Jac las: Voorbij de zwarte lijn-Jean-Christophe Grangé*****

 

Over het boek:

Marc Dupeyrat werkt na tal van beroepen te hebben uitgeoefend, als journalist bij een kleine sensatiekrant, daar is hij op een dood spoor in z’n leven aangekomen. Hij heeft een artikel geschreven voor zijn krantje, met als titel ‘EEN SERIEMOORDENAAR ONDER DE TROPENHEMEL’. Het stukje handelt over Jacques Reverdi, een apneuduiker (duiken zonder duikfles) die na zijn arrestatie in Cambodja opgesloten is in een psychiatrisch ziekenhuis.

Hij wordt beschuldigd van de moord op Pernille Morensen en andere vrouwen. Marc raakt in de ban van de man. Is Jacques Reverdi, een dwangmatige moordenaar, een wild beest, een verleider, een vrouwen fanaat zoals de meeste apneuduikers? ‘Is hij de verpersoonlijking van het Kwaad die een geheim doel nastreefde. Een moordenaar die dankzij zijn spirituele praktijken een juiste kijk had op zijn neurose en glashelder het gezicht van de Misdaad te zien kon geven’ Marc wil de vonk van het kwaad in de hersenen van de moordenaar ontdekken. Moord als ultieme vorm van bezit.

Het begin van een queeste, op zoek naar de waarheid, door Zuid-Oost Azië

• De Levensweg
• De Bakens naar de Eeuwigheid
• De Kamer van de Zuiverheid
• De kleur van de Waarheid en de Kleur van de Leugen.

Het lijken esoterische kletspraatjes in die zoektocht. De realiteit is een afschuwelijke.

Conclusie:
Het is een donkere, fascinerende zoektocht naar de waarheid, naar de weg van het bloed, het donkere bloed, het zoete bloed,  ijzingwekkend en smerig.

Grangé beschrijft in huiveringwekkende beelden de hel van het met aids besmette rottende afval onder de gevangenen, maar ook de bizarre modus operandi, de groteske werkwijze waarmee  Jacques Reverdi zijn slachtoffers vermoordt. En vele andere beelden die niet zo maar van je netvlies verdwijnen. Een lange weg met talrijke, haast ontelbare, verontrustende, fascinerende en mooie feiten, weetjes en zijlijntjes. Zij bieden de lezer telkens een klein stukje aan van de grote zoektocht naar de uiteindelijke oplossing van de puzzel.

Welk een enorme fantasie legt de auteur aan de dag voor het bereiken van dit doel. Ruim 500 bladzijden in de ban van Grangé, dat leidt onverbiddelijk naar meer.

5 sterren.

Jac Claasen.

Wat lezen wij nu?

Corina leest:

Over De rekruut :

Voormalig geheim agent Evan Smoak helpt als de ‘Nowhere Man’ iedereen die zich tot niemand anders meer kan wenden. Maar nu is degene die zijn hulp inroept een oude bekende: Jack Johns, de man die hem als kind uit een weeshuis wegplukte en opvoedde alsof hij zijn eigen zoon was. De man die Evan opleidde in het Orphan-project, een officieel niet-bestaand trainingsprogramma van geheim agenten.

In het diepste geheim is een team van huurmoordenaars bezig iedereen die bij het Orphan-project betrokken was uit de weg te ruimen. Ze zitten Jack op de hielen en Evan krijgt van zijn vroegere leermeester nog één allerlaatste opdracht: zoek en bescherm mijn laatste rekruut voor het Orphan-project. Hierdoor komt Evan recht tegenover een oud-collega van hem te staan, Charles Van Sciver, die vastberaden is alle Orphans te doden. Boven aan die lijst staat… Orphan X.

Myrtle (16) leest:

Met dank aan Uitgeverij Kluitman voor het recensie-exemplaar.

Over Voorlopers 2 – De kracht van velen :

Om het nieuwe schooljaar op Precursor te kunnen volgen, moet Emma deelnemen aan de Cirkelceremonie, een ceremonie waar iedere bewoner van het dorp aan mee moet doen. Dit loopt echter anders dan verwacht. Drie bewoners vallen bewusteloos neer en wanneer zij weer wakker worden, zijn zij hun Voorlopersvaardigheden kwijt. Waar worden de verschijnselen – die zich razendsnel onder de bewoners verspreiden – door veroorzaakt? Zal het ze lukken om deze rampspoed te verslaan? Of verdwijnen de Voorlopers langzamerhand…

De kracht van velen is het spannende tweede deel van een vernieuwende, meeslepende YA-serie.

Jac leest:

Over Heimwee naar bloed :

Een stadje in het noorden van Italië wordt opgeschrikt door een aantal moorden. De lijken van de slachtoffers zijn gruwelijk toegetakeld en de moordenaar laat telkens een mysterieuze, in bloed geschreven boodschap
achter: ViVe.

Twee journalisten, Marco Besana, een oude rot, en de jonge, onhandige Ilaria Piatti, besluiten de moorden te onderzoeken. Ilaria is ervan overtuigd dat de moordenaar een copycat is die zich laat inspireren door Vincenzo
Verzeni, de eerste Italiaanse seriemoordenaar. Verzeni, bijgenaamd ‘de vampier van Bergamo’, werd in de negentiende eeuw veroordeeld voor de moord op twee vrouwen en de aanranding van zes andere, waarbij hij hen beet en hun bloed dronk.

Wat hebben deze nieuwe moorden echter te maken met een seriemoordenaar die al een eeuw dood is? De twee journalisten bijten zich vast in de zaak, maar worden van alle kanten tegengewerkt. Zullen zij in staat zijn om deze zaak op te lossen voor er opnieuw een slachtoffer valt?

Karin leest:

Over Jager :

Begin maar vast met rennen

Joona Linna is terug!

Na twee jaar te hebben doorgebracht in een van de best beveiligde gevangenissen van Zweden, wordt Joona Linna benaderd voor een geheime opdracht. Saga Bauer heeft hem nodig voor een onderzoek waarin de politie volledig vastloopt. Een mysterieuze moordenaar lijkt willekeurig slachtoffers te maken; het enige wat hen verbindt is het kinderliedje dat ze horen voor de moordenaar toeslaat.

Ondertussen verheugt celebrity-chef Rex Müller zich erop dat zijn zoon voor het eerst bij hem zal komen logeren. Zijn plezier wordt echter overschaduwd doordat Rex plotseling zelf verdachte wordt in het moordonderzoek. Maar dan ontvangt hij een telefoontje waarbij het kinderliedje ook voor hem wordt afgespeeld.

Wat lezen wij nu?

Karin leest:

Met dank aan Klapwijk & Keijsers Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Over Het nadeel van eerlijkheid :

Tijdens een geheime Interpol-operatie verdwijnt Bruno Richard Donner achter Turkse tralies. Niemand die hem zoekt. Een aardbeving geeft hem zijn vrijheid terug. Hij gaat naar Parijs, op zoek naar de waarheid achter zijn verdwijning. Het onderzoek is de meest ingrijpende zaak ooit voor de inspecteur. De waarheid is bitter als gal als blijkt dat zijn familie een duistere rol speelt.

Marco Termes (1957) is schrijver, dichter en kunstenaar. Zijn werk is vaak maatschappij-kritisch en kent altijd een diepe persoonlijke onderlaag. Hij publiceerde meerdere romans en dichtbundels.

Myrtle ( 15) leest:

Met dank aan Uitgeverij Kluitman voor het recensie-exemplaar.

Over Voorlopers 2 – De kracht van velen :

Om het nieuwe schooljaar op Precursor te kunnen volgen, moet Emma deelnemen aan de Cirkelceremonie, een ceremonie waar iedere bewoner van het dorp aan mee moet doen. Dit loopt echter anders dan verwacht. Drie bewoners vallen bewusteloos neer en wanneer zij weer wakker worden, zijn zij hun Voorlopersvaardigheden kwijt. Waar worden de verschijnselen – die zich razendsnel onder de bewoners verspreiden – door veroorzaakt? Zal het ze lukken om deze rampspoed te verslaan? Of verdwijnen de Voorlopers langzamerhand…

De kracht van velen is het spannende tweede deel van een vernieuwende, meeslepende YA-serie.

Jac leest:

Over De ring van Mobius :

Stephane Kismet is decorbouwer voor horrorfilms: hij maakt monsters, maskers en andere gruwelijkheden. Iedere nacht wordt hij geplaagd door vreselijke nachtmerries waarin hij zelf een rol speelt. De dromen zijn zo levensecht dat hij aanknopingspunten in de werkelijkheid begint te zoeken… en vindt! Zijn twijfel en paniek nemen toe wanneer er in een van de dromen een meisje wordt vermoord. Die moord wil hij hoe dan ook voorkomen, maar hij weet niet wat te doen… In De ring van Möbius tart Thilliez onze drang naar logica. Dit verhaal is een raderwerk dat loopt als een Zwitsers horloge: complex, briljant uitgevoerd en niet te stoppen

Corina leest:

Over Het zusje :

‘Ik heb iets vreselijks gedaan, Grace. Ik hoop dat je me kunt vergeven.’
Grace is de dood van haar beste vriendin Charlie nooit te boven gekomen. Ze wordt achtervolgd door haar laatste woorden. Op zoek naar antwoorden opent ze een doos met persoonlijke aandenkens en brieven van Charlie. Daarna realiseert ze zich dat ze eigenlijk maar heel weinig wist van haar hartsvriendin.

Wanneer Grace op zoek gaat naar Charlies vader, komt ze in contact met Anna, die claimt het zusje van Charlie te zijn. Voor Grace voelt het algauw alsof Anna familie is, en door haar komst is het verlies van Charlie iets draaglijker.

Maar iets klopt er niet.

Corina las: Historische Verhalen- Korte verhalen uit de Middeleeuwen – Paul Christiaan Smis***1/2

Met dank aan Uitgeverij Historische Verhalen voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Paul Christiaan Smis

Uitgever: Historische Verhalen

Aantal pagina’s: 320

Genre: Verhalen bundel

Verschijningsdatum: 16 juni 2018

Over de auteur: 

Paul Christiaan Smis (1950), woonachtig in Alphen aan den Rijn, werkt momenteel aan een novelle over Harald Sigurdsson, welke medio 2019 eveneens zal verschijnen bij Uitgeverij Historische Verhalen. Eerder verschenen enkele korte verhalen van deze schrijver in de verzamelbundels I en II van Historische Verhalen.

Daarnaast brengt Smis binnenkort een bundel met eigenzinnige gedichten uit, genaamd Kameel naar het oosten (Uitgeverij De Wilg).

( Bron: www.historischeverhalen.nl )

De achterflap:

Paul Christiaan Smis brengt lang vergeten verhalen terug uit een wereld die wild in beweging was. Hij laat zien hoe rauw het leven kon zijn in de Middeleeuwen, doordrenkt van angst voor ziektes, dood en hogere machten. Niet zonder ironie trekt Smis aan de sluier van ‘goed en kwaad’ die ook toen al lag over het menselijk denken en handelen.

In dit boek ontmoet je een meisje dat stenen sjouwt voor een katapult, een bisschop in een vissersbootje en een zilversmid die worstelt met de liefde. In negenentwintig korte verhalen word je meegenomen door heel Europa, naar Middeleeuwers die – gewild of ongewild – spelers werden in dramatische scènes. De personages groeien in enkele alinea’s uit tot mensen met herkenbare gevoelens. Je ziet ze hopen, bidden en proberen, je ziet ze slagen of falen.

De inleiding van de bundel is geschreven door professor Peter Hoppenbrouwers, hoogleraar middeleeuwse geschiedenis aan de Universiteit Leiden.

Mening: 

Wat een heerlijke bundel als je van geschiedenis houdt. Smis neemt je op een fijne manier mee door de jaren 700, 1025 en dergelijke tijden via België naar Turkije en Polen via Libanon naar ons eigen Amsterdam. Ik zal nog wel wat landen vergeten, maar de strekking is duidelijk. De verhalen zijn kort en soms voor mij te kort, gewoon omdat ik meer wil weten over het personage of de tijd waarin het verhaal zich afspeelt. Vooral bijvoorbeeld met het verhaal van De Speer, maar ook over Kamp aan de Tisza had ik het niet erg gevonden meer te lezen.

Fijn is ook na elk verhaal de historische achtergrond van het verhaal. Dat geeft je net even wat meer informatie over die tijd, want ik houd heel veel van geschiedenis. Dat was op school wel anders, dus de informatie die we toen al dan niet kregen over de middeleeuwen heb ik niet echt opgeslagen. 

Deze verhalenbundel is een heerlijke mix van mooie verhalen en toch een beetje geschiedenisles. Wisten jullie bijvoorbeeld dat diabetes in 1241 “zoete doorstroming” genoemd werd? Heerlijk zulke weetjes.

Conclusie:

Doordat ik van alle verhalen niet elk verhaal kon waarderen, maar de meeste toch echt wel en ik het gewoon jammer vond dat sommige verhalen zo kort waren geef ik een gemiddelde van drie en halve sterren voor deze bundel.

Corina Nieuwenhuis.

Jac las: Meisje zonder huid – Mads Peder Nordbo****

Over het boek:

‘ Vergeet niet dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten en dat de waarheid schuilt in de details van de leugens.’

In 1973 worden op Groenland een viertal mannen op een werkelijk beestachtige manier om het leven gebracht: opengesneden, gevild en de ingewanden ritueel in een cirkel om het lichaam heen gelegd, zo worden ze gevonden.

Hoofdcommissaris Jakob Pedersen, een Deen, en Karlo Lange, zijn Groenlandse collega, worden op de moorden gezet. Tegelijkertijd zijn er twee meisjes spoorloos verdwenen. Pedersen schrijft in een klein notitieboekje op wat hem beroert. Dat zijn poëtische ontboezemingen, maar ook veel aantekeningen en notities over het onderzoek naar de moorden. Jakob verdwijnt spoorloos. In 2014 wordt in een ijsspleet een skelet ontdekt. De opwinding is groot. Een Groenlandse Ötzi?

Matthew Cave is journalist bij het blad Sermitsiaq en vliegt samen met de fotograaf Malik naar de vindplaats. De dag na terugkomst meldt Malik dat alle foto’s en apparatuur uit zijn appartement gestolen zijn. Bij de tweede vlucht blijkt dat de bewaker vermoord is en de Vikingmummie verdwenen. Aqqalu, de bewaker, is op een gruwelijke wijze  afgemaakt. Ook de visser die het skelet gevonden heeft, ondergaat dit afschuwelijke lot. Het politieonderzoek begint en de publicatie gaat niet door.

Cave komt in het bezit van het notitieboekje en ontdekt dat de modus operandi van de moorden in 1973 en 2014 hetzelfde zijn. Wat is het verband?

Conclusie:

Het gebruik van twee tijdlijnen is een veelvuldig toegepaste techniek om verleden en heden met elkaar te verbinden.

In een ingenieus, maar toch helder plot laat Mads Peder Nordbo beide lijnen bij elkaar komen. De verhaallijn uit 1973 is in eerste instantie superieur aan die van 2014. In de tweede helft van het boek worden de zaken omgedraaid.

De schrijfstijl kan het best getypeerd worden met compact – Nordbo beschrijft niet de werking van een koffiemachine – en terughoudend. Dit laatste m.n. in empathische zin. Met uitzondering van een dramatische gebeurtenis lukt het de auteur niet om het hart van de lezer te raken. Er gebeurt veel in het boek en de wisselwerking tussen de gebeurtenissen in 1973 en 2014 is er de oorzaak van dat het boek toch ruim 300 blz telt. Mijn ervaring is dat de veelheid aan Groenlandse namen goed in de gaten gehouden moet worden.

Er valt niet veel te lachen in dit boek. Tegen de achtergrond van politiek en financiëel machtsmisbruik, corruptie en nepotisme, schetst Nordbo een ontluisterend beeld van de Groenlandse samenleving. Achter de voordeur vindt van  alles plaats: verkrachtingen, kindermishandeling, incest en huiselijk geweld. Een uiterst vrouwonvriendelijk land. Het is niet zo vreemd dat Tupaarnaq, de vrouwelijke hoofdrolspeelster, zowel fysiek als mentaal, geboetseerd is naar Lisbeth Salander.

Daar blijft het niet bij. De smerige zeehondenjacht wekt weerzin op. In de schildering van de omgeving, de couleur locale, komen de kleuren betongrijs, blauwzwart, roestbruin, donkergrijs, vaak voor en het zeehondenvlees, de blubber, is zwart, pikzwart. En de smerige bouwblokken hebben stalinistische betitelingen als Blok P en Blok 2.

Is het boek als thriller gelukt? Absoluut. Neem Nordic Noir letterlijk in z’n meest elementaire betekenis en er komt toch een opwindende thriller van formaat uit rollen over mensen en misdaad op een vreemd, koud eiland.

Jammer dat het lang duurt vooraleer het verhaal op stoom komt.

Vier  sterren.

Jac Claasen.

Corina las: Luotisade Schaduwen der verdoemenis – Natascha van Limpt

Met dank aan Natascha van Limpt voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Natascha van Limpt

Serie: Luotisade deel 1 (van een drieluik)

Uitgever: Zilverbron

Aantal pagina’s: 432

Genre: Fantasy

Verschijningsdatum: april 2016

Over de auteur:

In de zomervakantie vlak voordat Natascha naar de middelbare school ging, begon ze tijdens een logeerpartij bij haar opa en oma aan het schrijven van haar eerste verhaal. Niemand had gedacht dat het verhaal dat toen op papier verscheen de aanzet werd tot een reeks verhalen en een steeds groter wordende passie voor schrijven.

In 2008 dacht ze samen met haar broertje het plot uit voor een heuse fantasy-trilogie, en in 2014 slaagde ze erin Luotisade onder de aandacht te brengen bij uitgeverij Zilverbron. Zij wilden de onbekende schrijfster een kans geven en vol enthousiasme werd maanden en maanden aan het manuscript gewerkt.

Het eerste deel van Luotisade, Schaduwen der Verdoemenis verscheen in april 2016 en werd goed ontvangen. Zo bereikte ze de shortlist van de Stimuleringsprijs van Schrijverspunt en belandde ze in de top 10 “Mosted Wanted: Fantasy”-lijst op Hebban.
Het vervolg werd in mei 2017 uitgebracht en het afsluitende deel zal in de loop van 2018 op de markt verschijnen.

( Bron: www.nataschavanlimpt.weebly.com )

De achterflap:

Aan het sterfbed van haar moeder krijgt Eleanor te horen dat ze nog een broer heeft. Tijd om vragen te stellen is er niet, het dorp wordt aangevallen door trollen en met de grond gelijk gemaakt. De jonge vrouw vlucht weg en bijt zich vast in de zoektocht naar haar broer. Kilometers bij haar vandaan ontdekt de piraat Brian dat hij een mysterieus medaillon bezit, waarover hij van zijn kapitein niet mag spreken. Toch kan hij het geheim maar moeilijk naast zich neerleggen. Wanneer hij aan land gaat om Luotisade te verkennen, gebeuren er dingen die hij niet had voorzien. Zijn leven verandert voorgoed. Eleanor en Brian worden beiden gedwongen de gevreesde Verdoemenis in te trekken, een vergeten streek waar afschuwelijke wezens wonen en de dood constant op de loer ligt. Met gevaar voor eigen leven proberen ze de geheimen te ontrafelen, en het verleden en de toekomst aan elkaar te knopen.

Mening:

Ik heb nog nooit zo lang over een boek gedaan als over dit verhaal. Vier en halve maand, het is me nog nooit eerder gebeurd. Was het dan zo slecht? Nee dat niet perse, maar het was zeker niet mijn ding. 

Natascha heeft een fijne schrijfstijl en omschrijft de personages en situaties uitgebreid zonder langdradig te worden. Maar ik kan de dingen niet voor me zien. Ik ben sowieso al niet een die hard fantasy fan, en waar ik normaal echt een beeld lezer ben kan ik dat bij dit verhaal niet. Het land van verdoemenis, ze beschrijft het maar ik zie het niet. 

De personages zijn mooi uitgewerkt, maar ze irriteren me omdat ik het niet voor me kan zien. Ik denk wel dat een echte fantasyliefhebber hier van kan genieten. Qua schrijfstijl en het uitwerken van personages bewijst Natascha echt wel dat ze schrijven kan.

Ik geef  dit boek geen sterren, omdat het niet eerlijk voelt om deze er aan te hangen in verband met mijn dubbele gevoel over dit boek.

 Corina Nieuwenhuis.

 

Dineke las: De laatste verhalenweefster-Marita Coppes

Ik mocht over De laatste verhalenweefster van Marita Coppes een recensie schrijven. Het boek kreeg ik, via Samenlezenisleuker,  van Ambo|Anthos uitgevers.

Het boek speelt zich af in Guatemala en wordt verteld door verschillende personen. Het verhaal gaat vooral over Kate Baker. Zij is advocaat bij T-Petrol. Het bedrijf heeft gruwelijke daden gedaan in het verleden om olieboringen te kunnen doen. In het begin gaat Kate vol voor het bedrijf, maar langzaam komt ze achter de waarheid. Het dorp dat haar vader heeft laten wegvagen was het dorp van een oude Maya stam. De stam was beroemd om zijn verhalenweefsters. Zij kwamen door weven in een trance en konden dan zien wat er in het verleden was gebeurd. Kate blijkt als klein meisje ook al in een trance te kunnen komen en mee te kunnen kijken naar de patronen die de verhalen vertelden. Nadat ze naar kostschool is gestuurd vergeet ze dit.

Het kostte mij even tijd om goed in het verhaal te komen. Er worden snel veel personages gepresenteerd. Toen eenmaal duidelijk was wie wie is, greep het boek me zo aan dat ik het in één ruk heb uitgelezen. Je moet wel mee kunnen gaan in de magische wereld van beelden zien en het in trance komen door het weven. De schrijfster schuwt gruwelijkheden niet. Maar als op het einde alles bij elkaar komt ligt er een prachtig verhaal over liefde, verraad, eerbied en doorzetten!

Een aanrader wat mij betreft!

Dineke de Heer.

Over De laatste verhalenweefster:

De laatste verhalenweefster van Marita Coppes is een gelaagde familieroman met magisch-realistische elementen. Wiens verhaal leef je en is het lot niet simpelweg een zich herhalende familiegeschiedenis?

Kate Baker is advocaat bij T-Petrol, de oliemaatschappij in Guatemala waarvan haar vader directeur is. Als hij overlijdt ontdekt ze dat hij tijdens de burgeroorlog opdracht heeft gegeven een Maya-dorp uit te roeien om olieboringen op die plaats mogelijk te maken. Dat dorp, El Sede de Ixchel, heeft generaties lang vermaarde verhalenweefsters voortgebracht, en Kate’s geliefde nanny Calixta was een van hen. De druk om de rijke traditie van de verhalenweefsters voort te zetten komt bij Kate te liggen.

Mireille las: Mevrouw C.- José Fernanda***

Constance en Sophie zijn 2 zussen, maar een grotere tegenstelling tussen zussen bestaat er niet.  Constance, gevierd pianiste, is na het overlijden van haar echtgenoot een van vroomheid en kilheid overlopende kenau. Sophie, beloftevolle artieste, heeft een artistieke dip, leeft er op los en heeft veel vrienden en vriendinnen.  Als Constance, door haar personeel “Mevrouw C” genoemd, Sophie nog net niet beveelt haar te komen verzorgen op het kasteel van wijlen haar man, hoopt deze laatste tot een betere verstandhouding te komen met haar grote zus. Beetje bij beetje worden de verschillen tussen de zussen echter groter, en komt een familiegeheim aan het licht dat waarschijnlijk een heel grote invloed gehad heeft op de jeugd van Constance. 

José Fernanda werkt de tegenstellingen in de aard en het karakter van beide zussen erg goed uit.  De auteur studeerde aan het HKA in Arnhem (schilderen en grafiek)  en had lange tijd haar eigen galerie in Amsterdam. In 2014 verscheen haar eerste boek, Weerloos, gevolgd door Weerstand en Weet je wat Jantje nu weer heeft gedaan? Mevrouw C. is haar vierde boek.

Drie sterren.

Mireille Declerck.

Over Mevrouw C. : 

Vrienden kies je, familie niet

De steenrijke doch eenzame, kille en godsdienstwaanzinnige Constance woont op een kasteel en regeert met harde hand over haar personeel. Als ze ziek is, vraagt ze haar artistieke, vrijgevochten zus Sophie voor haar te komen werken. De zussen zijn elkaars tegenpolen, en blijken allebei zo hun geheimen te hebben.

Tegen het decor van het grote lege kasteel, met ontevreden personeel, is het de komst van een man die de verhoudingen finaal doen ontsporen. Om toch door te dringen tot haar zus, schrijft Sophie een ontroerend verhaal voor haar.

Mevrouw C. is een intrigerende, verrassende roman over twee zussen die niet zonder, maar zeker ook niet met elkaar kunnen. Het is deels gebaseerd op waargebeurde feiten.

Riejanne schrijft: Jarig

Daar sta ik dan aan de vooravond van mijn 46^ste verjaardag. Verjaardagen die allang niet meer zo leuk zijn, omdat dat de momenten zijn dat ik mijn dierbaren extra mis. En toch is het dit jaar anders. Ik word 46, een leeftijd die mijn broer nooit heeft mogen halen.

Hoe gek dat ik mijn broer, die zes jaar ouder dan me was, nu in ga halen. Mijn grote broer, die zich van niets of niemand wat aantrok, die altijd deed wat hij wilde, zonder zich af te vragen wat een ander daarvan vond.

Mijn grote broer, voor wie ik altijd het kleine zusje bleef, behalve als we ruzie hadden…

Ik kan me nog goed herinneren hoe we elkaar vroeger in de haren vlogen en geloof me, als hij boos op me was hield hij er echt geen rekening mee dat ik zes jaar jonger was. Hij sloeg mij net zo hard als zijn vriendjes op school. Ach ik sloeg ook gewoon terug hoor, dus zielig was ik zeker niet hahaha .Op de momenten dat ik ruzie had sprong hij altijd voor me in de bres. Dan was ik ineens weer het kleine zusje dat hij moest beschermen. Gelukkig heb ik talloze herinneringen, en juist op deze avond lijken ze ineens allemaal naar boven te komen. Schiet ik van de ene in de andere herinnering, van een lach naar een traan en weer terug…

Dat moment dat we samen in onze pyjama mochten kijken hoe onze hond puppy’s kreeg. Op gepaste afstand languit op de grond in de woonkamer. Ik weet nog zo goed dat 1 van de puppy’s dreigde te stikken en jij ‘m redde. Wat vond ik je een held! Naarmate we ouder werden werd ons contact natuurlijk ook anders. We sloegen elkaar de hersenen niet meer in, maar een discussie gingen we niet uit de weg. Jij vond altijd dat je gelijk had en wilde altijd het laatste woord hebben. Als puber ging ik daar natuurlijk niet in mee en menig keer moest een ander ingrijpen, omdat het anders eindeloos door ging… Ach toen ik wat ouder werd kon ik het loslaten. Je hebt gelijk hoor zei ik dan, waarop jij trots zei, dat weet ik. Ik draaide me lachend om en dacht er het mijne van

Wat ik ook zo waardeerde was jouw humor. Met jou op stap gaan was gegarandeerd buikpijn van het lachen. Het maakte je niet uit wie je tegenkwam, jij ging met iedereen in gesprek. Zelfs toen je ziek werd bleef je je humor behouden. Je stond in het ziekenhuis bekend als de man die altijd streken uithaalde en altijd bleef lachen. We hebben vaak bij je aan het bed gezeten, terwijl ons de tranen van het lachen over de wangen rolden. Of dat moment dat je me belde dat ik een fles wijn en een pak koekjes mee moest nemen naar het ziekenhuis. Ik stomverbaasd  vragend: wat moet je daarmee dan? Ach zei je, ik had een weddenschap met een verpleegkundige en die heb ik verloren.

Wat ben ik nu dankbaar voor al die gekke herinneringen zeg! Het songfestival dat zo met jou verbonden is. Steevast stuurde je me een berichtje. Kijk jij ook naar het songfestival?  Waarop ik lachend zei: Ja, ik doe ook aan zelfkwelling. Nou dan was het hek van de dam. Tot aan de uitslag vlogen de berichten over en weer, tussendoor afgewisseld met telefoontjes waarin we alleen maar moesten lachen.

Maar ook die grap die nu bijna pijnlijk is. Hoe jij er van genoot om mij met mijn leeftijd te pesten. Riejanne je wordt grijs, ach je schiet ook al mooi op hè, zei je dan lachend. Ach, 1 ding is zeker zei ik dan, jou haal ik nooit in.

Hoe bizar dat ik je nu in ga halen, dat ik een leeftijd ga bereiken die jij nooit hebt mogen halen. Jij die zo van het leven genoot, die tachtig wilde worden. Die me midden op de dag een berichtje stuurde met de vraag of ik kon raden waar je was. Natuurlijk kon ik dat niet. Vervolgens kwam er een foto van jou voor de Eiffeltoren. Ja hoor, je was in alle vroegte naar Parijs gereden om daar even te ontbijten. Dat was jij ten voeten uit.

Die gekkigheid van je mis ik nog steeds. En ja, het voelt heel gek om 46 te worden, omdat jij die zes jaar ouder was, voor altijd 45 zult zijn…….

Riejanne Zwiers.

Duorecensie Karin & Corina: Vonk – Anita Terpstra*****

Met dank aan Uitgeverij Cargo voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Anita Terpstra

Uitgever: Cargo

Aantal pagina’s: 285

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 3 juli 2018

Over de auteur:

Anita Terpstra (1974), studeerde journalistiek en kunstgeschiedenis. Ze debuteerde in 2009 met Nachtvlucht. Samen (2016) stond op de shortlist van de Gouden Strop. Haar thrillers worden ook uitgegeven in Duitsland en Frankrijk.

( www.uitgeverijcargo.nl )

De achterflap:

In de balletwereld vormen de Nederlandse Mischa en de Russische Nikolaj een beroemd droompaar. Het auto-ongeluk waarbij hun dochtertje om het leven is gekomen, lijkt hen nog dichter bij elkaar te hebben gebracht. Maar dan breekt er brand uit in het huis waar ze tijdelijk wonen. Mischa en Nikolaj overleven het vuur, maar liggen beiden met zware verwondingen in het ziekenhuis. Als de politie de brand onderzoekt, is al snel duidelijk dat deze is aangestoken. Het geluk van het danspaar blijkt niet meer dan een zorgvuldig geconstrueerde leugen. Mischa beschuldigt Nikolaj ervan de brand te hebben gesticht. Op zijn beurt beweert Nikolaj dat Mischa hem wil vermoorden. Wie van de twee spreekt de waarheid? En wie liegt?

Mening:

Corina:

Dit is mijn eerste kennismaking met Terpstra en wat voor één! Meer dan enthousiast ben ik over dit verhaal!

Karin:

Wat is het toch een fantastisch iets wanneer een boek je met alles, maar dan ook alles van je sokken blaast. Ik was al fan van Anita Terpstra en toen ik een tijd geleden het prijsgeven van de cover voorbij zag komen werd ik al hyper. Goeie genade wat gaaf en wat ligt de verwachting dan hoog! Die verwachting werd ruimschoots overtroffen.

Terpstra Vlamt met Vonk. Met een grote V.

Corina:

Terpstra neemt je vanaf het begin af aan mee in een ingenieus psychologisch spelletje. Er wordt duidelijk aangegeven in welke tijd je bent in het verhaal en de vraagtekens tollen door je hoofd. Wie spreekt de waarheid? Wat is er in het verleden gebeurd? En wat heeft dat voor een invloed op het heden?

Karin:

Ik ben compleet leek wat betreft de balletwereld maar ik geloof elke letter moeiteloos. Zie het moeiteloos voor me allemaal, en voel het moeiteloos. Wat een pracht van een setting, wat een indrukwekkende sfeer. En wat een personages! Hoe verbluffend goed kan iemand dit neerzetten? Wat een leesfeest is dit zeg en wat komt er stukje bij beetje een hoop (ellende) tevoorschijn. Via Mischa en Nikolaj word je dit verhaal compleet ingezogen. Van het heden, naar wat maanden geleden, naar elf jaar geleden; het loopt naadloos in elkaar over en het he-le verhaal lang zit je twijfelen, denk je overtuigd te zijn, wat weer omver geworpen wordt. De spanning zit onderhuids, in het vinden naar de antwoorden, en is continue en gedoseerd aanwezig. Dit verhaal is aan alle kanten indringend.

Corina:

De personages staan allemaal als een huis en je gevoelens voor Micha en Nikolaj gaan van hot naar her. Je gelooft ze allebei op hun woord, om dat twee seconden later toch weer in twijfel te trekken. Ook de side-kicks komen voortreffelijk uit de spreekwoordelijke verf en doen je hersens laten kraken. Als alles uiteindelijk samenvalt en het plot daar is, ben ik dan ook gewoon een beetje flabbergasted! Die zag ik toch weer net even niet aankomen.

Karin:

Komt hier dan nu een puntje van kritiek? Nope. De schrijfstijl is fantastisch, het plot zit briljant in elkaar en richting einde komt daar óók nog de verrassing die ik niet zag aankomen. Daar scoort het nog even lekker hoog op de factor ‘het thrillerelement’. De titel wordt je op een meer dan mooie wijze duidelijk en ik kan wel door blijven tikken maar het moge duidelijk zijn. Wat een ge-wel-dig boek!

Conclusie:

Corina:

Een prachtig psychologisch verhaal over de keiharde balletwereld met een twist waar menig auteur een puntje aan kan zuigen.

Leesplezier: 5

Originaliteit: 5

Spanning: 4,5

Psychologie: 4,5

Plot: 5

Schijfstijl: 4,5

Vier en halve stralende sterren voor Vonk.

Karin:

De volle bak hoor! Vijf sterren voor Vonk.

 

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.