Jac las: De kinderen van het klooster – Sandrine Destombes *****

Het verhaal

Het verhaal speelt zich af in 2019
Tweede luitenant Benoît, gendarme bij de Brigade-Unie Crest is bezig met een saaie snelheidscontrole op de D538 als er een Peugeot 205 met volle snelheid op hem af komt rijden. De bestuurster heeft een jong meisje, Léa, voorin gezet. Haar mama is weggegaan omdat ze de B-B-6 had gevonden. Na de aanhouding geeft de bestuurster plots vol gas en verliest in een bocht de macht over het stuur. Zij is dood en het kind zwaargewond. Een subduraal hematoom is levensbedreigend.
Kort daarop wordt er een lijk met uitgestoken ogen opgevist. Het stoffelijk overschot bevat drie min of meer parallelle lijntjes, ingekerfd op zijn voorhoofd. Zou er een verband zijn tussen beide zaken?

De assistentie van het expertteam JENG, Justitiële Eenheid van de Nationale Gendarmerie wordt ingeroepen.  Benoît, omwille van lokale kennis, wordt toegevoegd aan het team en maakt zijn entree in een andere wereld.

Terugkijkend heeft Benoît zich dikwijls afgevraagd of hij de gebeurtenissen die voortvloeiden uit het tafereel , had kunnen voorkomen. Wat zeker is, zijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn en men zou hem nooit meer vragen verkeerscontroles te doen.

Conclusie.

De eerste kennismaking met Sandrine Destombes was Het dubbele geheim van de familie Lessage, uit 2018. Na een aarzelend begin ontpopte zich een goede vier sterren whodunit. In De kinderen van het klooster , helaas een misplaatste vertaling van  Le prieuré de Crest ( De priorij van Crest), gaat Sandrine in een hogere versnelling verder. Zowel in de opzet en uitwerking van het verhaal als in de manier waarop zij een en ander heeft beschreven.

Het boek is erg goed geschreven. Woord na woord, zin na zin zijn goed geconstrueerd en vallen op hun plaats, zeker in de analyses van het politieteam. Regelmatig krijg je de indruk dat auteurs, bij gebrek aan inspiratie, maar hele kamers gaan beschrijven of uitgebreid gaan uitleggen waarom het mauve behang beter past bij de roze meubels dan de groene sterren en strepen die de woning eerder ontsierd hadden. Destombes schrijft functioneel; er ontstaat een opmerkelijk goede whodunit. Met een zeer boeiend plot met tal van onverwachte en zeer boeiende zijwegen. Dat zijn we wel meer tegengekomen. De auteur onderscheidt zich echter, door het gebruik van een wel zeer onderkoelde humor in fonkelende, voortreffelijke dialogen.

Het is een erg vrouwelijk boek, in die zin dat verreweg de meeste rollen en zeker de hoofdrollen in de dramatische scènes worden gespeeld door vrouwen. Met het solidaire, vrouwelijke front is niets mis en het mannelijk geslacht wordt buitengesloten. De introductie van de cicisboa, voor mij een onbekend fenomeen, is derhalve logisch en verklaarbaar. De mannen, de speurneuzen, hobbelen er achter aan.
Een lichtvoetige thriller, uitermate leesbaar, met veel  humor. Geschikt voor alle vakanties. Met heel veel plezier heb ik het werkje gelezen. Ik denk dat ik fan wordt van Sandrine Destombes. Nou vooruit, ik kom maar uit de kast, ik ben het al. Fan dus.

Vijf sterren. 

Jac Claasen

Jac las: De heren van de tijd – Eva García Sáenz de Urturi *****

Over het boek:

Een  knallende, mooie eerste zin, een moord gepleegd met een afrodisicum, kan het beter beginnen?  Cantharide, Spaanse vlieg of oliekever, het was tot slot van rekening niets anders dan het middeleeuwse viagra.
De dood van Antón Lasaga, schepper van een mode imperium in de toiletten van het Palacio de Villa Suso op een presentatie waarbij de  werkelijke naam en achternaam van de grote onbekende naar voren zou komen: de schrijver, die opereert onder de naam Diego Veilaz,  een schuwe auteur, de schrijver van een onthutsende, historische roman genaamd De heren van de tijd. 

In De heren van de tijd gaan we terug naar het jaar der Heeren 1192. Werd in die tijd de huwelijksdaad geconsumeerd in de aanwezigheid en nabijheid van getuigen om aldus onomstotelijk vast te stellen dat de maagdelijkheid van de bruid niet geschonden was? Graaf Furtado de Maestu vindt de dood tijdens de hemelse daad. Met wederom oliekever, cantharide.

Conclusie:

Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm en wel door Unai López de Ayala, profiler van professie, die we nog kennen uit De stilte van de witte stad en De riten van het water.  Met hem komen  alle bekenden terug uit de vorige delen, met name Alba Díaz de Salvatierra, commissaris en Estíbaliz Ruiz de Gauna, werkzaam bij de strafrechtelijke opsporingsdienst. 

 Het boek, de roman boeit door de wrede gebruiken die tussen neus en lippen door beschreven worden, de hardheid van het bestaan en de vurigheid van de liefde die niet zelden op meer dan een plaats geconsumeerd wordt. Maar vooral door het geweldige verhaal, een thriller van jewelste, dat consistent verteld wordt. En die consistentie in het verhaal is enorm. Zo wordt in de openingszin  gewag gemaakt van een opwekkend gif, een cantharide, oliekever, Spaanse vlieg. Het begrip, o ironie, komt veelvuldig terug.

En het barst, traditioneel bijna, van de kleine verhaaltjes en opmerkingen zoals de nuanceringen in de vele soorten bastaarden in het piepkleine dorpje Ugarte, de echte en onechte kinderen, hoerenkinderen, onechte kinderen, ontuchtkinderen en koekoekskinderen. Of een prachtige les over wat psychopaten kenmerkt. Die conclusies zijn beangstigend.
Eva García Sáenz de Urturi beschikt over de talenten om de twee tijdlijnen prachtig door elkaar heen te laten lopen,  doorspekt met talloze, fraaie Spaanse begrippen en aanduidingen,  zonder dat dit de lezer belast.  De  overeenkomsten in modus operandi, plek en beroep zijn prachtig uitgetekend.
Echter, een tip, zoek wat zaken op,het is meer dan de moeite waard want Eva gebruikt nogal wat authentieke woorden.

Slim en met veel gevoel vertaald door Jacqueline Visscher: hier en daar zijn wat Spaanse woorden  integraal opgenomen in de Nederlandse tekst. De fraaie trilogie is hiermede ten einde. Ik vraag me af of we dit jaar nog een betere thriller gaan lezen.

¡ Por Dios, qué historia.

5 sterren.

Jac Claasen

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Jac las: De slapende nimf – Ilaria Tuti ***

Het boek.

Het schilderij, met een portret van een verwarrend mooie jonge vrouw, een Mona Lisa lijkt het wel, wordt door de achterneef van de maker bij een kunsthandelaar. die zich gedraagt als de priester van een elitaire, mysterieuze cultus, ingebracht om het op echtheid te laten onderzoeken. Het is De slapende nimf van Alessandro Adrian, gemaakt op 20 april 1945. 

Uit de analyse blijkt dat voor de rode kleur als grondstof bloed is gebruikt. Het staat ook vast dat er hartweefsel gebruikt is om het schilderij te maken.  Adrian komt verwoest uit de oorlog, hij werd gek, hij tekende niet meer, nooit meer. Hij sprak niet meer, nooit meer. Hij loopt niet meer. Hij leeft nog steeds, als een kasplantje. Hij heeft besloten levend dood te zijn, als een graf dat ademt.
Is er iemand gedood om dit kunstwerk te maken? 

Commissaris Teresa Battaglia en Massino Marini, de inspecteur worden belast met het oplossen van dit raadsel.

Conclusie

In de 464 bladzijden tellende opvolger van Kind 39, De slapende nimf genaamd heeft Ilaria Tuti de donkere, bombastische schrijfstijl uit haar eerste boek voortgezet.  Er staan vele, kleine hoofdstukjes in waarin de schrijfster helemaal doorslaat in loodzware,bombastische, gezwollen, mystieke, hallucinerende momenten en af en toe zelfs prietpraat : haar schoonheid was een samenvatting van het universum. En de verwijzing naar het Regína Coeli en vele andere mystieke zaken. Tja wat moet je daar mee? Een ijdele poging tot ten toon spreiding van erudiete bekwaamheden? Humor is niet aanwezig.

De extatische verhaaltrant waar de auteur bij tijd en wijle in verdwaalt, moet misschien wel uitgelegd worden als een teruggrijpen op het individuele gevoelsleven net zoals de flower power beweging in de jaren zestig van de vorige eeuw ook zo wel eens wordt uitgelegd. Wie van pathos en zware symboliek houdt kan z’n geluk niet op, voor de andere lezers ‘resteert’ een behoorlijke thriller.
En het is een boek over vrouwen, sterke vrouwen, die de gemeenschap bij elkaar houden en nergens voor weg lopen. Maar ook over de mooie natuur in De Val Resia, het afgelegen, bijna verborgen land ten oosten van Italië, dat tevens kan bogen op een bevolking met een unieke, nauwelijks vermengde genenstructuur.

Het boek bevat daarnaast, in de beste Scandinavische tradities, een aantal privé-verhaallijnen over Teresa Battaglia en Massino Marini. En de introductie van Blanca Zago, die blinde jonge vrouw met haar hond Smoky, die delen van een menselijk lichaam kan opspeuren.  Blanca en haar hond zijn gebaseerd op bestaande personen en dieren. De vertaalster, Saskia Peterzon-Kotte, zal er een hele kluif aan gehad hebben. Complimenten. 

De Spaanse schrijfsters Eva García Sáenz de Urturi en Dolores Redondo begeven zich ook op dit gebied van het magisch realisme, een literatuurstroming  waarin realisme en natuurlijkheid samensmelten met het fantastische  en bovennatuurlijke.  Gegoten in een thrillerjasje natuurlijk. Mijn voorkeur gaat duidelijk uit naar de Spaanse auteurs.

3 sterren.

Jac Claasen

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂