven psychopaat en het rechercheteam. Wie houdt wie in de gaten en wie maakt de eerste fout? Terwijl Spencer zich stort op deze klus, heeft hij een ander probleem. De kloof die ontstaan is tussen hem en Jennifer is nog nooit zo groot geweest. Hij weet dat de waarheid vertellen de oplossing is, maar hij moet zwijgen.

Mening:

Ik was echt enthousiast over De verzamelaar en dus ontzettend benieuwd naar Bloeden zal je met opnieuw Bennet & Rowley in de hoofdrol. Het is direct weer thuiskomen in de zeer eigen stijl van van Hal! Korte krachtige zinnen, korte hoofdstukken en de spanning zit er gelijk goed in. Van Hal is een meester in het beschrijven van de onderzoeken en ook in Bloeden zal je is het huiveren geblazen. De beschrijving met betrekking tot de moorden is gruwel met de grote G, soms gewoon horror en de geuren zijn bijna te ruiken. Ge-wel-dig. Het is spannend en je hebt geen idee wie de dader zal zijn.

Bennet & Rowley zijn ver van elkaar verwijderd en toch trekken ze op elkaar aan als bijen naar de honing. Bekende side-kicks als Caitlin en Mark doen hun intrede en de ene na de andere personage volgt. Vele lijntjes worden nu uitgegooid en het is de vraag hoe dit allemaal samen gaat komen, wie nu welke rol speelt en hoe dit past in het gehele plaatje. Deze hoeveelheid aan personages en lijntjes is zeker prikkelend maar daartegenover gaat dit her en der ten koste van het overzicht en de diepgang. Van uitdieping is af en toe te weinig sprake en er zitten wat ‘schoonheidsfoutjes’ in het boek, maar het verhaal an sich maakt dit echter meer dan goed!

Richting einde weet van Hal me dan compleet te verbazen wat betreft de dader en was het niet te bevroeden hoe de rollen nu werkelijk verdeeld waren. En het kàn niet anders of een volgende Bennet & Rowley moet weer in aantocht zijn.

Love it, count me in!

Conclusie:

Schrijfstijl: 4

Plot: 3.5

Spanning: 4

Psychologie: 3

Originaliteit: 4

Leesplezier: 4

Vier sterren voor Bloeden zal je.

Karin Meinen.

 

Samen praten met: Anita Terpstra

Door Anita:

Ik verslind bio’s van schrijvers. Ik wil weten hoe oud ze zijn, waar ze zijn geboren, met wie ze getrouwd zijn, of ze kinderen hebben (zie je, denk ik dan, zij hebben óók kinderen en vinden toch de tijd om een briljant boek te schrijven, dus geen smoesjes meer!), welke afwijkingen ze hebben (heeft iedere schrijver, en ja, dat betreft hier helaas meervoud) enz. En nu moet ik zelf met de billen bloot. Truth is: ik schrijf liever een boek dan een korte bio over mezelf. Want wat moet ik over mezelf vertellen? Ik weet het, ik wacht gewoon met het verder invullen van deze bio tot ik van jou hoor wat je van me wilt weten. Deal? Oké, tot die tijd: ik ben op een leeftijd dat ik die liever geheim houd, ben geboren in Hallum, getrouwd (of eigenlijk, geregistreerd partner), heb twee schatten van zoons en over al mijn afwijkingen kan ik een heel boek schrijven!

( http://www.anitaterpstra.nl/ )

 

Het interview:

1: Samen is alweer je vijfde thriller, hoe ben je gegroeid in het schrijfproces?

Volgens mijn uitgever ben ik gegroeid, maar zelf vind ik het lastig om te benoemen waar dat dan uit blijkt. Elk boek is namelijk een enorme worsteling! Iedere keer dat ik een eerste versie naar mijn uitgever stuur, heb ik een “prullenbakmoment”. Dan vind ik het zo slecht dat ik het liever in de digitale prullenbak gooi. 

2: Er is weinig over jou te lezen in je bio, is dit toeval of met een reden?

Ik vind het zo saai om dingen over mezelf te vertellen. Maar mochten er brandende vragen zijn, dan beantwoord ik die graag. 

3: Samen speelt zich af in Amerika. Ben je daar ook geweest voor research of was Google your best friend?

Google, Google Earth en Google Maps waren inderdaad my best friends. Maar niet alleen Google, ik heb ook veel tv-series bekeken, boeken gelezen en mensen gesproken. 

4: Wat of wie bracht de inspiratie om te gaan schrijven? En hoe vinden we je tijdens het schrijfproces?

Het “wat” was een dertigers dilemma. Ik was net begonnen aan mijn eerste baan (vrij laat, omdat ik na journalistiek nog een studie ben gaan doen: kunstgeschiedenis) en na een koude, donkere, vreselijke winterdag kwam ik na het werk bekaf en hongerig thuis in mijn lege flat en dacht: is dit het nou? Ik wilde mijn eigen verhalen vertellen, niet die van anderen.

5: Je schrijft thrillers en tot nu toe alleen stand-alones, kunnen we daar verandering in verwachten? Bijvoorbeeld een roman in plaats van een thriller?

Voorlopig heb ik mijn handen vol aan thrillers, maar zeg nooit nooit!

6: Samen is nog niet zo lang uit, maar krijgt voornamelijk lovende kritieken, zo ook door onze Karin. Geeft dat druk voor een eventueel volgend boek? En is die al in de maak?

Nee, dat geeft geen druk, gek genoeg. Ieder boek is anders. Tijdens het schrijven ervan valt alles en iedereen weg, dan wil ik alleen het verhaal vertellen dat ik in mijn hoofd heb. Inmiddels heb ik een idee. Dat werk ik nu uit, om te zien of het verhaal genoeg potentie heeft om een boek te worden.

7: Er zijn boeken van jou vertaald naar onder andere het Frans en Duits, wil je de vertalingen dan ook in je eigen boekenkast?

Jazeker!

8: Heb je zelf een volle boekenkast en zo ja, wat kunnen we daar in vinden?

Ik heb een boekenkast die inmiddels uitpuilt. Ik geef veel weg, omdat ik mijn liefde voor lezen graag wil overbrengen op anderen.

9: Je hebt journalistiek gestudeerd, helpt dat met schrijven?

Dat denk ik wel. Niet alleen omdat ik geleerd heb om te schrijven, maar ook omdat journalisten nieuwsgierige mensen zijn. Als je een boek schrijft, wil je ook alles weten wat met je verhaal te maken heeft, anders kun je dat niet op een geloofwaardige manier op de lezer overbrengen. Maar in mijn geval was journalistiek alleen niet voldoende. Het schrijven van boeken is toch heel anders en ik heb dan ook verschillende cursussen gevolgd om me daarin te bekwamen. 

10: Er zit in Samen een briljante plot twist. Bedenk je die tijdens het schrijven of heb je die in je hoofd en schrijf je daar omheen?

Ik weet inderdaad van te voren in grote lijnen wat ik wil vertellen. Dat geeft me houvast. Maar soms bedenk ik tijdens het schrijven iets nieuws.

Wij bedanken Anita voor haar tijd om onze vragen te beantwoorden! Zijn jullie nieuwsgierig geworden naar haar laatste boek Samen?

Klik dan op de link naar de recensie van Karin:

Karin las: Samen-Anita Terpstra****

Aanrader!

 

 

 

 

 

Coenraad las: Oktober-Johan de Boose***

Gastrecensie:

Titel: Oktober

Auteur: Johan de Boose

Genre: Roman

Uitvoering: Paperback

ISBN: 9789401428026

262 pagina’s| Uitgeverij Lannoo|2016

3*** 

Oktober 1917, Sint-Petersburg.

Door gewelddadige opstanden, hongersnood en tyfus heerst er complete chaos in de stad. Mensen lopen er verdwaasd rond en het is ieder voor zich.  Maxim, een dakloze die door de straten zwerft, is zich niet bewust wat er aan de hand is, maar kijkt wel op tegen de aristocraten die de leiding hebben. Nog wel …

De revolutie staat  op losbarsten en Maxim wordt verliefd op Vera, een meisje uit de hogere kringen, die  in de desorganisatie een kans ziet om aan het milieu te ontsnappen waarin ze is opgegroeid.

Oktober is een boek vol met tegenstrijdigheden. Het heftige onderwerp staat in schril contrast met de wat luchtige en kinderlijke manier van schrijven. Naarmate het verhaal vordert neemt dit af en wordt het harder en rauwer. Ondanks de prachtige illustraties die het boek ondersteunen kan ik dat niet zeggen voor de e-boekversie die ik heb gelezen. Het verhaal is in sneltreinvaart geschreven en ik heb zeer aan deze schrijfstijl moeten wennen. Gaandeweg ging ik het wel beter waarderen.

Ik wist niet veel over deze periode in de geschiedenis van Rusland, behalve wat ik vroeger op school heb geleerd.  Dit boek heeft er wel voor gezorgd dat ik veel meer over de Oktoberrevolutie te weten wil komen.

Coenraad de Kat.

Samen met Saskia Jansen Storyteller: Niet voor, niet tegen.

Foto ANP

Meerdere malen werd mij gevraagd waarom ik niet een verhaal schrijf over de Zwarte Pieten Kwestie. Nadat ik mijn gedachten hier eens over had laten gaan, waarbij ik steeds weer voor mij zag hoe de dreigtweets aan een ieders adres voorbijkwamen, of je nou voor of tegen was, leek het mij onverstandig om daar iets over te schrijven.

Ik ben namelijk niet voor of tegen een Zwarte Piet. Ik ben wel voor een passende oplossing. Er zijn al talloze ‘oplossingen’ de revue gepasseerd inmiddels. Voor veel mensen leek de oplossing om een ieder die tegen Zwarte Piet is het land uit te laten zetten. Een ander leek het een briljant idee om iedereen die voor een Zwarte Piet bleek te zijn vooral veel serieuze doodsbedreigingen te sturen. De wat meer genuanceerdere oplossing was om de Pieten verschillende kleurtjes te gaan geven. Tot nog toe is er geen bevredigende oplossing lijkt het.

Wat mij opvalt is dat de fanatieke Hollander er niets van wil weten dat dit stukje cultuur wellicht anders gaat worden in de toekomst. Terwijl deze zelfde Hollander staat te springen om de vernieuwde versie van zijn iPhone te kunnen bestellen. Alles verandert uiteindelijk. Ik heb altijd met volle teugen genoten van het Sinterklaasfeest. Als kind en later als volwassene met mijn eigen kinderen. De lol als je de verwarring ziet op het gezicht van een kind als ze denkt papa te herkennen onder al die schmink maar uiteindelijk toch steevast Zwarte Piet blijft zeggen tegen hem. Om vervolgens als de Piet vertrokken is te fluisteren dat hij dezelfde ketting droeg als papa.

Ik heb nooit andere gedachtes gehad bij het Sinterklaasfeest dan pepernoten, surprises, gedichten en gezelligheid. Ik heb vrienden in Engeland wonen die het destijds wel een vreemd verhaal vonden. Een blanke man met een baard op een paard met daaromheen allemaal Zwarte Pieten. Destijds vond ik het vreemd dat ze zo dachten want zo zag ik het zelf helemaal niet. Deze mensen haalden hun schouders ervoor op en lieten het zo. Dat er nu mensen zijn die hier graag verandering in zouden willen hebben, daar kan ik me nu iets meer bij voorstellen. Ik denk dat er geen Nederlander te vinden zal zijn die dit feest associeert met racisme, het voelt voor een buitenlander wellicht wel zo. Het is met alle culturen zo dat wanneer je er niet mee bent opgegroeid je het wellicht raar zal vinden.

Neem nou bijvoorbeeld het Offerfeest. Hoeveel Nederlanders staan hier afkeurend tegenover. Middeleeuws wordt het genoemd. Achterlijk zelfs. Terwijl als je aan deze mensen vraagt wat het Offerfeest precies is, weet tachtig procent van deze mensen het fijne er niet van. Wat ik vaak heb gehoord is dat er zielige schapen in badkamers worden afgeslacht. Het waarom daarvan is dan al niet meer belangrijk. Ik ben ook niet opgegroeid met dit soort feesten maar ik heb wel Marokkaanse vrienden die dit feest vieren. Ik vind de gedachte erachter eigenlijk wel erg mooi. Vlees dat gegeven wordt aan arme mensen en familieleden. In Turkije wordt zelfs al niet meer door iedereen zelf geslacht maar gewoon geld gegeven aan de slagerijen die het vlees dan verdelen onder de arme mensen. Half Nederland dat op de bres gaat springen voor deze schapen gaat me eigenlijk een beetje te ver aangezien er zo ontzettend veel dieren geslacht worden het hele jaar door. Ik hoef er absoluut niet bij te zijn wanneer iemand een schaap de keel doorsnijdt maar ik respecteer dit feest en vind er verder niets van.

Maar moeten ‘hun’ ons feest dan ook niet respecteren zoals het was? Daar ligt een moeilijk punt. Ik vind persoonlijk van niet. Wat is er mis met dingen veranderen? Vroeger hoefde niemand een gordel om in de auto, en kinderen lagen los op de achterbank. Vroeger kreeg je op school voor straf klappen met een liniaal op je handen. Tijden veranderen, gedachten veranderen. Het Sinterklaasfeest vind ik erg leuk en ik vind dat dat moet blijven. Er is nu besloten dat het blanke Pieten worden met zwarte vegen van de schoorstenen op hun gezicht. Ik vind dat prima. Zo hebben we een Sinterklaasfeest, we hebben gezellige blije Pieten met pepernoten en cadeautjes en het verhaal van slavernij is daarmee ook de wereld uit.

Het enige wat ik me dan wel afvraag is als een donker mens graag Piet wil spelen, of we daar dan geen problemen mee krijgen. Want iemand uitsluiten als Piet omdat je zwart bent is ook geen optie. Cultuur komt van het Latijnse cultura en is afgeleid van colere. Waarschijnlijk is dat weer afgeleid van: Kolere wat is het allemaal moeilijk!

Ik wens een ieder die Sinterklaas gaat vieren dit jaar een hele gezellige tijd toe, vooral alle kindertjes. Want het blijft een feest voor de kinderen. Tegen alle mensen die anderen gaan bedreigen om hun mening op te willen dringen wil ik alleen nog zeggen: “Makkers, staakt uw wild geraas”.

Mieke las: Renate-Rita Spijker****

Gastrecensie:

Titel: Renate

Auteur: Rita Spijker

Genre: Psychologische (vrouwen)roman

Uitgeverij: Marmer

Verschijningsdatum: 23 oktober 2016

Paperback: 263 bladzijden

ISBN10:9460683487

ISBN13: 9789460683480

Samenvatting:

De langverwachte opvolger van Tussen zussen.

Renate staat op een keerpunt in haar leven. Ze heeft aanwijzingen dat haar man vreemdgaat met een collega, haar twee kinderen uit haar eerste huwelijk zijn de deur uit en op haar werk in een hospice kan ze zich maar moeilijk concentreren. Ondanks de overgang is haar zin in seks niet afgenomen. Integendeel: met haar gevoelens van jaloezie en met haar verlangen het leven voluit te leven weet ze zich geen raad. Om haar gedachten te ordenen besluit ze tijdelijk in een idyllisch huisje op een tuinpark te gaan wonen. Maar dan krijgt ze bericht dat de partner van een goede vriendin ongeneeslijk ziek is. Renate reist in haar eentje naar Wales om hen te bezoeken en haar vriendin te ondersteunen.  Via de Tussen Zussen-app deelt Renate lief en leed met haar drie zussen. Ook hun levens hebben een wending genomen. Tessa, die in de vrije liefde geloofde, is moeder geworden. Marit staat op het punt om haar huwelijk op het spel te zetten. Anne is helemaal opgebloeid na een borstverkleining en nu blijkt haar man toe te zijn aan een transformatie. Maar wat er ook gebeurt, de zussen vormen een hecht vangnet voor elkaar.

Rita Spijker is in haar eerdere romans geroemd om haar zintuiglijke schrijfstijl. In Renate neemt ze, met haar gevoelige toon, haar lezers wederom mee in de levens van de vier zussen.

Mijn mening over de uitstraling van het boek:

Wederom een prachtige cover zoals we dit van haar andere boeken gewend zijn. Pure nostalgie.

Mijn mening over de inhoud:

Eindelijk de lang verwachtte opvolger van de zeer geprezen roman Tussen zussen waarin deze keer Renate de oudste zus de hoofdrol heeft en de drie andere zussen haar via de Tussen Zussen-app en zussenbijeenkomsten bijstaan in een moeilijke periode waarin ze voor keuzes, beslissingen, veranderingen, ontdekkingen en haar hart volgen komt te staan. Lief en leed van alle zussen wordt gedeeld met humor, een lach en traan, gekibbel, begrip, tips en relativeringsvermogen.

Vanaf het begin zit ik in het verhaal dat thuis begint en verder leidt naar Roosje in een huisje op een tuinpark waar ze tijdelijk is ingetrokken. Van daaruit reis ik mee naar Wales waar Renate van alles meemaakt en haar ogen en hart opengaan. De schitterende natuur en spirituele verhalen die ze ook kent van het hospice waar ze werkt worden prachtig beschreven. Is er meer tussen hemel en aarde dan dat we denken?
Zoals ook in haar andere boeken weet de auteur met haar gevoelige en fijne psychologische schrijfstijl de vinger te leggen op kwetsbaarheden en problemen zoals wij deze allemaal kennen, ze uit te diepen door Renate na te laten denken over haar leven nu en als kind, kweekt ze begrip voor een aantal situaties.

Een meeslepende roman die ook zeker gemakkelijk te lezen is zonder dat je Tussen zussen hebt gelezen. Voor mij persoonlijk had de beschrijving van de natuur iets minder gemogen, omdat het m.i. weinig met het echte verhaal te maken heeft en daar gevoelsmatig ook weinig aan toevoegt.

Met genoegen gelezen!

4****

Mieke Wijnants.