Samen praten met Mariska Overman!

Over Mariska:

Mariska Overman is eigenaar van een bureau dat de dood bespreekbaar maakt. Ze schrijft als columnist voor verschillende websites over rouw en dood. 13 april 2017 verscheen haar thrillerdebuut Hoofdzaak.

( Bron: http://www.crimecompagnie.nl )

Na het lezen van Hoofdzaak, dankzij Uitgeverij De Crime Compagnie, mochten wij Mariska ook een paar vragen stellen. Hoe tof!! En hoe snel kregen we de antwoorden terug. Dank, dank, dank en wat zijn ze leuk!!

Het interview:

1: Wie is Mariska? En waarom ging zij schrijven?

Ik ben 46, woon in Hengelo (Ov) met mijn man en twee kinderen (en bonuskinderen die er af en toe zijn) van 12 en 16. Ik heb samen met mijn man een bureau (Bureau MORBidee) dat de dood bespreekbaar wil maken. Dat doen we door creatieve producten te bedenken en campagnes te ontwikkelen. Ik heb theologie gestudeerd (hoewel ik niet gelovig ben), en ben docent levensbeschouwing en filosofie, al geef ik momenteel geen les meer. Ik begon op de lagere school met schrijven: korte verhaaltjes, gedichtjes en ik hield een dagboek bij. Later heb ik af en toe een poging gedaan een roman te schrijven, maar dat lukte niet zoals ik het wilde. Sinds een jaar of zes schrijf ik columns en blogs, over de dood en rouw, en af en toe een artikel in een vakblad. Al een paar jaar wilde ik een thriller gaan schrijven. Ik was erg benieuwd of me dat zou lukken. Ik wilde heel graag dat gevoel oproepen dat ik zelf als meisje had als ik een spannend verhaal las (met name van Stephen King).

2: Hoeveel van je werkervaring heb je in het verhaal gestopt?

Ik denk best veel. Ik heb een opleidingsinstituut opgezet bij een uitvaartonderneming, en in die tijd heb ik meegelopen met een overledenenverzorger, die me veel leerde over postmortale zorg. Die kennis heb ik gebruikt voor in het boek. Maar niet alleen de feitelijke kennis. Ik heb in die jaren gezien hoe gepassioneerd mensen werken in dat werkveld. Hoe ze alles op alles zetten om een overledene te verzorgen en toonbaar te maken voor een afscheid. Uit persoonlijke ervaring weet ik hoe enorm waardevol dat is. Ik hoop dat in het personage van Isabel die liefde voor dat vak terug te lezen is.

3: Hoofdzaak schreef je in drie maanden tijd. Dat is best heel snel voor een debuut. Gaat het volgende boek net zo snel?

Drie maanden is inderdaad snel. Achteraf ben ik er best verbaasd over. Maar het ging nu eenmaal als een trein. Het tweede boek lijkt ook snel te gaan. Ik weet niet of ik de drie maanden haal, maar het zal niet veel schelen vermoed ik. Inmiddels ben ik op driekwart van de eerste versie. Vanwege het schrijven van een kort verhaal, een lekkere zomerthriller, ligt het tweede boek even stil, maar zodra het korte verhaal af is, pak ik het weer op.

4: De presentatie is geweest, de eerste recensies staan online. Hoe spannend was het? Lees je elke recensie?

Heel spannend! Bij elke recensie die verschijnt voel ik de kriebels. Ik wist vooraf dat ik het spannend zou vinden, maar het blijkt in de praktijk nog spannender te zijn dan ik voor mogelijk had gehouden. Ik lees alle recensies. Eerst scan ik snel door de tekst, en dan lees ik het in zijn geheel. En iedere keer is er daarna de opluchting…

5: Was je vanaf het begin af aan van plan om in het tweede boek dezelfde hoofdpersoon te gebruiken? En kun je ons al wat meer vertellen over het tweede boek?

Ik was dat niet vanaf het begin van plan, maar wel vrij snel. Ik houd zelf wel van seriethrillers, zoals bijvoorbeeld Karin Slaughter of Camillia Lackberg dat doen, dus de gedachte aan een serie was aantrekkelijk. Tijdens het schrijven merkte ik snel dat ik de personages liever niet los wilde laten nadat het boek af zou zijn. Nu ik werk aan het tweede boek, merk ik dat ze nog dichter bij me komen te staan. En dat ze me blijven verrassen met de dingen die ze doen en zeggen. In het tweede boek, de werktitel is ‘Balans’, is Isabel opnieuw de hoofdpersoon. Ik kan er niet veel over zeggen, omdat ik dan mogelijk iets verraad over Hoofdzaak, maar er is uiteraard een moord, en Isabel wordt erbij betrokken. De moord is, net als in Hoofdzaak, luguber, en stelt o.a. Isabel voor een groot raadsel… Het verleden van Isabel en de gebeurtenissen uit Hoofdzaak spelen eveneens een rol in ‘Balans.’ Hoe gaat Isabel om met alles wat gebeurde?

6: Donna Tartt is o.a. je favoriet met De verborgen geschiedenis. Heb je ook nieuwere werken die je hart gestolen hebben?

O ja, absoluut! Ik heb recent Jo Nesbø ontdekt, dat vond ik geweldig. Erg blij werd ik ook van De Negendoder, een Duitse thriller die zich in Berlijn afspeelt. En HEX van Thomas Olde Heuvelt deed mijn hart ook sneller kloppen… Ik lees ook graag andere boeken dan thrillers. Op dit moment lees ik Het smelt van Lize Spit. Ik ben erg onder de indruk tot nu toe, ze schrijft prachtig!

7: Je schreef eerder columns en blogs, hoe anders is het schrijfproces van een boek? Zit er sowieso enige vergelijking in?

De enige duidelijke overeenkomst die ik voor mezelf kan vinden, is dat ik beide heel gevoelsmatig schrijf. Ik ga zitten en zie wel wat er komt. Ik heb gemerkt dat ik vooral op vertrouwen moet werken, en niet teveel moet willen bedenken voor ik daadwerkelijk ga schrijven. Een groot verschil tussen columns, blogs en een boek is wel dat ik voor een boek veel aantekeningen maak. Als ik dat niet doe ga ik van alles vergeten. Een ander groot verschil is dat een boek verzonnen is, de columns en blogs gaan over meningen en ervaringen. Hoewel ik uiteindelijk merkte dat zelfs in een volkomen fictief verhaal als Hoofdzaak, er toch veel van jezelf en je eigen leven in gaat zitten. In personages, in gebeurtenissen.

8: Als je schrijft is dat dan in complete rust of juist met achtergrondgeluiden?

Met muziek! In mijn dankwoord heb ik daar ook aandacht aan besteed. Muziek inspireert enorm. Ik luister soundtracks van series die ik cool vind, zoals The Walking Dead, maar ook naar mijn grote favoriet Ryan Adams. En tijdens het schrijven van Hoofdzaak heb ik het album Purpose van Justin Bieber grijsgedraaid. Tot grote vreugde van mijn dochter…

9: Een auteur kan niet zonder proeflezers horen wij wel eens, had jij die ook en kies je die zelf, of krijg je daarbij hulp van de uitgever?

Ik heb voordat ik mijn manuscript opstuurde drie mensen uit mijn eigen omgeving laten proeflezen. Ik wilde graag weten of het een goed verhaal was, niet te voorspelbaar, spannend genoeg, etc. De uitgever heeft vervolgens ook nog een aantal proeflezers erop losgelaten. En ja, dat is erg fijn. Het is eng en confronterend, maar erg zinvol. Een boek wordt er absoluut beter van.

10: Bij ons in de groep gaat lezen vaak in combinatie met een glaasje wijn, wat is jouw favoriete drankje tijdens het lezen en/of schrijven?

Herkenbaar! Althans, het hangt wel af van het tijdstip waarop ik schrijf of lees.  Overdag drink ik graag koffie erbij, maar in de avonduren mag er een wijntje of (Belgisch) biertje bij. Heerlijk!

Wij hebben met veel plezier dit interview gemaakt en Belgische biertjes keuren wij ook meer dan goed tijdens het lezen 😀  Ben je benieuwd naar Hoofdzaak? Klik anders even deze link aan naar onze recensie, vier en halve sterren it issss.

Corina las: Hoofdzaak-Mariska Overman****1/2

*Winactie* Samen zoeken naar de lastige vrouwen!

2 mei verschijnt bij A.W. Bruna Uitgevers de nieuwste van Paula Hawkins en wel In het water! En ze hebben er een super toffe actie omheen gebouwd.

Vind de lastige vrouwen die ergens in één van de grote steden in het water liggen ennnnnn dan heb je ook gelijk een exemplaar. Gaaf hè!

Kijk via de volgende link naar het hoe of wat over In het water en volg de aanwijzingen op de Facebook-pagina van  A.W.Bruna Uitgevers

Dus hup hup iedereen te water en daarna heerlijk lezen.

Heb je één van de “vrouwen” gevonden, plaats dan vooral een foto met #inhetwater

Joehoooooeeeeee te leuk dit toch??

Over In het water:

De #1 bestsellerauteur van Het meisje in de trein is terug met een verslavende thriller vol psychologische spanning.

Nel, een alleenstaande moeder, wordt dood aangetroffen in de lokale rivier. Eerder die zomer sprong een tienermeisje op dezelfde plek haar dood tegemoet. Ze zijn niet de eerste vrouwen die ten prooi vallen aan deze donkere wateren, en hun dood veroorzaakt een golf van onrust over de rivier en zijn geschiedenis.De vijftienjarige dochter van Nel blijft alleen achter. Daarom moet Nels zus, Jules, terugkeren naar het stadje dat ze jaren geleden de rug heeft toegekeerd. Voorgoed, dacht ze toen.In dezelfde hypnotiserende stijl als Het meisje in de trein, waarmee Paula Hawkins miljoenen lezers wereldwijd wist te raken, ontspint zich een verbluffend en gelaagd verhaal dat zich afspeelt in een kleine gemeenschap, waar pijnlijk duidelijk wordt dat herinneringen niet te vertrouwen zijn…

Kijk uit voor diepe wateren, je weet nooit wat zich onder de oppervlakte bevindt.

 

Blogtour: Het meisje uit Brooklyn-Guillaume Musso

2 mei verschijnt Het meisje uit Brooklyn van Guillaume Musso bij A.W. Bruna Uitgevers en daar omheen is er een heerlijke Blogtour en Samenlezenisleuker is er bij!!!

Te leuk weer natuurlijk, de drukproef is al binnen en de eerste hoofdstukken zijn verslonden. En we kunnen verklappen: dat begint héél oké!!! Samen met vijf collega-bloggers zullen we dit boek de aankomende tijd in de spot-light proberen te zetten.

Wij mogen 9 mei online maar daarvoor kan je al de recensies van de collega’s lezen. Zie het overzichtje hieronder.

Dinsdag 2 mei 2017:         Scriptgirl

Woensdag 3 mei 2017:     De Boekentrommel

Donderdag 4 mei 2017:    MoreDelight

Vrijdag 5 mei 2017:           De nachtvlinders

Maandag 8 mei 2017:       Leestafel

Dinsdag 9 mei 2017:         Samenlezenisleuker

 

Over Het meisje uit Brooklyn:

Ik herinner me het moment nog goed. We keken uit over zee, toen Anna me een vraag stelde.
‘Als ik iets vreselijks deed, zou je dan nog steeds van me houden?’
Wat zou jij gezegd hebben? Anna was de vrouw van mijn leven. Over drie weken gingen we trouwen. Natuurlijk hield ik van haar, wat ze ook op haar geweten zou hebben. Tenminste, dat dacht ik. Maar ze begon zenuwachtig in haar tas te rommelen en liet me een foto zien. ‘Dit komt door mij.’
Ik staarde naar haar geheim, verbijsterd, en wist dat onze levens voorgoed veranderd waren. Geschokt stond ik op en vertrok, zonder nog een woord te zeggen.
Toen ik terugkwam was Anna verdwenen. Sindsdien ben ik naar haar op zoek.

 

Inschrijving gesloten!!*Winactie* Win Hoeder van de Hagedis van Louise Flint! And the winner issss……

Oehooeeee hier zijn we dan met dé winnaar van deze super actie!! Na het opschrijven van alle namen om daarna al die lootjes te vouwen en er zo een winnaar uit te hengelen is daar dan……..    Desiree van Dam!!!!!

Namens teampie samenlezenisleuker en Louise Flint van harte. En we zijn natuurlijk zeer benieuwd naar je recensie!!

We love Fantasy en we love YA! En we weten dat er onder onze groepsleden en volgers ook genoeg mensen zijn die dat met ons eens zijn en daarom is daar deze Top Recensie-Actie dankzij Louise Flint!!

Wil jij Hoeder van de Hagedis winnen? Dat kan!

Op voorwaarde één, dat je na ontvangst en lezen een recensie schrijft en die ons mailt en zelf ook deelt op bijvoorbeeld Hebban of Bol.com (Samenlezenisleuker@gmail.com)

Voorwaarde twee, dat je deze post openbaar deelt op Facebook, vanaf de tijdlijn van Karin Meinen of Corina Nieuwenhuis 😀

Lid zijn van onze te leuke Facebook-roep Samenlezenisleuker is geen vereiste, maar je mist wel heel wat dan 😛

In deze link vind je meer info over deze mooierd! : Hoeder van de Hagedis

Woensdag 3 mei maken we de winnaar bekend. Whooooooop!!!

Over Hoeder van de Hagedis:

Wat zou jij doen, als jij een bijzondere gave had? Kilian weet het wel, hij wil helemaal geen held zijn. Hij gaat liever naar het Woestwoud, om te jagen. Kilian kan namelijk net zo goed ruiken als een wolf. Hij kan zelfs proeven hoe mensen zich voelen.

In het land waar Kilian woont, leven de mensen al jaren in vriendschap met de elfen en de nimfen, totdat een kwaadaardige heerser de macht grijpt.

De elfenkoning kent Kilians bijzondere gaven en roept zijn hulp in. Kilian weet dat hij niet kan weigeren en sluit zich aan bij de orde van de Hoeder van de Hagedis.

Kilians eerste taak is het vinden van de verdwenen elfenprins. Hij maakt daardoor vijanden, die niet aarzelen om zwarte magie te gebruiken. Als Kilian steeds meer risico neemt om zijn vrienden te helpen, is het geduld van de kwaadaardige heerser op.

Riejanne schrijft: Vriendschap door de jaren heen…

 

Vriendschap door de jaren heen…

Kennen jullie ze nog? De vriendjes en vriendinnetjes uit je kleuterjaren? De kinderen waarmee je kattenkwaad uithaalde, ruzie maakte, maar het even zo makkelijk weer bij legde. Wat waren vriendschappen toen nog simpel. Mijn beste vriendinnetje was (en is nu nog steeds) Nurten. Samen gingen we de hele schooltijd door. Ze zat een klas hoger dan ik, maar dat maakte niets uit. Samen gingen we naar school toe, en vanuit school speelden we altijd samen buiten. Zo jong als we waren maakten we al afspraken. Wij waren tweelingzusjes, en als de één zijn ijsje liet vallen gooide de ander ‘m ook weg. Jemig wat een ijsjes zijn er gewoon klakkeloos weggegooid.

Met ruzies precies hetzelfde. Had één van ons ruzie, dan had de ander ook ruzie met diegene, ook al had je daar een half uur geleden nog mee gespeeld. Hoe simpel hè? Natuurlijk hadden wij ook wel eens ruzie, en waren dan beiden te koppig om naar de ander toe te gaan! Ik weet nog goed dat we op de lagere school een middag bij elkaar in de klas kwamen. Dit was echt uitzonderlijk, en de leraar dacht dan ook dat hij ons een groot plezier deed door ons naast elkaar te laten zitten. Oh wat sloeg hij de plank mis….we hadden namelijk ruzie op dat moment! Twee uur lang naast elkaar zitten en elkaar met vernietigende blikken aankijken, terwijl we beiden niets liever wilden dan het goedmaken! Als dan eindelijk één van ons de stap had gezet, gaf je elkaar een hand en het was weer goed. Er werd nergens meer over gesproken, en we speelden verder alsof er nooit een ruzie was geweest!

Natuurlijk hadden we ook onze geheimpjes, maar die blijven natuurlijk ook voor jullie geheim.

Dag in dag uit waren we samen, en als we dan ieder in ons eigen huis waren konden we elkaar nog niet loslaten, en werden er brieven geschreven! Die moesten dan natuurlijk gelijk in de bus gegooid worden! Er zat een huis tussen ons, en we mochten dan natuurlijk niet alleen in het donker, waardoor er altijd wel weer een broertje of zusje gedwongen in de deuropening moest staan om er op toe te zien dat ons niets gebeurde. De brieven werden steevast in een envelop gedaan met een zelfgemaakte postzegel, en als klap op de vuurpijl moest er een koekje of snoepje bij in. Je snapt dat er van die koekjes niet zoveel meer over was als dat met een klap in de gang terecht kwam, maar ach….het ging om het idee.

Ik weet nog goed dat onze hond puppy’s had, en wij daar het liefst de hele dag mee in onze handen liepen. Na een wijze les van moeders dat dat echt niet goed was voor de jonge hondjes, hadden wij de oplossing gevonden. Terwijl moeders in de achtertuin de was aan het ophangen was, riepen wij dat we met de poppenwagen gingen wandelen. In no time lagen de poppen van Nurten en mij op de trap, en lag moederhond inclusief puppy’s in onze poppenwagens. Wat een schrik moet dat geweest zijn toen moeders binnenkwam en alle honden wegwaren! Natuurlijk kregen we daar wat over te horen, en ik weet nog hoe verontwaardigd ik daar over was! Ik had ze toch niet de hele tijd vastgehouden?

En dan al die keren dat we belletje trokken, voordeuren dichtbonden met panty’s aan de regenpijp, en zelfs mensen omver reden, omdat we taxietje wilden spelen en tja……je moest de klant zo snel mogelijk naar de bestemming brengen .

Vanuit de lagere school kwam de middelbare school, en voor ons betekende dat echt een einde aan de gezamenlijke schooltijd. We gingen ieder naar een andere school, en hoe vaak hoor je dan niet dat een vriendschap verwatert. Bij ons was dat niet het geval. We wisten niet hoe snel we elkaar moesten vertellen wat we beleefd hadden! Natuurlijk kwamen er andere vrienden en vriendinnen bij, maar als het erop aan kwam stond Nurten toch altijd op de eerste plaats! Alles deelden we, van vreugde tot verdriet! Uren konden we lachen tot de tranen ons over de wangen liepen! Velen van jullie zullen de serie van Dunya en Desie nog wel kennen, wij waren er van overtuigd dat wij een veel leukere Dunya en Desie waren geweest.

Natuurlijk was het niet altijd alleen maar vrolijk- en gezelligheid. Ook wij hebben onze portie wel gehad, maar hoe fijn dat we dat altijd met elkaar konden delen. Elkaars familie door en door kenden. We hoeven niets uit te leggen, snappen elkaars cynische humor, en ook grappen over de cultuurverschillen komen bij ons regelmatig op tafel! Soms kijken derden verschrikt op van de dingen die wij tegen elkaar zeggen, maar hey….ons kent ons. Nog steeds spreken we elkaar dagelijks, en hebben altijd wat te vertellen. Waar we vroeger kibbelden over wat we wilden spelen, praten we tegenwoordig over schoonmaakmiddelen en wisselen we recepten uit.

En nog steeds komt het kleine kind in ons zo nu en dan naar boven. Kunnen we uren lachen om dingen waar anderen niets van begrijpen, en die bovendien ook helemaal niet leuk zijn als je ze niet begrijpt. Dat is nou de kracht van onze vriendschap…..wij begrijpen dat!

Jac las: Hoofdzaak-Mariska Overman***1/2

Mariska Overman – Hoofdzaak ( Drie en halve ster)

Ik lees mijn hele leven al, als kind kwam ik wekelijks in de bieb. Inmiddels ben ik zelf auteur, mijn debuut, de thriller Hoofdzaak, verschijnt 13 april bij De Crime Compagnie. Ik ben bezig met thriller nummer twee, waarin de hoofdpersoon uit Hoofdzaak, Isabel Dieudonné, terugkeert. Mijn favoriete auteur in het thrillergenre is R.J. Ellory. Ik lees ook graag andere boeken. Mijn favoriete boek allertijden is De gebroeders Karamazov van F. Dostojewski. Verder schrijf ik blogs en columns over de dood en rouw, in vakbladen en op websites. Samen met mijn man heb ik Bureau MORBidee, een communicatiebureau dat de dood bespreekbaar maakt. Ik ben 46 jaar oud, getrouwd met Rob, en heb twee kinderen van 12 en 16. Ik woon in Hengelo, in het prachtige Twente.

( Bron: https://www.hebban.nl/auteurs/mariska-overman )

Mariska heeft HBO theologie gestudeerd en les gegeven in levensbeschouwing, ethiek en filosofie. Professionele identiteit/beroepsidentiteit is haar specialiteit.

( Bron: Uitvaart, home/infotheek/columns/Mariska Overman)

Het verhaal

Isabel Dieudonné is gestopt als rechercheur na een zaak waarin de bewijsvoering op het allerlaatste moment niet rond te krijgen viel. De impact was zodanig groot dat zij haar baan als rechercheur heeft opgezegd, en terecht is gekomen in de postmortale zorg. Zij zorgt er voor dat de doden er fatsoenlijk bij liggen.

Haar halfbroer David wordt geconfronteerd met een hoofd op zijn keukentafel. Met deze lugubere ontdekking begint de jacht op de dader

De Conclusie: Een mooi debuut met rafelrandjes

Het volgende zij voorop gesteld. Mijn comfortzone ligt niet bij de zgn. psychologische thrillers. Dit onverlet latende, heb ik getracht u als lezer aan de hand van mijn leeservaring en gezonde verstand, een onderbouwde mening aan te reiken.

Laten we met de rafelrandjes beginnen.

Overman komt niet bepaald geloofwaardig over voor een buitenstaander, ook al is Isabel een ex-rechercheur, als freelancer op te  nemen in het kernteam dat de moord gaat onderzoeken. Het gaat nog veel verder. Omwille van de spoilers wordt niet verder ingegaan op deze onwaarschijnlijke opzet. De actie, of liever het totale gebrek daaraan is een manco. Overman volgt bepaald niet haar favoriete thriller auteur, en dat is R.J. Ellory. Er wordt een hoofd op een keukentafel gezet en dat is het. Bovendien is de kring van potentiële verdachten erg beperkt. De auteur geeft een voorzet, een aanduiding enkele tientallen bladzijden voor het einde. Daarmee is duidelijk wie de dader is en wordt de spanning weggehaald. Het lijntje naar mindfullness (oude wijn in nieuwe zakken) is niet functioneel en voegt niets toe.

Het is een zoete, lieve triller met soft taalgebruik – er valt letterlijk geen onvertogen woord-  met keurige stijve harken op het bureau en het rechercheteam, mannen en vrouwen zonder een drankprobleem, zonder een buitenechtelijke relatie, ze steken altijd hun hand uit als ze met de fiets rechts- of linksaf slaan en sjoemelen nooit met de ziektekosten op een aangifte inkomstenbelasting. De ruggengraat van de samenleving zogezegd. Maar ongeschikt om een hoofdrol te vertolken in een thriller. Wij willen allemaal een Harry Hole of Bernie Gunther, mensen die je links- of rechtsom passeren als het zo uitkomt. Overman had hier meer uit moeten halen.

Overman heeft op de eerste plaats een psychologische thriller geproduceerd, waarin voor actie geen plaats is, maar een uitgebreide karakterbeschrijving aan de orde is van de hoofdpersonen, met al hun angstgevoelens, negatieve gedachten, pijnlijke emoties of geestelijke stoornissen. Uit hoofde van haar studie en werkzaamheden is een duidelijke link te leggen met de zachte sector: de Jeugdzorg, de Raad voor de Kinderbescherming, en als hema de waarheidsvinding die op de tweede plaats komt in vechtscheidingen waar bijna altijd de moeder, hoe hard ze ook liegt, het kind mag houden. De groepsinteracties binnen het rechercheteam worden goed beschreven en uitgediept.

In een mooie, beschrijvende schrijfstijl, afgewisseld met goede dialogen, bouwt Overman aan een spanning, een spanning die onderhuids weliswaar aanwezig is en het hele boek latent in stand wordt gehouden, maar voor een boek dat pretendeert een thriller te zijn, te weinig overheersend is. In dit verband zijn de fraaie beschrijvingen van de verhoudingen tussen de broer en zijn beide halfzusters van groot belang, en zeer geslaagd te noemen. Met name de sterke maar ook breekbare relatie tussen David en Isabel wordt goed uit de doeken gedaan en uitgewerkt. De spanning in het boek heeft niets van doen met het politieonderzoek, dat is saai zonder onverwachte gebeurtenissen of cliffhangers, neen de spanning komt voort uit de verhouding tussen de broer en zijn twee halfzusjes. Deze lijn is te dun om van een 100%  geslaagde thriller te kunnen spreken. Is er niet veel meer sprake van een psychologische roman die min of meer toevallig in het politiemilieu speelt? De auteur heeft geen duidelijke keuze gemaakt in deze goed leesbare roman.

Tot slot het volgende. Het verhaal raakt me niet. De hoofdpersonen roepen geen sympathie of een gevoel van empathie op. En het is lang geleden, dat dit gebeurd is. Dat  kan ik u verzekeren.

3,5 sterren.

Jac Claasen.

Leesclub Circus Cesaria: Tijdens het lezen!

Het is alweer tijd voor onze tussentijdse vraag in de Leesclub. Wat is het weer gezellig in de chat! Whoohoo. Wij vroegen deze keer aan de deelnemers:

Wie is je favoriete personage en waarom?

Hier onder vinden jullie de bevindingen:

Bernadette:

Bertus en Antonio. Ondanks dat ze Noah niet kennen wordt hij als one of the guys gezien. Ze vertellen hem dingen over het circus en de bijbehorende mensen. En Antonio die zo zijn best doet om Noah bij Emily te krijgen. Ik hou van zulke mensen. Mensen die een luisterend oor bieden en je niet als een vreemde behandelen.

Mireille:

Voor mij is dit Noah, zijn groot intens verdriet bij het overlijden van Sara, zijn manier om te overleven en de kans die hij met beide handen grijpt om het verdriet te kunnen plaatsen.

Corina:

Emily is wel mijn favoriet. Haar verhaallijn raakt mij het meest, ondanks dat ik haar keuzes niet altijd snap.

Ellis:

Mijn favoriete personage is Cesar, de circusbaas. Heel bijzonder dat hij “beschadigde” mensen een tweede kans geeft in het circus. Hij is een vaderfiguur voor zijn circusfamilie en heeft altijd een luisterend oor. Kortom, het is gewoon een toffe vent en het lijkt me heerlijk zo iemand in de buurt te hebben.

Carin:

Hier heb ik even over na moeten denken, maar de figuur die mij het meest intrigeert is toch de circusdirecteur, Cesar. Wat drijft hem? Waarom biedt hij aan al die mensen die vast zijn gelopen en op de vlucht voor zichzelf of wie/wat dan ook een onderdak? Ik hoop dat hij in deel 2 wat meer op de voorgrond komt.

Arda:

Ik ga dan toch voor Cesar puur omdat ik het mooi vind dat (ook in het normale leven als we goed zoeken) hij zonder nadenken probeert het goede in mensen naar boven te halen en hun de tijd geeft om met afleiding, werk en een ritme hun verdriet of andere ellende te kunnen verwerken…

Amarins:

Alhoewel het volgens mij een hele softe jongen is hou ik toch zo van Noah uit dit verhaal. Heerlijk wat een lieve jongen. Hij wil ten koste van alles, met al zijn verdriet om Sara, toch Emily beter leren kennen. Hij geeft de liefde een nieuwe kans al hoe moeilijk dat ook voor hem is. En als dan uit komt wat er met Emily gebeurd is in het verleden is hij zo lief voor haar. Een jongen naar mijn hart die dit in mijn ogen ietwat saaie verhaal toch leuk maakt!

Karin:

Oehhh, ik twijfel. Er zijn meerdere personen die intrigeren maar als ik moet kiezen gaat het tussen Noah en Cesar en kies ik voor Cesar. Ik vind Cesar cool, een beetje mystiek ook, maar vooral een topper eersteklas.

Evy:

Het personage die mij het meeste aanspreekt is Cesar. Ik vind hem erg intrigerend en ik ben erg benieuwd naar zijn hele verhaal. Zijn interventie-acties zijn een rode draad door het boek en maken van alle verschillende verhalen van de personages een geheel.
Normaal voel ik mij niet aangetrokken tot 100% ‘Goede’ personages maar in dit geval lijkt dat wel zo te zijn!
Bovenal is het bewondering wat ik voel denk ik en het feit dat ik zelf niet zo onbaatzuchtig en geduldig zou kunnen zijn om te doen wat hij doet.

Anja:

Mijn favoriete personage is Cesar. Cesar is iemand die anderen wil helpen en ze de tijd geeft om zelf te ontdekken wat het juiste is. Niet door op de voorgrond te treden maar door anderen zelf na te laten denken en er voor anderen te zijn als ze hem nodig hebben. Geweldig als je zo in het leven kunt staan.

Over Circus Cesaria:

Een tragisch verlies heeft ervoor gezorgd dat Noah zijn verdriet al wekenlang in alcohol verdrinkt. Als hij een baan aangeboden krijgt bij een reizend circus, ziet hij geen reden om niet te gaan. Deze drastische verandering kan precies zijn wat hij nodig heeft.

Er lopen veel interessante mensen rond op het circusterrein, maar degene die eruit springt, is een meisje van zijn leeftijd dat voor iedereen een glimlach klaar heeft. Terwijl haar aanwezigheid hem uit een donkere put trekt, lijkt zijn nabijheid het tegenovergestelde effect op haar te hebben.

Samen praten met Felicita Vos!

Hadden wij pas geleden een te leuke recensie actie omtrent Spaans Bloed van Felicita Vos dankzij Uitgeverij De Kring, hebben we nu dus een te leuk interview met de schrijfster van deze heerlijke en indrukwekkende roman!

Over Felicita Vos:

Felicita Vos is dochter van een Roma-vader en een Nederlandse moeder. Haar schrijverschap kenmerkt zich door een grote maatschappelijke betrokkenheid. Haar non-fictieboek Blauwe haren, zwarte ogen (2008) gaat over de Roma-cultuur. In Addergebroed onderzoekt ze taboes als vrouwenhandel en darkrooms. Haar romandebuut Duivelsklauw (2014) beschrijft een bijzondere familiegeschiedenis waarin de Roma- en de Nederlandse cultuur botsen. Spaans bloed is op 9 maart verschenen.

( Bron: http://www.uitgeverijdekring.nl )

Het interview:

1: Wie is Felicita?

Ik ben dochter van een Nederlandse moeder en een Roma vader. Ik woon in het hart van Arnhem, een groene stad met veel parken en bos, maar ook heide in de omgeving. Ik voel een sterke maatschappelijke betrokkenheid, heb een onderzoekende geest en een open en nieuwsgierige houding naar de wereld om mij heen. Ik droom graag, maar ben ook een realist. Verder geniet ik ervan om samen met vrienden te eten, gezellig (voor mij vegetarisch) te tafelen, te filosoferen, maar ik houd ook van afzondering, rust en ruimte om te kunnen creëren.  Verder houd ik enorm veel van dieren. Ik geniet iedere dag intens van mijn twee windhonden Lilly en Hazel en mijn twee katten Gina en Olivia.

2: Waarom wou je schrijfster worden?

Ik kon al op vrij jonge leeftijd lezen, en verdween dan ook het liefst in verhalen die ik met mijn eigen fantasie kon inkleuren. Zodra ik de magie van het geschreven woord ontdekte, wist ik dat ik schrijfster wilde worden. Het geeft me de  kans om in een andere werkelijkheid, een ander leven te stappen, verhalen te vertellen waarmee ik iets wakker wil schudden, een andere horizon creëer, lezers even alles wil laten vergeten, meeneem naar onbekende oorden waarin ik ze in een andere werkelijkheid wil laten vertoeven.

3: Je schrijft verschillende genres, romans en non-fictie. Hoe anders is dan het schrijfproces?

Goede vraag! Ik werk heel gestructureerd, en heb zowel bij mijn non-fictie boeken als mijn romans vooraf een plan, en helder voor ogen waar ik heen wil. Het verschil zit hem voor mij in het feit dat het schrijven van non-fictie meer journalistiek van aard is. Het gaat meer om letterlijke feiten, en de lezer verwacht dat ik de waarheid weergeef. Het schrijven van een roman geeft mij veel meer vrijheid en niet de feiten, maar de verbeelding staat centraal. Het schrijven van een roman begint met een idee, iets wat ik  gezien of gehoord heb, en wat in mij gaat leven. Ik ga broeden op een verhaallijn, bedenk personages die ik vervolgens uitnodig in mijn leven, en een stem geef zodat het mensen van vlees en bloed worden. Ik besteed veel tijd aan research, maar ontkom er niet aan de veelheid aan informatie te kanaliseren in wat ik wil vertellen. Alles staat in dienst van het verhaal, de ritmiek van de zinnen, de melodie. In zekere zin zie ik een roman ook als een muziekstuk.

4: Zijn er nog andere genres die je zou willen proberen?

Ik voel mij enorm thuis in het schrijven van romans, en heb op dit moment niet de behoefte een ander genre uit te proberen.

5: Voor research van je boeken ga je vaak op reis, en volgens je website ook naar plekken waar niet veel mensen komen. Wat is de vreemdste plek waar je ooit geweest bent?

Een darkroom voor mannen en afwerkplekken voor vrouwen. Dat zijn er twee. Als je mij vraagt wat de meest aangrijpende plek is geweest die ik bezocht heb, dan is dat zondermeer het vernietigingskamp Auschwitz en Birkenau.

6: Je geeft ook lezingen. Waarom ben je dat gaan doen? Is er een terugkomend thema in je lezingen?

Ik geef lezingen, omdat ik het enorm leuk vind om in contact te komen met mijn lezers. Ik vind het iedere keer weer bijzonder om te horen hoe mijn boeken door de ogen van de lezers ervaren worden, en wat het doet met hun belevingswereld. Terugkerende thema’s zijn mijn boeken, research en ook de Romacultuur waar veel mensen vragen over hebben.

7: Spaans Bloed is je laatste roman. Ben je al bezig met een volgend boek?

Jazeker! Ik heb de verhaallijn al grotendeels uitgebroed, en ik ben bezig met research.

8: Waar heb je je inspiratie vandaan gehaald voor Spaans Bloed?

Ik schreef ooit een kort verhaal waarin een anesthesist door zijn tweelingbroer gedwongen werd op een bizarre manier vrouwen te verhandelen. Ik deed daar research voor, en belandde in een keiharde, voor mij letterlijk ziekmakende wereld, en ik vond dat ik het onderwerp in een kort verhaal geen recht deed. Ik besloot het thema vanuit een ander perspectief in een roman te verwerken. Dat is de roman Spaans Bloed geworden. Het was niet mijn intentie een roman puur en alleen over vrouwenhandel te schrijven, maar meer over de kracht en moed van een jonge vrouw die een onterende geschiedenis te boven komt.

9: Vooral in de verhaallijn van Pilar komt veel religie (katholicisme) voor. Heb je daar affiniteit mee?

Ik ben als baby in de katholieke kerk gedoopt, en daar houdt het zo ongeveer mee op. Ik moest voor de verhaallijn van tante Pilar dan ook diep in het rooms-katholieke geloof duiken.

10: Lees je zelf ook veel? En wat kunnen we in je boekenkast vinden?

Ja, ik houd enorm van lezen. Als klein meisje al. Het liefst zat ik met een boekje in een hoekje. Of ik verzon verhalen, schreef gedichten of toneelstukjes. Als ik alle schrijvers die mijn boekenkasten bevolken moet opsommen, dan wordt het een lange lijst. Een aantal van mijn literaire helden zijn: Gabriel Garcia Marquez, Mario Vargas Llossa, Franz Kafka, Gustave Flaubert, José Luis Borges, Virginia Woolf, Henry Faulkner, Thomass Mann, Günter Grass, en Federico Garcia Lorca. Hoewel ik nu misschien een andere indruk wek, lees ik ook veel Nederlandse schrijvers hoor.

11: Schrijven is schrappen horen wij vaak, hoe lastig is dat?

Dat kan soms heel lastig zijn. Maar uiteindelijk staat alles in dienst van het verhaal. Dat betekent soms ook dat je zinnen of passages die je verhaal niet ten goede komen met pijn in het hart moet schrappen. Ik zie het proces uiteindelijk als een vorm van diamantslijpen. Je wilt alle facetten van je verhaal goed tot zijn recht laten komen en daarvoor moet je soms offers brengen.

Wij vonden het super dat Felicita de tijd wilde nemen om onze vragen te beantwoorden, een dikke bedankt daarvoor! Ben je nieuwsgierig geworden? Lees dan via de volgende link onze duo-recensie, want Ka & Co zijn fan en kijken uit naar het volgende boek!

Samen Gelezen-Karin & Corina: Spaans bloed-Felicita Vos****1/2

 

Mieke las: Tot waar we kijken kunnen-Inge van der Krabben*****

 

Gastrecensie.

Titel: Tot waar we kijken kunnen

Auteur: Inge van der Krabben

Uitgeverij: Ambo|Anthos

Genre: Literaire Roman / 239 pagina’s

Verschijningsdatum: 2015

ISBN: 978 90 263 3141 1

 

Samenvatting:

Tot waar we kijken kunnen van Inge van der Krabben is een prachtige, ontroerende roman over een moeder-dochterrelatie. In een frisse, eigen stijl schrijft Van der Krabben over loslaten, loskomen, volwassen worden, verbinden, afscheid nemen en rouw. Hoofdpersoon Janne staat op de rand van een burn-out, en realiseert zich dat het tijd wordt om voor zichzelf te kiezen en zich los te maken van haar moeder. Dan blijkt dat haar moeder ongeneeslijk ziek is en spoedig zal overlijden. Samen gaan ze op zoek naar een nieuw evenwicht in hun relatie. Vele moeders en dochters zullen zich herkennen in deze roman. Voor de liefhebbers van Een weeffout in onze sterren.

Over de auteur:

Inge van der Krabben (1972) studeerde algemene letteren aan de Universiteit van Utrecht, werkte als redacteur en communicatieadviseur voor diverse bedrijven, en heeft haar eigen tekstbureau. Tot waar we kijken kunnen is haar debuutroman. Verder schrijft ze korte verhalen (waarvan ‘Laatste dans’ is gepubliceerd door literair tijdschrift Extase), blogt ze over schrijven in haar blog ‘Krabbels’ en geeft ze met veel plezier les in creatief schrijven. Ze werkt aan haar tweede roman.

Over de cover:

Een lief konijntje dat vastgehouden wordt door twee vingers op een verder blauwachtige achtergrond. Waarom voor dit konijntje gekozen is wordt duidelijk na het lezen van dit boek. De titel is treffend, past perfect bij deze roman.

Mijn mening:

Het boek begint met een prachtig gedicht over de zee uit: Zomaar was je geboren van Imme Dros. Hier is bewust voor gekozen, omdat het alles te maken heeft met dit aangrijpende en ontroerende verhaal over een moeder- dochterrelatie die vrij gecompliceerd is. Moeder Dina heeft het beste voor met haar dochter Janne, maar dit wordt haar niet altijd in dank afgenomen. Enerzijds hunkert Janne naar begrip en aandacht van haar moeder, en anderzijds wil ze los van haar komen en haar eigen beslissingen nemen. Zowel Dina als Janne zijn door hun jeugd, opvoeding en omstandigheden geworden wie ze nu zijn. Dit botst vaak en uit zich in onbegrip naar elkaar toe. Twee verschillende karakters en de daarbij behorende emoties en gevoelens, waar ze allebei ieder op hun eigen manier pijn, verdriet en last van hebben. Het onvermogen om echt te luisteren, begrijpen, voelen en inleven speelt een grote rol. Gehoord en gezien worden. En toch hebben beiden goede bedoelingen, het goed met elkaar voor, houden ze van elkaar.

Dan wordt Janne werkloos en gaat met behulp van een therapeut op zoek naar zichzelf. Wat wil ze, wat kan ze en waar wordt ze gelukkig van? Hoe ziet ze haar leven en de mensen waar ze van houdt? Is dit een ommekeer in haar gedachtegang en visie op haar leven én haar moeder?  Haar moeder wordt ernstig ziek en haar dagen zijn geteld. Hierdoor wordt ook zij gedwongen om na te denken over haar leven. Jeugdherinneringen komen bovendrijven. Lukt het hun om dichter bij elkaar te komen en gevoelens te delen? Uit te spreken wat hen bezighoudt? Kweekt het onderling begrip? Welke rol spelen Lotte de buurvrouw die tevens psychologe is, vader Smidje en Nonna?   In deze emotionele roman krijg je antwoord op deze vragen.

De karakters zijn goed uitgediept waardoor ik mij helemaal kon inleven in Janne en Dina. Ook de onderwerpen loslaten, loskomen, volwassen worden, verbinden, afscheid nemen en rouw worden op een luchtige, zeer realistische en integere wijze beschreven, en maakt het toegankelijk voor velen.  Tranen liepen vaker over mijn wangen zo aangrijpend, maar ook mooi is dit verhaal verwoord. In een van de laatste hoofdstukken lees ik een prachtig en liefdevolle droom c.q. wens, waar ik kippenvel van kreeg.

De auteur heeft een fijne, vlotte en inlevende schrijfstijl. Korte hoofdstukken en een vleugje humor, waardoor deze roman leest als een trein. Een aanrader voor iedere moeder en dochter, maar zeker ook voor anderen. Kortom een geweldig debuut, dat mij heeft geraakt en met genoegen gelezen heb. Kijk uit naar haar tweede boek.

5*****

Mieke Wijnants.

Geef je op voor onze Leesclub! Slapen doen we morgen weer-Alice Bakker

In samenwerking met Godijn Publishing  (Project Boek 10!) mogen wij een Leesclub organiseren rondom de op 6 mei te verschijnen YoungAdult Slapen doen we morgen weer van Alice Bakker!

Gaaf hè? Want we love YA. En dan hebben we het hier over gesigneerde exemplaren! Whoooooop!!!

We zoeken naast het duo Ka & Co nog dertien deelnemers die hier zin in hebben!

Wil je meedoen? Geef je op in een mailtje aan Samenlezenisleuker@gmail.com , ga akkoord met onderstaande voorwaarden en wie weet gaan wij straks Samen Lezen, want zeg nou zelf, dat is toch Leuker?? 😀

*Je bent bereid het boek na ontvangst binnen drie weken te lezen en een recensie te sturen naar: Samenlezenisleuker@gmail.com

*Je komt tijdens het lezen gezellig in onze tijdelijke Facebook-Messenger-Chat om zo met elkaar (wij zitten daar natuurlijk ook in) over het boek te kunnen brainstormen en ons van updates/quotes te voorzien welke wij tijdens het lezen zullen plaatsen en delen.

Zaterdag 6 mei zullen we de deelnemers bekend maken en woensdag 10 mei zullen we van start gaan. We hebben er zin innnnn!

Over Slapen doen we morgen weer:

De vijftienjarige Merel gaat met haar vrienden naar het Koningsnachtconcert in het Klaverpark. Daar treedt de band Twils op, waar Merel en haar vriendin Sarah groot fan van zijn. Als er een aanslag gepleegd wordt tijdens het concert verandert alles.

Al snel blijkt dat het niets met terrorisme te maken heeft, iemand heeft het op Twils gemunt. Waarom? En wat heeft Merel met de dader?

Slapen doen we morgen weer is een Young Adult over vriendschap, dood en je minder voelen dan een ander.

Slapen doen we morgen weer van Alice Bakker, wordt 6 mei gelanceerd in Park Schouwburg in Hoorn, tijdens de BOEK10 schrijversdag.