Samen wachten op, om te recenseren

Zo net voor de jaarwisseling hebben wij nog één update voor jullie. Want deze vier mooierds komen nog onze kant op ter recensie! Gaaf hè?!

Voor een Duorecensie is onderweg naar ons Vlinder van Arie van Driel. Hoe gaaf dat hij zijn stoute schoenen aantrok met de vraag of wij zijn boek willen recenseren.

Over Vlinder:

Ik ben ergens in de zestig, ruim dertig jaar ouderwets gelukkig getrouwd, vader en opa. Desondanks gieren de adrenaline en phenylethylamine door mijn hersenen, lichaam en spieren. En daar schaam ik me absoluut niet voor. Sinds de eerste ontmoeting met mijn vrouw, 34 jaar geleden, weet ik weer hoe het voelt om verliefd te zijn. Na de geboorte van mijn kleindochter is dat zelfs het mooiste wat me dit jaar is overkomen.
Opspelende hormonen. Vlinders tussen mijn oren, in mijn hoofd. Maar ik voel ze op een wonderlijke manier fladderen door mijn buik. In mijn maagstreek spannen zich de spieren. De snelle onregelmatige beat van mijn op hol geslagen hart beukt hard tegen mijn slapen. Ik loop over van de energie, kan de hele wereld aan.
Verliefd zijn. Ik was allang vergeten hoe dat voelde. En ja, het kan iedereen zomaar overkomen. Jong of al redelijk op leeftijd. Kijk maar naar mij. Ik hoefde er niets voor te doen. Het gebeurde, plotseling. Vreemd genoeg na een ferme handdruk van een mij volslagen onbekende vrouw. Van het ene op het andere moment zat ik klem in een web van vergeten gevoelens. Hartstocht. Verlangen. Begeerte.

**Dan mag Corina binnenkort weer een historische roman oppakken, eerst ter recensie en daarna komt er nog iets gaafs aan op het blog met betrekking tot Tot de duivel het schip keert van Nathalie Briessinck. Dus hou ons in de gaten!!

Over Tot de duivel het schip keert:

Antwerpen, eind negentiende – begin twintigste eeuw.

De Schelde, de hoofdslagader van de stad, blinkt onder een gouden zon terwijl twee families verenigd door een rederij met hun schepen rimpels in het water trekken. In een stad waar naast zijn rivier ook mensen op de uren van de getijden in en uitstromen, voert “Tot de duivel het schip keert” je mee door zijn straten, huizen, kieren en achterbuurten om een familiegeschiedenis bloot te leggen. Een verhaal dat tegelijkertijd schrijnend mooi is en vol verraad zit.  Over levens, over eigenwijsheid en over mensen die via eigenbelang en liefde “een” waarheid onthullen die families verbindt, maar ook scheidt.

**En ook Saskia Oudshoorn benaderde ons met de vraag of wij haar debuut thriller zouden willen recenseren. En wat is er leuker dan een debuut te mogen lezen? Buitenspel wordt dan ook met veel belangstelling tegemoet gezien!

Over Buitenspel:

De jonge, ambitieuze journaliste Eva Groen vertrekt een weekje alleen naar New York. Tijdens de vlucht ontmoet ze Stephen, een aantrekkelijke student die haar meevoert naar de leukste plekken van New York. Na deze intense week zal haar leven nooit meer hetzelfde zijn. Want wat is het geheim dat Eva met zich meedraagt? En is Stephen wel diegene die hij beweert te zijn? Voordat Eva daarachter kan komen, zorgt een dramatische gebeurtenis ervoor dat ze halsoverkop terug moet naar Nederland. Het contact met Stephen wordt verbroken. Tijdens Eva’s eerste rampzalig verlopende buitenlandse opdracht duikt Stephen plotseling weer op.

**And last but not least mocht Karin De Duistere Oorlog Boek 1-Het begin van het einde van Kevin Deckers in de brievenbus ontvangen. Ook een debuut en helemaal Karin haar ding dus ze kijkt er naar uit!

Over De Duistere Oorlog:

Één volk, duizenden machten en krachten. Zes werelden. Één vernietiging. Wanneer het begin en het einde op dezelfde plek zijn, begint de Duistere oorlog.

De jonge dwerg Rayon wordt uitgekozen door de goden om de strijd aan te gaan met een demonengod, een missie om de zeven Planeten van het Licht te redden. De goden schenken Rayon en drie anderen een deel van hun krachten. Maar omdat Rayon een sterveling is, betaalt hij hier een prijs voor. Hij veroudert snel. Om dit proces tegen te gaan hebben de goden zeven voorwerpen verspreid. Rayon moet deze zien te vinden. Het eerste voorwerp ligt in een kloof in het Dwergengebergte. Om daar te komen moet Rayon eerst een aantal obstakels trotseren. Dit doet hij niet alleen, hij wordt geholpen door een aantal vrienden. Samen gaan ze de bloedige strijd aan tegen de troepen van De Duistere.

Mieke las: Zwarte ogen, groene ogen-Marleen Schmitz****

Gastrecensie:

Titel: Zwarte ogen, groene ogen

Auteur: Marleen Schmitz

Uitgeverij: Zomer & Keuning

Verschijningsjaar: 2016

Genre: Streekroman.

ISBN: 9789401906531

Samenvatting:

Sjra Rutten is het vijfde kind in een boerengezin onder de rook van de Staatsmijn Emma in Hoensbroek. Hij weet als jonge jongen al dat hij nooit ofte nimmer steenkool wil gaan delven. Wanneer hij in 1946 terugkomt van een voetbaltraining, kruist zijn leven voor de eerste keer dat van Annette Bartels, bij een ongeval met ontploffend oorlogstuig. Sjra redt Annette, de dochter van een deftige bovenmeester. De hooghartige manier waarop haar vader Sjra vervolgens bejegent, schiet hem in het verkeerde keelgat. Maar gek genoeg wordt daarmee bij Sjra ook de ambitie geboren om zélf een persoon van stand te worden.

Over de auteur:

Marleen Schmitz is geboren en getogen in Limburg. Veel van haar romans spelen zich af in deze mooie provincie. Eerder verscheen van haar o.a. Zand & Zilver, Wintervlinder, Tussen twee grenzen, Twee zussen drie levens en een aantal kinder-en jeugdboeken.

Mijn mening over de cover:

Prachtige cover die exact het verhaal weergeeft. Ook de titel past perfect bij dit boek.

Mijn mening over de inhoud:

De auteur heeft een vlotte en prettige schrijfstijl. Het boek leest dan ook heerlijk weg. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Hoensbroek waar de voormalige Staatsmijn Emma lag en waar de familie Rutten woont en werkt.

De meeste inwoners van Hoensbroek werken in de mijn. De familie Rutten daarentegen heeft een boerenbedrijf waar ouders en kinderen ieder hun taak hebben. Moeder wil het beste voor haar kinderen en doet hier alles aan. Ze moeten het beter krijgen dan zijzelf. Zo ziet ze graag dat Sjra nadat hij de MULO heeft afgerond naar de Kweekschool gaat.

Leon een vriend van Sjra kan niet goed mee op de MULO en wil ondergronds bij de Staatsmijn werken. Sjra wil absoluut niet ondergronds werken, maar ook geen onderwijzer worden. Hij wil geld verdienen en bedenkt een plannetje waar zijn moeder niet blij mee is. Hij wil aanzien en niet dat er op hem neergekeken wordt. Bovendien heeft hij zijn zinnen gezet op Annette, die hij in 1946 samen met Leon heeft gered toen ze gewond raakte bij ontploffend oorlogstuig. Echter Annette is de dochter van de bovenmeester. Iemand van stand en waarvoor Sjra niet meetelt..

Zal het Sjra lukken om aanzien te krijgen? Kun je van een dubbeltje een kwartje worden? Een goede baan bemachtigen en carrière maken? Zal hij een relatie krijgen met Annette? Wordt hij door haar vader geaccepteerd? In wat voor een situaties komt Sjra terecht en lukt het hem zich hieruit te redden? Hoe gaat het verder met de familie Rutten? Vragen waar je in dit boek antwoord op krijgt.

Voor mij persoonlijk waren de termen die in de mijn gebruikt werden herkenbaar en dat maakte deze roman voor mij nog leuker om te lezen. Onderaan de bladzijden wordt de betekenis van woorden en termen uitgelegd. De prachtige Limburgse omgeving wordt mooi beschreven. Ook de karakters en onderlinge band worden voldoende uitgediept, zodat je een goed beeld krijgt van de personen.

Het is een heerlijke voortreffelijke streekroman, zoals je deze maar zelden tegenkomt. Heb deze roman met veel genoegen gelezen en vind het een echte aanrader.

4****

Mieke Wijnants.

Samen praten met: Marieke Frankema

Over Marieke:

Ik doe een boel. Zingen, dansen, (stem-)acteren, schrijven, lesgeven, werelden creëren, mijn wereld vormgeven, dat zijn allemaal dingen waar ik erg blij van word. En ik doe ze het liefst allemaal tegelijk. Niet dat dat kan – zelfs als vrouw kun je niet zo veel dingen tegelijkertijd – maar ik leef het leven waar ik zo van hou en weet al mijn passies te combineren in mijn werk als zangeres, musicalactrice en schrijfster.

(Bron: http://www.mariekefrankema.nl)

Het interview:

1: Je schreef voorheen fantasy en nu een kinderboek, vanwaar de ommezwaai?

Voor mij is het eigenlijk niet zo’n ommezwaai. Ik werk al heel lang met kinderen en heb al heel veel voorstellingen met en voor kinderen gemaakt. Ik wil ook al heel lang kinderboeken schrijven. Er liggen al meerdere concepten klaar, in allerlei stadia van gevorderdheid. Hotel Silvermaen is wel het eerste kinderboek dat ik heb afgemaakt. Het boek heeft met twee fantasy-voorgangers (Dochter van de Zilv’ren Maan en Offer in de Mist) gemeen dat de show eerst op de planken kwam en dat daarna pas het boek verscheen. Wat dat betreft past het boek dus ook in het plaatje, hahaha.

2: Hotel Silvermaen was/is in eerste instantie een musical. Nu heb je het in boekvorm “gegoten”. Heb je daar dingen voor moeten veranderen?

Niet heel veel. Hoewel het heel anders schrijven is, want een script is voornamelijk dialoog, kon ik behoorlijk trouw blijven aan het verhaal. Ik vind het juist een leuke uitdaging om ook de visuele grapjes en bijzonderheden, die toch behoorlijk theatraal zijn, zo te beschrijven dat ze ook in boekvorm overeind blijven. Ik merk wel dat ik in het boek veel dieper heb kunnen ingaan op dingen die je in het theater niet zo een, twee, drie voor elkaar kunt krijgen. Nannette heeft een veel grotere gedachtewereld gekregen dan ze in de musical had, bijvoorbeeld. Het voelt dus eerder alsof ik het verhaal heb verrijkt, en niet zo zeer heb veranderd.

3: Hoe lastig is het om je te identificeren  met kinderen, zodat je een voor hen fijn boek schrijft?

Ik vind dat niet zo lastig, om eerlijk te zijn. Dat komt doordat ik ook nu nog veel met kinderen werk en op die manier me kan blijven inleven in hun manier van denken, de dingen waar zij mee bezig en die hen raken.

Ik heb een klein legertje aan proeflezers ingezet toen de eerste versie van Hotel Silvermaen klaar was. Kinderen van vriendinnen, mijn eigen leerlingen en die van mijn vader (die meester is) zijn ingeschakeld om het verhaal te verbeteren. Op die manier krijg je ook wel een duidelijk beeld van ‘ben ik goed bezig, ja of nee.’

4: Bij Hotel Silvermaen zit ook een cd, zijn dat dezelfde liedjes als van de musical?

Ja, ik heb juist de liedjes van de show genomen en verwerkt in de tekst. Wel zijn de liedjes zowel qua tekst als muziek uitgebreid en verder ontwikkeld. De nieuwe versies zullen worden gebruikt in de geplande theatertournee van 2017.

5: Bij de musical van Hotel Silvermaen was je wel betrokken, maar trad je zelf niet op. Dat ga je nu wel doen, waarom was dat?

Hotel Silvermaen was voor ons als creatives een pareltje. We hebben altijd geweten dat we daar ooit nog iets mee zouden doen. Ik heb me in 2006, vlak na het schrijven van het stuk, heel bewust afzijdig gehouden van het repetitieproces (totdat ik, toen het stuk grotendeels stond, achtergrondkoortjes mocht gaan meezingen). Dat deed ik omdat ik er toen zo diep in zat, dat ik niet goed open kon staan voor de creativiteit van de andere makers, zoals de muzikaal leidster en de regisseur. Ik wilde dat zij alle vrijheid kregen om het stuk vorm te geven naar hun visie, zonder dat ik met kromme tenen in een repetitie zat omdat ik iets ‘helemaal niet zo bedoeld had!’

Nu, zoveel jaar later, heb ik voldoende afstand tot de musical om wel mee te kunnen in de creative flow van een ander en vind ik het juist interessant om te kijken hoe onze gebundelde krachten het stuk nog hoger kunnen tillen.

6: Waar komt de inspiratie voor de liedjes vandaan? Overleggen jullie dat samen?

Jenneke Wouters schreef de muziek in 2006. We hadden weinig tijd en ik vertrouw haar volkomen, dus veel van de liedjes hoorde ik pas toen ze af waren. We vinden het ook leuk om elkaar te verrassen met een lied of scene waar we zelf laaiend enthousiast over zijn. Wanneer het voorkomt dat het niet zo soepeltjes gaat, kunnen we altijd overleggen over het hoe en wat, en elkaar verder helpen.

Met de nieuwe arrangementen, waarbij Siep Glastra van Loon ons team kwam versterken, wist Jenneke zo duidelijk waar ze naartoe wilde, dat de muziek echt als een cadeautje naar me toe kwam. Juist dat ik niets had gehoord tot ik mocht gaan inzingen, maakte dat ik extra genoot. Ik grijns nog steeds breed als ik terugdenk aan de eerste noten die ik hoorde van tante Dora’s tweede solo. Heerlijk om ook elkaar te mogen raken met onze creativiteit.

7: Wij zagen recensies van volwassenen over je boek. Is dat gek? Hoe kom je achter de reacties van de kids zelf?

Is dat gek? Voor mij niet. Ik lees als volwassene graag kinderboeken, en ik denk dat veel ouders en leerkrachten het boek kunnen vinden dankzij die recensies van volwassenen. Reacties van kinderen krijgen is iets lastiger, omdat die online wat minder vertegenwoordigd zijn. Maar een foto van je neefje, breed grijnzend met jouw boek op schoot, of de glimmende ogen van een leerling die nog maar twee bladzijden heeft gelezen en het nu al leuk vindt, dat soort dingen verneem je wel. Of kinderen die contact met je zoeken omdat ze een boekbespreking houden over jouw boek. Als een paar van dat soort positieve reacties mij bereiken, dan ben ik natuurlijk dolblij! En nog leuker is om te weten dat dat het topje van de ijsberg is.

8: Kunnen we na fantasy en een kinderboek nog meer andere genres verwachten? We zagen bijvoorbeeld dat je een paar romantische verhalen hebt geschreven maar nog geen uitgever hebt. Zit daar al progressie in?

Ik zou heel graag ook meer gaan doen met romantische verhalen. Het klopt dat ik wat ‘feelgood’ betreft op zoek ben naar een uitgever. Er zijn lijntjes uitgegooid, maar het duurt altijd even voordat je daar iets op hoort. Ik duim dat ik snel meer kan vertellen, want het lijkt me geweldig om ook die kant van mij te mogen delen met de lezers.

Voor wie niet kan wachten, er is al een Engelstalige roman verkrijgbaar dat ik onder het pseudoniem Mary K. Franklin schreef. Dat e-book heet Blinded.

9: Als we op je website kijken zien we dat je über druk bent met heel veel veelzijdige dingen. Loopt je hoofd nooit over?

Ik ben een kei in lijstjes maken en ik kom om in de notitieboekjes, hahaha. Maar het is wel eens veel. Ik ben nu bijvoorbeeld bezig met een fantasy-trilogie, moet twee voorstellingen maken met de kinderen die ik lesgeef, ben bezig met de promotie van Hotel Silvermaen, heb een pagina met schrijfoefeningen opgezet om andere (beginnende) schrijvers te ondersteunen en er willen nog meer verhalen graag op papier worden gezet. ‘Vroeger’ kreeg ik dat relatief makkelijk voor elkaar, maar nu ik ook nog een dochtertje van bijna anderhalf heb, word ik wel eens gillend gek. Maar ook dat gaat voorbij en ik mag niet klagen. Ik leef in ieder geval mijn dromen en ik geniet elke dag!

10: In je bio geef je al aan dat mensen niet te vangen zijn in woorden. Kun je toch proberen vier trefwoorden te noemen die bij jou horen?

passie

verhalen

creatieveling

doorzetter

Wij willen Marieke heel erg bedanken voor haar tijd en het kijkje in haar (schrijf) leven.

Als je kindjes hebt dan is Hotel Silvermaen zeker een aanrader! Dus mis hem niet!

 

Leesclub Zoetbitter-Stephanie Danler

En dan gaat het dus echt gebeuren, de allereerste Samenlezenisleuker Leesclub.

Wat kregen we ontzettend veel leuke aanmeldingen. Het overtrof al onze verwachtingen! En hierbij dan na een pittig directie overleg de deelnemers:

• Kimberly Kortekaas-Bouwmeester
• Yvonne Vogels
• Jeroen Mulder
• Annemiek Bos-Chialastri
• Chrisje Stultiens
• Marije Ronteltap
• Eveline Tolsma
• Miranda Masselink

We zullen jullie email adressen doorzetten naar Uitgeverij Prometheus zodat jullie het ebook op tijd op de reader kunnen zetten. (Note: het is niet toegestaan het ebook op enige wijze verder te delen.)

Maandag 9 januari gaan we beginnen en zullen we de Facebook Chat in werking brengen zodat we daar samen kunnen praten over wat we lezen. Voor nu zouden we het leuk vinden als jullie vast jullie mening over de cover willen mailen naar: Samenlezenisleuker@gmail.com zodat we vast wat moois kunnen plaatsen op de dag van aanvang!

We hebben er zin innnnn 😀

 

 

Samen met Saskia Jansen Storyteller: Lekkere smerige hond van me!

“Houd die hond bij me weg, bah, zo smerig.”

Al mijn haren gaan direct omhoog staan wanneer deze zin bij mij binnenkomt.

Voor mijn deur staat de vader van een vriendje van mijn dochtertje. Het is een lange man met zo een Ajax-kapsel, zoals ik dat altijd noem. Van dat fluthaar wat door middel van wat stylingsmousse en een föhn vanuit de hoofdhuid nog net een tikkeltje omhoog springt voordat de rest van het haar futloos als twee gordijntjes langs zijn iets te bolle gezicht valt.

Op het schoolplein weet deze man met zijn arrogante houding toch nog menig vrouwenhoofd te doen omdraaien. Hij is zich hier altijd zeer bewust van en deinst er niet voor terug om in enkele van deze welwillende moeders hun billen te knijpen.

De geruchtenmachine draaide een tijd op volle toeren. De man in kwestie zou een affaire hebben met een moeder verderop in de straat. Er zouden zelfs camerabeelden zijn waarop hij te zien was in vol ornaat voor een webcam. Diverse moeders stonden, wanneer zij hun kroost gedag gekust hadden, in groepjes op het plein alle roddels met elkaar door te nemen. Wanneer de vrouw van de man voorbij liep hielden ze plotseling allemaal op met praten en glimlachten ze allemaal even schijnheilig naar haar tot ze het plein af was.

Ik ving een keer wat van deze gesprekken op.

“Ze schijnt niet echt geil te zijn”, hoorde ik een vrouw zeggen. Waarop de andere dames kinderlijk begonnen te giechelen.

Nu ben ik er niet zo een voorstander van om iemand af te kraken om hun uiterlijk maar deze keer kon ik het niet laten om in mijn hoofd te denken dat de vrouw die deze nare opmerking maakte notabene Crocs droeg onder een joggingsbroek!

Ik wilde dit hardop zeggen maar bedacht me net op tijd. In plaats daarvan hoorde ik mijzelf zeggen: ”Misschien niet bij hem, nee.”

Vier emotieloze gezichten staarden mij aan. Ze bekeken mij even van top tot teen om vervolgens hun cirkeltje weer te sluiten en hun achterlijke gegiechel weer te laten horen.

“Ik heb zijn telefoonnummer gekregen”, hoor ik een van de vrouwen jubelen. Waarop twee vrouwen als kleuters in hun handen beginnen te klappen en op en neer springen. De derde vrouw reageert heel anders, jaloers, valt me op.

Hoe is het toch mogelijk dat er nog vrouwen bestaan die zich nog gevleid voelen ook, als ze het nummer krijgen van de man van een moeder van een kindje waar jouw kindje bij in de klas zit? Waarom word je daar opgewonden van? Waarom is er niet een moeder die zo een man eens zegt dat hij zijn ego beter kan laten opkrikken buiten de school. Waarom ga je niet lekker naar een kroeg? Nu hoor ik bijna iedereen denken; ‘Nou, waarom zeg jij dat niet?’

Dat komt omdat ik met mijn eigen ontrouwe verleden nooit meer geloofd wordt. Als ik deze man de waarheid ga vertellen kan ik er donder op zeggen dat straks het verhaal dan de ronde doet dat ik het ook met hem doe. En iedereen zal dit dan geloven. Wanneer je eenmaal het stempel hebt van ontrouw kom je hier nooit meer vanaf.

Zo stond ik eens in mijn stamcafé, op twee januari, voor een nieuwjaarsborrel. De portier kuste mij drie zoenen op mijn wangen en wenste mij een gelukkig nieuwjaar. Een vrouw die al jarenlang een oogje heeft op mijn man zag haar kans schoon en belde mijn man op met de mededeling dat ik stond te zoenen in de kroeg. Aangezien ik mijn man nog niet zo lang daarvoor belazerd had, kreeg hij de schrik van zijn leven en belde mij woedend om te zeggen dat ik direct naar huis moest komen. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Toen ik hoorde wat er gebeurd was ben ik als een dolle stier naar de desbetreffende vrouw gereden met mijn man in mijn kielzog. Ik spatte bijna uit elkaar van woede, hierdoor biechtte de vrouw in kwestie direct op dat ze gelogen had gelukkig.

Maar door dit geintje ben ik mij er zeer bewust van geworden dat ik snel alle schijn tegen zou hebben en mensen mij dus makkelijk zouden kunnen kwetsen. Toen de Ajax-kapsel-vader op een dag tegen mij aan begon te rijden met de mededeling dat hij had gehoord dat ik nogal ondeugend was, gingen bij mij dan ook direct alle alarmbellen rinkelen.

“Je moet niet alles geloven wat ze zeggen”, bitste ik hem toe en wilde doorlopen.

Met een snelle beweging pakte hij mijn jas vast en zei met een nare blik in zijn ogen: “Waar rook is, is vuur, en ik denk dat jij heel ondeugend bent.”

Ik haat het woord ondeugend. Ook van het woord ‘verwennen ’krijg ik de kriebels.

“Als je mij nu niet heel snel loslaat dan zal je meemaken hoe ondeugend ik ben, dan trek ik je kop eraf”, sis ik naar hem, en ruk me los.

Even leek hij in de war, maar hij herpakte zichzelf en zei; “Flikker maar op ook, je lijkt me totaal niet geil, net als mijn eigen wijf.”

Ik kon mijn oren niet geloven. Daar komen die praatjes dus vandaan! Hoe haalt hij het in zijn hoofd om zo over zijn vrouw te praten hier op het schoolplein? Hoofdschuddend was ik weggelopen. Een stem in mijn hoofd bleef zeggen dat ik niet moest reageren. Ik zou me niet uit mijn tent laten lokken door deze sneue gast. En nu ineens stond hij voor mijn deur en heeft hij het lef om te zeggen dat ik mijn hond bij hem weg moet houden omdat hij die smerig vindt!

Het incident was al jaren geleden, en jaren heb ik niets teruggezegd, maar deze dag kon ik het niet tegenhouden. Mijn prachtige lieve hond, die zo een eikel ook nog eens allerhartelijkst begroet terwijl hij dit soort dierenliefde niet eens verdient, wordt smerig genoemd.

Ik roep mijn hond bij me, kijk de man strak aan, zijn zelfingenomen grijns irriteert me tot op het bot, en ik zeg: “Smerig? Jij met je blote piemel voor de webcam van de vrouw verderop, dat is pas smerig! Jij die roept dat zijn eigen vrouw niet geil is op een schoolplein vol moeders die erom lachen terwijl je vrouw nietsvermoedend voorbijloopt, DAT is pas smerig!”

Ik heb ook liever niet dat je met jouw smerige handen aan mijn allerliefste hond zit, straks besmet je haar nog met al jouw droefheid.”

De zelfingenomen grijns verdween als sneeuw voor de zon en nam plaats op mijn gezicht.

“Doe je de groeten aan je lieve, mooie vrouw van mij?”

Heel zachtjes sloot ik de deur en maakte een wel heel bijzondere dans-move waarop mijn hond mij enthousiast besprong en me over mijn gezicht likte.

“Kom maar hoor, lekkere smerige hond van me.”

Jac las: De Zoon-Jo Nesbø*****

Jo Nesbø – De Zoon. Een beschouwing na tweede lezing.

Door een ongelukkig toeval ging ik de kerstdagen in zonder thriller. De boekenkast even navorsend, kwam ik uit bij De Zoon van Jo Nesbø. De thriller had ik al in 2014, ook rond de kerstdagen gelezen en maakte toentertijd een verpletterende indruk. Nood maakt deugd en ik was razend benieuwd of inzichten omtrent de kwaliteit van het boek zich zouden wijzigen, zeker gezien de veelheid aan thrillers die sindsdien gelezen zijn en die hebben geleid tot een andere invulling van het begrip kwaliteit. De Zoon staat overigens los van de Harry Hole reeks.

Conclusie

Ik kan u geruststellen. Na nauwelijks 15 of 20 blz. zat ik weer vast in een thriller van ongekende  kwaliteit. Behalve misschien de Millennium Trilogie van Stieg Larsson, die een wat langere aanloop kent, hebben alle uitstekende thrillers gemeen dat de schrijver je binnen de kortste keren  binnen weet te trekken in een vuige wereld vol walgelijk geweld en tuig van de richel of tuig verpakt als advocaat of andere eerzame beroepen.

Ik had mij voorgenomen dit boek zo objectief mogelijk te beoordelen. Een moeilijke opgave voor een Nesbø fan.

Wat mij bij eerste lezing niet was opgevallen maar wat nu na de tweede grondige lezing heel duidelijk naar voren komt is het grote  aantal kruisverwijzingen in het boek. Terloopse opmerkingen, namen, ogenschijnlijk onbeduidende zaken zoals bijvoorbeeld een langzaam dichtvallende kerkdeur hebben impact, grote impact op het verhaal. Nesbø moet van tevoren een uitgebreid script hebben vervaardigd waarin met oog voor detail tal van zaken worden kortgesloten. Knap, zeer knap. Er resteren geen losse eindjes meer aan het einde van het boek. Het boek is dan ook  uiterst consciëntieus geconstrueerd.

Wat het boek ver uittilt boven de grauwe middelmaat, naast zijn vermogen om uitstekend  te schrijven, is een trucje van de schrijver, overigens zeer geslaagd, van de monologue intérieur, een stijlmiddel waarbij de schrijver via zijn hoofdpersonen in een aantal, overigens vrij korte monologen gevoelens, gedachten, meningen of markante gebeurtenissen naar boven laat komen, een weergave van het denkproces derhalve.  ( Gard Sveen heeft in De hitte van de hel hiermee een aanvang gemaakt. Het resultaat was nog niet om over naar huis te schrijven.)

Plot ( kort)

Sonny zit gevangen. Hij heeft moorden bekend die hij niet gepleegd heeft. Heroïne heeft hem gedreven naar die bekentenissen.

De Zoon is het  verhaal over corruptie en witwassen, over de bovenste laag van de bovenwereld die samenwerkt met de onderwereld waar terreur, afpersing, drugshandel en handel in hoeren ervoor zorgen dat talloze CEO’s  van het nette grootkapitaal niet meer terug kunnen en in de greep komen van de Tweeling, een angstaanjagende mythische onderwereldfiguur van gigantische afmetingen.

Sonny ontvangt in de gevangenis nieuwe informatie over de zelfmoord van zijn vader, een politieagent, breekt uit en gaat op jacht. Op jacht naar de ware toedracht. Als een lone wolf, een eenzame strijder, een mannelijke nemesis van de gerechtigde wraak. Maar bestaat dat wel, uit wraakzucht de schuldigen ombrengen die ervoor gezorgd hebben dat je vader zelfmoord heeft gepleegd en dat dan gerechtigheid noemen?

De hoofdpersonen Simon Kefis, de bijna gepensioneerde rechercheur Sonny en de overige personen worden goed getypeerd en van voldoende psychologische diepgang voorzien. De zijlijnen zijn volop aanwezig. Met name de ontroerende genegenheid en liefde van Simon voor zijn tweede vrouw Else is goed uitgewerkt.

De verhaallijn wordt vanuit vele perspectieven verteld vanuit Simon Kefus, vanuit Kari Adel, toegevoegd aan Simon om ervaring op te doen, lang, blond, intelligent, zoals een Scandinavische er uit hoort te zien volgens de buitenlanders. Vanuit Sonny Lofthus, de gevangene, de boeddha met het zwaard die luistert en de zonden vergeeft van andere gevangenen, nu de wreker. Vanuit Martha, een moegestreden beheerster van een soort pension voor verslaafden die lijdt aan een medelijdenmoeheid ( compassion fatique). Vanuit Arild Franck, een corrupte ijzervreter van een gevangenisdirecteur en vanuit Markus het buurtjongetje dat het gele huis in de gaten houdt.

Thema

Het centrale thema is dat van de wraak en gerechtigheid. Het tweede thema betreft  de vader – zoon relatie:  Ab Lofthus heeft zelfmoord gepleegd. Hij werd verdacht van corruptie. Zijn zoon Sonny wil zijn naam zuiveren en de schuldigen straffen. (R. J. Ellory  heeft in De Helden van New York dezelfde thematiek gehanteerd.)

Het boek is uitermate spannend en er is maar een maar aan: je wilt die 479 blz. in een ruk uitlezen. Overigens geven de laatste woorden van de epiloog aan dat er een vervolg komt.

Resultaat

Vijf dikverdiende sterren.

En geloof het of niet: het nieuwe winterjack van 2015 had een capuchon. Toeval?

Jac Claasen.

Coenraad las: Net als in de film-José Vriens****

 

Gastrecensie:

Auteur: José Vriens

Titel: Net als in de film

ISBN: 9789086603152

Uitgeverij: Ellessy / Relax

Genre: Roman

Uitgave: Paperback

Pagina’s: 320

4****

Twee zelfstandige vrouwen, ieder met een eigen carrière, ontmoeten onafhankelijk van elkaar dezelfde man, die hun levens volledig overhoop weet te halen.

Tijdens de crematie van haar moeder ontdekt Marit een man tussen het publiek die wel veel op haar vader lijkt. Hij is wel de laatste persoon die ze had verwacht. Later komt ze erachter dat hij door meer mensen is gezien en ook is herkend. Haar moeder heeft het verleden altijd verzwegen, maar nu ze is overleden verandert dit en wordt iets in gang gezet waarop Marit in deze verdrietige periode niet op zit te wachten.

Bea, de andere vrouw, is single en op wandelvakantie in Oostenrijk. Ze leert de vader van Marit kennen en wordt verliefd op hem. Dit had ze niet van zichzelf verwacht. Hij draagt een geheim met zich mee en het blijkt dat hij ineens een dochter, genaamd Marit, heeft. Marit en Bea zijn beide sterke vrouwen die om moeten leren gaan met nieuwe situaties.

Door de makkelijke, vlotte en toegankelijke manier van schrijven van José leest het heerlijk weg. Ze laat de twee verhaallijnen in het boek heel harmonieus in elkaar overlopen. De twee grote onderwerpen worden op een beeldende manier uitgelicht. Dat wil zeggen: de vaderrol van een man op latere leeftijd en het moeilijk vinden zich over te geven aan verliefdheid.

José heeft veel gevoel en emotie in de karakters gelegd en op een mooie manier zwelt dit aan. Het verhaal heeft meer in zich dan je aanvankelijk denkt. Door de beeldend geschreven dialogen in deze familieroman, die je volledig meevoeren, krijg je het gevoel dat je er onderdeel van uit maakt.

Coenraad de Kat.

Elsa las: Naar Huis-Harlan Coben***

Gastrecensie van Naar Huis door Harlan Coben.

Naar huis is wederom een vlot en makkelijk leesbaar boek van Harlan Coben. Zijn thrillers zijn voor mij heerlijke tussendoortjes waar je echt doorheen vliegt. Toch is het wat mij betreft geen top boek. Het is een fijn boek wat je leest nadat je een zwaar boek gelezen hebt waar je even van bij moet komen.

Het boek vertelt het verhaal vanuit twee verschillende personages, Win en Myron. Dit duo komt in meerdere boeken van Coben naar voren. In dit boek wordt dan ook veelal gerefereerd naar eerdere verhalen (boeken?) door middel van terugblikken in het verleden. Dit zorgt ervoor dat het boek los (dus als in niet de volledige boeken reeks) minder fijn te lezen is.

Het verhaal op zich zit wel goed in elkaar. De schrijver houdt de spanning erin door steeds de hoofdstukken te eindigen met plottwists en dan in het aansluitende hoofdstuk eerst verder te gaan met de andere hoofdpersoon. Dit zorgt ervoor dat je door wil blijven lezen en wil weten hoe het verder gaat. Tevens wordt in het verhaal veel omgevingsinformatie gegeven zodat je gemakkelijk alles in gedachten in beeld kan brengen en nog meer het verhaal mee beleeft.

Toch is het voor mij een boek wat je gauw weer vergeet nadat je het gelezen hebt. Ik, als veelvuldig lezer, mis de diepgaande psychologie in dit boek. Daarmee bedoel ik dat er wat mij betreft meer ingegaan mag worden op wat er omgaat in de hoofdpersonages tijdens hun handelingen en wat de ervaringen doen met de personen.

Al met al is het een fijn boek maar voor mij geen topper. Ik geef het boek 3 sterren (van de vijf totaal).

Elsa Bakker.

Mieke las: Toen het donker werd-Simone van der Vlugt*****

Gastrecensie:

Titel: Toen het donker werd

Auteur: Simone van de Vlugt

Uitgever: Ambo/Anthos

Verschijningsdatum: September 2016

Genre: Literaire Thriller

ISBN: 10 9026332084 / ISBN 9789026332081

 

Samenvatting:

Wanneer Menno Riebeek erachter komt dat zijn puberzoon gokschulden heeft, besluit hij ze voor hem af te lossen. De schuldeisers zijn echter niet van plan hem er zo makkelijk van af te laten komen. In zijn wanhoop schakelt Menno via zijn advocaat iemand in om af te rekenen met zijn probleem, zonder dat hij de gevolgen van dit besluit kan overzien.
Sascha voelt haar man en zoon van zich vervreemden en eist antwoorden, maar haar zoektocht naar de waarheid komt tot een abrupt einde wanneer ze bij een ongeluk haar zicht verliest. Menno vermoedt dat het om een aanslag ging maar verzwijgt dit. Elk gezinslid probeert een uitweg te vinden, om alleen maar nog meer verstrikt te raken in het web van leugens en bedrog. Totdat Menno besluit dat het genoeg is.

Toen het donker werd toont de duistere kant van onze samenleving, maar ook hoe gemakkelijk het is als doodgewoon gezin ineens in de criminaliteit te belanden. En om steeds meer grenzen te overschrijden. Simone van der Vlugt overtreft zichzelf met deze thriller en schreef hiermee haar beste tot nu toe.

Mijn mening over de cover:

De donkere kaft met het prachtige oog geeft exact de inhoud weer. De Groene en blauwe letters geven precies genoeg kleur aan de zwarte achtergrond.

Mijn mening over de inhoud:

De auteur heeft een fijne, prettige en vlotte schrijfstijl. Ze weet mij vanaf de eerste tot en met de laatste bladzijde te boeien en de spanning op te voeren. Eenmaal begonnen wilde ik doorlezen. Weten hoe zat, wat er allemaal ging gebeuren en of het goed zou komen.

Een gewoon gezin: Vader Menno heeft een eigen familiebedrijf en werkt daar keihard. Moeder Sascha is huisvrouw en boetseert en zoon Luuk is een koppige puber die het VWO doet. Zo op het oog een gelukkig doorsnee gezin. Totdat zoon Luuk gokschulden maakt en hun leven op de kop komt te staan. Vader Menno probeert het allemaal te regelen met Jan een bevriende advocaat. Houdt zijn vrouw overal buiten om haar te beschermen, zodat ze zich geen zorgen hoeft te maken.  Gaat dit lukken of komt Sascha toch achter het geheim van Menno? Is Jan de advocaat voor wie hij zich uitgeeft?  En welke rol speelt Luuk en zijn vrienden in dit verhaal?  Wie is Ruben en wat is zijn rol? Lees dit boek en je krijgt overal antwoord op.

De auteur heeft prima onderzoek gedaan naar medische aandoeningen, transportsector en de reddingsbrigade waardoor alle situaties geloofwaardig overkomen. Op onnavolgbare wijze weet ze mij ook deze keer weer te verbazen en verrassen. De spanning is om te snijden. Het was een genot om deze thriller te lezen.

Achter in het boek staan korte beschrijvingen van andere boeken van deze auteur. Hiervan heb ik het merendeel gelezen en kan ze iedereen aanraden. Stuk voor stuk juweeltjes, maar Toen het donker werd is een pareltje.

5*****

Mieke Wijnants.

 

 

Samen met Saskia Jansen Storyteller: Pieken met Kerst

Mijn favoriete tijd van het jaar breekt weer aan. De tijd van knisperende haardvuren, warme chocolademelk en kaarsjes. De tijd dat het gourmetstel weer onder uit de kast mag komen en wij met lieve familie of vrienden gezellig samen kunnen zijn. Maar voordat we echt ontspannen ons kunnen verkneukelen aan de glanzende pakjes onder de mooi versierde kerstboom hebben we vaak eerst nog te maken met de kerst-stress.

Ik vraag mij af of het daarom de donkere dagen voor kerstmis heet. In iedere familie speelt er bijna altijd wel iets vervelends waardoor er met Kerstmis een schema opgesteld moet worden over bij wie we waar zijn en wanneer. Of we voor iedereen wel zo een beetje hetzelfde bedrag hebben uitgegeven aan cadeautjes en of die sokken toch niet beter nog aan opa gegeven kunnen worden omdat hij anders een pakje minder heeft.

De gourmetschotels moeten besteld worden bij de slager en wanneer we deze op kunnen halen lijkt het wel alsof het gratis weggeven gaat worden, zulke lange rijen staan er dan. Sauzen die opraken in de supermarkt en mensen spontaan de Kerstgedachte vergeten wanneer ze samen aan de laatste pot knoflooksaus staan te trekken.

Maar ik weet niet of ik dat het ergste vind aan de dagen voor Kerstmis. Het meeste stress krijg ik toch ieder jaar weer van de last-minute-telefoontjes van baasjes die plotseling allemaal in dezelfde week besloten hebben dat hun geliefde viervoeter toch nog even naar de kapper moet. Vaak zijn dit ook nog eens de kolossale honden die door de drukte een keertje extra met de honden-uitlaat-dienst mee mochten en daar fijn nog even hun energie kwijt konden raken door in de goorste sloten te gaan liggen. Aangezien onze winters tegenwoordig qua temperatuur bijna nooit meer onder het vriespunt komen en de sloten niet meer dichtgevroren zijn kan dit altijd nog makkelijk. En aangezien de vrouwen des huizes het nu eenmaal niet prettig vinden dat wanneer tante Thea en ome Henk eindelijk weer eens op visite komen hun huis ruikt naar de plaatselijke viskraam, waardoor Brutus die nu eenmaal gezien zijn gewicht niet makkelijk de trap op kan naar de badkamer, nu toch echt even naar de trimster moet.

Daar waar ik in november altijd even check of mijn telefoon het nog wel doet omdat deze nooit meer over lijkt te gaan, daar staat deze in december altijd roodgloeiend. De hondenparfum is in deze maand niet aan te slepen. De honden die het hele jaar gewoon naar hond mogen ruiken moeten rond Kerstmis toch echt ruiken naar geurkaarsjes. Zo ook deze keer. Van de ochtend tot de avond was, föhn en knip ik alsof mijn leven ervan af hangt. Ondertussen neem ik steeds nieuwe telefoontjes aan. Met de hoorn tussen mijn oor en mijn schouder geklemd was ik ondertussen alle modder van de zwemfanaten en probeer ik uit te leggen dat ik vandaag echt geen tijd meer heb om Fifi ook nog in bad te doen. Soms krijg ik windkracht tien in mijn oor geblazen van de frustratie en hoor ik de meest vreselijke redenen waarom ze mij niet eerder gebeld hebben.

Zo ook de baas van een enorme Berner Sennen hond.

“Goedemiddag, ik weet dat het nogal kort dag is maar heeft u vandaag nog tijd om Beer in bad te doen?’ De mannenstem klinkt als iemand die smeekt voor zijn leven wanneer hij mij deze vraag stelt.

“Sorry meneer, ik zit al helemaal vol vandaag, maar over twee weken zou ik daar nog wel tijd voor vrij kunnen maken. Dan is hij net voor kerstmis toch nog keurig schoon.”

“Nee, het moet echt nu want we hebben hem net en hij stinkt als een bunzing en moet morgen gecastreerd worden bij de dierenarts.”

“Tja, dat is vervelend, maar dat gaat mij helaas echt niet lukken nu”, zeg ik met zoveel mogelijk medeleven in mijn stem.

“We wilden eerst nog even wachten met castreren, maar onze Beer is wat dominant en duikt op alle teven die hij maar voor zijn poten kan krijgen”, zegt de man wanhopig. Ik grinnik en kan niet laten om te zeggen: “Wat een geile beer joh.”

Gelukkig kan de man er ook om lachen. We spreken uiteindelijk af dat wanneer Beer gecastreerd is en zijn hechtingen eruit zijn, ik hem dan op eerste Kerstdag nog wel even voor hem wil wassen en trimmen ondanks dat de salon dan eigenlijk al gesloten zal zijn. Dankbaar neemt hij dit aanbod aan.

De weken vliegen voorbij. Ondanks dat het stervensdruk is in de salon fluit ik de dagen door. Onafgebroken kerstliedjes op de radio, de kleine kunstkerstboom en de gouden kerstversiering in mijn salon maken het gezellig om te werken nu. Iedere klant die zijn of haar frisgewassen en geknipte hond komt ophalen krijgt van mij een plastic doorzichtige kerstbal met wat schone afgeknipte haartjes van hun huisdier mee naar huis. Het cadeautje wordt iedere keer jubelend in ontvangst genomen en voor deze mensen zit de grootste Kerst-stress er nu op. Hun visite kan hun hond bewonderen en ze zullen de complimentjes over hun bloemengeur en zachte vacht maar wat graag in ontvangst gaan nemen.

Op eerste Kerstdag is daar dan mijn stinkende Berner Sennen Beer. Hij doet zijn naam eer aan. Het is een flinke jongen en hij ruikt inderdaad niet naar bloemetjes. Zijn operatie was prima verlopen en de wond was keurig geheeld. De eigenaar was nog niet te spreken over zijn gedrag, aangezien meneer Beer nog steeds zijn geiligheid botvierde op alles wat hij tegenkwam. Ik legde de man uit dat de hormonen die dit gedrag waarschijnlijk veroorzaken nog niet zijn lichaam uit waren en dat dit dus nog wel eventjes zou duren voordat deze gevoelens wat minder zouden worden. Hij hoopte maar dat ik gelijk had. Nadat hij de rijdende hond van zijn been had afgeduwd liet hij hem zuchtend bij mij achter.

Ik deed de hond in bad en het water wat van hem afliep was bijna groen, zo vies was hij. Hij onderging het allemaal gelaten. Nadat ik al het dode haar van de hond af had geblazen en hij als een soort pluche teddybeer al glanzend op mijn tafel stond, knipte ik zijn voetjes netjes uit en rond, plukte zijn oren weer in zijn oorspronkelijke vorm, knipte zijn nagels, maakte zijn oren schoon en schoor zijn liezen uit. Op de plek waar ooit zijn mannelijkheid had gezeten waren zijn haren al door de dierenarts weggeschoren en meneer Beer had ook liever niet dat ik daar in de buurt kwam. Nadat ook hij voorzien was van een lekker luchtje mocht hij weer op de grond. Ik veegde zijn haren van de muren en de grond en toen ik bukte om deze op te pakken werd ik vanachter door de hond vastgepakt met zijn voorpoten. Als een malle begon hij tegen mijn rug op te rijden waardoor ik mijn evenwicht verloor. Net op dat moment kwam zijn baas binnen, hij lachte zo hard dat zelfs mijn buren het gehoord konden hebben.

“Stoor ik?”, gierde hij het uit.

“Hij heeft hele andere Kerstgedachtes dan ik”, lachte ik vanonder de hond terug.

Uiteindelijk wist ik mijzelf te bevrijden en gaf de hond een duidelijke waarschuwing dat dit gedrag niet gewenst was. De man kon niet meer stoppen met lachen omdat het beeld van de hond op mijn rug hem niet losliet. De tranen stroomden over zijn wangen. De hond ging op de grond liggen en likte de plek waar zijn geliefde ballen niet meer zaten.

“Het zijn voor hem ook donkere dagen voor kerst geweest”, merk ik op.

“Het weerhoudt hem er nog niet van om te pieken met Kerst”, gierde de man.

Ik overhandigde de man twee plastic kerstballen met de haren van Beer erin, een voor zijn vrouw en een voor hemzelf. “Alstublieft, twee nieuwe ballen”, zei ik met een glimlach.

“Daar ga ik thuis dan maar de blits mee maken”, zei hij terwijl hij de tranen van zijn wangen veegde. Ik hield de deur open voor het gezellige tweetal. Gierend van de lach tilde de man zijn hond achterin de auto waarna deze direct op een opgerolde handdoek begon te rijden.

“Ik wens je een piekfijne Kerst toe met je gezin”, zei de man toen hij de achterklep sloot.

“Ja jullie ook, en de ballen!”, hikte ik.