Samen naar A.W.Bruna: Bites voor Bloggers

30 augustus was het dan zover, de “Bites voor Bloggers” georganiseerd door A.W.Bruna Uitgevers. Ka & Co keken er al even naar uit en na veel geklep, een hapje en een drankje waren we even voor 19:00 uur bij de uitgever. Dat hapje hadden we wel achterwege kunnen laten want wat stonden er toch allemaal lekkere dingen op tafel!

Na wat geklets met andere bloggers, te leuk om jullie in het echt gesproken te hebben, gingen de bij binnenkomst gekregen koptelefoons op voor de introductie. Frans van Deursen sprak de proloog van OrphanX speciaal voor deze gelegenheid in (het begin van de luisterboeken bij Bruna), maar doordat het voor ons de eerste keer was het heel even lastig geconcentreerd te blijven 😉

Na Frans kwam Anne van Veen onze oren in met een fragment van Nachtrijder van Alexandra Penrhyn Lowe. Zij bleek live voor te lezen maar doordat wij met de rug naar het gebouw zaten en met onze gezichten richting de hapjes kwamen we daar pas achter toen iedereen begon te applaudisseren. Tja, je bent de Waailappenbrigade of je bent het niet hè?

Daarna begonnen de korte presentaties. Je kon kiezen uit fictie of non-fictie. Ka & Co kozen voor fictie dus verhuisden wij naar zaal A. Daar vertelde Alexandra over Sevenster, Wolfsbloed en de nog te verschijnen Nachtrijder. 

Alexandra is bekend van o.a. Het huis van Anubis. Ze schrijft al 5 jaar als auteur bij Bruna en is alweer bezig met deel 4 van de serie. Zonder spoilers las ze een leuk stukje voor en wat was ze enthousiast!

Vervolgens kwam er een klein (te klein) interview met Gregg Hurwitz: 

Het begon met een rondje “Ik zeg twee dingen en jij moet er 1 kiezen”. Hilarisch want na het kiezen tussen Superman en Batman kwam de keuze Batman en ….. Er kwam een dikke frons en een grom want dat was net zo’n keuze als dat zijn twee kinderen een tekening gemaakt zouden hebben en hij de mooiste moest aanwijzen. Veel te snel was het interview afgelopen! Wat kan die man leuk vertellen! Wij gaan zeker nog proberen een interview los te krijgen na het lezen van OrphanX.

Daarna mochten we weer naar kamertje A want wij waren heel benieuwd naar de presentatie van  Mischling van Affinity Konar. Helemaal ons genre want door de boeken over WOII hebben wij elkaar leren kennen en kijk eens waar het toe heeft geleid. De uitgeefster was super enthousiast en ook het feit dat Anthony Doerr (van Als je het licht niet kunt zien) zo’n supermooie en enthousiaste quote heeft geplaatst, maakt dat deze heel hoog op onze stapel komt. Bijzonder ook om te horen hoe het boek dan via een veiling bij Bruna terecht is gekomen, heel gaaf. Het gaat over een tweeling die in Auschwitz in het lab van Nazidokter Mengele, de “Engel des doods”, belanden. Naar verluidt mooi, integer en hoopvol geschreven. De auteur heeft 10 jaar research gedaan en dit is de eerste volledige roman van deze auteur! Wij zijn benieuwd!!!!

Al met al een meer dan supergeslaagde avond en we kregen een meer dan mooie Goodiebag gevuld met o.a. bovenstaande boeken, zo blij mee!

En toen was het alweer afgelopen, buiten nog even snel kletsen met onze gastrecensenten Coenraad en Cees. Helemaal leuk! En dan echt terug naar Aalsmeer en Hollandscheveld, wat was het een topdag.

A.W. Bruna Bedankt!!

 

Gastrecensie: Luotisade-Natascha van Limpt*****

Gastrecensie Wendy Koedoot :

Luotisade  deel 1- Schaduwen der Verdoemenis – Natascha van Limpt

April 2016

ISBN : 9789463080422

NUR: 334

Zilverbron

Flaptekst:

Aan het sterfbed van haar moeder krijgt Eleanor te horen dat ze nog een broer heeft. Tijd om vragen te stellen is er niet: het dorp wordt aangevallen door trollen en met de grond gelijk gemaakt. De jonge vrouw vlucht weg en bijt zich vast in de zoektocht naar haar broer. Kilometers bij haar vandaan ontdekt de piraat Brian dat hij een mysterieus medaillon bezit, waarover hij van zijn kapitein niet mag spreken. Toch kan hij het geheim maar moeilijk naast zich neerleggen. Wanneer hij aan land gaat om Luotisade te verkennen, gebeuren er dingen die hij niet had voorzien. Zijn leven verandert voorgoed. Eleanor en Brian worden beiden gedwongen de gevreesde Verdoemenis in te trekken, een vergeten streek waar afschuwelijke wezens wonen en de dood constant op de loer ligt. Met gevaar voor eigen leven proberen ze de geheimen te ontrafelen en het verleden en de toekomst aan elkaar te knopen.

Het verhaal speelt zich af in de tijd van piraten, ridders, trollen…

Je maakt kennis met Eleanor en haar zusje Maerwynn, hun karakters worden goed beschreven, waardoor je je meteen in hun kan inleven en alles voelt wat zij voelen. Eleanor is een meid die niet bang is uitgevallen, in dit verhaal staat ze af en toe doodsangsten uit maar ze blijft sterk.

In de tweede verhaallijn maak je kennis met Brian, een heuse piraat. Hij lijkt een stoere gast, maar kan ook een klein hartje hebben, blijkt in de loop van het verhaal. Ook de andere karakters worden allemaal goed uitgediept zodat je je in elk van de hoofdpersonen kan verplaatsen. Knoept is mijn favoriet, samen met Aidan en Lorre. Er zijn mensen en wezens ( trollen, woudwezens) in dit boek, wat het een echte Fantasy maakt.

De twee verhaallijnen komen al snel samen, wat ik ergens al verwacht had. Samen kan je immers meer bereiken.  De samengevoegde groep moet dwars door de Verdoemenis.. een plek waar nog nooit iemand  leven uit gekomen is… Onderweg gebeurt er van alles, er is ruim voldoende spanning, maar ook romantiek en humor in het verhaal. Net als je denkt dat ze alles wel gehad hebben, gebeurt er weer iets .. Het is spannend vanaf het begin tot het eind. Het leest heerlijk vlot, je leeft echt mee met iedereen, ook al is het soms niet erg fijn om mee te maken… je wil weten of het ze gaat lukken. Het plot is zeker niet voorspelbaar, de epiloog al helemaal niet. Het is jammer dat het boek uit is… ik wacht met smart op deel 2.

5 sterren.

Wendy Koedoot.

 

Karin las: Het vervloekte huis-Lydia van Houten***1/2

Titel: Het vervloekte huis

Auteur: Lydia van Houten

Genre: Thriller

ISBN: 9789082415261

280 pagina’s | Kabook Uitgevers | juni 2016

 

Over de auteur:

Lydia van Houten (1972) begon haar freelance carrière in 2003. Begin 2005 debuteerde zij met de jeugdserie Teken van Drie, waarbij Het laatste oordeel werd uitgegeven door Uitgeverij Ellessy.

Er volgden (internationale) freelance opdrachten, vooral voor prentenboeken. De serie Goedenacht kleine Maan, uitgegeven door Yoyo Books, verscheen wereldwijd.

Vanaf 2015 concentreert Lydia zich op het schrijven van thrillers.  Haar thrillerdebuut Doodstil werd door critici goed ontvangen.

Dit jaar verscheen haar tweede thriller Het Vervloekte Huis. Een literaire thriller met een bovennatuurlijke mystieke ondertoon. Ook wordt haar derde thriller Obsessie verwacht.

( Bron: www.lydiavanhouten.com )

Cover:

Eenvoud siert! Zwart, wit, oranje met een meer dan intrigerende koptekst. Ik vind het een prachtcover.

Achterflap:

Als de 43-jarige journaliste Mikayla geconfronteerd wordt met de zelfmoord van haar man Steven, stort haar hele wereld in. Steven Jackson, geboren in Canada, blijkt echter een onverwachte erfenis voor Mikayla achter te laten: een huis in Rocky Roads, British Columbia, Canada. Samen met haar 7-jarige zoontje Jason en haar 16-jarige dochter Valerie ontvlucht Mikayla haar nu eenzame leven in Amsterdam. Ze emigreert naar Canada, in de hoop haar eerste thriller te schrijven in het klaarblijkelijk uitgestorven Rocky Roads. Al snel stuit ze op een aantal eigenaardige zaken, zoals de onopgeloste moord op Joanna la Croix van twintig jaar eerder. Als Mikayla op eigen houtje onderzoek gaat doen naar de moord, wordt steeds duidelijker dat Rocky Roads een duister geheim herbergt. Mikayla duikt in het verleden van het stadje.

Vanaf dat moment gebeuren er rare dingen in en om haar huis. Jason meent zelfs dat het spookt, dat het huis vervloekt is. Als hun hond Gollum spoorloos verdwijnt neemt Mikayla zelf het heft in handen. Ze moet en zal de onderste steen boven krijgen…

Mening:

Het vervloekte huis is mijn eerste kennismaking met Lydia van Houten. Dankzij een winactie op Mieke’s blog: ‘Graag gelezen’ mocht ik dit boek gesigneerd ontvangen, waarvoor mijn dank!

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm, vanuit hoofdpersonage Mikayla. Het begin is pakkend, het speelt zich af in Canada en meerdere personages doen hun intrede. Actie volgt al snel en ik ben getriggerd!

Mikayla is, samen met haar kinderen,  de zelfmoord van haar man Steven aan het verwerken. In hun nieuwe leefomgeving is er al snel een klik met de buren. Ook de dorpsgenoten van Rocky Roads leert ze kennen en daar zitten bizarre figuren tussen naar zal blijken. Heerlijk. Door de tik romantiek die heel even de overhand lijkt te nemen zwakt het verhaal voor mij even af. Dit wordt al snel weer goedgemaakt met de nodige onderhuidse spanning en intriges.

Akelige moorden, bedrog en onderzoek naar de moord op Joanna zijn belangrijke aspecten en het web lijkt steeds groter gesponnen te worden. Het zaakje stinkt aan alle kanten en ook Steven blijkt een bekend persoon. Wat is er toch gebeurd en hoe zit dit in elkaar? Ik heb al redelijk vroeg in het verhaal een idee in welke hoek ik de dader moet zoeken, maar het bleek toch even anders in elkaar te zitten en nieuwe lagen wisten me te verrassen.

De personages hebben niet heel veel diepgang, maar het waren met name de bijzondere (a)sociale gedragingen en gedachtegangen op bepaalde momenten waardoor ik de feeling af en toe even verloor. Daartegenover zat ik meerdere malen de bladzijden te verslinden omdat er echt hele spannende stukken in voorkomen!

De schrijfstijl is fijn en zeer beeldend, staccato soms, en van Houten doet nergens moeilijk. Het leest daardoor zeer makkelijk weg en ook brute gruwel wordt niet uit de weg gegaan, ik hou daar zo van in een thriller. Het plot in zijn totaal zit uiteindelijk aardig dicht en al met al heb ik echt genoten van dit boek. Kom maar op met de volgende!

Conclusie:

Spanning: 4

Schrijfstijl: 3.5

Plot: 3

Psychologie: 2.5

Originaliteit: 4

Leesplezier: 4

Drie en halve sterren voor Het vervloekte huis.

Karin Meinen.

Gastrecensie: Het sterven van Rebecca Lopez Ikario***

Titel: Het sterven van Rebecca Lopez Ikario

Auteur: Denis Henriquez

Genre: Roman

Uitvoering: Paperback

ISBN: 9789460683145

412 pagina’s| Uitgeverij Marmer|2016

3***

De 85-jarige Rebecca Lopez Ikario krijgt na een aantal ingrijpende onderzoeken van haar behandelend arts te horen dat ze nog maar drie maanden te leven heeft. Vanaf deze onheilstijding neemt het verleden van Rebecca haar volledig in beslag. De mooie herinneringen aan vroeger beleeft ze keer op keer. Het doet haar pijn vergeten.

Rebecca heeft het in haar leven niet gemakkelijk gehad, zo heeft ze de zorg voor haar tante, haar twee zussen en haar neef Esteban op zich genomen, een verantwoordelijkheid die ze uiterst serieus heeft genomen, waardoor haar eigen geluk op de tweede plaats stond.

Neef Esteban keert in de laatste maanden van Rebecca’s leven een paar keer terug naar Aruba waar ook hij is opgegroeid. Het is dankzij haar dat hij heeft kunnen studeren in Nederland, waar hij ook is gebleven om verder te kunnen komen in het leven. Dankbaar voor alles wil hij Rebecca zo goed mogelijk steunen in de laatste maanden van zijn tante. Hij bezoekt ook zijn oude vrienden op het eiland en op die momenten kan hij alles even opzij zetten en energie opbouwen om daarna weer volledig voor zijn tante te kunnen zorgen. Esteban beschouwt Rebecca als zijn vader omdat ze de touwtjes altijd strak in handen had. .

Denis Henriquez neemt je mee naar Aruba en laat je kennismaken met het leven wat ze daar heeft gehad. Het leven is in vele opzichten zwaar voor haar geweest maar toch is het niet de verbitterdheid die het verhaal beheerst maar eerder een lofzang over dankbaarheid.. Vriendschappen en naastenliefde zijn in het verhaal belangrijke aspecten. Daarnaast speelt politiek een grote rol. De herinneringen zijn in mooie monologen beschreven waardoor je het gevoel krijg dat je naar je grootmoeder luistert die haar levensverhaal vertelt. Het boek straalt op een rustige en mooie wijze rust uit, melancholie van de bovenste plank.

Coenraad de Kat.

Gastrecensie: Zomermeisjes-Jobien Berkouwer****

Gastrecensie Zomermeisjes van Jobien Berkouwer.

Een sterk en beloftevol debuut.

Oorspronkelijke titel: Zomermeisjes

ISBN: 9789400507739

Uitgeverij: A.W. Bruna

Pagina’s: 303

We hadden Appie Baantjer, we hebben Simon de Waal en aan zijn zijde verschijnt nu ook Jobien Berkouwer. Want wie kan er nog beter een spannend politieverhaal bedenken en schrijven dan iemand die niet alleen in de (politie-)keuken heeft mogen kijken maar er ook heeft gewerkt. De in Amsterdam woonachtige Berkouwer kan bogen op een heuse politiecarrière, kent als afgestudeerd jurist de wet en heeft inmiddels haar eigen profiling-bureau. Alle ingrediënten in een pen gooien, wat mixen en het schrijftalent zijn werk laten doen. Zo moet Berkouwer ook hebben gedacht en voilà, is er plotseling haar thrillerdebuut: ‘Zomermeisjes’.

Lot van Dijk is afgestudeerd profiler en als zodanig opgenomen in het politieteam Twente. De teamleden, tot dat moment alleen mannen, hebben voordien nog nimmer met een profiler gewerkt en willen eigenlijk niet afwijken van hun sterk verouderde en ingesleten werkwijze. Lot van Dijk krijgt de mogelijkheid om daar verandering in te brengen als in een oud en vervallen zouthuisje het lichaam van Krista Wolff wordt gevonden. Het jonge meisje is aan een haak opgehangen en de toestand van haar huid impliceert dat ze al langere tijd geleden om het leven moet zijn gebracht.

De sceptische onderzoeksleider Leo de Graaf wordt door korpschef Dick Rademaker gemaand om serieus met de kennis en adviezen van Lot van Dijk om te gaan en ze niet lachwekkend te maken. Een tweede lichaam wordt gevonden, ook met een ‘geleerde’ huid en Van Dijk is overtuigd dat hier een seriemoordenaar aan het werk is. Een daderprofiel is een eerste vereiste om hem of haar op te sporen en te doen stoppen….

In ‘Zomermeisjes’ schetst Berkouwer de politionele zoektocht naar een mogelijke seriemoordenaar. Vanuit voornamelijk het perspectief van Lot van Dijk en de gedachten van de moordenaar, wordt de lezer op de feiten gedrukt. In een gevecht, met enerzijds haar collega’s en anderzijds de tijd, stelt de jonge profiler zich volledig ten dienste van het politiekorps om ze te overtuigen van de noodzaak van een duidelijk en kloppend daderprofiel. Met voortdurend de reële mogelijkheid in gedachten van een derde slachtoffer, staat ze onder een steeds zwaarder wordende druk. Berkouwer maakt daarbij in haar verhaal geen fout en laat, zoals in de ‘echte’ maatschappij ook gebeurt, zelfs enkele verdachten oppakken om ze daarna weer vrij te laten.

Ze geeft daarmee een heldere en realistische inkijk in een doorsnee politieonderzoek. Origineel is het indrogen van lichamen, een thema dat niet regelmatig in thrillers wordt gebruikt en goed wordt uitgelegd. Evenals het motief van de dader dat net zo opmerkelijk maar ook begrijpelijk is mits je de achtergrond kent. Dus, goed bedacht en even goed weergegeven.

De personages krijgen voldoende aandacht en zijn, in relatie tot hun aandeel in het verhaal, goed uitgewerkt. Dat zou kunnen betekenen dat dit debuut zonder opmerkingen gerecenseerd wordt maar dan zouden alle verhaallijnen afgewerkt moeten zijn wat in ‘Zomermeisjes’ niet het geval is. Er is een slachtoffer dat in de kleine gemeenschap waar iedereen alles van elkaar ziet en weet, spoorloos verdwijnt zonder dat dit wordt opgemerkt en er iets mee wordt gedaan. Het lijkt erop dat het verhaal daar een fractie te vroeg is gestopt.

Verder is ‘Zomermeisjes’ een sterk en goed debuut waar zeker voor een aantal personages nog een rol in de toekomst in het verschiet ligt. Laten we dat als lezer maar hopen, de auteur lijkt over voldoende potentie te beschikken dus…

Eindoordeel: 4 sterren

Spanning: 3 sterren

Plot: 4 sterren

Leesplezier: 4 sterren

Schrijfstijl: 3 sterren

Originaliteit: 4 sterren

Psychologie: 4 sterren

Cees van Rhienen.

Samen met Saskia Jansen Storyteller: Het mooiste wat je kan worden is jezelf.

Ik staar in een paar groene ogen. Ogen die tot voor kort zelfs voor mij onherkenbaar waren maar nu ineens weer laten zien wat ik voorheen altijd zag, ze hebben weer dat glansje. Het zijn mijn eigen ogen. Ogen die veel gezien hebben maar tot voor kort nooit hun glans hadden verloren. De laatste keer dat ik zo voor mijn grote badkamerspiegel stond schrok ik van hun dofheid en somberheid. Ogen zijn de spiegels van de ziel wordt er weleens gezegd. Ik vond dat altijd een zweverige uitspraak maar nu pas snap ik deze uitdrukking. Dat lege wat ik in mijn ogen heb gezien heeft ervoor gezorgd dat deze ogen weer open zijn gegaan. Het leven was eruit gezogen. Teveel meningen van buitenaf en zelf gecreëerde gedachtes die zich achter mijn ogen afspeelden zonder te beseffen dat ik alles zelf aan het verzinnen was. Het ene rampscenario na het andere voltrok zich achter deze ogen. Men noemt dit ook wel piekeren.

Piekeren slurpt al je energie uit je lichaam en laat niets anders achter dan lege sombere ogen. Nachtenlang staarde ik in het donker terwijl ondertussen levendige beelden van vervelende dingen de revue passeerden, sommige waar gebeurd, andere volslagen zelf verzonnen. Tot ik plotseling een kleine kriebel in mijn buik voelde. Zomaar ineens stopte het piekeren en voelde ik enkel en alleen nog maar wat een ongelofelijke bofkont ik ben.
Dagen achtereen heb ik met verschillende mensen mijn tijd gedood. Mensen die in mijn ogen geen last hadden van de zwaarte van de dagelijkse beslommeringen. Maar ook dit had ik zelf verzonnen. Het was niet de realiteit. Alle mensen die ik verheerlijkt had in mijn nachtelijke films achter mijn ogen blijken allemaal zelf ook met moeilijkheden te kampen te hebben. Sommige zelfs zo erg dat ik blij ben dat ik niet in hun schoenen sta. En ondanks dat ik wens dat iedereen simpelweg gelukkig is, ben ik toch blij dat deze mensen mij hebben doen beseffen dat mijn leven echt goed is. Het kwartje is langzaam gevallen. Alle nare opmerkingen aan mijn adres zijn voortgekomen uit de ontevredenheid van deze mensen zelf. Het ligt niet aan mij. Nachtenlang heb ik getwijfeld hieraan. En ineens is dat verdwenen. Het was als een enorme mistbank waar ik doorheen reed en ineens ben je eruit, alles is zichtbaar en kraakhelder.

Ik ben een goedlachse vrouw, ik hou ontzettend van humor en van mijn gezin en mijn dieren. Ik ben mijn hele leven zeer gemiddeld geweest, ik blonk nergens echt in uit maar naar mate de tijd voorbij is gegaan besef ik dat ik wel degelijk wat bijzondere talenten heb. Ik leg makkelijk contacten, ik kan goed grappen vertellen, ben goed met paarden en honden en kan redelijk goed verhaaltjes schrijven over van alles en nog wat.

Ik heb een man met een gouden hart die zoveel om mij geeft dat hij mij iedere misstap die ik gemaakt heb, heeft vergeven. Wij zijn eigenlijk steeds meer van elkaar gaan houden omdat wij de moeite hebben genomen echt naar elkaar te luisteren en elkaars behoeften te leren begrijpen. Ik heb twee fantastische kinderen waar ik apetrots op ben. Er is een tijd geweest dat ik wederom door de meningen van andere mensen getwijfeld heb aan mijn ietwat artistieke dochter. Ze is geen doorsnee meisje. Nu zie ik pas hoe ongelofelijk mooi ze is. Ja, ze loopt wat met haar schouders naar voren en kleedt zich niet volgens de laatste mode, maar wat kunnen veel mensen nog een hoop van haar leren.  Ze is namelijk precies zoals ze wil zijn, ze past zich niet aan aan de massa. Ze is niet uit het veld geslagen bij de minste of geringste tegenslag en legt kritiek moeiteloos naast zich neer. Ze rookt niet, ze piekert niet en geniet van haar eigen dingen. Wanneer iemand haar niet aardig vindt, haalt ze haar schouders op en denkt daar geen seconde meer over na.

Wat een tegenstelling tot mijzelf. Wat heb ik achter mensen aangelopen die helemaal niet aardig voor mij waren. Want hoezo vind je mij niet aardig? Alles deed ik om het tegendeel te bewijzen, met als gevolg dat ik mijzelf ernstig kwijtraakte. Ik deed niet meer de dingen die ik leuk vond. En blijkbaar kan je dat heel lang volhouden zonder al te grote problemen. Tot daar ineens de dag is dat je sprankelende ogen dof zijn geworden en je ziel diep gekwetst pijn veroorzaakt in je lichaam. Het ligt niet aan alle nare opmerkingen die gemaakt zijn. Het ligt aan mij. Ik heb dit zelf opgezocht. Tot ik eerlijk naar mijzelf keek en ging benoemen wat en wie ik ben. Ik ben een vrouw met een goed hart, ik hou zielsveel van paarden en honden. Ik haal mijn plezier echt uit het bezig zijn met deze prachtige wezens. Ik hou van lezen en schrijven.  Mijn computer staat al weken uit en mijn fantastische trimsalon ligt er al maanden verlaten bij. Dit heb ik zelf laten gebeuren. Ik was te druk bezig met de buitenwereld. Maar die wereld is niet mijn wereld. Ik heb dicht om mij heen alles wat ik altijd al heb gewenst. Ik was alleen mijzelf kwijtgeraakt.

Dit besef wakkerde mijn levenslust weer aan. Alsof ik letterlijk weer aangezet ben. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen geluk en het is triest dat ik me dit geluksgevoel heb af laten nemen door de meningen van anderen. Ik staar nog een keer in mijn ogen, de leegte is verdwenen. Ik voel niets anders dan trots. Ik omhels mijn man, kus mijn kinderen en aai mijn honden. Wanneer ik daarna in mijn salon sta, glimlach ik. Wat een prachtige ruimte. Mijn ruimte. Binnenkort ga ik alles opruimen en klaarmaken zodat ik mijn prachtige werk weer kan oppakken. Want dit is wat ik wil. De leegte die uit mijn ogen is moet ook uit de salon. Deze ruimte moet weer sprankelen. Sprankelen met lieve honden die netjes geknipt kwispelend deze ruimte weer vullen met warmte en liefde.

Het is waar wat ze zeggen: “Het mooiste wat je kan worden is jezelf”.

Gastrecensie: Alles houdt op te bestaan-Elizabeth Brundage****

Titel: Alles houdt op te bestaan

Auteur: Elizabeth Brundage

Genre: Roman

Uitvoering: Paperback

ISBN: 9789048830107

478 pagina’s| Hollands Diep uitgevers|2016

4****

1979.

George Clare komt na zijn werk aan de universiteit thuis en treft zijn vrouw vermoord aan op bed met een bijl in haar hoofd. Zijn dochtertje die aanwezig was tijdens deze brute moord zegt “Mama heeft au”. George pakt zijn dochtertje op en loopt overstuur naar de buren en vertelt hen hoe hij zijn vrouw heeft aangetroffen. George wordt gezien als de hoofdverdachte maar er is geen enkel bewijs tegen hem en het kind is te jong om informatie over de moord te kunnen verschaffen.

Wie heeft de brute moord gepleegd en waarom …?

Het dorpje Chosen vormt een kleine gemeenschap met een beklemmende sociale controle. Catherine voelde zich niet op gemak in haar huis, ze had er nare gevoelens bij die ze niet kon onderdrukken of verklaren. Wat speelde zich bij de Clares af? Hoe problematisch was hun huwelijk, de relatie met de buren en vrienden en wat had het verleden van de boerderij voor invloed op het gezinsleven? Vragen waar je beetje bij beetje antwoorden op krijgt.

In het begin kost het even moeite om in het verhaal te komen, maar als je er eenmaal goed in zit wil je nog maar één ding en dat is doorlezen om achter de geheimen van de mensen in dit dorp te komen. Naarmate je verder in het verhaal komt wordt de schrijfstijl soepeler en boeiender. Dit zorgt ervoor dat het verhaal je grijpt en het je niet meer los laat. De personages komen als alledaagse voor, maar schijn bedriegt. Zo hebben ze allen hun eigenaardigheden wat ze stuk voor stuk karakteristiek en interessant maakt.

In het boek Alles houdt op te bestaan wordt het verhaal goed opgebouwd evenals voor wat betreft de ontwikkeling van de karakters. Het houdt je als lezer continue scherp en het voelt aan alsof je alles van dichtbij zelf meemaakt. De vermelding op de cover: “De literaire thriller van zomer 2016” geeft onmiskenbaar aan dat het een thriller is, maar ik vind het eerder een spannende psychologische roman..

Elizabeth Brundage weet op een mooi uitgewerkte wijze situaties te creëren en kan heel subtiel met een kleine zin het verhaal een wending geven die je niet had zien aankomen. Dit smaakt naar meer en ik kijk dan ook uit naar haar volgende boek.

Coenraad de Kat.

Corina las: Het meisje op de foto- Carina Bergfeldt****1/2

Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Over Het meisje op de foto:
Wanneer Viktor Hyldgaard na een avond stappen in het Zweedse Skövde niet thuiskomt, vreest zijn vrouw het ergste. De jonge rechercheur Anna Eiler, die op de zaak wordt gezet, gelooft aanvankelijk niet dat er sprake is van een misdaad, totdat in een klein meertje een afschuwelijke vondst wordt gedaan. Tussen de waterlelies drijft een lichaam. In de keel van het slachtoffer is een foto van een vrouw gestoken. Het meer, dat onder de lokale bevolking bekendstaat als ‘Valdemars graf’, herbergt echter een nog veel verschrikkelijker geheim.
Auteur en journalist Carina Bergfeldt is terug met een indringende en bij vlagen sinistere psychologische thriller.

De cover: 

Apart! Dankzij de titel zie je er een lens in. De afbeelding zelf trekt niet echt aan, de titel echter wel dus ik zou hem zeker oppakken in de winkel.

Mijn mening: 

Dit is het vervolg op De moord op mijn vader en je zit gelijk weer in de fijne schrijfstijl van Carina. Heerlijk zo als zij je laat nadenken over het hoe, wat, waar en waarom in het verhaal en vooral het WIE! Want je denkt van alles maar dan is daar weer een twist en dan denk je “Hé hoe dan?”.

De hoofdpersonen leer je weer een stukje beter kennen en dat vind ik altijd erg fijn. Anne, Julia en Inga-Marie ze komen alle drie weer dichter bij je staan, compleet met hun geheimzinnige en soms duistere verleden. Mooi gedaan van Carina en je voelt met ze mee.

En dan is daar het plot, ontknoping hoe je het noemen wil en je denkt alleen maar “Dat is puik werk!”.

Ik kan gewoon niet wachten op het volgende deel want er is nog genoeg om over na te denken en op te lossen!

Schrijfstijl: 4,5

Originaliteit: 4,5

Plot: 4,5

Leesplezier: 5

Spanning: 4,5 

Vier en halve sterren voor Het meisje op de foto.

Corina Nieuwenhuis.

Guido las “Als littekens jeuken” van Jan Kouwenhoven 4****

De cover
Een woelige zee, de Nederlandse kust, waar het verhaal zich grotendeels afspeelt. Daarover is, half over de cover, een half stukgescheurd papier te zien. Dat dit papier half over de foto zit verwijst misschien naar het verhaal, sommige potjes moeten liefst toegedekt blijven.

De inhoud
Het is bijna onvoorstelbaar welke tegenslagen een familie kunnen overkomen: seksueel misbruik en kanker bij aantal familieleden lopen als een rode draad door het verhaal.
Freek wordt door zijn oom seksueel misbruikt, een gebeurtenis die een groot stuk van zijn leven gaat bepalen: hij blijft deze gebeurtenis als een groot geheim met zich meedragen en wil geen aangifte doen omdat hij zijn blinde tante wil sparen. Mede door het te vroege overlijden van zijn vader en het seksuele misbruik groeit hij uit tot één van de grootste pestkoppen op school en daarbuiten. Vooral één bepaald meisje wordt het slachtoffer van zijn pesterijen die soms wel zéér ver gaan.
De misbruikte jongen heeft een bloedhekel aan zijn oom, waarvan hij niet het enige slachtoffer geworden is, die op mysterieuze verdwijnt.
De tegenslag blijft Freek achtervolgen: zijn vrouw krijgt borstkanker. Systematisch vertelt Freek aan bepaalde familieleden wat zijn oom met hem uitrichtte. Ze zetten hem voortdurend onder druk om naar de politie te stappen, maar Freek blijft dat halsstarrig weigeren. 
Via sociale media komt hij in contact met een vroeger klasgenootje: het gepeste meisje Saskia. Enkele ‘ toevallige ‘ ontmoetingen met Saskia zorgen voor spanningen binnen het huwelijk van Freek. Wat hij niet doorheeft is het feit dat Saskia hem bewust opzoekt en wraak wil nemen op het verleden: de pesterijen, de scheiding van haar ouders en de dood van haar vader, … Saskia blijft hem ontmoeten en verleiden, een verleiding waaraan Freek tenslotte niet kan weerstaan. Nu heeft Saskia een chantagemiddel in handen waarvan ze ook gebruikt maakt. Haar wraakplannen zijn zelfs zo groot dat ze Freek wil vermoorden. Hij wordt echter gered Hildie, de zus van Saskia.
En dan komen er nog een aantal geheimen aan de oppervlakte, …..

De recensie
Het heden met chronologische flashbacks
De auteur vertelt het verhaal in de ‘ ik ‘ – figuur, dus vanuit het standpunt van Freek: eigenlijk een soort dagboek van Freek, voortdurend wisselend tussen het heden en het verleden. De chronologische flash-backs geven een zeer duidelijk beeld van de gebeurtenissen die zich in het heden afspelen. Jan schrijft als het ware als een ‘ervaringsdeskundige ‘: op een perfecte wijze beschrijft hij hoe op een verschillende manier wordt omgegaan met kanker door familie, vrienden en kennissen.
Toch is dit boek een gewaagde onderneming: de auteur raakt hier toch een grote hoeveelheid heikele maatschappelijke problemen aan: seksueel misbruik door een familielid, pesten, kanker, wraak, moord, zelfmoord, … Toch weet Jan Kouwenhoven deze thema’s op een realistische manier te behandelen. Op een zeer duidelijke manier legt hij zelfs verbanden tussen deze toch wel niet zo eenvoudige thema’s:
* seksueel misbruik en de gevolgen voor het slachtoffer, de taboes, de haat, het ongeloof van de buitenwereld
* pesterijen en de gevolgen voor het slachtoffer, vooral psychisch zeer moeilijk te verwerken en een probleem waaraan moeilijk iets te doen is, zowel in scholen als op het werk; de daaruit volgende haat tegenover de pester en de wraakgevoelens die zeer ver kunnen gaan zoals blijkt uit het verhaal
* kanker, ondanks het feit dat het zoveel voorkomt, toch nog altijd een beetje een thema waar niet iedereen goed mee overweg kan; hier wens ik toch een passage te vermelden die duidelijk maakt hoe moeilijk het is om te leven met een kankerpatiënt; de passage staat op blz. 28
‘ Zeker het gekwaak dat Eva ( de vrouw van Freek ) tegen de kanker moet vechten, irriteert mij mateloos. Herhaaldelijk heb ik onze schoonzus uitgelegd dat het de chirurg is die de kanker eruit snijdt. Daarna komen de bestralingsarts en de oncoloog in beeld om met radio- en chemotherapie de achtergebleven verkankerde cellen te bestrijden. Daar kan je zelf allemaal niet aan meevechten. Toch moet Eva tegen de kanker vechten, volgens haar. Waarom? Omdat iedereen dat zegt. Oké, dat laatste klopt, maar tot op de dag van vandaag heeft nog niemand weten te vertellen hoe dat vechten moet. Nee, het knokken ligt op een heel ander vlak. Het is een groot gevecht tegen het hiaat dat zich nestelt tussen emotie en ratio. Je wil er nog iets van maken, je wil het leven leefbaar houden, voor zowel jezelf als voor je omgeving.Daarom wil je je niet gek laten maken door hersenspinsels die veelal niet uit te roeien zijn. Een eenzaam gevecht dat Eva moet voeren. Wij zouden dolgraag mee willen strijden, meer dan dolgraag zelfs. Als dat ging. Helaas hebben we allemaal onze eigen strijd tegen onze eigen hersenspinsels die toch echt anders zijn dan wanneer de kanker jou kapot probeert te maken. ‘
* wraak die zeer ver kan gaan, ja zelfs kan leiden tot een moord met voorbedachten rade, en die dan op zich kan leiden tot zelfmoord
Littekens, als ze jeuken word je steeds weer geconfronteerd met de gebeurtenis waaraan je dat litteken te danken hebt. Maar littekens zijn er niet alleen fysisch, de psychische littekens die een mens in zijn leven kan opdoen zijn veel gevaarlijker en kunnen leiden tot ontoelaatbare maar soms toch wel enigszins begrijpelijke, niet goed te praten reacties. Maar ook dat is menselijk, …

De eindbeoordeling
Jan Kouwenhoven heeft hier een schitterend boek geschreven waarin zo veel herkenbare gebeurtenissen zich afspelen. Ik had geen idee wat er achter de titel verscholen zat, maar al vlug werd het een en ander duidelijk. De manier waarop de auteur dit heeft aangepakt getuigt van een schitterende vertelkunst. Het is een vlot leesbaar boek dat, éénmaal begonnen, nog moeilijk weg te leggen is. Ik neem aan dat het niet gemakkelijk was om van deze materie toch een boeiend verhaal neer te schrijven: toch is Jan daar aardig in geslaagd en gedurende het verhaal zet hij de lezer ook wel eens op het verkeerde been.
Dit boek is een aanrader.

Ik geef dit werk van Jan Kouwenhoven een verdiende **** 4 sterren. 

Guido Goedgezeldschap 

Yvonne las “Wat heb ik gedaan?” van Amanda Prowse 4****

Amanda Prowse heeft een gave om verhalen te schrijven over mensen waarbij je jezelf een voelt met de hoofdpersonen. Dit is nu het vierde boek wat ik van haar gelezen heb en het raakt me weer intens. Prachtig geschreven, met eenvoud maar intense emoties zowel vrolijkheid als verdriet.

Op het eerste gezicht lijkt het gezin van Mark en Kathryn Brooker een ideaal gezin waar menig vrouw jaloers op is. Mark is directeur van een school voor rijkelui’s kinderen en Kathryn als zijn vrouw zorgt dat alles thuis in de puntjes verzorgd is. Hun twee kinderen, Lydia en Dominic gaan ook naar school op Mountbriers.

Maar wat niemand kan vermoeden is wat er ’s avonds gebeurt in het prachtige directeurshuis als iedereen slaapt.

Kathryn gaat gebukt onder zware fysieke en mentale mishandeling van haar man. Op een dag wordt het haar teveel en vermoordt Kathryn haar man!

Natuurlijk moet ze de gevangenis in en boeten voor haar daad, maar wat ze niet verwacht had is dat alles daarna veranderd is.

Kathryn, vanaf dan Kate Gavier, maakt na haar vrijlaten een reis en ontmoet een prachtige man die haar een doel geeft in haar leven.

Prospect House, een opvanghuis voor meisjes die om wat voor reden niet meer thuis kunnen wonen.Haar hart en ziel legt ze in dit opvanghuis, in de hoop dat ze ook ooit haar eigen kinderen weer in haar armen kan sluiten.

Het verhaal is zeer emotioneel geschreven, het maakt gebruik van perspectieven in tijd. Het verspringt van het leven van Kathryn voor de moord, in de gevangenis, en na haar 5 jaar opsluiting om te eindigen bij het heden. Je voelt je een met Kathryn, je voelt haar pijn, haar woede en haar verdriet. Maar ook haar kracht en de vechtlust die ze ondanks alles bezit.

Ik geef dit boek 4 sterren ****

Yvonne Vogels