GESCHONKEN DOOR UITGEVERIJ NAU RECENSIES GESCHREVEN DOOR Karin Meinen-Benjamins Over de auteur: Linda Jansen (Roosendaal, 1978) is schrijfster en woont met haar gezin in het Bourgondische Brabantse land. Op jonge leeftijd schreef zij al gedichten en songteksten. Na de geboorte van haar jongste kind begon zij in de spaarzame stille uren te […]
Gastrecensie ‘Het glazen huis’ van Leonora Christina Skov (***)
Meedenken in een sterk psychologisch avontuur
Oorspronkelijke titel: Hvor intet bryder vinden
ISBN: 9789023495796
Uitgeverij: Uitgeverij Cargo
Pagina’s: 365
De in 1976 in het Deense Helsinge geboren Leonora Christina Skov, is meer dan alleen schrijfster. Als min of meer nationaal eigendom van de Deense bevolking verschijnt ze regelmatig op de landelijke televisie en is ook tot Regenboogpersoonlijkheid uitgeroepen door de Nationale Vereniging voor homo’s en lesbiennes. Het idee voor haar roman ‘Het glazen huis’ is geboren tijdens een lang schrijversverlof achtereenvolgens in China, Zwitserland, Griekenland, Frankrijk, Cambodja en Ethiopië.
‘Het glazen huis’ begint met een briefbezorging aan zeven kunstenaars en wetenschappers waarin ze worden uitgenodigd een maand lang door te brengen op het onbewoonde eiland Stormø, voor de Deense kust gelegen. Ze verblijven gedurende die periode in het Stormøhus waar ze zich volledig en ongestoord kunnen wijden aan hun artistieke, literaire en creatieve producten. Het enige waar ze rekening mee zullen moeten houden zijn hun andere uitgenodigde collega’s die allen een kamer hebben in een transparant huis waarvan muren en vloeren volledig uit helder glas bestaan.
In eerste instantie onbekend met elkaars identiteit, zoeken Robin, Kevin, Joachim, Anne, Sofie, Greta en Poul Erik langzaam contact met elkaar en proberen de reden van de uitnodiging te vinden. Communicatie met het vasteland is niet mogelijk en bijna iedereen blijkt met zijn eigen verleden te worstelen waarbij enkele gasten wel raakvlakken lijken te hebben met elkaar. Dan gebeuren er onverwachte dingen die hun verblijf op het eiland plotseling in een ander daglicht plaatsen en de vraag doet rijzen wie de initiator is en wat zijn of haar drijfveer daarbij kan zijn….
‘Het glazen huis’ is zeker geen thriller in de klassieke zin van het woord. Er komt geen politie aan te pas maar het zwaartepunt ligt nadrukkelijk op het verleden van de zeven uitgenodigde gasten. De auteur heeft zich eigen gemaakt om een langzaam groeiende psychologische spanning de drager van deze spannende roman te laten zijn. Daarbij besteedt ze in het begin belangrijk veel tekst om de lezers te informeren over het maatschappelijke, maar nog meer het voorbije sociale leven van de uitverkoren groep. Skov’s schrijfwijze staat hierbij volledig ten dienste aan het laten groeien van de nieuwsgierigheid bij haar lezers. Iets meer weten van het verleden, betekent bijna automatisch het ontstaan van de vraag of er sprake is van eerdere onderlinge relaties en zo ja, welke en met wie dat dan zou kunnen zijn.
Dat spel wordt op een bedreven en kundige wijze door de auteur gespeeld waarin ook het aspect ‘drama’ niet wordt verwaarloosd. Het zal de originaliteit van het idee zijn dat wat vragen oproept bij de wat meer regelmatige thrillerlezer. Enkele maanden geleden verscheen van de hand van Ruth Ware een soortgelijk verhaal onder de titel ‘In een donker, donker bos’. In detail wat anders uitgewerkt maar in de basis hetzelfde van opzet. Niettegenstaande is ‘Het glazen huis’ voor liefhebbers van verhalen met een langzaam groeiende psychologische spanningslijn en onverwachte antwoorden op alle vragen, zeker een must om te lezen.
Eindoordeel: 3 sterren
Spanning: 2 sterren
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 3 sterren
Schrijfstijl: 4 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 4 sterren
Cees van Rhienen.
Over Wisseling van de wacht:
In Wisseling van de wacht keert de duivelse Mercedes-Killer Brady Hartsfield terug. Hij drijft zijn vijanden tot zelfmoord en als Bill Hodges en Holly hem niet weten te stoppen, zullen ze zelf slachtoffer worden, want hij richt zich vastbesloten op de mensen die hem het ziekenhuis in kregen.
King combineert de detectivestijl van Mr. Mercedes en De eerlijke vinder met de adembenemende, bovennatuurlijke suspense waar hij zo beroemd mee is geworden. Wisseling van de Wacht is genomineerd voor Vrij Nederland Thriller van het Jaar 2016 en bekroond met vijf sterren in Vrij Nederland Detective en Thrillergids.
Stephen King (1947) heeft meer dan tweehonderd verhalen op zijn naam staan, waaronder ruim vijftig horror- en fantasyboeken. Alle titels werden wereldwijde bestsellers. Een tv-serie gebaseerd op Mr. Mercedes is in voorbereiding.
( Bron: www.lsamsterdam.nl )
Mening:
Eindelijk daar is hij dan, de finale van de Mercedeskiller-trilogie. Bill versus Brady, here we go!
Vanaf de eerste bladzijde is het weer thuiskomen in de serie. Het verhaal pakt gelijk, mijn favoriete personages komen weer bloeiend tot leven en staan als een huis. Het is dan ook zeker aan te raden eerst de vorige twee delen te lezen, al wordt er wel voldoende terugverwezen. Wisselende verhaallijnen lopen vloeiend in elkaar over, de spanning blijft continue onderhuids aanwezig en de personages houden me in de houdgreep. Moord en zelfmoord, ze vliegen je bruut om de oren en het speuren, het onderlinge gekonkel en de persoonlijke ontwikkelingen houden me aan het verhaal gekluisterd.
Tot ongeveer de helft vreet ik de bladzijden op maar dan gaat het verhaal een kant op die wat mij betreft toch afbreuk doet aan de serie en de vorige twee delen. Het is King ten voeten uit, maar in deze totale verhaallijn was het voor mij te ongeloofwaardig en over the top. Wel wordt nu helemaal duidelijk hoe de cover perfect bij het boek past.
Richting einde gaat het van spannend, naar nagelbijtend, naar pageturning. Het loopt nog ietwat anders af dan ik verwacht had maar wat een prachtige afsluiting van een meesterlijke trilogie!
Conclusie:
Wisseling van de wacht is spannend met geweldige personages, over the top maar steengoed. In zijn geheel een fantastische trilogie en wat mij betreft een aanrader!
Vier sterren.
Karin Meinen.
Titel: Kruso
Auteur: Lutz Seiler
Genre: Roman
Uitvoering: Paperback
ISBN: 9789025448141
391 pagina’s| Uitgeverij Atlas Contact|2016
3***
Kruso–Lutz Seiler
Hiddensee is een eiland in de Oostzee, waar mensen een heenkomen zoeken. Zo ook de 24-jarige Ed, die op de vlucht is. Hij wordt afwasser in het restaurant van Alexander Krusovitsj , oftewel Kruso, die zijn personeel een groep van aangespoelde drenkelingen noemt, die samen een bijzondere maar hechte groep vormen. Het zijn zonderlinge einzelgängers die zijn zaak draaiende houden.
Het verhaal speelt zich af in 1989 en wereldwijd zijn de tijden aan het veranderen. Op Hiddensee vangt men af en toe flarden van deze ontwikkelingen op. Het thema is of de kleine gemeenschap van Kruso ertegen bestand is of langzaam afbrokkelt.
Lutz Seiler heeft met dit boek een niet-alledaagse wereld gecreëerd waar mensen naartoe trekken, als een vrijplaats om uit hun leven en aan hun problemen te ontsnappen.
Het leven op Hiddensee is druk, maar het verhaal verloopt langzaam. Hoewel op het eiland genoeg aan de hand is, lijkt de tijd stil te staan. De karakters zijn zeer divers en ieder heeft zijn of haar redenen waarom voor dit eiland is gekozen. Ondanks de diversiteit aan persoonlijkheden kreeg ik geen band met het verhaal, dat vragen blijft oproepen waar vaak geen antwoorden op komen. Het boek is voor mij daardoor een zoekplaatje geworden.
Ik kon me er niet volledig in inleven, hoe intrigerend het verhaal ook is. De afstand tussen de personages bleef namelijk bestaan.
Coenraad de Kat.
Dank aan Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar.
Over Weg zonder genade :
Weg zonder genade is de langverwachte thriller van John Hart, de meesterlijke verhalenverteller en Edgar-winnaar. Voor de lezers van Harlan Coben en literaire thrillers. Elizabeth Black is een heldin. Onlangs heeft ze eigenhandig een meisje uit gevangenschap gered, en de twee meedogenloze ontvoerders doodgeschoten. Maar Elizabeth heeft ook donkere geheimen. En als de jongen Gideon met een pistool staat te wachten tot de moordenaar van zijn moeder uit de gevangenis komt, raakt haar leven in een stroomversnelling.
‘De proloog is hartverscheurend en de volgende hoofdstukken zuigen je naar binnen als materie in een zwart gat. Lees dit boek!’ David Baldacci.
Mijn mening:
Elizabeth is al dertien jaar bij de politie als Adrian Wall vrijkomt na een veroordeling voor doodslag. Elizabeth is de enige die vast gelooft in zijn onschuld. Maar wie heeft het dan gedaan?
In een rustig maar fijn tempo beschrijft Hart de zoektocht naar de waarheid. Want simpel zit het niet in elkaar.
Vele personages komen voorbij en uiteindelijk houden ze allemaal verband met elkaar. Goed uitgewerkt en het verleden van Elizabeth is er mooi doorheen verweven al blijf je je tot bijna het eind afvragen waarom?
John Hart’s schrijfstijl is echt heerlijk. Geen te lange zinnen en vooral niet te moeilijke woorden. Maar wel zo dat je blijft lezen. Hij houdt je in de greep door steeds net niet teveel vrij te geven en je hersens blijven kraken.
Wat is er gebeurd met Elizabeth zowel in haar jeugd als in de kelder?
En wat te denken van Adrian? Wat is er toch allemaal met hem gebeurd? Waarom is hij zo gebroken? Hart beschrijft de emoties en flashbacks van Adrian op een sublieme manier en de details zijn af en toe echt tenenkrommend gruwelijk. Maar het past in het verhaal en medelijden, misselijkheid en boosheid strijden om een plek in je hoofd.
Het plot is onverwacht en de dader al helemaal. Mooi gedaan, ik had verschillende scenario’s in mijn hoofd maar dit was er niet één van. Heerlijk als je je zo kan vergissen.
Schrijfstijl: 4
Originaliteit: 4
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Plot: 4
Vier sterren voor Weg zonder genade.
Corina Nieuwenhuis.
“Zuster Marie-Angélique,” zei hij, ‘het is een delicate zaak. En het is een pijnlijke zaak’.
Woorden gesproken bij het Hoogste Gezag.
Een oud doorleefd vrouwtje verblijft in een opvangtehuis voor psychisch gestoorde en getraumatiseerde vrouwen. Dat Angélique getraumatiseerd is, vraagt geen verdere uitleg. Ze is als jong meisje ingetreden bij de zusters van het Goddelijk Hart van Maria en werd uitgezonden naar Belgisch Congo. De vernederingen die ze onderging tijdens de bloedige onafhankelijkheidsstrijd resulteert zelfs tot een verloren kind.
Deze gebeurtenissen grijpen haar dermate aan dat ze het kloostergebeuren achter zich laat en daarmee ook haar Katholieke geloof. Uiteindelijk verliest ze de greep op haar leven en eindigt als een gebroken vrouw. Nu doolt ze rond met een winkelkarretje die haar ganse hebben en houden herbergt. Ze belandt van het ene opvangtehuis in het andere. Tijdens één van haar verblijven ontmoet ze Nancy. Een jong meisje met een bolle buik, maar reeds getekend voor het leven. Heel diep vanbinnen vindt Angélique toch nog wat menslievendheid en stelt ze zichzelf heel kort de vraag of ze nog kan liefhebben en of ze dit meisje kan helpen. Maar al even vlug als de gedachte opkwam verdwijnt ze alweer. De ontmoeting van de verbitterde Angélique met het jonge meisje Nancy eindigt in een alweer dramatisch gebeuren.
Erik Vlaminck heeft hier een novelle neergeschreven die je je adem ontneemt. Van de eerste zin word je in het verhaal meegenomen en hoe verder je in het verhaal komt hoe minder je het kan loslaten. Hoe het leven van iemand kan verkeren wordt hier duidelijk uitgeschreven. Ik heb er geen woorden voor. De sympathie die je voelt voor Angélique kan ik voor mezelf omschrijven als “in crescendo” om dan iets later toch de neiging te hebben tot een decrescendo over te gaan en net op dat moment krijg je de finale over je heen. Dan verdween, voor mij, mijn muzikale begeleiding en kwam de rollercoaster in de plaats. Alhoewel je het enigszins kan vermoeden, verrast het einde je uiteindelijk toch. Hiermee valt mijn tirade stil, want het verhaal greep me wel aan.
Ik heb deze novelle dan ook de verdiende volle vijf sterren gegeven.
Katrien Baert.
Zussenliefde…
Heel veel mensen zijn gezegend met een zus, al zullen er ook velen zijn die dat helemaal niet als een zegen ervaren. Ook ik had een lieve zus….Bijna twaalf jaar ouder dan ik dus in die zin speelde ze ook verschillende rollen in mijn leven.
Als klein meisje vond ze het heerlijk om over mij te moederen en nam me overal mee naar toe. Voor mij was ze dan ook echt mijn grote zus. Hoe klein ik ook was, ruzie maken konden we ook! Ik denk dat ze me menigmaal vervloekt heeft, omdat ik vond dat ik ook groot genoeg was voor de dingen die zij deed. Toen ik 11 was ging ze de deur uit en oh wat vond ik dat erg. Mijn zus en ik waren altijd vier handen op 1 buik….Op mijn twaalfde werd ik tante van haar prachtige dochter! Ook toen kibbelden we nog aardig wat af. Ik weet nog goed dat haar dochtertje lag te jengelen (huilen in mijn beleving, want ik was 12) en ik mijn zus vertelde dat ze haar dochter uit bed moest halen. Dat deed ze dus echt niet, waarop ik haar aankeek en zei dat ze een slechte moeder was omdat ze “mijn” nichtje zomaar liet huilen…Haar laconieke antwoord was: “Dat mag je vinden hoor Riejan, maar ik haal haar er echt niet uit”. Later hebben we hier samen nog vaak om gelachen….
Of die keren dat ik naar haar toe ging, maar ze niet thuis was. Geen probleem, want ik had een sleutel, dronk even wat, keek of ze nog leuke boekjes had en legde dan een briefje op tafel dat ik was geweest. De boekjes nam ik dan gewoon mee, want die wilde ik lezen. Vervolgens kreeg ik later op de dag een telefoontje, waarin ze me bedankte dat ik de boekjes mee had genomen. Ze had ze net gekocht met het plan die avond vroeg op bed te gaan lezen, omdat haar man nachtdienst had 😉 Andersom ging het net zo hoor! Ik weet nog dat ik het hele huis op de kop heb gezet om een bepaalde broek te zoeken. Toen ik haar uiteindelijk belde en zei dat ik toch echt niet begreep waar die broek was zei ze doodleuk: “Oh die ligt hier, want die wilde ik aan”. Zo zijn er nog tientallen herinneringen!
Naarmate we ouder werden veranderde onze band. Vroeger moederde ze over me, daarna werd ik echt het kleine zusje (wat ik op een bepaalde manier ook altijd bleef), maar naarmate ik ouder werd, werd onze band gelijkwaardig. Zij kon de moederrol laten varen en ik keek niet meer tegen haar op als mijn “grote” zus. We werden vriendinnen! Doordat we ver uit elkaar woonden zagen we elkaar niet wekelijks, maar belden wel 10 tot 12 keer per dag. Ik snap dat veel mensen zich dat niet voor kunnen stellen, maar wij hadden elkaar niets te vertellen, maar altijd wat te vertellen…..En we presteerden het dan ook rustig om een uur aan de telefoon te hangen. Of die keren dat ze me op de mobiel belde omdat ik met mijn vaste lijn in gesprek was. Ze zei dan steevast: “Ik weet wel dat je in gesprek bent hoor, maar dit moet ik je echt even vertellen”.
Uren kletsen, de slappe lach hebben, maar ook heel serieus zijn. We deelden alles met elkaar! In de familie kregen we een aantal sterfgevallen achter elkaar, maar dat verstevigde onze band alleen maar. In een volle kamer hoefden we elkaar maar aan te kijken om te weten wat we bedoelden. En wat waren we blij toen ze eindelijk na 30 jaar weer in mijn woonplaats kwam wonen. Hele plannen maakten we…samen naar de markt, uit eten gaan, etc. etc. Nu deden we die dingen ook, maar dan bleef ik meestal een paar dagen bij haar slapen. Hoe leuk dat ze nu op vijf minuten fietsafstand van me kwam wonen. November 2013 was het zover! Voor de mensen die denken dat ons belgedrag daardoor wel zou veranderen….jullie hebben het mis 😉 Nog steeds belden we elkaar 10 tot 12 keer per dag en daarnaast zagen we elkaar dus ook! Ik weet nog goed dat ze me belde om te vragen of ik iets in huis had, waarop ik zei dat ik het wel even kwam brengen. Heel enthousiast zei ze: “Nee, ik kom het wel halen, want ik ben nog niet op de fiets bij jou geweest”. Wat een lol hadden we, als kleine kinderen zo blij dat we zo naar elkaar toe konden fietsen.
Helaas was het lot haar niet gunstig gezind en heeft ze maar 9 maanden in Deventer mogen wonen. Alle plannen die we hadden gemaakt hadden we intussen uitgevoerd, maar wat had ik graag gewild dat we dit nog jaren konden doen! Hoe bizar ook hoe onze rollen weer veranderden. Samen met mijn zwager en nichtje heb ik haar verzorgd. Ik was helemaal bij hen in huis in die periode. Vroeger moederde ze over mij, waste me, trok me mijn pyjama aan etc. Nu deed ik precies hetzelfde bij haar. Heb uren bij haar aan bed gezeten, hand in hand. We hebben gezegd wat we nog wilden zeggen en daarnaast hebben we tot het laatste toe ontzettend gelachen, want ondanks dat ze ziek was, bleef ze haar humor houden. Ik was erbij toen ze haar mooie ogen sloot….Mijn grote zus, vroeger ook een beetje mijn moeder, maar bovenal mijn beste vriendin! Wat ben ik trots op jou en wat ben ik dankbaar dat ik je heb gekend…mis je nog elke dag……
Riejanne Zwiers.
Met mijn voorhoofd leun ik tegen het koude raampje van het KLM vliegtuig. Onder mij zie ik een gedeelte van Nederland, met hier en daar voor mij wat bekende stukjes , steeds kleiner worden. Ondanks dat ik geen vliegangst heb, denk ik steevast bij iedere stijging of landing aan mijn kinderen die ik wederom achtergelaten heb.
Korte stedentrips maak ik liever samen met mijn man. Wij zien elkaar in ons jachtige leven zo weinig, dat ik er niet op zit te wachten om door een wereldstad te wandelen met aan weerskanten van ons ontevreden gezichtjes omdat we niet naar McDonald’s gingen, of dat ze juist wel naar dat Aquapark wilden net buiten de stad. Of het eeuwige geschuif met veel te duur eten over een bord omdat het er niet uitziet zoals thuis. Of als je mensen ontmoet en ze ongeduldig aan je blijven vragen wanneer we verder gaan.
Om van seks in een hotelkamer nog niet te spreken. Dat is dus gewoon onmogelijk nu ze een bepaalde leeftijd hebben bereikt. Niks kan meer ongemerkt of stiekem. Voor je het weet gillen ze dat ze bejaardenseks vies vinden of eindig je op YouTube met infraroodbeelden van vreemde bewegingen onder een dekbed. Zoals je vroeger weleens in Big Brother zag. Nee, wij laten ze op dit soort uitstapjes liever thuis. Gelukkig houden ze veel van hun oma en hun oma van hen. Iedere avond kwartetten, pesten en zelf kiezen wat er gegeten wordt is altijd een feestje.
Maar toch, wanneer Nederland onder een pak wolken verdwijnt en wij koers zetten naar een ander werelddeel bekruipt mij altijd dat waardeloze gevoel dat we kunnen sterven. En hoe gaat het dan verder met de kinderen? Zouden ze eroverheen komen? In mijn beleving kan je maar beter allemaal tegelijk omkomen mocht het noodlot je treffen. Of is dat onzin? Zouden ze na zo een ramp in staat zijn om toch een lang en gelukkig leven te leiden?
“Ik heb er zoveel zin in”, haalt mijn man mij uit mijn sombere gedachten. Ik draai mijn hoofd naar hem toe en glimlach. “Ik ook”. Hij pakt mijn hand vast en kust me op mijn voorhoofd. Ik voel een vlinder hopsen ergens in mijn buik. We zijn veel te weinig samen. Mijn sombere gedachten verdwijnen en ik ontspan. We kijken wat naar een film en eten en drinken wat. Om de zoveel tijd knipoogt mijn man naar mij. Wat is het toch ook een lieverd.
Bijna acht uur later staan we op een vliegveld in Canada. Onze koffers zijn er al snel en met een taxi rijden we naar ons eerste hotel. We hebben een supermooie kamer met twee kingsize bedden. We besluiten dat het bed wat het dichtst bij de badkamer staat ons seksbed wordt en die bij het raam om in te slapen. We lachen om onze eigen uitvinding en hopen dat andere stellen voor ons het niet andersom bedacht hadden.
We hebben een fantastische tijd en kijken onze ogen uit in de stad. We eten en drinken er op los en kunnen eindelijk weer eens echt ongestoord praten. Ik voel me weer net zo verliefd als vijftien jaar geleden. Na twee dagen vertrekken we naar ons volgende hotel wat vlakbij de Niagara watervallen staat. We hebben een kamer zonder mooi uitzicht. Behalve als je van parkeerplaatsen houdt dan zaten we eerste rang. Omdat wij zo genoten van onze reis besloten we een upgrade te doen naar een kamer met een uitzicht. Voor zestig dollars extra stonden wij ineens op achtentwintig hoog met onze monden opengezakt vanuit een prachtige kamer naar de indrukwekkende watervallen te staren.
Wat een uitzicht!
Geen extra seksbed dit keer, maar wel een enorme whirlpool waar we makkelijk samen in konden. Met een boot zijn we tot heel dichtbij de onderkant van de watervallen gevaren. Wat een natuurgeweld was dat. Gehuld in rode poncho’s bekeken wij met toegeknepen ogen de enorme hoeveelheid water wat hier naar beneden stortte. Ik sloot mijn ogen en nam de geluiden en het spetterende water tegen mijn gezicht in mij op. Even waande ik mij in een totaal andere wereld. Het geluid van die watervallen was zo mooi en zo indrukwekkend. Ik kon mij niet herinneren dat ik ooit zoiets moois had gevoeld en gehoord. Doorweekt van onze knieën tot aan onze tenen stapten we lachend van de boot af. Hand in hand ratelden we honderduit over hoe bijzonder deze ervaring was.
In gedachten stelde ik mij voor hoe het zou zijn om te emigreren naar dit land. Hoe je leven er dan uit zou zien. Ik stelde mij voor dat we in een houten huis middenin de natuur woonden , waar we ‘s avonds samen bij een kampvuur een biertje zouden drinken en niks anders hoorden dan het knetteren van het hout. Waarom hebben we ons zo opgesloten met twee drukke banen waardoor je elkaar amper ziet en altijd en eeuwig maar moe bent? Waarom hebben we een hypotheek, kinderen, auto’s , honden en paarden waardoor je nooit meer spontaan iets geks kan doen? Ik word somber van deze gedachte en spreek mijn frustraties uit tegenover mijn man. Hij lacht erom. Hij haalt zijn schouders op en zegt: “Als je hier zou wonen heb je binnen een mum van tijd hetzelfde probleem hoor.”
Ik twijfel. “Dan moet je ook werken, krijg je ook weer verplichtingen en zit je weer aan een heleboel dingen vast , alleen op een andere plek”, zegt hij zonder enige twijfel. Ik luister naar zijn woorden en bestudeer zijn gezicht aandachtig. Had ik maar de helft van zijn nuchterheid en relativeringsvermogen, denk ik.
Ik ben een dromer. Altijd al geweest. Eerst dromen en daarna zie ik wel of er wat te relativeren valt. Helaas heeft dat nog nooit goed uitgepakt. Ik schud het sombere gevoel snel van mij af. Daarvoor zijn wij niet hier gekomen. De rest van de dagen geniet ik intens van ieder moment. Alle nieuwe indrukken zuig ik in mij op.
Wanneer wij weer in het vliegtuig zitten om naar huis te gaan heb ik gemengde gevoelens. Ik had nog zoveel meer van Canada willen ontdekken maar de plicht roept. Ooit gaan we hopelijk nog een keer deze kant op om andere steden en gebieden te ontdekken. Voor nu moet ik heel tevreden zijn met deze mooie trip. Ik voel me dankbaar dat ik dit samen met mijn man heb kunnen doen.
Na een nacht overgeslagen te hebben zet het vliegtuig de landing in. Onder mij verschijnt mijn geboorteland weer. Het is zonnig. Ik zie de meren die vlakbij ons huis liggen en voel me gelukkig. Thuis. Op het vliegveld wachtten mijn moeder en mijn dochter ons op. Het is fijn ze weer te zien. En zodra wij door de voordeur ons huis binnen stappen waar een verse bos bloemen op tafel staat met een kaartje “Welkom Thuis” erop , zie ik mijn zoontje op ons afkomen.
Met een glimlach van oor tot oor sprint hij op me af en omhelst me onder een luid : “Mamaaaaaaa”.
Daar op dat moment besef ik dat dit geluid zelfs nog mooier en intenser is dan de duizenden liters water van de Niagara watervallen die voor mijn voeten naar beneden stortten.
Mijn man heeft gelijk. Het is nergens beter dan thuis.
Cindy Strijkers!! Jouw reactie was voor ons ronduit het meest enthousiast! Gefeliciteerd! Stuur je ons je gegevens in een pb of per mail door dan komt hij zo snel mogelijk naar je toe!!
Reactie Cindy:
Lijkt me een geweldig boek!!
*Met dank aan Inge Brunnekreef*
Een Kroon voor Koud Zilver is deel 1 van Alex Marshalls avontuurlijke fantasy-trilogie, die doet denken aan een Tarantino-film. Dit is epische fantasy zoals je die nog nooit hebt gelezen.
‘Alles liep op rolletjes, tot aan het bloedbad…’
Twintig jaar geleden trok de gevreesde Kobalt Zosia met haar vijf trawanten en een huurlingenleger ten strijde en bracht ze het grootste koninkrijk ter wereld ten val. Toen er geen titels meer waren te winnen en geen werelden meer waren te veroveren, trok ze zich terug en liet ze haar legende verdwijnen in de geschiedenisboeken.
Maar nu is het vreedzame bestaan dat ze voor zichzelf heeft opgebouwd ruw verstoord door de afslachting van haar complete dorp. Uit op wraak trekt Zosia weer ten strijde. Maar als ze gerechtigheid wil, zal ze eerst de confrontatie aan moeten gaan met een hoop wrok koesterende vijanden, oude bondgenoten met een twijfelachtige loyaliteit en een vreemd leger dat marcheert onder een wel heel vertrouwde banier.
Vijf trawanten
Een legendarische generaal
En een laatste strijd om gerechtigheid
Hoe dit prachtige boek te winnen?
Laat hieronder of onder het bericht in de Facebookgroep een reactie achter dat je meedoet.
Woensdag 6 juli maken we de winnaar bekend, succes!!
Groetjess Ka & Co.
Gastrecensie Killer Country van Mike Nicol (****)
Oorspronkelijke titel: Killer Country – The Revenge Trilogy 2
ISBN: 9789044532647
Uitgeverij: De Geus
Pagina’s: 408
Spannend en meedogenloos
In deel twee van de Kaapstadtrilogie (‘Killer Country’) probeert de Zuid-Afrikaanse auteur Mike Nicol de draad ongebroken en strak te laten staan voor wat betreft de primaire verhaallijn met de daarbij behorende hoofdkarakters. Mace Bishop en Pylon Buso zijn druk bezig een ommezwaai te geven aan hun carrière en hun oude job als wapensmokkelaar om te zetten in een legale baan.
Mace heeft een rustig leven, samen met zijn vrouw Oumon en hun dochtertje Christa. Hun dagelijks brood wordt verdiend met beveiligingswerkzaamheden als rechter Telman Visser hem benaderd voor een opdracht.
De voor Mace en Pylon niet onbekende advocate Sheemina February is druk in overleg met haar client Obed Chocho. De voormalig politicus zit zijn straf uit maar ontdekt dat zijn vrouw Lindiwe, een buitenechtelijke relatie heeft. Hij beraamt met February een complot om daar een einde aan te maken. Inmiddels heeft de omgeving van Kaapstad te maken met boerderijmoorden, waarbij willekeurige boerderijen worden overvallen en de aanwezige mensen worden vermoord. Omdat de ouders van Telman Visser ook op hun boerderij wonen, geeft hij Mace en Pylon de opdracht de boerderij te bewaken en te voorkomen dat ze ook het slachtoffer worden van deze zinloze moorden.
‘Killer Country’ is door de auteur boordevol problemen gestuwd en zonder het te weten worden Mace en Pylon daar het middelpunt van. In een verhaal waar veel invulling wordt gegeven aan de Zuid-Afrikaanse cultuur waarbij een mensenleven minder waard is dan het dagelijkse brood, moeten beide beveiligers zien te overleven. Niet altijd wetend uit welke hoek het gevaar zal verschijnen, is het zoeken naar betrouwbare mensen die ze kunnen benaderen. Een verkeerde keuze daarin maken staat synoniem met een gerede kans om vermoord te worden. Nicol vergeet daarbij zeker niet de lokale geschiedenis te combineren met de hedendaagse cultuur en de strijd tegen de overmatig aanwezige corruptie en criminaliteit.
Ondanks dat ‘Killer Country’ het tweede deel van de trilogie is, maakt het de auteur goed mogelijk om het als separaat boek te lezen.
De nieuwe problemen worden volledig afgewerkt en als aanloop voor het derde deel (‘Black Heart’) is voor de liefhebbers van de trilogie zelfs een ware cliffhanger ingebouwd. Nicol is al eerder in staat gebleken om een complex verhaal op te kunnen zetten waarbij de diverse verhaallijnen knap zijn opgebouwd en zich in een breed spectrum afspelen dat, lopende het verhaal, haast ongemerkt steeds smaller wordt.
Samengevat is ‘Killer Country’ een aanrader voor liefhebbers van spannende boeken waarbij lezers niet terugdeinzen voor een bloedige moord en ook nog een stukje buitenlandse cultuur en de daarbij behorende kleur kunnen waarderen. De perikelen rond beide protagonisten, maakt wel nieuwsgierig om zeker het derde deel van deze trilogie te gaan lezen.
Eindoordeel: 4 sterren
Spanning: 3 sterren
Plot: 4 sterren
Leesplezier: 4 sterren
Schrijfstijl: 5 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 3 sterren
Cees van Rhienen.
Samenlezenisleuker 