Cees over “De laatste mijl” van David Baldacci

Oorspronkelijke titel: The Last Mile

ISBN: 9789400507166

Uitgeverij: A.W. Bruna Uitgevers

Pagina’s: 392

Never change a winning team!

De Achterflap:

Nadat hij de afgelopen twintig jaar in de gevangenis heeft gezeten voor de moord op zijn ouders, krijgt Melvin Mars plotseling te horen dat hij vrijgelaten wordt. Volkomen onverwacht heeft iemand een bekentenis afgelegd die hem vrijpleit. Desondanks blijft het onduidelijk wie de werkelijke moordenaar is, want wat als de afgelegde bekentenis vals is? Is Melvin dan toch de eigenlijke dader?

Amos Decker begint net te wennen aan zijn nieuwe baan bij de FBI wanneer hij leest over de zaak-Melvin Mars. Hij raakt gefascineerd door de overeenkomsten die er zijn met de moord op zijn eigen gezin en begint zijn eigen onderzoek. Langzaam maar zeker komt hij dichter bij de afschuwelijke waarheid…

Mening:

 

Amos Decker is ex-politierechercheur en speelde ooit football waarbij hij zo hard aan zijn hoofd werd geraakt dat dit het abrupte einde van zijn carrière tot gevolg had en hij lijdt aan hyperthymesia. In verstaanbaar Nederlands betekent dat hij vanaf dat moment over een feilloos geheugen beschikt en nooit meer iets vergeet.

In het eerste deel, ‘De geheugenman’ van deze nieuwe serie van David Baldacci, vond Decker de lichamen van zijn vrouw, dochtertje en zwager. Dat beeld blijft altijd voorop staan in zijn geheugen, ook als hij een opdracht aanvaardt van de FBI. In het tweede deel, ‘De laatste mijl’ trekt Decker zich het lot van Melvin Mars aan, wachtend op de doodstraf nadat hij twintig jaar heeft gezeten. Veroordeeld voor moord op zijn ouders, begint voor hem de laatste dag als plotseling een andere gevangene, Charles Montgomery, de moord bekent. Voor Amos Decker is dat meer dan genoeg reden om aandacht aan die zaak te besteden.

Het onderzoek begint met de samenstelling van een team dat naast Decker bestaat uit special FBI-agent Ross Bogaert, klinisch psychologe Lisa Davenport, de recalcitrante agent Todd Milligam en journaliste Alexandra Janison. In eerste instantie bedoeld om oude, niet opgeloste zaken nog een kans te geven, weet Decker het team te overtuigen zich op de zaak Mars te storten. Na de eerste gesprekken wordt ook de vrijgelaten Melvin Mars in het team opgenomen omdat hij dan beter beschermd kan worden tegen onbekende krachten die hem al snel op het spoor lijken te zijn.

Als Regina Montgomery, vrouw van de schuld bekennende Charles, na een gesprek met Decker en Mars overlijdt bij een explosie van haar huis, wordt daarmee het vermoeden bevestigd dat er mensen zijn die niet willen dat er wordt gepraat. Voor Decker alleen maar meer reden zich vaster in deze zaak te bijten….

Regelmatige lezers van het werk van David Baldacci kennen zijn bijna ongeëvenaarde kunst in het opzetten van complexe verhaallijnen en die nog volledig kloppend te laten zijn. ‘De laatste mijl’ is daar weer een sprekend voorbeeld in en het lijkt de auteur ook zelf plezier te verschaffen zijn verhalen zoveel mogelijk op te rekken. In een langzaam op gang komend onderzoek met vele tientallen vraagtekens, koppelt hij de ontwikkeling van de complexiteit steeds aan het oplossen van ieder vraagstuk.

In kleine stapjes laat de auteur Decker zijn zoektocht naar verklaringen uitvoeren waarbij in het begin weinig gebeurt en veel tijd wordt besteed aan het neerzetten van een stevige basis. Dat deel kan een enkele lezer weleens opbreken omdat geduld daar onontbeerlijk is maar fans van Baldacci weten dat dit voorspel de opmaat is naar het betere werk. En die fans worden niet teleurgesteld!

Uit een borrelende poel van afpersing, corruptie, haat, list en bedrog weet het team Decker steeds weer een klein bewijsstukje op te diepen dat als deeltje van de grote puzzel ergens weer een plaats moet krijgen. Voordat het plaatje voor iedereen uiteindelijk overtuigend kan zijn, is het aan het team om de steeds opgegooide hindernissen het hoofd te bieden.

Twee vakmensen met een hoog empatisch vermogen die elkaar energie geven en een positieve invloed hebben, David Baldacci en Amos Decker.

Never change a winning team!

Eindoordeel: 4 sterren

 

Spanning: 4 sterren

Plot: 5 sterren

Leesplezier: 4 sterren

Schrijfstijl: 4 sterren

Originaliteit: 4 sterren

Psychologie: 5 sterren

 

Cees van Rhienen

Samen praten met Koen D’haene

Over Koen:

Koen D’haene werd op 14 februari 1964 geboren in Wevelgem, een gemeente in West-Vlaanderen, dicht bij de Franse grens.
Als kind was hij een veellezer.
Hij las alle deeltjes uit de Pietje Puk-reeks en avontuurlijke verhalen van de Rode Ridder en Arendsoog. Het eerste boek dat hem echt bij de keel greep, was ‘Oosterschelde Windkracht 10’ van Jan Terlouw. Tijdens zijn middelbare schooltijd verslond hij alle boeken van onder meer Jan Terlouw, Anke de Vries en Thea Beckman.
Elke zomer trok hij met zijn familie naar de Zwitserse Alpen en hij schreef met de hand een reisgids en een verzamelboekje over de Alpenflora.
Koen werd leraar Nederlands en stond enkele jaren voor de klas. Later behaalde hij het diploma bibliotheekwetenschappen en werd hij stafmedewerker in de bibliotheek van Wevelgem. Daarnaast is hij docent aan de bibliotheekopleiding in Brugge.

Na verschillende jeugdromans heeft Koen zich laten inspireren door zijn jeugdvakanties in Zwitserland en zijn studententijd in Brussel om te beginnen aan een spannende volwassenen roman welke begin juni uitkomt bij LetterRijn.

Het Interview:

1: Na vele kinderboeken is er nu (bijna) je roman voor volwassenen. Hoe moeilijk was de omschakeling?

Ik schreef tot hiertoe vooral voor jongeren (12+). Technisch gezien viel de omschakeling wel mee. Ik vind het op dat vlak eigenlijk moeilijker om voor jonge kinderen te schrijven dan voor volwassenen.
Het grote verschil zit hem vooral in de inhoudelijke uitwerking. In een volwassenenboek kun je veel meer uitdiepen, levenservaring binnen brengen, ruimere thematiek aanraken, personages tekenen en kleuren. ‘IJs‘ schrijven was ook wel bijzonder. Er zijn twee grote verhaallijnen in het boek. In de eerste lijn zijn de hoofdpersonages jongeren, dat was vertrouwd terrein voor mij. In de tweede verhaallijn, vijftien jaar later, zijn ze volwassen geworden en botsen ze weer op hun jeugdjaren. In de epiloog hebben ze mijn leeftijd. Deze wisselende tijdsperspectieven gaven me de kans om personages en wat ze doen en denken te beschrijven vanuit drie vertelstandpunten.

2: IJs wordt aangeprezen als “misdaadroman”…. Zou je ooit ook een andere genre willen schrijven voor volwassenen? Of was dit een eenmalig uitstapje?

Ik zie het zeker niet als eenmalig uitstapje want ‘IJs‘ schrijven was een heel fijne ervaring. Al zal ik zeker ook het schrijven voor jongeren niet achterwege laten. Ik vind het namelijk bijzonder fijn om voor hen te schrijven tijdens hun omschakeling van kind naar volwassene. Die adolescentie is zo ingrijpend en boeiend om er niet over te schrijven. 

Het soort boek dat ‘IJs‘ is geworden is een genre dat ik nog wil schrijven. Op de cover staat ‘misdaadroman’ en dat is het boek uiteraard ook wel. Was ik één van de hoofdpersonages, dan zat ik nu ongetwijfeld in de gevangenis. Toch is het lang geen whodunit of klassieke detective of politieroman. Die zal ik ook nooit schrijven, denk ik. Noem het een spannende relatieroman met een duister kantje….

 

3: Je hebt je inspiratie uit je jeugd gehaald zien we op de website van LetterRijn. Hoe veel kunnen we terug vinden van de jonge Koen in de personages?

In elk boek zit heel veel van mij, al zijn de verhalen altijd volkomen verzonnen. Maar ik smokkel erg veel herinneringen, anekdotes en belevenissen uit mijn eigen leven in het boek. Ik ben erg nostalgisch en weemoedig ingesteld. Zaken en mensen die me hebben geraakt, laten me niet meer los. In ‘IJs‘ zijn het vooral herinneringen aan vele jeugdvakanties in Zwitserland en aan mijn studententijd in Brussel die in het verhaal verzeilden. De tocht naar de hooggelegen berghut aan de voet van de Dent Blanche maakte ik destijds ook en de glijpartij uit het boek beleefde ik ook. En het mannelijke hoofdpersonage, de zachte Zweed Mats, gelijkt ook wel wat op mij. Althans, in het begin van het verhaal…

4: Research is belangrijk voor het schrijven van een goed boek! Ben je terug geweest naar Zwitserland voor IJs? Of was Google je grootste vriend tijdens het schrijven?

Locaties zijn erg belangrijk voor mij. Ik moet ze door en door kennen, ze moeten me boeien of fascineren en er moet een link zijn met wat ik er zelf heb meegemaakt of beleefd. Mijn jeugdroman ‘Gek van een eiland‘ speelt zich af op Terschelling. Ik vond bij mijn eerste verblijf meteen dat het eiland een schitterende locatie kon zijn voor een verhaal. Hierna zette ik mijn zinnen op de vakantiestreek van mijn jeugd. Ik herinnerde me scherp de streek, de dorpen, de bergen en de tochten. Toen het verhaal vorm kreeg, reisde ik er opnieuw naar toe. Ik koos er met zorg de verschillende locaties en ik deed de tochten van mijn jeugd weer eens over. Ik kwam er opnieuw na meer dan twintig jaar en het hielp om de streek te benaderen vanuit de twee tijdsperspectieven in het verhaal.
Eenmaal aan mijn schrijfbureau was Google een grote hulp, maar nog meer dan dat verdiepte ik me in topografische kaarten van de streek om de tocht naar de hut te kunnen beschrijven.

5: Hoe kunnen wij je schrijvend vinden? Heb je een bepaald schrijfritueel?

Ik werk voltijds in een bibliotheek, geef les aan de bibliotheekopleiding en geef vaak lezingen in scholen en bibliotheken; Veel schrijftijd is er dus niet. Op dat vlak hou ik erg vast aan mijn zondagnamiddag. Die houd ik het liefste vrij om te schrijven. Elke schrijfsessie begint met een bepaald ritueel. Ook voor ‘IJs‘ was er vaste muziek die ik telkens opzette om in de sfeer te raken (Bruce Spingsteen en popnummers uit de vroege jaren 80)  en op mijn bureau plaatste ik een onaanzienlijke Zwitserse chalet uit een toeristisch winkeltje om me in Zwitserland te wanen. 

6: Wij mochten IJs al lezen (waarvoor nogmaals dank) en waren zeer enthousiast. Hoe spannend vind je de aankomende recensies?

Daar ben ik erg nieuwsgierig naar… Ik kreeg vorige week het eerste exemplaar van het boek in mijn bus en voor het eerst was er het besef dat het verhaal nu niet meer van mij, maar van de lezers is. Het is moeilijk om me in te beelden wat zij ervan zullen denken. Het zal ook voor mijn vaste lezers wennen zijn. Ineens schreef ik niet meer voor hun zonen of dochters, maar voor henzelf. Ik hoorde al één reactie (die van jullie… 😉 en was toch wel erg opgelucht dat die erg enthousiast was.

7: Bij je kinderboeken zul je proeflezers hebben gehad, heb je voor IJs andere proeflezers gezocht of vertrouwd op diegene die je altijd had?

Ik ben nogal tevreden over mijn proeflezers. Mijn vrouw leest als eerste en haar oordeel moet me geruststellen of doen twijfelen. Toen ze de ruwe versie van ‘IJs‘ las, was ze meteen enthousiast. Ik vroeg haar op een cruciaal moment in het verhaal haar lectuur te staken om te kunnen peilen naar haar verwachtingen i.v.m. het vervolg. Die waren precies zoals ik had gehoopt, het was een fijn gevoel. Verder maken een bibliotheekcollega en een lerares Nederlands mijn lectorengroep compleet.

8: Welke auteurs zijn een inspiratie voor je? En wat en van wie lees je zelf graag?

In mijn tienerjaren was ik gek van de lezers van de toenmalige Lemniscaat-stal. Vooral de jeugdboeken van Jan Terlouw heb ik verslonden. ‘Oosterschelde windkracht 10’ was in de jaren ’70 mijn favoriete boek. Een vijftal jaar terug heb ik Terlouw ontmoet tijdens een literair festival in Kortrijk en ik liet een zoveelste herdruk van het boek signeren. Ik gaf hem ook een exemplaar van ‘Gek van een eiland’ cadeau. Het was een fijn moment. Twintig jaar terug maakte de jeugdroman ‘Vallen’ van Anne Provoost grote indruk op me. Mijn favoriete auteurs komen overigens nogal vaak uit Nederland. Thomas Rosenboom en Tommy Wieringa bijvoorbeeld. Vooral van ‘Publieke werken’ en ‘Joe Speedboot’ heb ik erg genoten. Ik vertrek ook graag van erge herkenbare of reële feiten in het heden of het verleden en brei daar dan graag een origineel verhaal rond.

9: IJs is een mooi afgerond verhaal, waar je als lezer bij 1 lijntje heerlijk zelf kan blijven fantaseren zonder dat het vervelend is. Is dat bewust? Of denken wij te ver door bij dat stukje?

Het is alvast de bedoeling dat het boek niet gaat vervelen! Eigenlijk wou ik vooral een verhaal over de voortschrijdende tijd en verloren jeugdliefdes schrijven. Ook in het boek is er een mooi liefdesverhaal van twee jong-volwassenen dat niet kon blijven duren. Zoals in het nummer ‘Une belle histoire’ van Michel Fugain, een beetje het lijflied van de beginhoofdstukken. De onverwachte en wat ijzige wending in het verhaal is mijn manier om het onvermogen om de tijd te doen stilstaan te tackelen. Of te bezweren.

10: Vlaamse auteurs vind je (helaas) nog erg weinig in de Nederlandse boekwinkels. Andersom ook schijnt. (Wij komen zelden in een Belgische boekwinkel dus we weten het niet zeker) Hoe vervelend vind je dat?

Dat is inderdaad een jammerlijk verschijnsel. Daarom ben ik eigenlijk ook blij dat mijn roman bij een kleine Nederlandse uitgeverij werd uitgegeven. Vlaamse publicaties bij grote uitgevershuizen uit Vlaanderen raken maar zelden boven de Moerdijk. Nu komt mijn boek uit het noorden. Als Nederland-minnaar ben ik daar heel bij mee. De uitgever suggereerde na zijn eerste lectuur om van het slothoofdstuk een wat uitvoeriger epiloog te maken en ik aarzelde niet om dat op mijn favoriete Waddeneilanden te situeren. In café ‘It Aude Beuthus’ op Schiermonnikoog.

11: Als echte Vlaming, welk Belgisch biertje raad je ons aan? (Corina loves Affligem en Karin loves Leffe maar die zijn redelijk commercieel)

Affligem is een heel lekker blond bier, zelf hou ik niet zo van de wat gekunstelde smaak van Leffe. We hebben wel wat beters te bieden! 😉 Mijn favoriete bier is al heel lang Duvel, het is moeilijk om een bier te vinden dat mij meer bekoort. Maar het is nogal alcoholrijk, dus heel vaak en heel veel drink ik het niet. Een heel lekkere en lichtere variant is Brugse Zot. Moet je zeker eens proeven!

 

12: Tot slot, de boekpresentatie is ons net te ver om op de fiets naar toe te komen. Kunnen we je in Nederland ook nog verwachten voor signeer sessies?

Ik ga graag op elke uitnodiging in! Ik hou van Nederland. Elke plaats waar ik met de trein kan komen, mag me uitnodigen. Ik geef overigens vaak lezingen voor jongeren in scholen en bibliotheken, dus kan lekker gecombineerd worden 😉  In 2014 was ik ook gastschrijver tijdens Kunstmaand Ameland. Ik mocht er vertellen over mijn jeugdroman ‘Gek van een eiland‘. Het was een heerlijke tijd toen.

Wij willen Koen heel erg bedanken voor het mee werken aan dit interview. En natuurlijk voor het gestelde vertrouwen, door ons IJs vooruit te laten lezen door uitgeverij LetterRijn. Helaas mogen we de recensie nog niet plaatsen, maar vertrouw ons…. Hij is goed!!!!!

 

Karin las: Beschadigd van Ika Gerritsen

Met dank aan Uitgeverij LetterRijn voor het recensie-exemplaar.

Over de auteur:

Ika Gerritsen (Medemblik, 1978) is copywriter bij Alkmaar Marketing en boekrecensent en verslaggever bij de Boekenkrant. Als freelance journalist schreef zij o.a. voor Boek Magazine en Ouders van Nu. Ika woont met haar man en twee kinderen in het centrum van Alkmaar. Beschadigd is Ika’s debuut. Deze echt Nederlandse thriller speelt zich af in Alkmaar, maar ook in Medemblik, de Wieringermeer en de Beemster.

( Bron: www.letterrijn.nl )

Cover:

Schitterend en perfect passend bij het boek. Het moment dat ik de cover zag wist ik, deze wil ik lezen.

Achterflap:

Op het eerste gezicht lijkt het leven van Kirsten geweldig. Wat echter niemand weet, is dat ze wordt geteisterd door nachtelijke paniekaanvallen, veroorzaakt door een traumatische gebeurtenis in haar jeugd. De enige die op de hoogte is van Kirstens angsten is haar vriend Mark, maar juist hij toont totaal geen begrip. Het doet Kirsten besluiten haar spullen te pakken en bij hem weg te gaan.

Dan krijgt Kirsten het nieuws dat haar oma Veronica onverwacht is overleden. Hoewel ze geen warme band hadden, biedt het haar wel de mogelijkheid om in het huis van haar oma te gaan wonen. Om de kosten te drukken, verhuurt ze een kamer aan de levenslustige Elise.

Kirsten en Elise vinden aanwijzingen die twijfels oproepen over de doodsoorzaak van Veronica. Was dit wel een ongeluk? Nieuwsgierig gaan de vrouwen op onderzoek uit. Daardoor komen niet alleen de spoken uit Kirstens verleden weer tot leven, maar brengen ze ook zichzelf in groot gevaar.

Mening:

Toen ik Beschadigd  voorbij zag komen lagen mijn verwachtingen direct torenhoog. De meer dan mooie cover, de achterflap: laten liggen was voor mij geen optie. Hoe fijn is het dan dat een debuut al je verwachtingen waarmaakt?

Beschadigd brengt na een zinderende proloog, een continue onderhuidse spanning met twee verhaallijnen in het heden en verleden met zich mee. En juist die switch hield me aan de bladzijden gekluisterd. Stukje bij beetje, cliffhanger by cliffhanger, kom je steeds verder en waren mijn hersens aan het ratelen hoe dit uiteindelijk in elkaar ging passen.

De personages staan als een huis. De één meer uitgediept dan de ander, maar ieder voor zich lieten ze een onbestemd gevoel bij me achter : wat klopt hier niet en wat is uiteindelijk jouw rol in dit verhaal? Intrige en achterdocht ten top!

Gerritsen hanteert een kundige en beeldende pen, je af en toe trakterend op een tik humor en dit zorgt voor een hoge dosis leesplezier. En wanneer je eindelijk denkt, zo nu weet ik wel hoe het zit, krijg je een briljante plottwist om de oren en blijf je even flabbergasted voor je uit zitten staren. Je afvragend: is dit om te huilen of om in lachen uit te barsten? Wel, ik sloeg dit boek uiterst voldaan en met een big smile dicht.

Conclusie:

Schrijfstijl: 5

Plot: 4.5

Spanning: 4

Leesplezier: 5

Psychologie: 4

Originaliteit: 4

Vier en halve ster voor Beschadigd.

Karin Meinen.

Myrtle (13) las Geestverwanten van Hilda Spruit

Over de auteur:

Hilda is geboren in Bleiswijk als dochter van een middenstander. Ze woont samen met haar partner Ruud en heeft twee dochters en vier kleinkinderen. Met haar voorliefde voor schrijven en de Nederlandse taal koesterde ze vanaf het moment dat ze een pen kon vasthouden maar één grote wens: schrijver worden. Als meisje van tien kroop ze achter de oude typemachine van haar vader en op haar twaalfde was haar eerste manuscript een feit. Toen ze zestien was, zette ze een punt achter het laatste woord van het tweede script. Helaas zijn beide manuscripten zoekgeraakt in een verhuizing, samen met vele gedichten van haar hand. Wegens gebrek aan tijd heeft ze daarna vele jaren niet meer kunnen schrijven. Toen in 2004 haar eerste kleinkind werd geboren, heeft ze het verhalenschrijven weer opgepakt met de bedoeling iets blijvends voor de kleinkinderen achter te laten. Maar dit bleef niet alleen bij kinderverhalen en -gedichten, ook verhalen en gedichten voor volwassenen rolden uit haar pen. Ze heeft onder andere korte verhalen geschreven voor Borre Leesclub en de Bobo. In 2010 heeft ze op verzoek van Bureau Thuisfrontzaken Koninklijke Landmacht Het verhaal van Famke geschreven. Dit boekje is speciaal geschreven ter ondersteuning van jonge kinderen (vier tot zeven jaar) van militairen die door defensie worden uitgezonden.

Haar Young Adult debuutroman Geestverwanten wordt uitgebracht bij Uitgeverij Oleander en won in 2016 de Jonge Jury Debuutprijs.

( Bron: http://www.hildaspruit.nl )

 

De cover:

Het lijkt een boek die ik op de basisschool zou lezen, maar niets is minder waar!

Achterflap:

Merthe krijgt iets te horen wat haar leven compleet op zijn kop zet. In één klap wordt het beeld dat ze van haar ouders en zichzelf had, genadeloos onderuitgehaald. Wat rest, zijn vragen. Vragen waar niemand het antwoord op heeft. Op zoek naar de waarheid gaat ze samen met haar vriendinnen glaasje draaien, in de hoop dat de geesten haar kunnen helpen. Maar de antwoorden die ze tijdens het spel krijgt, leiden enkel tot nóg meer vragen. Als de drie tienervriendinnen besluiten om het mysterie zelf op te lossen, wordt hun vriendschap flink onder druk gezet. Ze belanden in een spannend, niet te stuiten, spiritueel avontuur, dat niet alleen hún leven, maar ook dat van anderen drastisch zal veranderen.

Mijn mening:

Het verhaal begint met een proloog waarin je leest dat Merthe helemaal over haar toeren is na iets wat ze van haar ouders gehoord heeft. Wat, weet je nog niet.

Dan begint het verhaal: Merthe, Anouk en Fenneke zijn beste vriendinnen en elke zomervakantie logeren ze de eerste twee weken van de vakantie in het houten tuinhuisje van het gastenverblijf van Fennekes ouders. Zo ook dit jaar, maar dit jaar is anders, want Merthe is helemaal niet goed te pas en heeft een heleboel vragen voor haar ouders en haar zus. Dus lijkt het de meisjes leuk om glaasje te draaien…

Het is heel spannend en ze hebben er veel over gehoord, misschien dat ze van de geesten antwoorden krijgen? Ik vond het een heel erg spannend boek, en steeds als ik begon met lezen vond ik het heel erg lastig om het boek weg te leggen!

Ik vond de schrijfstijl ook erg fijn, het boek las super lekker weg. Steeds als ik begon met lezen wist ik niet wat me te wachten stond, het was gewoon echt niet voorspelbaar.

Van het begin tot het einde bleef het boek me bezig houden en soms vond ik het bijna eng, geweldig. Het was voor mij de eerste keer dat ik een verhaal las over geesten, paranormale gaven en een medium. Soms deed ik het nachtlampje even aan, zo echt was het geschreven.

Super leuk en spannend boek en echt een aanrader!

Conclusie:

Spanning: 4.5

Schrijfstijl: 4

Plot: 4

Leesplezier: 5

Originaliteit: 5

Vier en halve sterren voor Geestverwanten.

Myrtle Meinen.

Riejanne schrijft: “Gewoon weer een nieuwe dag”

Gewoon weer een nieuwe dag….Hoeveel mensen zijn er vanochtend opgestaan met dat gevoel? Een dag die ingevuld is met waarschijnlijk werken, huishouden, eten koken etc. Een dag die door velen als sleur ervaren wordt. Toch is het niet voor iedereen “gewoon” weer een nieuwe dag. Er zijn ook mensen die vandaag afscheid nemen van hun geliefde moeder, die er vanmiddag getuige van zijn hoe hun moeder de laatste adem in hun bijzijn uit zal blazen. Geen gewone dag, maar een dag die je op alle fronten wilt absorberen. De laatste momenten met elkaar beleven, delen, samen zijn. Nog even een warme hand vasthouden voor ie straks verandert in ijzig koud!

Gewoon een nieuwe dag voor jou, maar voor hen staat de wereld straks stil. Niets wordt meer gewoon als je te maken hebt gehad met verlies…..Ja, het leven gaat door, maar met elk verlies wordt je wereld een stukje kleiner, je vreugde een klein beetje minder!

Voor veel mensen is het zo vanzelfsprekend dat ze familie en vrienden om zich heen hebben, terwijl ik me vaak afvraag of ze beseffen hoe rijk ze zijn. Hoe vaak vertel jij jouw ouders, broers en/of zussen dat je van ze houdt? Dat je blij met ze bent?

Vaak is die drempel om dat te zeggen zo hoog, terwijl we hen wel bellen om te zeggen dat we zo blij zijn met de nieuwe auto of een nieuwe telefoon etc.

Laten we er met ons allen eens bij stil gaan staan, eens beseffen hoe rijk we zijn als we familie en vrienden om ons heen hebben. Laten we eens uitspreken dat we van ze houden, gewoon op deze nieuwe dag…

Vandaag, want later is altijd te laat!!

Riejanne Zwiers.

 

Corina las: Beschadigd van Ika Gerritsen

Over Ika:

Ika Gerritsen (Medemblik, 1978) is copywriter bij Alkmaar Marketing en boekrecensent en verslaggever bij de Boekenkrant. Als freelance journalist schreef zij o.a. voor Boek Magazine en Ouders van Nu. Ika woont met haar man en twee kinderen in het centrum van Alkmaar. Beschadigd is Ika’s debuut. Deze echt Nederlandse thriller speelt zich af in Alkmaar, maar ook in Medemblik, de Wieringermeer en de Beemster.

De cover:

Echt prachtig gewoon! Wat valt er nog meer over te zeggen? Hij valt op en je MOET hem oppakken om de achterflap te lezen.

De achterflap:

Op het eerste gezicht lijkt het leven van Kirsten geweldig. Wat echter niemand weet, is dat ze wordt geteisterd door nachtelijke paniekaanvallen, veroorzaakt door een traumatische gebeurtenis in haar jeugd. De enige die op de hoogte is van Kirstens angsten is haar vriend Mark, maar juist hij toont totaal geen begrip. Het doet Kirsten besluiten haar spullen te pakken en bij hem weg te gaan. Dan krijgt Kirsten het nieuws dat haar oma Veronica onverwacht is overleden. Hoewel ze geen warme band hadden, biedt het haar wel de mogelijkheid om in het huis van haar oma te gaan wonen. Om de kosten te drukken, verhuurt ze een kamer aan de levenslustige Elise. Kirsten en Elise vinden aanwijzingen die twijfels oproepen over de doodsoorzaak van Veronica. Was dit wel een ongeluk? Nieuwsgierig gaan de vrouwen op onderzoek uit. Daardoor komen niet alleen de spoken uit Kirstens verleden weer tot leven, maar brengen ze ook zichzelf in groot gevaar.

Mijn mening:

De proloog begint gelijk goed! I like! Heerlijk als je vanaf de eerste bladzijde denkt “Wow waar gaat dit heen?”

Ika heeft een fijne schrijfstijl al moest ik even wennen aan het verspringen in de tijd, want dat wordt niet aangegeven bij de hoofdstukken en dat was even inkomen. Zo ben je 24 en plop opeens zitten we weer op de middelbare school. Maar het duurt niet lang en ik zit er helemaal in!

Niet te lange hoofdstukken en vlot lezende zinnen sleuren je mee in het boek. Wat is er toch gebeurd op de middelbare school? En wat is er nu met oma gebeurd?

De psychologische spelletjes zijn niet van de lucht en je blijft maar gissen. Ika weet je elke keer weer te verrassen. Mooi gedaan!

De personages zijn niet allemaal even uitdrukkelijk uitgewerkt, maar alles wat cruciaal is voor Kirsten en de belangrijkste personages om haar heen komen goed uit de verf. En ook daar blijf je je afvragen “Hoe paste en hoe passen deze mensen in dit web van twijfels?” Super mooi gedaan en hou je van een beetje nadenken onder het lezen dan is dit echt een aanrader!

Schrijfstijl: 5

Leesplezier: 4.5

Plot: 4.5

Originaliteit: 4.5

Spanning: 4.5

Vier en halve sterren voor Beschadigd.

Corina Nieuwenhuis.

Samen praten met Diana Ruwaard

 

Over Diana:

Diana van Hal is het pseudoniem van de schrijfster Diana Ruwaard.Op de middelbare school waren de leesboeken niet aan te slepen.Een schrijfboek met harde kaft, daar pende ze al haar vroege verhalen neer.                                                                                                                In haar tienerjaren deed ze niets liever dan lezen, wilde ze schrijfster worden.                     Het liep natuurlijk anders.

Ze studeerde medische microbiologie, maar veranderde halverwege het derde leerjaar naar klinische chemie.                                                                                                                                        Vier jaar lang reed ze met het openbaar vervoer naar de Hogeschool, de reistijd gebruikte ze om nog meer te lezen.

In de bibliotheek was vrijwel geen thriller meer te vinden die ze niet gelezen had. Schrijvers als Patricia Cornwell, Joy Fielding en Ruth Rendell voerden de boventoon.          Ze studeerde af onder de titel ingenieur, haalde haar Bachelor of Science. Het schrijven heeft ze in de koelkast gezet en is aan de slag gegaan als medisch analist in 2002.

Sinds zeven jaar in de functie van specieel analist.

Camilla Läckberg en Alex Kava voegde ze toe aan haar lijstje favoriete schrijvers, net als Harlan Coben en James Patterson. Toch bleef het schrijven kriebelen. Een jaar of vier geleden heeft ze de stap genomen door boeken te lezen over het schrijven van een boek, research voor een beginnend schrijfster gedaan. Tot het moment waarop ze dacht:

Diaan, tijd voor actie, nu ga je beginnen!

(Bron: http://www.dianavanhal.com)

 

Het interview:

1: Na lang twijfelen verscheen vorig jaar je debuut? Wat heeft je over de streep getrokken om toch te gaan schrijven?
Ik wilde het natuurlijk al heel lang. Op een gegeven moment zag ik in elk nieuwsartikel een verhaal, bij een arrestatie zag ik al voor me wat er misschien gebeurd kon zijn. Het was gewoon echt tijd om te gaan schrijven.

2: Het vervolg is in de maak, kan je ons daar al wat meer over vertellen? Karin vond De Verzamelaar geweldig en kan namelijk niet wachten dus ze wil graag weten wanneer hij uitkomt?
Het vervolg is inderdaad al een tijdje in de maak. Ik ben zelfs al een keer opnieuw begonnen. Voordat mijn debuut uitkwam, had ik al een nieuw verhaal gevormd in mijn hoofd. Tijdens het schrijven, laat zeggen zo rond hoofdstuk 20/22, twijfelde ik eraan of het verhaal goed genoeg was. Een nieuw verhaal drong zich aan me op. Toen ik alleen nog maar aan het nieuwe verhaal kon denken, heb ik het eerste aan de kant geschoven en ben ik weer bij hoofdstuk 1 begonnen. Het tweede boek is ondertussen al bijna op zijn einde, nog een paar hoofdstukken, dan is de eerste versie klaar. Ik ben er ontzettend enthousiast over, want alles wat ik heb geleerd van De Verzamelaar, de ervaring die ik rijker ben, die zit in het volgende boek gestopt. Die moet wel herschreven worden, mijn redactrice moet er ook met haar rode pen doorheen. En daarna kan ik beginnen aan de opmaak en cover. Ik wilde het voor de zomer klaar hebben, maar dat gaat me niet meer lukken. Ik heb goede hoop op september, kan Karin nog zo lang wachten? 😉

3: Waar haal je je inspiratie vandaan? Vinden we veel van Diana terug in je personages?
De inspiratie komt gewoon opzetten, ik kan er niets aan doen om het tegen te houden of te stimuleren. Daarom wilde ik heel graag gaan schrijven. Er komen beelden in me op en dan bedenk ik… Hoe zou het verder kunnen gaan? Wat voor problemen of tegenslag kunnen mijn personages onderweg tegenkomen? Wat is eraan vooraf gegaan? Ik denk dat er hier en daar wel wat Diana terug te vinden is in mijn personages of de dingen die ze beleven. In mijn volgende boek maakt Caitlin bijvoorbeeld wat mee, wat mij voor een half jaar terug ook is overkomen. Wat dat is, dat verklap ik niet. Het heeft wel een enorme indruk achter gelaten, vooral omdat ik er (in tegenstelling tot Caitlin) vrij goed vanaf gekomen ben. Daarom wilde ik het erin zetten. Dat doe ik normaal gesproken niet zo uitgebreid hoor. Verder zitten de “stukjes Diana” vooral in de kleine details.

4: Hoe kunnen we ons jouw schrijfplek voorstellen? Complete rust of? Met een kopje koffie, thee of?
Complete rust met veel koffie en thee. Ik heb weleens geprobeerd met muziek te schrijven, maar dat is niets voor mij. Doodse stilte, heerlijk!

5: Je hebt buiten het schrijven ook een druk bestaan, is het schrijven moeilijk inplannen?
Op zich niet, ik schrijf voornamelijk ’s avonds, dat gaat goed in combinatie met mijn gezin. Maar ik heb er natuurlijk ook dagen tussen zitten dat ik ’s avonds wilde schrijven en gewoon te moe ben. Dan draai ik de pc mijn rug toe en ga lekker op de bank een serie kijken of een boek lezen.

6: Kan je jezelf beschrijven in 2 zinnen?
Jeetje, moeilijke vraag. Ik ben zeer enthousiast, een doorzetter, perfectionist, vaak onzeker en vooral een gevoelsmens.

7: Zou je ooit een ander genre willen schrijven dan thrillers?
In de toekomst zou ik dat denk ik wel willen. Voor nu vind ik vooral thrillers schrijven heerlijk. Dat is ook eigenlijk het enige wat ik lees. Ik denk dat, mocht ik wat anders gaan schrijven, dat het ofwel een kinderboek wordt, ofwel fantasy/sf (maar dan wel met een thriller tintje).

8: De cover van je eerste boek is na de release veranderd. Kunnen we dat weer verwachten?
Ik hoop het niet hahaha. De eerste cover van mijn eerste boek had vooral te maken met onwetendheid. Ondertussen weet ik beter en zal ik ook mensen hun mening vragen of het aanspreekt, voordat ik de cover gebruik.

9: De hard-cover versie die pas uitgekomen is heb je zelf uitgebracht? Waarom?
Omdat ik erg perfectionistisch ben, ik heb graag alles zelf in de hand. En ik hou van uitdagingen. Vandaar dat ik heel graag wilde uitgeven in eigen beheer. Ik ben dan eigen baas over mijn boek, dat is een heerlijk gevoel.

10: Kun je in 5 woorden uitleggen waarom iemand jou boeken zou MOETEN lezen?
In vijf woorden? Dat vind ik een lastige vraag. Ik ga het in meer woorden vertellen hoor… De recensies zijn tot nu toe geweldig. Mijn eerste boek is een spannend boek, vanaf het eerste hoofdstuk. Ik denk dat iedereen het zelf moet ervaren of ik goede boeken schrijf. Dat kan alleen door ze te lezen.  

11: Hoe goed kan je tegen kritiek van je proeflezers?
Heel goed, denk ik. In ieder geval wanneer het opbouwend is, wanneer ik er iets mee kan, mezelf kan verbeteren en daardoor beter kan schrijven. Ik ben wel blij dat ik tot nu toe voornamelijk positieve geluiden heb gehoord. En de puntjes van kritiek (bijvoorbeeld dat het volgende boek dikker mag) daar kan ik het alleen maar mee eens zijn haha.

12: Zou je full-time willen schrijven?
Zeker zou ik dat willen. Schrijven is iets wat ik echt ontzettend graag doe. En wie wil nou niet van zijn hobby zijn werk maken.

13: De Verzamelaar was 182 bladzijden dik (of dun zou Karin zeggen) kunnen we bij het vervolg meer pagina’s verwachten?
Ja zeker. Ik moet natuurlijk alles nog herschrijven, maar zoals het er nu naar uit ziet wordt het rond de 300 pagina’s.

14: Je schuwt geen gruwel in je boeken, lees je zelf ook het liefst gruwelijke thrillers? Of juist totaal niet?
Ik heb wel mijn grenzen natuurlijk, maar een moord mag wel een beetje bloederig zijn hoor. Ik twijfel of ik bij deze vraag moet zetten dat ik zelf eigenlijk een beetje een held op sokken ben. Ik kijk regelmatig televisie met mijn handen voor mijn ogen, tussen mijn vingers door hahaha. Ik vind een psychologische thriller ook heerlijk om te lezen. Het boek moet gewoon goed in elkaar zitten, alles moet kloppen en je moet je kunnen inleven. En van mij mag daar wel een beetje gruwel bij.

Wij willen Diana natuurlijk heel erg bedanken voor de leuke antwoorden op onze vragen. En we kijken reikhalzend uit naar haar volgende, dikkere boek!

Wendy las Zwart Bloed van Shirley-Ann van Wingerden*****

GastRecensie : Zwart Bloed-In mist gevangen –Shirley-Ann van Wingerden

2011

ISBN : 9789462032439

Uitgeverij Boekenbent

 

Dit is het verhaal over Anne. Ze weet niet wat er met haar gebeurt als ze Dion de Winter ontmoet, de man die ze zelf bedacht heeft in haar dagdromen…Wie had dat ooit kunnen denken dat onschuldige dagdromerijen zouden kunnen leiden tot een serie gruwelijke gebeurtenissen in en rond Rotterdam. Anne in ieder geval niet! Vanaf het moment dat Anne de aantrekkelijke Dion de Winter ontmoet, verandert haar leven drastisch. Hoe komt het dat hij zoveel van haar weet? Wat wil hij van haar?? Hij lijkt haar door en door te kennen. Maar zij heeft hem verzonnen… dat kan toch niet?  Waarom gebeuren er allemaal rare dingen zoals rituele slachtingen? Anne kan het kan het allemaal niet volgen, maar ze voelt ook een enorme band met Dion, ze leeft sinds ze hem heeft ontmoet in een soort van permanente roes. Wat doet hij met Anne..

Anne’s nichtje slaat alarm als Anne niet komt opdagen op een afspraak, dat is niks voor haar. Ze voelt dat er iets aan de hand is en samen met Helen, een hogepriesteres, probeert ze Anne terug te krijgen. Ook de politie houdt zich met de rituele moorden bezig.. dit is niet zomaar een moord geweest.

Anne maakt ondertussen van alles mee wat je normaal zou kunnen zien in een horrorfilm…ze lijkt wel in de hel terecht gekomen te zijn. Monsters, bloed, gedaanteverwisselingen… je kan het zo gek niet bedenken. Anne heeft nog steeds geen idee wat Dion van haar wil.. dat wordt aan het eind van het verhaal wel duidelijk. Kan Anne gered worden?

Het boek speelt zich af in Rotterdam/Schiedam, laten dat nou net de plaatsen zijn waar ik geboren en opgegroeid ben. Ik herken dus bijna alle straten, wat het verhaal nog creepier maakt. Het leest als een trein, het is vanaf het eerste moment superspannend.. een horrorfilm is er niks bij. Rituele slachtingen, monsters, het voorgeborchte van de hel.. je wilt gewoon weten wat er met Anne gaat gebeuren. Het eind is anders dan ik verwacht had, maar wel passend bij het verhaal. Gelukkig zijn er nog twee delen… die wil ik lezen.

5 sterren.

Wendy Koedoot.

 

Samen met Saskia Jansen Storyteller: God Bless You?

“Heb jij een bucketlist?”, vraagt mijn vriendin als we bij haar in Engeland aan tafel zitten te eten.
Ik noem haar sinds kort mijn vriendin. Jarenlang was ze mijn schoonzus. In de tijd dat ze getrouwd was met mijn broer had ik wonderbaarlijk genoeg, weinig contact met haar. Ze spreekt geen Nederlands waardoor op de een of andere manier het diepe contact uitbleef. We mochten elkaar wel graag.
Toen de scheiding definitief was kregen we meer ruimte voor diepere gesprekken en raakten we meer aan elkaar gehecht. We vonden het allebei ongelofelijk dat we niet eerder ingezien hadden hoe goed wij bij elkaar pasten eigenlijk.
Wonderbaarlijk hoe je door jezelf open te stellen , je iemand veel beter leert kennen.

“Een bucketlist”, herhaal ik haar vraag hardop.
“Nee, niet echt”, zeg ik vertwijfeld.
“Is er niets dat je graag nog zou willen doen, als je zou weten dat je nog maar even te leven had?”, vraagt ze door.
Ik denk hard na. Er komt niets. Ik heb namelijk de mazzel dat alles wat ik graag wil doen vaak wel lukt.
Ik heb geen gekke wensen. Ik hoef geen dure auto of een kasteel. Ik wil geen inloopkast met dure schoenen. Ik hoef niet perse een boerderij met paarden, al lijkt me dat wel leuk. Ik wil gezond zijn en leuke mensen om mij heen. Waar ik dan woon, of wat ik dan bezit maakt me niet echt uit.
Ik heb armoede gekend en ook best rijkdom. Ik heb in allebei deze situaties mijzelf weleens ongelukkig gevoeld.
“Kom op”, dringt mijn vriendin aan. “er is toch wel iets wat je zou willen doen?”.

Na een lange stilte zeg ik dan plotseling; ”Ik heb nog nooit iets gestolen”.
Ze kijkt mij verbaast aan en begint dan te lachen.
“Stelen? Lijkt je dat leuk dan?”.
“Geen idee. Ik vraag me wel af hoe dat voelt”, lach ik.
“Heb jij weleens iets gestolen?”, wil ik weten.
Ze schudt met haar hoofd. “Nee, waarom zou ik?”.
Ze verdient inderdaad geld genoeg. Ze heeft ook geen enkele reden om iets te pikken.
We laten dit gesprek voor wat het is en besluiten samen Londen in te gaan.

Wanneer we in het drukke Londen lopen zien we de nieuwe winkel van Abercrombie and Fitch. Het is een hele hippe zaak waar het personeel eruit ziet alsof ze filmsterren zijn. Alleen met deze looks word je hier aangenomen. De kleding die ze er onder andere verkopen is schrikbarend duur.
Aan de deur staan enorme grote mannen met oortjes in hun oren die de boel bewaken.
Binnen staat er keiharde muziek aan en is het vrij donker met hier en daar wat neon gekleurde lampen. Het lijkt wel een nachtclub.
We lopen op ons gemak een beetje te struinen. Mijn oog valt op een muur vol met heren parfum. Netjes opgestapelde doosjes. Ik pak de tester en spuit wat op mijn hand. Bij het ruiken van dit parfum voel ik een heerlijk gevoel in mijn onderbuik. Mijn hand ruikt zomaar ineens naar sexy man.
Ik doe even mijn ogen dicht en snuif de geur nogmaals op. In gedachte denk ik aan Theo Maassen, op wie ik al jaren hevig verliefd ben. Ik hoop ergens dat hij zo zal ruiken.
“Is het wat?”, vraagt mijn vriendin. Ik schrik op uit mijn gedachten.
“Heerlijk”, zeg ik. “Ik koop een flesje voor mijn man”.
Ik kijk op het doosje wat dit sexy luchtje moet kosten. Tachtig pond!
Mijn hemel, wat een geld voor zo een klein flesje.
Ik deel mijn verbazing met mijn vriendin.
Ze pakt een doosje , kijkt ook naar de prijs en haalt er een flesje uit.
Het lege doosje zet ze terug op de gestapelde Pyramide en zegt dan: “Het doosje kost tachtig pond, maar die hebben we toch niet nodig”.
Ze laat het flesje in haar tas vallen en kijkt me aan met ondeugende pretogen.
Ik voel de adrenaline direct door mijn lijf gieren en denk aan de enorme man die bij de deur staat.
In gedachte zie ik al voor me hoe wij de tas leeg moeten halen en onder toeziend oog van allemaal geschokte mensen, afgevoerd worden naar een Londens politiebureau.
“Dit kunnen we toch niet maken?”, zeg ik zachtjes , terwijl ze al aanstalten maakt om de winkel te gaan verlaten.
“Yolo”, grijnst ze.
Yolo, denk ik. You only live once. Dat is zeker waar. Maar hoe gênant is het dan als je in dit enige leven door moet gaan als dievegge?
Oh dit is echt niks voor mij denk ik terwijl ik achter haar aanloop naar de uitgang.
Niet te opvallend doen, hoor ik mezelf zeggen in mijn hoofd.
Ik glimlach naar de bewaking. Hij glimlacht niet terug. Ik voel de inhoud van mijn maag naar boven komen. Ik slik.
“Bye”, jubelt mijn vriendin overdreven vriendelijk wanneer ze hem passeert.
Er gaat geen alarm. We worden niet aan onze haren terug getrokken.
Het is gelukt.
Verderop in de straat spuit ze mij helemaal onder met ons gestolen luchtje. We gieren het uit van het lachen. Vast door de spanning, denk ik.
“Dit was zo makkelijk”, gilt mijn vriendin. “Wat heb je nog meer nodig?”.
“Een piano is zeker teveel gevraagd ?”, grap ik.
“We zouden het kunnen proberen”, hikt ze .
“Jij bent nu aan de beurt”. Ze duwt me een duur warenhuis binnen en blijft achter me lopen.
Ik voel me aan alle kanten in de gaten gehouden wanneer ik langs alle uitgestalde waar loop.
Ik grijp een mascara en kijk ernaar alsof ik geen idee heb wat het is. In werkelijkheid bestudeer ik het staafje of er een alarm opzit.
De sticker peuter ik er terwijl we doorlopen behendig af.
Na vijf minuten rondgelopen te hebben, stap ik naar buiten met de mascara in mijn hand geklemd in mijn jaszak.
Gelukt.

“Nu kan je rustig sterven”, lacht mijn vriendin, en maakt een dansje.

Ik voel me best schuldig. Toen wij vroeger zelf een winkel hadden , vond ik het altijd bloed irritant als bleek dat er spullen gestolen waren. En nu heb ik het zelf gedaan.
Terwijl wij door de straten van Londen lopen zie ik een zwerver op de grond zitten. Hij ziet er vies uit. De man heeft een enorme baard. Zijn tenen, die goed zichtbaar zijn in zijn versleten sandalen, zijn pikzwart van het vuil.
Hij zit op een oude slaapzak.
Mijn vriendin praat aan een stuk door en heeft niet in de gaten dat ik voor de zwerver stil ben blijven staan. De man kijkt mij aan wanneer ik mijn portemonnee uit mijn zak haal.
Hij heeft ondanks zijn vuile gezicht , hele heldere blauwe ogen. Vriendelijke ogen. Ik glimlach en geef hem negentig pond. Precies het bedrag wat ik gestolen heb aan spullen.
Hij kijkt naar het geld en vervolgens weer naar mij.
“God bless you”, zegt hij met een enorm dankbaar gezicht.
“I hope so”, stamel ik, en ren weg om mijn vriendin in te halen die niet door heeft gehad dat ik niet meer achter haar liep.

Karin las De Schaduwmannen van Jens Henrik Jensen *****

Aantal pagina’s: 484

Uitgever: A.W. Bruna

Vertaler(s): Corry van Bree

 Over de auteur:

Jens Henrik Jensen (1963), auteur en journalist, schreef al diverse thrillers voordat hij definitief doorbrak met De Hondenmoorden, het eerste deel in zijn Oxen-trilogie. Met het tweede boek over de getraumatiseerde oorlogsveteraan Niels Oxen vestigde hij definitief zijn naam bij de top van de Deense thrillerschrijvers. De boeken van Jensen verschijnen in diverse Europese landen. Het tweede boek in de Oxen-trilogie, De Schaduwmannen verscheen in mei 2016.

Cover: 

Voornamelijk zwart, grijs en wit en geen poespas. Spannende, stoere uitstraling en dat we weer met Oxen te maken hebben is duidelijk.

Achterflap:

Niels Oxen, de hoogst gedecoreerde soldaat die ooit diende in het Deense leger, woont en werkt onder een valse identiteit op een viskwekerij in Jutland. Hij is paranoïde en lijdt aan verschrikkelijke nachtmerries. Hij verbergt een persoonlijk geheim dat hem op de been houdt, maar dat hem ook zijn leven kan kosten. Dan wordt de directeur van een kasteelmuseum dood gevonden in de zaal van het kasteel waar vroeger het zogeheten ‘Danehof’ samenkwam – een mythische kring van invloedrijke mannen in Denemarken, een groepering die vele eeuwen teruggaat. De moord vormt het startschot voor een reeks schokkende gebeurtenissen. Slechts enkelen vermoeden dat er een connectie is met Oxen. Een van hen is zijn voormalige partner van de Inlichtingendienst, Margrethe Franck. Zij is al meer dan een jaar op zoek naar Oxen. Als ze hem eindelijk vindt, bezegelt ze daarmee zowel zijn lot als het hare…Opeens vormt Oxen het doel van een klopjacht. Oxen en Franck slaan opnieuw de handen ineen tegen de machtige mannen in de schaduw van de macht.

Mening: 

Vorig jaar las ik De Hondenmoorden en kwam ik bijna tot vier sterren. Het verhaal was goed, de personages om niet te vergeten maar de aanwezige taaie stukken waren de reden om niet tot de vier te komen. Met smart en hoge verwachting keek ik uit naar deel twee in de Oxen-trilogie, De Schaduwmannen. Om maar met de deur in huis te vallen: manman wat een ijzersterk boek!

Het begin pakt direct. Oxen heeft de draad opgepakt en leeft onder een andere naam, al werkend voor een oude man, zijn complexe leven. Oxen is getraumatiseerd en wordt nog steeds geteisterd door De Zeven, zijn nachtmerries, en hij heeft zijn leefomgeving uitermate sterk bewaakt met onder andere camera’s en het nodige assortiment aan wapens. Ondertussen wordt museumdirecteur Bulbjerg, ook bekend uit De Hondenmoorden, vermoord. Fasten your seatbelts want nu gaat het loos!

De ene verhaallijn volgt de ander al snel op, om later stuk voor stuk briljant bij elkaar te komen en feilloos in elkaar te vallen. Het is in het begin even opletten met wie je nu te maken hebt wanneer een nieuw hoofdstuk begint, maar dat wordt steeds al vrij snel duidelijk. Laag voor laag en persoon voor persoon kom je verder en verder in het gehele aandachtpakkende gebeuren. Het boek wegleggen is geen optie.

De schrijfstijl is smeuïg en beeldend, het verhaal spannend en de personages zijn meer dan fantastisch. Oxen en Franck: ze zijn uniek en laten een definitieve diepe indruk achter maar ook personages als Mossman en H.P Andersen: ze zijn intrigerend as hell.

Het plot in zijn geheel is complex maar zo subliem uitgewerkt. Dit verhaal is van het begin tot het einde meer dan onderhoudend en met vlagen nagelbijtend spannend. Om dan vervolgens weer een wending om je oren te krijgen waar je U tegen zegt.

Actie, moorden, intriges, huurlingen, en de Schaduwmannen van Danehof: het houdt je allemaal bezig hoe dit nu in elkaar steekt en hoe dit in godsnaam weer af gaat lopen. En ook dat stelt niet teleur, het einde is spectaculair en nu rest er niets anders dan weer reikhalzend uitkijken naar deel III!

“Wij tegen de klootzakken”

Conclusie:

Niet zo moeilijk, vijf sterren voor De Schaduwmannen.

Karin Meinen.