Samen praten met Jennefer Mellink.

 

Over Jennefer:

Jennefer Mellink (Amersfoort, 1985) is opgegroeid in Leusden. In juni 2014 debuteerde ze met Gebroken, een zenuwslopend spannende young adult thriller die lovend werd ontvangen. Haar tweede young adult thriller Kwaad Bloed verscheen in juni 2015. Ook over dit boek zijn de recensies en reacties zeer positief. Haar derde boek Gevarenzone verschijnt in juni 2016! Momenteel werkt ze aan haar vierde young adult thriller en diverse andere schrijfprojecten.

Jennefer schrijft ook columns en korte (spannende) verhalen die zijn verschenen in diverse verhalenbundels en tijdschriften. Ook heeft ze zes jaar boekrecensies geschreven voor Hebban/crimezone. Jennefer wandelt graag urenlang met haar hondje door de natuur en houdt ook van lezen, koken en reizen.

Behalve als auteur werkt ze parttime als medewerker binnendienst bij een bedrijfsmakelaar.

Ze woont samen met haar hondje in Twello.

(Bron: http://www.jennefermellink.)

1. Waar haal je je inspiratie vandaan?

Overal! Mijn nieuwste boek “Gevarenzone” (verschijnt in juni) speelt zich onder andere af in een vrijstaand, verwaarloosd huis op een industrieterrein. Een leegstaande woning in mijn eigen dorp bracht me op het idee voor dit verhaal. In plaats van een onbewoond verpauperd huis, zag ik spannende avonturen voor me die zich achter die muren af moesten gaan spelen.

2. Als je schrijft doe je dat dan in complete rust of heb je een gezellig muziekje aan? Kopje thee erbij of liever een goede bak koffie?

Ik schrijf altijd in complete stilte. Met muziek aan of andere geluiden om me heen, kan ik me niet goed concentreren.Van tevoren zet ik altijd een enorme pot thee. Als ik ’s morgens schrijf, drink ik een kop koffie erbij. Dat vind ik overigens de fijnste ochtenden van de week.

3. Naast schrijven werk je bij een bedrijfsmakelaar? Zou je ooit volledig willen schrijven?

Dat is zeker een droom, maar ik ben ook heel blij met de situatie zoals die nu is. Ik heb de luxe om parttime te kunnen werken. Dat is een weloverwogen beslissing die ik zelf heb gemaakt. Nu heb ik meer tijd om te kunnen schrijven. Die tijd is mij kostbaarder dan een hoger inkomen.

4. In juni komt je derde thriller uit en een verhalenbundel. Hoe kwam je op het idee van een verhalenbundel?

Het initiatief van de verhalenbundel ligt niet bij mij. Het is een verhalenbundel die wordt uitgegeven door het Genootschap van Nederlandstalige Misdaadauteurs en de CPNB. 16 misdaadauteurs zijn gekoppeld aan 16 gevestigde strafpleiters. De enige voorwaarde was dat strafrecht een rol moest spelen in het verhaal. Ik werd gekoppeld aan mr. Jan Vlug (bekend van o.a. de zaak van de moord op Marianne Vaatstra). Ik bedacht een verhaal en mr. Vlug hielp mij met de strafrechtelijke feiten. Dat was erg interessant en leerzaam. De verhalenbundel wordt in een oplage van 10.000 gratis verstrekt door de Nederlandse Bibliotheek aan nieuwe leden. De verhalenbundel heet ‘Kwade zaken’ en mijn verhaal heet ‘Betreden op eigen risico’ en het gaat over stalking.

5. Zou je ooit een “volwassen” thriller willen schrijven? Of misschien een heel ander genre?

Een thriller voor volwassenen schrijven is zeker iets wat ik graag een keer wil doen. Nu vind ik het schrijven van young adults echter nog veel te leuk. Ik heb ideeën genoeg, dus wat dat betreft ben ik echt nog lang niet uitgeschreven!

6. Kunnen we personages uit je eerdere boeken nog terug verwachten in je derde boek of een vierde?

Mijn derde boek is wederom een stand alone. Momenteel werk ik aan mijn vierde boek; ook een stand alone. Er zijn dus vooralsnog geen plannen om personages terug te laten keren, maar ik zeg nooit: ‘nooit’.

7. In “Kwaad bloed” komen verschillende muziek fragmenten voor. Is dat belangrijk voor jou?

Ik luister wel muziek, maar de artiesten die ik echt goed vind, zijn er niet heel veel. Ik grijp eigenlijk altijd naar dezelfde cd’s. Mijn vriend houdt daarentegen heel erg veel van muziek en bezit bijna een free record shop aan cd’s. Ik heb zijn hulp dan ook ingeschakeld bij “Kwaad bloed”. Dan vertelde ik waar dat betreffende stuk over ging en dan benoemde hij een passend lied en de daarbij behorende artiest. Zo verweefde ik de titels van die betreffende songs door de hoofdstukken van personage Kars. Het leek me een leuke toevoeging om zijn karakter uit te diepen.

8. Het onderliggende thema in “Kwaad bloed”is vrij heftig, kies je bewust voor deze thematiek of komt dat in het loop van het schrijfproces?

Van tevoren bedenk ik waar het verhaal over moet gaan. Al schrijvende werk ik dat verder uit. Heftige onderwerpen ga ik bewust niet uit de weg, omdat ik van mening ben dat jongeren best wel wat kunnen hebben. Het is helaas de bittere werkelijkheid. Daarbij omschrijf ik geen details, waardoor ze het in hun hoofd zo heftig kunnen maken als ze zelf willen (of juist niet).

9. Lees je zelf veel? En heb je bijvoorbeeld een favoriete schrijver of schrijfster? Wellicht een voorbeeld?

Ik zou meer willen lezen, maar de laatste tijd kom ik wel aan twee boeken per maand. De meeste tijd steek ik toch in het schrijven. Tess Gerritsen vind ik erg goed, maar de boeken van Sebastian Fitzek, Cody McFadyen, Esther Verhoef en Judith Visser lees ik ook graag. Er zijn zo ontzettend veel goede auteurs, dat het eigenlijk onmogelijk is om maar één naam te mogen noemen.

10. Kunnen we veel van Jennefer terug vinden in de personages van je boek?

Ik verwerk vaak wel iets van mezelf in mijn hoofdpersonages. Dat is iets dat onbewust gebeurt. Al is het maar een gedachtegang bij een bepaalde vraag. “Gevarenzone” gaat over een meisje dat neigt naar gothic. Zij staat dus ver van mij af. Soms denk ik bij een bepaalde scene: ‘Wat zou ik doen in een dergelijke situatie?’ en dan beslis ik of ik mijn eigen keuze ga omschrijven, of juist het tegenovergestelde toepas.

 

Wij waren natuurlijk superblij dat Jennefer tijd heeft willen vrij maken voor onze vragen. Karin en Myrtle waren al fan en lazen “Kwaadbloed” welke zij allebei 4 stralende sterren gaven. Nu kijken zij, maar zeker ook Co reikhalzend uit naar “Gevarenzone” welke in juni uitkomt. Hieronder de flaptekst en de supermooie cover!

Pip wil uit huis. Ze heeft voortdurend ruzie met haar moeder, die haar elke dag weer de huid vol scheldt omdat ze gestopt is met haar opleiding. Op een mooie dag in september lijkt alles op zijn pootjes terecht te komen: Pip vindt een leuke baan én een eigen huisje. Maar dat huis is niet zo geweldig als het lijkt. Nadat Pip en haar vrienden een ouijabord hebben gebruikt, gebeuren er allemaal vreemde dingen: spullen verdwijnen of gaan kapot en er gaat zelfs iemand dood, zoals het ouijabord al had voorspeld. Pips nieuwe leven verandert in een regelrechte hel. Wie heeft het op haar voorzien? Is het iemand van haar vrienden die haar in de maling neemt? Zijn het kwade geesten? Of zijn het spoken uit haar verleden?

 

 

 

Cees van Rhienen las Stockholm Delete van Jens Lapidus *****

Gastrecensie ‘Stockholm delete’ van Jens Lapidus (*****)

 

Oorspronkelijke titel: STHLM Delete

ISBN: 9789400506930

Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers

Pagina’s: 468

 

‘Heel goed’ maar ‘uitmuntend’ i.c.m. ‘Viproom’

 

Waarschijnlijk hebben de meeste lezers ‘Viproom’ en ‘Stockholm delete’ van de Zweedse auteur Jens Lapidus niet direct achtereen gelezen maar met een flinke tijd tussen de twee boeken in. Bij het grootste aantal lezers zal dat waarschijnlijk zelfs meer dan twaalf maanden bedragen. Per ongeluk (‘Viproom’ vergeten te lezen…) was ik wel in de gelegenheid om deze twee boeken op volgorde te lezen en daar ben ik achteraf zeer blij mee.

Daar waar ‘Viproom’ voor mij niet de kwaliteit (lees “verwachting”) haalde die ik van Lapidus gewend ben, heeft ‘Stockholm delete’ dit volledig goed gemaakt.

Magnus Hassel, vennoot bij advocatenkantoor Leijon is bijzonder in zijn nopjes als hij zijn protégé Emilie Jansson officieel binnen het kantoor kan benoemen als advocaat. Zij heeft volledig voldaan aan de gestelde eisen en dat stemt hem meer dan tevreden.

Emelie wil binnen Leijon dolgraag carrière maken maar wordt, zonder medeweten van Hassel, benaderd voor een strafzaak. Benjamin Emanuelsson, gearresteerd op verdenking van moord, wil dat Emelie hem verdedigt en daarbij advies vraagt aan Teddy.

Maar Teddy is druk met het probleem van zijn neefje Nikola, die door gokschulden ernstig in de problemen is geraakt. Emelie zegt ‘ja’ tegen het verzoek, zonder te weten waar ze in verzeild raakt….

‘Stockholm delete’ gaat verder waar ‘Viproom’ is gestopt. Daarmee is ook direct verklaard waarom de waardering voor ‘Viproom’ voor mij wat bescheiden bleef. Feitelijk zijn beide boeken één verhaal waardoor het moeilijk wordt om ze afzonderlijk te waarderen.

De meeste personages komen weer terug in dit vervolgdeel en krijgen meer betekenis en daardoor ook meer belang. In ‘Stockholm delete’ wordt corruptie en maffia-achtige criminaliteit nadrukkelijk onder de aandacht gebracht. Daarnaast lukt het Lapidus op wonderbaarlijke wijze om alle open eindjes van ‘Viproom’ naar een goed kloppend geheel af te ronden, inclusief de acht jaar detentie van Teddy. Inclusief de ontwikkeling van het ene raadsel na het andere die op het juiste moment worden beladen met de nodige spanning.

Toch staat deze lezer nog steeds achter zijn eerdere beoordeling van ‘Viproom’ en blijft het boek ‘goed’ vinden maar ‘met een kleine g’. Zou het verhaal volledig geïntegreerd zijn in ‘Stockholm delete’, dan lag het anders maar nu zijn het gewoon twee boeken die ieder hun eigen waardering verdienen.      

In totaliteit luidt mijn conclusie dat de opzet van en uitwerking van de verhaallijnen grote waardering voor de auteur verdient. Het is zeker geen ‘13 in een dozijn thriller’ maar blinkt uit door intelligentie sublieme constructie van deze maatschappelijk situatie die in het huidige Zweden waarschijnlijk niet helemaal fictie zal zijn.

Voor toekomstige lezers wel het advies: lees beide boeken direct na elkaar, het verhaal is te complex om alle belangrijke items in het eerste deel zo’n lange tijd te onthouden.

Eindoordeel: 5 sterren

Spanning: 4 sterren

Plot: 5 sterren

Leesplezier: 5 sterren

Schrijfstijl: 5 sterren

Originaliteit: 5 sterren

Psychologie: 5 sterren

Cees van Rhienen.

Frederiek van Rhijn over Emanuel van Chris Buitendijk ****

 

Allereerst het uiterlijk. Mooie cover. Strak uiterlijk, door gebruik van alleen witte, zwarte en grijze kleuren. Een goede combinatie.

Ook een pakkende titel. Kort, maar krachtig.

Bladerend door het boek zie ik mooie zwart-wit foto’s van Oud-Rotterdam.

De naam van de schrijver, Chris Buitendijk, zei mij vooralsnog niets. Had de boekpresentatie bij een Rotterdamse boekwinkel helaas gemist.

Het was wel even moeilijk om erin te komen.Dat lag niet aan het boek, maar ik was veel tijd kwijt aan onder meer het organiseren van een Brandgrens-wandeling in Rotterdam voor een aktiviteitenclub.

Wat ik niet wist was dat Buitendijk’s boek toevallig óók over het bombardement van Rotterdam in 1940 ging.

De reden dat ik graag die Brandgrens-wandeling wilde organiseren was omdat mijn vader, J. Van Rhijn, na de oorlog een fotoboek over een platgebombardeerd Rotterdam had uitgegeven.

Nadat ik pakweg op de helft van het boek Emanuel was gekomen, vond ik het steeds interessanter worden. Ergo, een regelrechte “pageturner”!

Vanaf dat moment kon ik het niet meer wegleggen en heb ik de resterende pagina’s op Tweede Paasdag in één ruk uitgelezen.

Ik begreep dat op de één of andere manier mijn vaders tak was verbonden aan Emanuels tak. Ik zal dat nog eens verder gaan uitzoeken.

Uit Buitendijk’s boek begrijp ik dat Joodse mensen het dragen van een gele ster maar een “dwaze komedie” vonden. Maar niet allemaal, denk ik.

Wat me ook opviel was dat de schrijver de verbroedering van de Joodse

gemeenschap, zo vlak voor het begin van het bombardement, aanhaalde.

Het deed mij denken aan de woorden van mijn geschiedenisleraar, die het Jappen-kamp had overleefd en zei daarna nooit meer – door de saamhorigheid – zo’n schitterende tijd te hebben gehad.

Voordat ik deze recensie afsluit wil ik nog even vertellen over de Duitse razzia’s, die in het boek plaatsvinden. Mijn vader heeft geluk gehad en is eraan ontsnapt, omdat een Duitser tegen mijn moeder zei: ,,Doet u de deur maar dicht.”

Wel miste ik de beleving van de hoofdpersoon over de stank, de as en de rook vlak na het bombardement. Iets wat door de westenwind zelfs in het oosten van Nederland te ruiken was, dus dat moet zeker in Rotterdam ook het geval zijn geweest.

Algehele conclusie:

Emanuel leest als een Intercity, vooral vanwege de vlotte schrijfstijl en boeiende thema’s.

Een regelrechte aanrader.

Vier sterren.

Frederiek van Rhijn.

 

 

Het verdriet van Koesoesoe van Fred Triep **

Over de auteur:

Fred Triep is bioloog en gepensioneerd docent biologie. In 2011 werd zijn debuutroman De Katalysator gepubliceerd.

Over zijn reizen in Madagaskar verscheen in 2013 zijn reisverhaal De roep van de indri – terugkeer naar fascinerend Madagaskar.

Zijn verblijf in 2012 was ook de inspiratiebron voor deze roman, inmiddels zijn derde boek.

Cover:

De foto is treffend voor het verhaal. Verder doet het in mijn beleving qua kleurstelling erg retro aan. Niet mijn smaak.

Achterflap:

Na zijn onafhankelijkheid in 1960 gaat het eiland Madagaskar economisch achteruit door corruptie en wanbeheer. Landbouwingenieur Frank Riezeman bezoekt het fascinerende eiland verschillende keren als toerist.

Hij raakt teleurgesteld door het verdwijnen van bos en biodiversiteit. Wanneer hij en zijn vrouw een landgoed op dit exotisch eiland kunnen kopen, hoopt hij het oude bos weer een kans te geven.

Maar kan Frank zijn doelen halen te midden van mensen, die straatarm zijn en die alleen maar korte termijn doelen nastreven?

Zijn enthousiasme en ambities stuiten op de harde werkelijkheid en zijn streven zorgt voor een confrontatie, die dramatische vormen aanneemt.

Mijn mening:

Fred Triep stuurde het boek voor recensie, waarvoor mijn dank. Ik was nog niet bekend met deze auteur, de achterflap sprak me aan en aangezien ik van natuur en afwisseling op het Thrillergenre hou, begon ik met goede moed aan Het verdriet van Koesoesoe.

Het begint met een kaart van Madagaskar, leuk voor de beeldvorming maar jammer dat het niet scherp gedrukt is. Het proloog begint spannend. Het is juni 2014 , Frank bevindt zich in een brandend huis en het nodigt direct uit tot verder lezen. Vanaf nu maakt het verhaal een sprong terug in de tijd naar maart 1998.

Om maar met de deur in huis te vallen, het geheel pakte me gewoon niet. De schrijfstijl is vrij eenvoudig en Triep maakt gebruik van tientallen voetnoten. Het maakt de bioloog duidelijk, maar het haalt tevens de vaart eruit en een meer beeldende uitleg en schrijfstijl zou juist in dit boek mijn voorkeur genieten. De dialogen zijn naar mijn smaak aan de kinderlijke kant, in mijn beleving ook ouderwets en vanaf het begin tot het einde wordt er vaak in herhaling gevallen. Frank is een hoofdpersoon die maar blijft roepen hoe lui zijn personeel en de bevolking is, dat het nooit wat wordt met dit land, enzovoort enzoverder. Het gaat irriteren en niet in de goede zin.

Toch zijn er zeker ook meerdere leuke personages met een hele eigen rol, zoals natuurlijk Koesoesoe. Het verdriet van Koesoesoe komt dan ook heel mooi tot uiting en je hoeft ook over weinig empathisch vermogen te beschikken om met haar mee te voelen.

Richting einde volgt er een herhaling van het proloog en wordt de spanningsboog aangetrokken. Het verhaal vliegt echter ook de bocht uit en de wendingen hadden daar meer uitdieping mogen hebben. Het einde zelf was voor mij een ware frustratie. Het is gewoon niet af en zou het verhaal een vervolg krijgen dan vrees ik deze niet op te pakken.

Conclusie: 

Het verhaal an sich is zeker interessant. Het bevat politieke, spannende, economische en vele relationele elementen. Natuur en biologie leveren daarin hun bijdrage.

De eenvoudige manier van brengen, de overvloed aan herhaling en het gemis aan beeldvorming en diepgang maakten dat ik er helaas weinig leesplezier aan heb beleefd.

Dit was gewoon niet mijn boek.

Twee sterren voor Het verdriet van Koesoesoe.

Karin Meinen.

Katrien las Quatertemperdagen van Erik Vlaminck

 

Gastrecensie:

Beter dan wat op de achterflap staat, kan het niet worden omschreven.
Quatertemperdagen speelt zich af in het Vlaamse verleden. Een verleden van armoede, oorlog en ontberingen maken of kraken een mens.
Door het verhaal in de ‘ik-vorm’ te schrijven, beleef je het precies allemaal echt mee. Het verleden van Erik Vlaminck vertaald naar een roman. Als nazaat van de beroemde Vlaamse schilder Maurice de Vlaminck ging hij op zoek naar herinneringen en gebeurtenissen uit het leven van zijn grootouders.
Het is een roman die zich zowel afspeelt in het begin van vorige eeuw als in de vroege jaren 60 van diezelfde eeuw.

Zelden vloeien er bij mij tranen, maar dit boek heeft mij dermate aangegrepen dat er menig nattigheid op mijn wangen voelbaar was. Zowel de intrieste gebeurtenissen als de eerder zeldzame schoonheden worden zodanig verwoord en omschreven, dat je hier onmogelijk onberoerd bij blijft.
Het boek vraagt wel om aandachtig te worden gelezen en een tweede keer lezen, is hier zeker niet misplaatst. Hoe de puzzel in elkaar steekt, vraagt enig vakwerk. Hier bewijst Erik Vlaminck nogmaals zijn schrijverstalent. Het verhaal wordt verteld door de oom en wordt door de schrijver weergegeven in de ‘ik-vorm”.
Het boek is ook doordrongen van miserie, van baren en sterven, van muziek en drinken alsook van liefde en tederheid.
Mij heeft het in ieder geval enorm ontroerd en gegrepen en ik raad iedereen, die graag onze Vlaamse auteurs en verhalen leest, aan om dit boek te lezen.

Katrien Baert.

Coenraad las Twintig regels liefde van Rowan Coleman *****

5*****

Gastrecensie: Twintig regels liefde – Rowan Coleman.

Als je nog maar één kans hebt om iemand een brief te schrijven. Aan wie zou je dat dan doen…. aan je geliefde of juist niet en wat zou je dan schrijven?

Stella is verpleegkundige in een hospice waar ze alleen nachtdiensten draait. Tijdens deze nachtdiensten schrijft ze brieven voor haar patiënten. Het zijn brieven over hun gedachten, gevoelens en hun laatste wens. Soms worden er ook tips in gegeven zoals hoe de wasmachine werkt en advies over het ouderschap.

Er zit één voorwaarde aan en dat is dat Stella de brieven verstuurt pas als ze overleden zijn en absoluut niet eerder.

Dit is  wat Stella ook doet totdat ze op een dag nadat ze een brief had geschreven begint te twijfelen ….. en ja ze verbreekt die belofte.

De cover en het verhaal staan in contrast tegenover het verhaal. De cover is zoet en lief maar daar staat een verhaal vol met emoties tegenover. Nadat ik het boek uit had klopt de cover en het verhaal wel voor mijn gevoel.

Het verhaal raakt je zodra je begint met lezen en het kruipt steeds meer in je. Je wilt door blijven lezen maar soms moet je het even wegleggen omdat de emoties in het verhaal zo hoog zijn en met name de geschreven brieven. Als je deze brieven leest  “die stuk voor stuk persoonlijk zijn” voel je dat deze mensen met hun situatie vrede hebben. Tussen de regels door kreeg ik ook het gevoel  dat het goed is zo…

Naast de verhaallijn van het hospice is er ook ruimte voor het leven van Stella en dit vult elkaar prachtig aan.

Drie hoofdpersonen met zo ieder hun eigen leven worden op een hele mooie manier met elkaar in het verhaal verweven.

Rowan Coleman heeft een manier van schrijven die makkelijk leest en je diep van binnen raakt. Je wilt blijven lezen en dat doe je ook totdat je beseft dat je het uit hebt.

Ik had  nog nooit van deze auteur gehoord en er dus ook niets van gelezen. Het is een zeer prettige kennismaking geworden die zeker een vervolg krijgt om meer van haar te gaan lezen.

Twintig regels liefde is een roman die vol staat van emotie maar ook komt er soms de humor om de hoek kijken zodat het verhaal niet te zwaar is en je alles even kan relativeren.

Coenraad de Kat.

Myrtle las Loverboys van Helen Vreeswijk ****

Cover:

Je ziet de achterkant van een meisje in de schaduw. Ik vind het een mooie cover, maar ik ben het boek vooral gaan lezen omdat ik de achterflap heel leuk vond.

“Bij hem leek alles volmaakt”

Achterflap:

Twee doodgewone meisjes ontmoeten een ongewone jongen. Mo is knap, spannend en mysterieus. Maar Mo is een loverboy.

Hij overlaadt hen met cadeaus en doet alles om het hen naar hun zin te maken. De meiden worden smoorverliefd en dat is precies wat hij wil. Om te bewijzen dat ze van hem houden, gaan ze ver. Veel te ver.

Mijn mening:

Twee beste vriendinnen Lisa en Kelly zitten bij elkaar in de klas. Ze worden verliefd op dezelfde jongen, Mo. Hij bespeelt ze zo dat ze allebei verliefd worden, hij geeft hun cadeaus. Mo zegt tegen Kelly dat hij haar leuk vindt en tegen Lisa dat hij haar juist leuk vindt.

Dit is het derde boek wat ik gelezen heb van Helen Vreeswijk. Bloedbroeders en De Kick vond ik ook geweldige boeken.

Loverboys vond ik weer heel anders maar net als de andere boeken erg makkelijk en fijn om te lezen. Ik vond het indrukwekkend om te lezen hoe iemand een ander kan bespelen die kwetsbaar is en wat verliefdheid met je kan doen. Dat liefde dan blind maakt en twee vriendinnen dan tegen elkaar uitgespeeld worden en daarin meegaan. Het verhaal wordt vanuit verschillende personen verteld, en ik houd daar erg van.

Ik was erg benieuwd hoe het zou aflopen met Lisa en Kelly en ik las het boek dan ook weer in één ruk uit!

4 dikke sterren voor Loverboys.

Myrtle Meinen.

Coenraad over IJsmoord van Fred Vargas ****

 

Gastrecensie:

Titel: IJsmoord

Auteur: Fred Vargas

ISBN:9789044535655

Genre:  misdaadroman

Uitvoering: paperback

434pagina’s |Uitgeverij de Geus|2016

4****

Kort na elkaar worden in Parijs twee doden gevonden, in eerste instantie lijkt het om een zelfmoord te gaan.

Commissaris vertrouwt het allemaal niet zo en besluit om dit verder te gaan onderzoeken. Zo ontdekt hij dat ze beide jaren geleden deel hebben genomen aan  een reis naar IJsland. Hier heeft zich wat afgespeeld en het blijft allemaal wat mysterieus wat het nu precies is geweest.

Later blijkt dat er nog meer slachtoffers vallen die aan dezelfde reis hebben deelgenomen. Wat heeft er zich daar in IJsland afgespeeld en wat is er nu precies daar gebeurd ….. vragen die commissaris zich stelt en hij probeert antwoorden te vinden op deze vragen.

Ondanks dat IJsmoord  het nieuwste deel van de Adamsberg-reeks is en ik nog niets van Fred Vargas gelezen had vroeg ik me af of ik iets miste. Ik moet zeggen ik heb er niets van gemerkt, maar na dit boek gelezen te hebben ben ik wel getriggerd om de andere delen van deze Adamsberg-reeks te gaan lezen.

Het verhaal heeft vanaf het begin al iets mysterieus om zich heen hangen en het fascineerde mij enorm hoe het zich allemaal zal gaan ontwikkelen.

De schrijfstijl van Vargas is totaal anders dan wat ik tot op nu toe gewend was en ik moest zeker in het begin er wel aan wennen. Ik heb me goed moeten concentreren tijdens het lezen want anders raakte ik het spoor totaal bijster. Hierdoor leest het ook langzaam maar er zit zeker tempo in het verhaal.

Spanning is er voldoende aanwezig en wordt mooi gedosseerd, duidelijk is het plot aanwezig en wordt er niets te vroeg onthuld. Humor is subtiel in het geheel verwerkt.

Tijdens het onderzoek komen ze bij een genootschap terecht en deze verhaallijn maakt het geheel mysterieus omdat bij deze genootschap historie een grote rol speelt. Dit heeft als gevolg dat de zaak steeds ingewikkelder en mysterieuzer wordt en hierdoor ze ook regelmatig vast zitten.

IJsmoord is een verhaal dat vanaf het begin fascinerend is en je boeit tot het raadsel zich heeft opgelost en zelfs daarna blijft het nog een tijd in je hoofd zitten.

Coenraad de Kat.

Echte barkeepers heten Henk van Marja West 3***

Een unieke en spannende satire over je leven leuker liegen via social media, de zoektocht naar erkenning en je ontworstelen aan een opgelegde rol in het leven.

Wanneer de weinig succesvolle Paul na een bomaanslag wordt geïdentificeerd als de steenrijke Vincent de Heer besluit hij de vergissing in stand te houden. Het geeft hem de kans opnieuw te beginnen en een riant leven te leiden. Vol overgave stort hij zich in zijn nieuwe bestaan. Maar wanneer je het leven van een ander overneemt, krijg je ook al zijn problemen erbij. En van Heer blijkt bepaald geen lieverdje te zijn geweest….

De Cover:

Rood, opvallend met de titel in grote witte letters. Literaire thriller staat er op en ik denk “zou het?” Op Uitgeteld stond ook deze benaming maar ik kon me daar toen ook niet helemaal in vinden. Na het lezen van de achterflap blijf ik die mening toegedaan. Toch maakt de cover en de achterflap nieuwsgierig en ik sla hem dan ook gauw open.

Mijn Mening:

De proloog begint intrigerend en eindigt met “en toen ging ik dood” en dat maakt nieuwsgierig naar de rest van het boek. De schrijfstijl is zoals we deze in Uitgeteld hebben leren kennen van Marja, vlot en beeldend. Toch kan ik dit keer niet echt in het verhaal komen. Misschien verwachtte ik teveel doordat ik zo genoten had van Uitgeteld en de voorgelezen stukjes bij de kraamvisite zo leuk waren.  Het verhaal wisselt zich af in perspectieven en in tijd en ik vind het dit keer verwarrend, waardoor ik niet lekker in het verhaal kom.

Paul wordt wel goed uitgewerkt en is echt een sukkeltje dus het in stand houden van de leugen is wel een “logische” keuze. Toch vind ik hem niet sympathiek en als Vincent wordt dat er niet beter op. Eigenlijk is dat dan wel weer knap gedaan.

Marcel, de broer van Paul is ook een niet al te sympathiek persoon, maar ook zeker goed neergezet.

Er zitten zeker leuke stukken in het boek, maar door alle verspringingen en wisselende perspectieven kan ik niet echt genieten van het verhaal en zelfs het onverwachte plot maakt het niet helemaal goed. Het was zeker geen worsteling, maar na Uitgeteld had ik op meer plezier gehoopt dan ik nu heb gekregen.

Toch zal ik een eventueel derde boek van Marja zeker oppakken, want i do love de schrijfstijl.

Ik kom in totaal helaas niet verder dan 3 sterren

Corina Nieuwenhuis.

 

 

Coenraad de Kat over Het kleine leven van Norbert Jones van Marloes Kemming 4****

 

 

Titel: Het kleine leven van Norbert Jones

Auteur: Marloes Kemming

Genre: Roman

ISBN: 9789401604727

284 pagina’s | Xander Uitgevers | 2015

 

De zevenzeventigjarige Norbert Jones leidt een rustig leven met zijn vrouw. Samen hebben ze één dochter. Norbert heeft een grote hobby en dat is verzamelen en dat is sinds zijn pensioen alleen maar meer en meer geworden. Op een dag krijg hij van de specialist de uitslag te horen dat hij niet meer lang te leven heeft. Dit zet Norbert tot nadenken en het roept een aantal vragen bij hem op zoals hoe moet het verder met Emma zijn vrouw en wat gaat er gebeuren met zijn verzameling …. Dit laatste doet hem besluiten om zijn verzameling van ongeveer 19.000 stuks te verkopen. Dit gebeurt geheel op zijn eigen manier. De potentiële kopers moeten hem zien te overtuigen met een verhaal om dit item te mogen kopen.

Het verhaal vertelt het leven van een oude man die geheimen heeft en die moet zien los te laten wat niet altijd meevalt want hij worstelt hiermee. Dit geheim heeft een grote stempel op zijn leven gedrukt. Tijdens het verhaal krijg je een duidelijk beeld van waarom hij met verzamelen is begonnen en hoe hij dit allemaal moet zien los te laten. Het is niet alleen het verhaal van Norbert die je aangrijpt maar ook de verhalen van de kopers. Zo hebben ze allemaal hun eigen rugzak. Door al deze verhalen krijg je als lezer een kijkje in hun leven. Tijdens het lezen vroeg ik me af waar de titel Het kleine leven van Norbert Jones op gebaseerd is en opeens is het duidelijk. Marloes heeft een prettige schrijfstijl die makkelijk is en zonder al te veel opsmuk van ingewikkelde zinnen. Subtiel is de humor er in verwerkt waardoor dit aandoenlijke verhaal je raakt en je met Norbert en Emma meeleeft. Marloes heeft in haar debuut de juiste balans in het verhaal weten vast te houden tussen het heden en verleden van Norbert Jones.

4 Sterren

Coenraad de Kat