In november 2018 debuteerde Monique van Goozen met Tweesprong, het eerste deel van de Hink-Stap-Leef! trilogie. In deze feelgood roman volg je als lezer drie vrouwen waarvan de wegen uiteindelijk samenkomen. Filippa, net hersteld van een traumatische ervaring. Karlijn, die nogal wat verkeerde keuzes heeft gemaakt. En Anne, die werkt aan haar zelfvertrouwen. Tweesprong is dan ook een prachtig verhaal over vriendschap en liefde, maar verwacht beslist geen ‘standaard roman’. De verhalen van deze vrouwen zijn uit het leven gegrepen en zij weten de lezer dan ook te verbazen. Ze nemen niet de voorspelbare beslissingen waardoor een veelzijdig, maar tevens puur verhaal is ontstaan.
Op 2 oktober verschijnt deel 2 bij Uitgeverij EigenZinnig: Sprong in het diepe. Hoog tijd dus om Monique eens flink aan de tand te voelen over haar schrijven, boeken en hoe het proces verloopt.
Waar haalde jij je inspiratie voor Tweesprong vandaan?
Mijn inspiratie komt vooral uit mijn eigen leven, mijn persoonlijke ervaringen of de ervaringen van mensen uit mijn nabije omgeving. Net als ieder ander mens heb ik regelmatig in mijn leven op een tweesprong gestaan en ingrijpende keuzes moeten maken. Soms waren het lastige beslissingen, op andere momenten was het juist heel fijn te ontdekken dat ik opnieuw mocht beginnen. Dat concept vormde voor mij de basis, de rode draad van het verhaal.
De drie vrouwelijke hoofdpersonen hebben wel het een en ander met mij gemeen. Zo heb ik, net als Karlijn eindeloos gezocht naar mijn talenten, omdat ik ook zo graag uit wilde blinken in iets zichtbaars. Net als Anne houd ik erg van (voor-)lezen en heb ik een zelfde allergische reactie op medicijnen tegen hoge bloeddruk gehad. En net als Filippa werk ik in het dagelijks leven met kinderen die een bijzondere hulpvraag hebben, zoals Yfke.
De afgelopen zeven jaar heb ik dagelijks een meisje met downsyndroom mogen begeleiden en zij is voor mij ook een zeer duidelijke bron van inspiratie geweest. Maar bovenal is Tweesprong een roman en geen autobiografie, dus, hoewel ik graag over gewone mensen schrijf, met alledaagse zorgen en en universele verlangens, heb ik ook mijn fantasie als inspiratiebron gebruikt.
Het meisje op de foto heeft model gestaan voor Yfke. Zij gaat tijdens de boekpresentatie voor ons dansen…
Tweesprong wordt omschreven als feelgood. Toch weet jij je met deze roman te onderscheiden. Waar in andere boeken vrouwen een man leren kennen, het eerst afstoten is en dan samenkomen, gaat het met deze vrouwen wel anders. Je zegt net al dat je putte uit eigen ervaring tijdens het schrijven en daarom doet het verhaal veel realistischer aan. Krijg jij daarover reacties van lezers?
Jazeker! En dat vind ik geweldig, want ik voel me vereerd als ik te horen krijg dat het geen standaard romantisch verhaal is, en dat het waarheidsgetrouw is. Dat had ik van tevoren niet durven hopen. Voor veel mensen is het “nieuw” en “onbekend” om over het gezinsleven met een dochter met downsyndroom te lezen, daar krijg ik ook reacties op. Iedereen haalt er weer wat anders uit, iets dat voor diegene “klopt” of “herkenbaar” is, iets dat een rol speelt of heeft gespeeld in het leven van die lezer. Dat is echt bijzonder en ik ervaar het als een groot compliment!
Wat maakt voor jou persoonlijk het contact met kinderen met het Downsyndroom zo bijzonder?
Kinderen met downsyndroom zijn puur en hebben nooit een verborgen agenda. Ze reageren rechtstreeks vanuit hun hart, en geven gehoor aan hun innerlijke impuls. Die gevoelens uiten ze ook zonder reserve. Dus hun liefde voor en plezier met een ander is intens, maar ook als er verdriet en frustratie is, wordt dat ten volle ervaren. Dat vind ik mooi, daar kan ik nog veel van leren. Laatst las ik: “Kinderen met downsyndroom verwelkomt iedereen in zijn leven met open armen.” En zo is het precies!
Over gehoor geven aan een innerlijke impuls gesproken: waar kwam jouw wens om een boek te schrijven vandaan?
Schrijven heb ik altijd gedaan, en niet alleen in dagboeken… Ik ben altijd gek geweest op taal en lezen. Als kind schreef ik al verhalen en liedjes en was ik actief voor de schoolkrant. Ik ben wel twintig keer aan een manuscript begonnen, maar pas door een boek van Lisette Jonkman, Schrijven Kreng!, kon ik de stap zetten en niet alleen beginnen, maar ook doorzetten en afmaken. Belangrijk nog: ik wist niet dat het zo ongelooflijk leuk was!
Hoe voelde het toen je je boek voor het eerst in handen hield?
Ik was zeker net zo blij als Duncan Laurence toen hij het Songfestival won. Het schrijfproces was geweldig leuk. Daarna was ik meer dan een jaar bezig mijn manuscript gelezen te krijgen bij een uitgeverij. De een vond het te dik, de ander doet niets met debutanten. Een derde heeft moeite met een meisje met downsyndroom. En dan na tig afwijzingen ontmoet je een uitgever die je een contract aanbiedt, die achter de inhoud staat en ook nog deze cover ontwerpt… Hoe cool is dat?
Heel cool! Ik las in een ander interview dat je na veel ups en downs en de nodige aanmoediging, het eerste boek uiteindelijk in drie maanden tijd geschreven hebt. Ging het met het tweede deel, Sprong in het diepe, net zo snel?
In Tweesprong is een klein rolletje weggelegd voor Leonie, maar vanaf het begin was ik in haar geïnteresseerd. Het is een hele sterke vrouw met een eigen zaak en een bijzonder uiterlijk. Ik besloot dat Sprong in het diepe moest gaan over haar strijd tegen haar overgewicht. Dus ging ik op fitness om te ervaren hoe Leonie dat zou aanpakken. Bij mij mochten er ook wel de nodige kilo’s van af…
Dat was de eerste uitdaging. Daarnaast wilde ik een kwetsbare man creëren. Om buiten de geijkte paden te treden van de feelgood roman met de succesvolle, knappe en zelfverzekerde man die het helemaal gemaakt heeft. Beide personen hadden heel veel tijd nodig om elkaar te vinden. Ik heb 2 jaar gefitnest, precies zoveel tijd als ik nodig had voor dit boek. Met de ervaring én alle personen uit Tweesprong is het een erg mooi verhaal geworden.
In dit deel maken we kennis met Max, die uitgedaagd wordt om buiten zijn comfortzone te treden en de controle los te laten. Zelf zeg je net dat je volledig in de wereld van Leonie bent gedoken. Dwing jij jezelf op die manier om ook uit je comfortzone te treden en geeft dat het schrijven een extra dimensie voor jou?
Absoluut! Het komt niet alleen de geloofwaardigheid van de personages ten goede, maar het is ook voor mij persoonlijk verrijkend. Het zijn geen reuzenstappen hoor, die ik zet, maar kleine experimenten om mezelf uit te dagen en mijn zelfvertrouwen te vergroten.
Zo zit ik nu, terwijl jij mij interviewt, in mijn eentje in een piepklein tentje te kamperen. Dat zou ik “vroeger” nooit gedaan hebben. Kiezen voor mezelf…
Voldoende zelfvertrouwen is belangrijk om mijn eigen weg te blijven volgen, ook binnen het schrijverschap. Sinds ik schrijf leef ik bewuster en kan ik echt intens genieten. Nu ik hier over jouw belangrijke vraag nadenk, realiseer ik me dat ik minder perfectionistisch ben geworden! Buiten mijn comfort zone treden heeft mij dus vrijheid gegeven! Ruimte. Dat hebben Max en Leonie mij kennelijk geleerd! Goed om dus te luisteren naar wat mijn personages me voortdurend op het hart drukken… Leef!
Soms hoor je van auteurs dat personages iets heel anders doen dan de auteur in gedachten had en ze als het ware het toetsenbord van je overnemen. Gaat dat bij jou dus ook zo?
Dat gebeurt regelmatig! Dan start ik mijn laptop, ga ervoor zitten en wil ik aansturen op een bepaalde wending die ik mooi vind, of grappig of ontroerend. Aan het eind van de “sessie” is er dan iets heel anders gebeurd dan ik verwachtte. Staat er een compleet andere tekst. En het is altijd beter dan mijn bedoeling was. Dan denk ik wel eens: wow, daar was ik zelf niet opgekomen.
Kan je een stukje omschrijven waarin dat gebeurde?
Op een gegeven moment pusht iedereen Anne om bij Chris weg te gaan. Ze kan haar vleugels uitslaan en opnieuw beginnen. En Jeroen staat klaar om haar te steunen bij die beslissing. Ik wilde dat ook! Toch gaat ze terug. Uiteindelijk om het gevecht op haar eigen manier aan te gaan. Anne koos daarvoor en ik kon haar alleen maar volgen en haar besluit respecteren…
Filippa gaat weg bij Joshua omdat ze denkt dat hij nog niet klaar is voor een relatie met haar. In mijn hoofd had ik een hele zoektocht bedacht met een heel scala aan problemen… Maar Filippa was het weglopen gewoon zat. Dus gaat ze terug. Soms is de oplossing voor de hand liggend. Als ik mijn zin als schrijver had doorgedrukt, was het gekunsteld overgekomen.
Heel bijzonder hoe dat dan gaat! Heb je, als deze trilogie klaar is, al een idee voor een nieuw boek?
Het vierde boek dat ik ga schrijven is volledig los te lezen van de trilogie, maar heeft nog wel een kleine link met het laatste deel. Het zal iets meer een psychologische roman worden dan een feelgood verhaal, vermoed ik. Het zal gaan over een paardencoach en inmiddels ben ik voor mijn research in ‘therapie’. Er gaat weer een heel nieuwe wereld voor me open!
Daarnaast denk ik over een kinderboek. In deel 2 is Yfke helemaal weg van een prentenboek over een fee die in de zee woont en wensen vervult. Dat zou ik wel uit willen werken.
Wat een leuk idee! Is er een auteur waar jij een voorbeeld aan neemt of ga jij je eigen weg?
Ik heb bewondering voor schrijvers die emoties bij mij weten los te maken en me uit mijn slaap houden omdat ik door wil lezen. Ik probeer wel eens bepaalde boeken die me aanspreken te analyseren. Wat maakt nou dat ik dat verhaal zo goed vind, of dat personage zo sympathiek? Waarom moet ik bij dat stukje nu huilen, hardop lachen of iets wegslikken…
En vervolgens ga ik toch mijn eigen weg. Probeer ik op mijn eigen manier origineel te zijn temidden van de honderden boeken die jaarlijks in het genre “feelgood” verschijnen.
Wat ik hoop is dat je als lezer meeleeft en de hoofdpersonen het geluk, de liefde en de vriendschap gunt. Dat je aan het eind met een zucht en een goed gevoel het boek dichtslaat.
Tot slot, wat is jouw grootste wens op schrijfgebied?
Oooh, ik heb verschillende wensen…
Het meest voor de hand liggende is natuurlijk dat je bekendheid krijgt en ontdekt wordt door een grote uitgeverij. Op dit moment zou ik echter willen dat “mijn lezers” mij zouden vragen een vierde deel te schrijven over de mensen uit Hink-Stap-Leef!, omdat ze zo benieuwd zijn hoe het verder gaat. Want na deel 3 moet ik afscheid nemen en dat bevalt me eigenlijk helemaal niet! Als schrijver mag je niet van je personages gaan houden, maar dat heb ik toch gedaan. Je ziet dat ik nog een hoop te leren heb!
*** Interview by Eva Krap.
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Samenlezenisleuker 