Column Elly van Driel – Aangespoelde verhalen

Schermafbeelding 2019-12-03 om 00.29.35

Toen ik de boot afstapte op Ameland voelde ik me ineens heel gedeprimeerd. Waarom eigenlijk?

Driekwart jaar geleden had ik in Portugal een midweek cursus gevolgd bij Marelle Boersma. Ik wilde wel eens weten wat er nu allemaal bij komt kijken om een boek te schrijven. Het werd een leuke informatieve week en met de andere schrijfmeisjes heb ik nog steeds goed contact. Zo goed zelfs dat ze een paar maanden geleden een lang weekend bij me op bezoek zijn geweest in Frankrijk. Een geweldig weekend en zeker voor herhaling vatbaar. Maar waarom en vooral waarover zou ik een boek willen schrijven? Ach, wie wil dat niet? Mijn grote passie is reizen en andere culturen ontdekken en als het kan de plaatselijke bevolking ontmoeten. Tijdens mijn reizen schrijf ik altijd een blog. Daar heb ik een paar redenen voor. Ik hoef nu maar één keer te vertellen wat ik allemaal meemaak, het is iedere dag een rustpunt in mijn meestal zeer overvolle programma en ik kan het later allemaal nog eens opnieuw beleven. Zodoende heb ik drie keer plezier van mijn reizen want het plannen en besluiten waar ik naartoe zal gaan is meestal ook al een avontuur.

Na de midweek bij Marelle heb ik dan ook definitief besloten om een boek te schrijven over mijn laatste grote reis. Een reis van bijna vier maanden in mijn uppie door Zuid-Amerika. Tijdens die reis gebeurde er nog wat. Ik kwam in contact met een scammer. Meestal zijn dat jonge knullen die goed zijn in het vervalsen van websites en alles wat daar verder bij komt kijken en afkomstig uit een Zuid-Afrikaans land. Ik maakte de meest dolle dingen met hem mee en de avonturen die ik beleefde is zeker voldoende om daar een boek over te schrijven.

Tijdens de contacten met Marelle, na de midweek, las ik dat ze met een groep schrijvers en mensen die schrijver willen worden naar Ameland zou gaan om daar een bundel te maken. Het aantal deelnemers zou bestaan uit 15. Marelle gevraagd of ze mij als een potentiele kandidaat zag om deel te nemen in dat groepje. Het antwoord was: jazeker. En zo is het gekomen. Een dag eerder dan de bijeenkomst begon arriveerde ik op Ameland, een eiland waar ik nog nooit was geweest en waar ik wel wat meer van wilde weten.

Waarom nu dat trieste gevoel toen ik aan land stapte? Dat komt omdat ik geboren ben op een eiland in Zeeland en aan dat eiland, en vooral aan de pont, niet de beste herinneringen heb. Die kwamen ineens in alle hevigheid op me af. Die middag, tot het moment waarop ik me moest melden, en de andere dag ben ik op het eiland gaan fietsen. Mijn geboorte-eiland en Ameland lijken absoluut niet op elkaar en toch riep het heel veel herinneringen op.

Zittend op een duin en turend over het water beleefde ik weer een van de moeilijkste periodes in mijn leven. Liet daar op dat eenzame plekje mijn tranen de vrije loop en wist ineens wat mijn onderwerp voor mijn verhaal zou worden: mijn doorgemaakte ellende van eind 1964 van me afschrijven en er voorgoed een punt achter zetten.

*** Meer info over Elly en deze heule toffe bundel? Klik dan even HIER

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Aangespoelde verhalen volgen? Doen, echt zo gaaf! En dat kan HIER

Column Marieke Simons – Aangespoelde verhalen

Onder de vuurtoren - Marrieke Simons

Onder de vuurtoren – Marieke Simons

Goede voorbereiding is het halve werk. Dus nog voordat ik op de boot naar Ameland zat, was ik al bezig met mijn eerste zin en wie mijn hoofdpersoon zou worden. Wat werd het thema, maar vooral hoe ging ik dat vormgeven in een kort verhaal? Want tot het moment dat ik aankwam in de haven van Nes, bestonden mijn verhalen uit ruim twintig keer het aantal woorden dat ik ging schrijven voor het verhaal in deze bundel. Reden voor paniek.

Gelukkig was daar Marelle met duidelijke workshops over het schrijven van een kort verhaal en 14 andere schrijvers waarmee ik kon sparren; 14 vreemden die door 1 gezamenlijke passie, namelijk die van het schrijven, een grote familie werden. Ik vulde mijn hoofd met de benodigde informatie uit de workshops, fietste het hele eiland over en klom de vuurtoren in voor de benodigde research. Maar om Ameland over te fietsen moet je een aardig lange adem hebben. Gelukkig had ik een fietsbuddy mee, die het net als ik toch best ver fietsen vond. Uiteraard heen en terug tegen de wind in. Maar wat een rust vind je onderweg op het eiland en wat hadden we een geluk met het weer. We hoefden alleen naar de vuurtoren te fietsen, die we uiteindelijk een half uur lang bekeken hebben voordat deze ook echt dichterbij kwam. Ik had het allemaal voor ogen: een hoofdpersoon, een geschikte locatie en een geweldig verhaal. Bergen met informatie die geduldig aan het wachten waren op het moment waarop alles één werd in een kort verhaal. Dat moment was terug in het gezamenlijke huisje in Buren waar ik achter mijn laptop kon kruipen en ging schrijven. Toch? Niet dus.

Mijn pagina bleef heel lang wit. Die eerste stap, die eerste zin wilde niet komen. Sterker nog: mijn hoofdpersoon weigerde uit haar schaduw te stappen en zich voorstellen. De hele week bleef ze voor mij het naamloze meisje waar met geen mogelijkheid een dekseltje op wilde passen. De schitterende omgeving, de tocht omhoog langs de trappen van de vuurtoren, het deinen van de wind, mijn gesloten ogen; dit alles was onderdeel van een verhaal dat sneuvelde nog voordat het begonnen was. Los duinzand in mijn eigen handen, omdat ik de controle niet los kon laten. Ik probeerde het niet, zette geen eerste stap en werd belemmerd door het onaangekondigde onderwerp van mijn eigen verhaal. En daar wilde ik gebruik van maken. In mijn hoofd werd het namelijk geen volmaakt geheel. Ik ging volledig voorbij aan mijn eerste versie. Terwijl schrijven schrappen is, maar ook herschrijven, het opnieuw proberen en er soms maar gewoon voor gaan. Zonder eerste woord geen zin en geen verhaal. Zonder een eerste noot geen melodie en geen lied.

Net als Laurie, de hoofdpersoon in mijn korte verhaal, kan ik mijzelf ook enorm in de weg staan. Soms verlang ik naar die spreekwoordelijk schop onder mijn reet. Stoppen met denken, starten met doen. Het zinnetje dat ik regelmatig naar de hoofden van mijn kinderen slinger, zorgde ineens voor de inspiratie die ik nodig had. Van proberen ga je leren. Want als je niets probeert te vermenigvuldigen blijft het niets. Dus langzaamaan kwamen de woorden op papier, de weg onbekend, de twist nog niet aanwezig. Een leerproces dat ik samen met mijn hoofdpersonage mocht doormaken, resulteerde in het korte verhaal: onder de vuurtoren. Laurie en ik leerden tegelijkertijd dat het niet perfect hoeft te zijn om prachtig te zijn. En dat is gebeurd. Samen met 14 andere schrijvers hebben wij met onze passie iets prachtigs geleverd, dichter bij perfectie kunnen we niet komen.

*** Meer info over Marieke en deze heule toffe bundel? Klik dan even HIER

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Aangespoelde verhalen volgen? Doen, echt zo gaaf! En dat kan HIER

Sophia Drenth’s avonturen in Boektrailerland

bt1+

Ik ben opgegroeid in de jaren ’80, toen de videorecorder in menig huishouden zijn intrede deed. Twee keer per week gingen we voer halen voor de bewoners van mijn terrarium (vliegenmaden, tubifex en wat al niet meer) en natuurlijk ook langs de videotheek om de nieuwste films te scoren. Actiehelden zoals Steven Seagal, Jean Claude van Damme en Eric Roberts denderden met grote regelmaat over het beeldscherm. Ik vond al die machofilms best onderhoudend, maar mijn echte liefde lag bij fantasy en historische films. De invloeden van films zoals Scaramouche en The Three Musketeers (versie uit 1973) schemeren nog steeds door in mijn werk.

Films maken werd een droom die ik nooit actief heb nagejaagd, maar een droom dat was het zeker. Vooral decors bouwen en special effects met make-up creëren, dat leek me echt supergaaf. Toen het schrijven na een jarenlange pauze opnieuw als een bom bij me insloeg, had ik niet durven dromen dat mijn boeken de perfecte smoes zouden blijken om aan het filmen te slaan.

Vijf jaar geleden besloot ik na lang dubben om mijn eerste boek zelf te gaan uitgeven en dit project financierde ik met een crowdfunding. Daar was natuurlijk een filmpje voor nodig. Toen ik via een oproep in mijn netwerk op social media kennis maakte met Laurens Van Der Veken, een jonge, enthousiaste Vlaamse filmmaker die qua kledingstijl in de Victoriaanse tijd leek thuis te horen, besloot ik om het groots aan te pakken en ook een boektrailer op te nemen.

Dagenlang fietste ik door Amsterdam, op zoek naar geschikte locaties. Imposante gebouwen in overvloed, maar vind maar eens een locatie die kan doorgaan voor een stad halverwege de 19e eeuw midden in een bruisende moderne wereldstad. Gelukkig was Het Amsterdam Museum bereid om hun binnenplaatsen beschikbaar te stellen.

En zo gebeurde het dat we op een ijzige zondagochtend in maart onder andere midden op de Dam stonden te filmen.

Bekijk de boektrailer van Bloedwetten: Vonnis hier.

Bekijk het promofilmpje voor de crowdfunding hier.

collage_boektrailer1

Voor de trailer van het tweede boek Verlossing besloot ik een stap terug te doen. Opnieuw werkte ik samen met Laurens Van Der Veken. We filmden in de mini studio annex woonkamer van fotograaf Frank Wiersema, die in het filmpje voor de crowdfunding als staaljager had gefigureerd. We brachten de beelden terug naar simpele doch doeltreffende close-ups tegen een zwarte achtergrond. Een geheim goedje in een vaas met water zorgde voor spectaculaire special effects.

Deze trailer mag dan kleinschaliger zijn van opzet, toch kijk ik met enorm veel plezier naar de opnames terug. Zo’n draaidag is enorm intensief, maar het is ook prachtig om te zien hoe er dingen gebeuren, doordat iedereen zich voor hetzelfde project inzet.

Bekijk de boektrailer van Bloedwetten: Verlossing hier.

 

collage_boektrailer2

Voor de bronvertellingen Zwart hart en Kleine moordenaar zag ik van het maken van een trailer af, want deze boekjes (prequels die het levensverhaal van bijpersonages uit de reeks vertellen) waren altijd bedoeld als kleinere projecten die het formaat van een novelle niet zouden overschrijden. 

Dat was tenminste de bedoeling, tot madame LaSoeur mij haar levensverhaal vertelde en 1000 nachten uitgroeide tot een roman. Zelfs toen kwam het nog niet in me op om een boektrailer voor dit boek te maken. Ja, het zal misschien even door mijn hoofd hebben gespookt, maar het zal niet meer dan een hersenspinsel zijn geweest waar ik om moest glimlachen.

Op een goede dag zat ik met Riske de Vries na een schrijfbijeenkomst van onze net opgerichte Amsterdamse schrijfclub na te praten en het gespreksonderwerp kwam op film terecht. Logisch, want videomaken is Riskes beroep. 

Wilde plannen werden geboren die al snel de proporties aannamen van ‘go big or go home’ (een devies dat we tijdens dit hele project niet meer hebben losgelaten),  want een boek zichtbaar maken is essentieel in deze tijden van media-overload en hoe doe je dat nou beter dan met film?

Het balletje ging rollen, mensen werden benaderd, kostuums in elkaar gefrutseld, locaties gescout. Als een 19e eeuwse stad uitbeelden al een opgave bleek, stonden we nu voor een nog grotere uitdaging, want 1000 nachten speelt zich af in het oude Perzië.

Opnieuw racete ik de stad door op mijn fiets, deze keer om allerlei materiaal te verzamelen. Mijn keuken veranderde in een laboratorium waar ik experimenten deed om een smerig goedje te brouwen dat de transformatie van de hoofdpersoon uit het boek ging uitbeelden. Alles natuurlijk zo low budget mogelijk, want dat schrijven geen vetpot is mag algemeen bekend zijn.

De weergoden gooiden in zoverre roet in het eten dat we besloten om de opnamedag te verschuiven. Hierdoor moest er een nieuwe mannelijke hoofdrolspeler worden opgetrommeld, omdat de reeds gecaste acteur verhinderd was op de nieuwe opnamedag.

Maar het bleek een goede beslissing: de laatste, zonovergoten nazomerdag straalde ons over de Soesterduinen tegemoet. Perfect weer om woestijn in Nederland na te bootsen. Het werd een doldrieste draaidag die tot diep in de nacht duurde. Achteraf gezien was het gekkenwerk, maar wat zou dat. Het resultaat mag er zijn en dat is het enige wat telt.

 

collage_boektrailer3

Een boektrailer die is samengesteld onder het devies ‘go big or go home’ verdient natuurlijk meer dan alleen een presentatie. Daarom vertoon ik hier in dit blog op Samenlezenisleuker  … (tromgeroffel) … de teaser voor de boektrailer! 

Bekijk de teaser hier.

boekbeleving

Nieuwsgierig geworden? Wil je alle ins and outs horen over de filmopnames – over hoe we bijvoorbeeld bijna van het natuurterrein zijn verwijderd door handhavers? Kom dan naar de boekbeleving op zaterdag 30 november in het Forum Café/Bibliotheek te Zoetermeer. Inloop vanaf 13:30.

Patrick Berkhof presenteert die dag het tweede deel uit zijn reeks Dizary en ik vul het programma aan met een presentatie over zowel de boektrailer als het boek 1000 nachten. Exclusieve goodiebags voor beide boeken zijn die dag beschikbaar bij aanschaf van een boek! Wees welkom.

Meer over dit evenement vind je hier.

De boektrailer is ook aankomend weekend, 23 en 24 november, in de voorvertoning te bewonderen op Dutch Comic Con in de Jaarbeurs.

Sophia-Drenth

Sophia Drenth woont en werkt in Amsterdam. Haar boeken en verhalen vielen meerdere malen in de prijzen, waaronder de Bastaard Award, The Indie Award, EdgeZero en de Millenniumprijs. Luitingh-Sijthoff, Quasis uitgevers en Dutch Venture Publishing publiceerden verhalen van haar hand. 

De foto’s in dit blog zijn gemaakt door: Nathalie de Vogel, Riske de Vries, Marieke Josselet, Frank Wiersema, Helga van den Boom en Sophia Drenth

http://www.bloedwetten.com

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier:Samenlezenisleuker📚🥂

 

Antoinette Kalkman: Aangespoelde verhalen in uw schoen of onder de boom.

72405577_3039403656086377_8900410819980820480_n

Ik ben in verre oorden geweest, maar het mooiste gebied op aarde vind ik toch de Wadden. Daarom was het voor mij geen straf om afgelopen juni naar Ameland af te reizen. Als je naar Holwerd rijdt, denk je dat het eind van de wereld nadert, maar niets is minder waar. Eenmaal los van de vaste wal word je meegezogen in het prachtige natuurschoon van zee, waterpoelen, dansende meeuwen en zonnebadende zeehondjes. Niets is lekkerder om vanaf het veerdek de zilte lucht op te snuiven en te turen naar de overkant, daar waar opnieuw leven is. 

Eenmaal op de Wadden waan je je niet meer in Nederland. De taal is (bijna) hetzelfde, maar de rust, ruimte en mentaliteit is een wereld van verschil met ons drukke kikkerlandje. Op de Wadden is de gemoedelijkheid een verademing en niet te vergeten: de perfecte sfeer om het hoofd leeg te maken en de verhalen te laten stromen. Zo trof ik ook de schrijvers van de tweede Waddenbundel Aangespoelde Verhalen aan toen ik afgelopen voorjaar, halverwege hun schrijfweek, iets kwam vertellen over boekmarketing. Wat een enthousiaste groep schrijvers. Een aantal pende met rood hoofd van inspanning notitieblokken vol, weer anderen timmerden op het toetsenbord van hun laptop alsof het vakantiehuis waarin zij vertoefden een extra etage nodig had. De inspiratie was voelbaar en bijna had ik spijt dat ik niet meeschreef. Als schrijver van het titelverhaal van de eerste Waddenbundel Paal 15, weet ik tenslotte hoe leuk het is. 

Zo enthousiast als de schrijvers waren over hun verhalen, zo gemotiveerd waren ze ook om hun bundel aan de toekomstige lezers kenbaar te maken. Wat is een schrijver tenslotte zonder lezer? En wat is een boek zonder titel? Met elkaar brainstormden we daarom over de titel. Er waren een aantal prachtvondsten bij! Toch werd de titel Aangespoelde Verhalen snel duidelijk, want hoe vaak gebeurt het dat je twee zeehondjes in nood vindt, precies op het moment dat de schrijfweek start? Met de titel werd ook het goede doel duidelijk. Om precies dezelfde reden. 

aangespoelde verhalen

Ik zei het al: een schrijver zonder lezer is niets. En nu het goed gaat met de gestrande zeehondjes beseffen we des te meer hoe belangrijk het is om de zeehondenopvang te steunen. Ik vind het daarom heel gaaf om te zien dat de schrijvers van Aangespoelde Verhalen nog meer in hun mars hebben dan het optekenen van mooie verhalen. Er is een prachtige leaflet gemaakt met foto’s en achtergrondverhalen over de totstandkoming van de Waddenbundel. Via social media leren we de schrijvers beter kennen en wordt af en toe een tip van de sluier opgetild over de inhoud van de verhalen. Ik kan niet wachten tot de boekpresentatie in Ouwehands Dierenpark. De promotietrein loopt geweldig want de zaal is afgeladen vol met ruim 170 gasten. Door alle promotie-activiteiten zijn de boekhandels net zo benieuwd. Menig boekinkoper heeft de bundel al besteld, dus bij deze een tip voor iedereen met Sint en Kerststress: Aangespoelde Verhalen is in elke (online) boekhandel te koop. Het ultieme cadeau voor in de schoen of onder de kerstboom. 

 

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier:Samenlezenisleuker📚🥂

Samen Lezen met 3000 leden is Leuker!

3000-leden

We begonnen op 29 februari 2016 met ons blog en de Facebook-groep en OW MY GOD. Gisteren was daar de kers op de spreekwoordelijke taart, het ultieme Sinterklaaskadootje  en welk ander spreekwoord je er maar voor wil bedenken. We tikten de 3000 leden aan!! Ongelofelijk gewoon en oi oi oi wat werd er gestuiterbald in Drenthe en Noord-Holland!

img_0110

Te mooie en lieve complimenten volgden in de groep en vooral die van “onze” Jac deed ons blozen. Wij citeren:

Laagdrempelig, respect voor iedereen en elke mening en last but not least jullie zeer aanstekelijke, humorvolle en enthousiaste no nonsense manier van werken is de basis voor dit succes. Hartelijk dank. Ga zo door.

Maar wat gebeurt er dan opeens de dag daarna?? Loes den Hollander geeft ons een plekje op haar tijdlijn en de lidmaatschapsverzoeken zijn niet bij te houden! Onder het tikken van dit stukje blijven we nieuwe leden accepteren en als het zo door gaat mogen we het plaatje alweer aanpassen voor we klaar zijn met tikken 😀

Echt alle leden, auteurs, uitgevers SUPER bedankt voor het tot zo een succes maken van de groep en het blog! Samenlezen is ECHT leuker! Onze dank!

 

Karin en Corina (Ka & Co)

Samen lezen met meer dan 1000 anderen. 


29 februari 2016 werd voor Ka & Co een dag om nooit meer te vergeten. Na een drup aan de neus trokken we onze stoute schoenen aan, lees: onze slippers/klompen, en maakten we ons eigen blog en Facebook-groep aan. Spannend!!!! Want kunnen wij dat wel?

Ja, recensies schrijven gaat ons wel best af, maar een heel blog en een groep. Ach dachten we, we zien het wel! We hoeven toch geen 1000 leden of zo. “Het is voor de lol” zeiden we constant tegen elkaar. We blijven lekker recensies schrijven en we hopen dat mensen het net zo leuk gaan vinden als ons om in een groep tips te delen en te kletsen over boeken.

Maar zie hier!!!

We zijn er dik drie maanden later gewoon overheen! Twitter werd opgestart en ook Instagram ging de lucht in. Maar nu meer dan 1000 boekengekken op FB in Samenlezenisleuker, wie had dat kunnen denken? Het is meer dan leuk, het is supergezellig en de ntl is gewoonweg voor niemand bij te houden but who gives a damn.

Iedereen die we benaderen voor een interview of een ander item reageert enthousiast en we krijgen zelfs af en toe een aanvraag binnen. Ook recensie-exemplaren worden ons nu aangeboden. Te gaaf voor beginners zo als wij en we zijn dan ook über Trost. Nee dit is geen typefout want Corina kan gewoon echt het woord ‘trots’ niet goed schrijven en 9 van de 10 keer ziet ze ook niet dat het er fout staat. Ka & Co werden vanaf hier dan ook het TrostieTeam 😀

Dat Myrtle als dertienjarige de Young Adult recensies schrijft, dat Yvonne Vogels zich ondertussen graag bij ons aansloot als vaste recensente, dat vinden we gewoon geweldig want hoe leuk wil je een team hebben? En neem dan de wekelijkse korte verhalen van Saskia Jansen Storyteller. Do we need to say more? Whoohooo.

We willen dan ook iedereen bedanken voor het samen maken van deze te leuke groep. Waar we elke dag zo ontzettend van genieten en die ons al vele stuiterbal-momenten heeft gegeven! Yeah!

https://www.facebook.com/groups/451488498379185/