1989, Berlijn. De Muur is gevallen en Berlijn viert feest. Miriam is uit een lastig huwelijk gevlucht om voor haar stervende vader Henryk te zorgen. Ze voelt zich schuldig dat ze hem al jaren maar heel weinig heeft gezien; hij was het niet eens met haar huwelijk.
Dan ziet ze tijdens het verzorgen een kamptatoeage op zijn arm en kantelt alles wat ze over hem dacht te weten. Hij is niet Joods, waarom heeft hij dan in een concentratiekamp gezeten? Hij heeft nooit een woord gesproken over de oorlog. Ze gaat op zoek naar antwoorden en in zijn spullen vindt ze tot haar ontzetting een kampuniform van Ravensbrück, het vrouwenkamp. Wanneer ze in de zomen van het uniform geheime brieven aan haar vader ontdekt, die daar al 40 jaar verstopt zitten, probeert ze het mysterie van zijn verleden te ontrafelen
Jac leest:
Over Bloeddorstige driften
Jeanne Korowa, briljant officier van justitie met een desastreus liefdesleven, onderzoekt samen met François Taine een serie bijzonder gewelddadige moorden in Parijs: afgehakte ledematen, kannibalisme en macabere mise-en-scènes.
Jeanne maakt misbruik van haar positie en installeert afluisterapparatuur in het bureau van Antoine Féraud, de psychoanalyticus die wekelijks haar ex-vriend ontvangt. Ze beluistert per ongeluk een vreemde sessie waarbij een vader spreekt over de bloeddorstige driften van zijn autistische zoon en diens daden.
Autisme, vruchtbaarheid en prehistorie: ze leiden Jeanne naar Nicaragua, Guatemala en Argentijnse moerassen. Aan het einde van de rit zal ze in het woud een waarheid ontdekken die ze liever nooit had willen kennen.
Karin leest:
Over De meisjes van Ravensbrück:
1989, Berlijn. De Muur is gevallen en Berlijn viert feest. Miriam is uit een lastig huwelijk gevlucht om voor haar stervende vader Henryk te zorgen. Ze voelt zich schuldig dat ze hem al jaren maar heel weinig heeft gezien; hij was het niet eens met haar huwelijk.
Dan ziet ze tijdens het verzorgen een kamptatoeage op zijn arm en kantelt alles wat ze over hem dacht te weten. Hij is niet Joods, waarom heeft hij dan in een concentratiekamp gezeten? Hij heeft nooit een woord gesproken over de oorlog. Ze gaat op zoek naar antwoorden en in zijn spullen vindt ze tot haar ontzetting een kampuniform van Ravensbrück, het vrouwenkamp. Wanneer ze in de zomen van het uniform geheime brieven aan haar vader ontdekt, die daar al 40 jaar verstopt zitten, probeert ze het mysterie van zijn verleden te ontrafelen
Riejanne leest:
OverLieve Edward:
Een vliegtuig stort neer. Alle passagiers overlijden behalve één, een twaalfjarige jongen genaamd Edward. Edward wordt opgevangen door zijn oom en tante, en probeert zijn nieuwe leven te begrijpen. Hij is een beroemdheid: als hij naar school gaat, staan mensen langs de kant en maken ze foto’s. Hij is het wonderkind dat overleefde. De enige aan wie Edward echt steun heeft is zijn buurmeisje Shay, de beste vriendin die je je maar kunt wensen. Samen doen zij een onverwachte ontdekking die hen naar antwoorden op de diepste vraag leidt: wie ben je als je alles kwijt bent geraakt?
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Nulpunt is het eerste deel uit een serie rond Alexander Blix, de 59 jarige inspecteur bij de politie van Oslo en Emma Ramm , een 24-jarige journaliste bij de nieuwssite news.no. Het is een gelegenheidsduo dat zich bezig houdt met de ontvoering van Sonja Nordstrøm.
Nordstrøm is een bekende persoonlijkheid in Noorwegen, een ex-atlete met een indrukwekkende reeks atletiektriomfen op haar erelijstje, maar ook iemand die er niet voor terugdeinst om mensen op de kast te jagen. Emma rolt het verhaal in als zij Nordstrøm wil spreken en haar huis binnen loopt. De voordeur staat gewoon open. Maar Sonja is nergens te bekennen, weg, verdwenen. Alexander Blix wordt belast met het onderzoek en ondervraagt Sonja. Het blijkt tevens het startpunt te zijn van een onverklaarbare samenwerking tussen de journaliste en de inspecteur, een samenwerking die alle perken te buiten gaat en niet alleen buitengewoon onwaarschijnlijk van opzet is maar ook en vooral uiterst knullig beschreven wordt.
Het boek is slordig geschreven en stilistisch onder de maat. Als lezer wil ik geen afgelekte boterham, maar een heerlijk broodje. Met maanzaad. Horst en Enger zijn er als combinatie niet in geslaagd hun schrijverskwaliteiten op te krikken. Het is spannend en daarmede is alles gezegd. Het boek is ondanks alle namen, plaatsen en gebeurtenissen, ontzettend gemakkelijk te lezen, te gemakkelijk in feite. De auteurs zijn er niet in geslaagd interesse zijlijnen te creëren. Het is in dit opzicht dus een kale rechttoe rechtaan, snelle actiethriller. Wel spannend, maar zonder interessante karakters en beschouwingen. En dat heeft zo zijn weerslag op de waardering.
Nulpunt is een thriller, snel te verteren, een stukje productiewerk, met alle voor- en nadelen van dien. Karakterloze figuren en weinig diepgang. Je leest de thriller vlug, vlug, want je wilt tenslotte weten hoe de zaak in elkaar zit, maar daarmee houdt het op. Maar er komt iets anders om de hoek kijken. Op een gegeven moment wordt de systematiek van de schrijvers duidelijk en dat levert bepaald geen leesgenot op. Het effectbejag met nog een dode en nog een dode is zo dood als een pier. Overdaad schaadt en de zaak stort als een plumpudding in elkaar. Goethe zei het al : “In der Beschränkung zeigt sich erst der Meister”.
De schrijfstijl van de auteurs kan gekarakteriseerd worden als ‘ grote stappen, snel thuis’, armtierig. Er wordt van alles en nog wat aangehaald om de bladzijden vol te krijgen, maar het klopt niet op meerdere plaatsen. Bij voorbeeld over de mensen die vermoord zijn : ‘ Ik heb hun onsterfelijkheid gegeven’ En in de zin daarna : ‘ Door mij zullen de mensen het nog lange tijd over hen hebben’. Close reading heeft geen zin.
Het is een effectief geschreven boek. De lezer krijgt waar voor z’n geld. Maar het verhaal had zich net zo goed in New York, Liverpool of Kuala Lumpur kunnen afspelen. Geen ‘Nordic noir’ dus. Is dat een gemis? Wis en waarachtig is dat een gemis. De lezer krijgt niets meer mee van maatschappelijke en sociale misstanden binnen de samenleving; gekaderd in het thrillergenre heeft dat een reeks onvergetelijke auteurs en romans opgeleverd. De vervlakking slaat toe. Zelfs Jo Nesbo en Jussi Adler Olsen slaan nog maar incidenteel op de trom. ‘Nordic noir’ is zo dood is een pier.
Drie sterren.
Jac Claasen
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Inge Verbruggen is boekenverslaafd. Ze leest alle genres, maar Young Adult nog het meest, omdat ze zelf altijd 17 is gebleven. Al heel vroeg wist ze dat ze schrijfster wilde worden en spannende verhalen vol avontuur wilde creëren.
Ze schrijft korte verhalen en Young Adults die ook gesmaakt worden door een volwassen publiek. Haar jeugdthrillers zijn heel herkenbaar en er zijn technische snufjes in verwerkt waardoor ze hedendaags en realistisch zijn.
Haar kinderen zijn een grote inspiratiebron. De verhalen die zij vertellen geven dan een kleine kortsluiting in haar hersenen. Ook voor het woordgebruik helpen haar tieners meer dan ze vermoeden.
Een zenuwslopende jeugdthriller over vriendschap, liefde, wraak en geloven in jezelf. Voor young adults. Geocaching is leuk … Toch? Van de ene op de andere dag is Lynseys vriendje Noah van de aardbodem verdwenen. Spoorloos. Lynsey weigert te geloven dat hij haar zomaar in de steek heeft gelaten en staat voor het moeilijkste raadsel ooit. Samen met haar bordercollie Max gaat ze naar hem op zoek in alle uithoeken van België en Nederland, als een gevaarlijk spelletje Geocaching. Al gauw komt Lynsey erachter dat ze Noah helemaal niet zo goed kende als ze dacht.
Mijn mening:
Dit is het eerste boek dat ik van Inge heb gelezen en het smaakt absoluut naar meer. Het verhaal speelt zich af in twee tijdperken, namelijk het heden en het verleden.
In het heden maken we kennis met Lynsey, haar vriend Noah en Max, haar hond. Lynsey heeft ADHD en trekt er graag met Max op uit om lange wandelingen te maken. Noah weet de altijd drukke Linsey rustig te krijgen en daagt haar daarnaast ook altijd uit tot het spelen van spelletjes.
In het verleden volgen we een vriendenclubje dat zich bezighoudt met Geocaching, maar daarnaast ook een onderlinge strijd met elkaar hebben. Vanaf het begin wil je weten wat deze twee verhaallijnen met elkaar te maken hebben, maar het duurt even voordat dat duidelijk wordt. Dat maakt echter wel dat je door wilt lezen.
Als Noah van de een op andere dag verdwijnt is Lynsey ervan overtuigd dat er meer aan de hand is. Noah zou haar nooit zomaar verlaten. Samen met Max probeert ze erachter te komen wat er aan de hand is. Lynsey heeft een goede band met haar zus en zij biedt aan haar te helpen met de zoektocht. Dit is echter niet zonder gevaar……
Aan de hand van scrabbleblokjes komt Lynsey steeds dichterbij de oorzaak van de verdwijning van Noah. Maar niet iedereen is even blij met de zoektocht van Linsey. Is dat omdat Linsey zelf gevaar loopt of zijn anderen bang voor de waarheid die dan misschien boven tafel komt. Lukt het Linsey om Noah te vinden?
Het verhaal leest als een trein. Inge heeft een fijne schrijfstijl die je onmiddellijk in het verhaal trekt. Daarnaast wordt je zelf ook uitgedaagd om mee te denken wat er nu aan de hand is. Het enige minpuntje voor mij was dat ik vrij snel in de gaten had hoe het zat met Noah, maar desondanks heb ik het verhaal toch met veel plezier gelezen. Inge weet de spanning goed op te bouwen en ik verheug me nu al op een nieuw boek van haar.
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 4
Spanning: 4
Originaliteit: 4
4 stralende sterren.
Riejanne Zwiers
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Winterland is het debuut van Kim Faber en Janni Pedersen, een schrijversechtpaar. De achterkant van het boek geeft een indruk waar het boek om draait: een gruwelijke bomaanslag in hartje Kopenhagen, op 23 december, op de kerstmarkt nabij het Gerechtsgebouw, waarbij 19 doden vallen. Zou het hierbij blijven, dan zou de lezer opgescheept zitten met een middelmatige thriller over de zoveelste terroristische aanslag met dramatische gevolgen. Gelukkig is dat niet het geval. Faber en Pedersen tillen het boek ver uit boven de grauwe middelmaat door een kunstgreep, eigen aan de Scandi-auteurs, toe te passen: de privé gebeurtenissen in het leven van Martin Junckersen en Signe vormen een geïntegreerd onderdeel van het verhaal. En het gekke is, in de loop van het boek zijn de gebeurtenissen op dit vlak , zich net zo boeiend gaan ontwikkelen als de jacht op de aanslagplegers.
De herkenbaarheid is groot in dit boek. Er wordt een prachtig profiel geschetst van Martin Junckersen, ‘Juncker’ genaamd die z’n hele leven problemen heeft gehad met z’n vader, Mogens Junckersen. Maar nu op het einde van leven raakt Mogens de weg kwijt, hij glijdt langzaam af en wordt, zo goed en slecht als het gaat, verpleegd door zijn zoon. Naast de harde schetsen van de tragedies en problematiek van hoe een rijke samenleving belabberd omgaat met zijn oudste bewoners, levert dit prachtige en gevoelige stukjes op van een vader-zoon relatie. Met een paar werkelijk uitmuntende scènes wordt een toon gezet, die uitgaat boven het normale politie gooi- en smijtwerk.
Na een keihard intro probeert op de dag voor kerstavond rechercheur Signe Kristiansen haar man Niels en hun kinderen Lasse (11) en Anne (13) te geven waar ze recht op hebben: de liefde en warmte van een gezin. De oproep in de Ikea verstoort het idyllische plaatje. Een enorme explosie op de kerstmarkt. Zij moet weg , weg van huis, naar het bureau en naar de plaats des onheils. De relatie tussen Signe en Niels staat onder druk.
Er zitten een aantal mooie scènes in het boek, die helemaal passen in het Scandi genre maar ook niet zouden misstaan in willekeurige andere roman. Over mensen die in een paar woorden hun leven schetsen, dan zwijgend het glas wijn met duim en wijsvinger ronddraaien, naar de mond brengen, een slok nemen en verbitterd doorgaan met hun leven. Maar die evengoed kapot gaan aan drugs of drank. Of waarom vriendschappen teloor gaan en verdwijnen in de tijd maar ook door onbegrijpelijk kortzichtigheid of… lafheid. Op die momenten is Winterland meer, veel meer dan een doorsnee thriller.
Het boek past naadloos in de traditie van Sjöwall & Wahlöö (Martin Beck), Henning Mankell (Kurt Wallander) en Steig Larsson ( Millenniumtrilogie) waarbij een maatschappij-kritische ondertoon altijd en overal aanwezig is. De vraag is natuurlijk of Kim Faber en Janni Pedersen er in slagen een podium te scheppen dat langer stand houdt dan een of twee thrillers. We gaan dat volgen. Deze thriller is in ieder geval een uitstekend uitgangspunt. Immers het einde van het boek is geen einde.
Vijf sterren.
Jac Claasen
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Je rijdt in een sneeuwstorm over een stil bosweggetje. Er ligt iets op de weg. Zou jij stoppen? Sophie Hofman doet het wel. Ze laat de geestelijk beperkte broer van haar ex achter in de auto en stapt uit om te kijken wat er op de weg ligt. Het blijkt een gewonde man te zijn. De man dwingt haar hem te helpen. Hij zuigt haar mee in een zaak waarbij haar rol verder gaat dan die van een toevallig slachtoffer.
Jac leest:
Over Nulpunt:
Oslo, 2018. De bekende atlete Sonja Nordstrøm komt niet opdagen bij de boekpresentatie van haar omstreden autobiografie. Als celebrityblogger Emma Ramm later die dag naar Nordstrøms huis gaat, ziet ze dat de deur openstaat en treft ze binnen tekenen van een worsteling aan. Op de televisie zit een papiertje geplakt met daarop het cijfer 1.
Rechercheur Alexander Blix krijgt de leiding over de zaak-Nordstrøm. Er zijn verschillende aanwijzingen, maar de timing waarmee die verschijnen lijkt zorgvuldig gepland. Is het allemaal onderdeel van een groter geheel dat ze nog niet kunnen overzien? Uiteindelijk worden Blix en Emma gedwongen om samen te werken. Ze zijn beiden vastbesloten de moordenaar te vinden. Die hunkert naar aandacht – en hij heeft de smaak nog maar net te pakken…
Op weg naar huis is Cassie ’s nachts getuige van een gruwelijke aanval. Een man slaat een vrouw in elkaar. Cassie besluit het alarmnummer te bellen, maar dan doet ze precies waarvoor de meldkamer haar had gewaarschuwd: ze stapt uit de auto. Direct raakt ze betrokken bij het gevecht. Ze loopt een paar blauwe plekken op, maar wat vooral indruk maakt is het dreigement van de aanvaller: hij laat Cassie alleen leven als zij zijn slachtoffer laat sterven.
Terwijl Cassie toch besluit om de vrouw te helpen, gaat de man er met haar auto vandoor. Hij weet nu hoe ze heet, waar ze woont en dat ze kinderen heeft. De politie adviseert Cassie om voorzichtig te zijn. Maar de volgende dag verdwijnt haar man met hun 6-jarige dochter. Heeft het voorval van de vorige avond iets met de verdwijning te maken? Of is er iets anders aan de hand?
Riejanne leest:
OverNulpunt:
Oslo, 2018. De bekende atlete Sonja Nordstrøm komt niet opdagen bij de boekpresentatie van haar omstreden autobiografie. Als celebrityblogger Emma Ramm later die dag naar Nordstrøms huis gaat, ziet ze dat de deur openstaat en treft ze binnen tekenen van een worsteling aan. Op de televisie zit een papiertje geplakt met daarop het cijfer 1.
Rechercheur Alexander Blix krijgt de leiding over de zaak-Nordstrøm. Er zijn verschillende aanwijzingen, maar de timing waarmee die verschijnen lijkt zorgvuldig gepland. Is het allemaal onderdeel van een groter geheel dat ze nog niet kunnen overzien? Uiteindelijk worden Blix en Emma gedwongen om samen te werken. Ze zijn beiden vastbesloten de moordenaar te vinden. Die hunkert naar aandacht – en hij heeft de smaak nog maar net te pakken…
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Na het lezen van het meer dan indrukwekkende Hannelore mochten wij een paar vragen stellen en wat een mooie antwoorden kregen we daar op. Onze duo-recensie gemist? Klik dan even deze link:
1 Hoe was het voor jou om dit boek te schrijven? Je hoorde verschrikkelijke verhalen en het lijkt me dat je daar door geraakt wordt, maar desondanks toch een objectief verhaal neer moet zetten. Was het moeilijk om het verhaal los te laten na weer een gesprek met Hannelore?
Ja en nee. Ik ben vrij rationeel ingesteld en heb ook de nodige ervaring opgedaan bij het schrijven van mijn vorige boek ‘De laatste getuige’. Wel dacht ik in de rit van ongeveer een uur terug vanuit Hoogeveen na over het net daarvoor gevoerde gesprek. Direct na terugkomst op kantoor sloeg ik aan het uitschrijven ervan. Daarna was het voor mij klaar. Pas toen ik alle verhalen en interviews ging samenvoegen en uitwerken tot het eerste manuscript, merkte ik dat het onbewust toch onder de huid was gekropen. Maar nooit heb ik de neiging gehad niet objectief te zijn daardoor. Dat hoort ook bij de professionele werkwijze die ik na streef. Ik denk dat het verhaal juist sterker wordt door de lezer zelf zijn/haar gedachten te laten vormen en te laten oordelen
2. Jij hebt gebeld met Vrieswijjk, maar kreeg steeds zijn assistente aan de lijn. Ben je ooit bang geweest dat wanneer je hem zou zien, je “meegesleurd’ zou worden? Gezien het feit dat hij zo charismatisch was. Daarnaast zou ik heel graag willen weten of jij je voor kunt stellen dat mensen zo meegesleurd worden en daar alles in hun leven voor opzij zetten.
Ik ben zelf geen seconde bang geweest om ingepakt te worden door Vrieswijk. Maar hij was toen ook al 90 en ik ken natuurlijk de hele voorgeschiedenis. De wens hem te kunnen spreken kwam voort uit het research voor het boek en het willen grijpen van de kans als die zich voor zou doen. Helaas is hij er voordat het zo ver kwam er tussenuit gepiept.
Ik kan mij er alles bij voorstellen dat mensen door een sterke en charismatische leider worden gemanipuleerd en geïndoctrineerd. Het gebeurd simpelweg te vaak en te veelvuldig, gewoon om ons heen. Dan zou het de kop in het zand steken zijn als je daar blind voor zou zijn. Het overkomt mensen uit alle lagen van de bevolking. Meestal zijn ze wat zoekende of door persoonlijke omstandigheden ontvankelijk daarvoor. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, dus voor mijzelf ben ik niet bang.
Deze week nog kreeg ik een melding van ouders die hun zoon in de hanen van een sekte zagen vallen. Het is werkelijk overal om ons heen, in stad en platteland;
3. Wist jij voordat je aan dit boek begon dat sektes in Nederland ook nu nog veel voorkomen? Was de reden om dit boek te schrijven, om Hannelore een stem te geven of hield je daarbij ook in je achterhoofd dat je andere mensen wilde waarschuwen? Wat woog voor jou het zwaarst?
Nee, dat wist ik niet. Waarschijnlijk net als de meeste mensen had ik werkelijk geen idee. Het staat ver van mij af, past niet in mijn belevingswereld, maar plotseling besef je hoe dichtbij het kan komen, doordat uit Hannelores verhaal bleek dat het iedereen kan treffen. Toen kwam Ruinerwold daar nog eens overheen. Het boek was al bijna af, maar het bevestigde weer wat ik toen al wist. Tussen de 80 en 130 sektes zijn er in Nederland en meer dan 1.200 in België. En niemand die het weet. Daar wilden Hannelore en ik wat aan doen, om tegen dat gevaar te waarschuwen. Daarboven op gaf Hannelore te kennen dat ze graag zelf als inspiratiebron zou willen dienen voor al die vrouwen die zelf met een rugzak door het leven gaan, om welke reden en ervaring dan ook. Zij gaf aan dat als het haar lukt om weer gelukkig te worden, na alles wat ze heeft meegemaakt, dan lukt het hopelijk andere mensen ook. Zo mooi en oprecht. Dat gaf voor mij de doorslag dit boek te willen schrijven.
4: Heb je zelf een les geleerd uit het praten met al de mensen die dit boek mogelijk gemaakt hebben? Zo ja welke?
Ja, vertrouw vooral op jezelf en wees gezond achterdochtig. Tijdens mijn werk in een zomerkamp voor homeless kids in Amerika schreef een leidster in mijn herinneringsboek; ‘Always listen tot he beat of your own drummer’. Dat is een mooi houvast waar ik zo af en toe nog wel eens aan denk.
Wat ik ook heb geleerd is hoeveel weldenkende en sociale mensen er zijn. Zoveel mensen gesproken die het beste met Hannelore en de andere (voormalige) sekteleden voor hadden. Zo’n Vrieswijk was gelukkig een uitzondering, maar je ziet wat een schade hij heeft kunnen aanrichten. Wees daarom kritisch op wat andere mensen denken en vinden, maar accepteer ook de helpende hand van mensen om je heen die het beste met je voor hebben
5:Waar komt je “fascinatie” voor het vertellen van dit soort verhalen vandaan?
Ik hou van mensen die een verhaal te vertellen hebben waaruit veerkracht blijkt. Dat is de rode draad in al mijn vijf boeken die ik geschreven heb. Veerkracht, door een diep dal gaan en je daar weer uit knokken.
Ook vind ik het gewoon ontzettend leuk om totaal onbekende mensen met onbekende verhalen een geluid, een stem, te geven. En zoals bij Menthol, Rood Bloed en De laatste getuige ook het geval was; er diende heel veel onderzoek te worden verricht, voordat ik uberhaupt kon beginnen met schrijven. In het geval van HANNELORE meer dan toen maanden. Er waren amper foto’s, het verhaal was onduidelijk en incompleet en klopte lang niet altijd in de tijd. Na dat kleine jaar van zeer intensieve research kon ik de puzzelstukjes wel op de juiste plek leggen en zo een consistent geheel van alle flarden maken. Dat was voor Hannelore zelf soms ook een eyeopener.
6: Hannelore krijgt als boek/verhaal veel publiciteit op tv en radio. Hadden jullie dat van te voren verwacht?
Deze vraag beantwoord ik niet alleen als schrijver, maar ook als uitgever, want dat ben ik ook. Ik geef mijn eigen boeken uit.
Eigenlijk wel is het eerlijke antwoord. Dat is niet arrogant bedoeld, maar zo’n bijzonder, bizar en heftig verhaal, dat vraagt er om om verteld te worden. Na Jinek had ik echter niet verwacht dat er nog meer TV programma’s zouden volgen. Maar ook Hart voor Nederland, RTL4 5UUR Live en EenVandaag zonden het uit, dat geeft al aan hoe het leeft. En Omroep Gelderland maakte ism TV Oost een zeer indringende documentaire. Samen met veel radiostations en heel veel kranten en magazines was dat zó’n exposure dat bijna iedereen in Nederland er wel iets over gehoord zal hebben. En dat was ook het uitgangspunt van het marketing- en PR plan, dus in dat opzicht is het volledig geslaagd.
Natuurlijk hoop ik dat we veel boeken verkopen, maar ik onderschrijf Hannelores persoonlijke doelstelling volledig; ieder mens dat we kunnen behoeden voor de ellende van bezeten worden door een sektarische beweging is er één. En als dat lukt is het al die moeite, het bloed, zweet en tranen dubbel en dwars waard geweest.
Hannelore:
1. Ik heb natuurlijk gelezen hoe jij en je zusje uit elkaar gehaald werden, evenals jij en je ouders. Heb je nu contact met je ouders en je zusje en hoe ziet dat contact er dan uit? Draag je het feit dat jullie uit elkaar gehaald zijn, en daardoor veel van elkaars leven gemist hebben, altijd mee of is dat overbrugbaar?
Ik heb een normaal gezond contact met mijn beide ouders en mijn zusje. Ze zijn betrokken in/bij ons leven en zijn dus trotse opa en oma en tante voor onze kinderen. Het heeft tijd gekost om de relatie te herstellen en je kunt de kinderjaren niet over doen. Mijn zusje en ik hebben dat wel als gemis ervaren maar staan daar niet vaak bij stil, alleen nu rond het boek zijn we ons daar weer bewuster van. We weten ook niet hoe onze relatie was geweest als we wel samen opgegroeid waren.
2. In hoeverre speelt Vrieswijk nu nog een rol in je leven? Je bent natuurlijk helemaal gehersenspoeld door hem, merk je nu soms nog wel eens oude gewoonten/gedachten bij jezelf, omdat die er als kind zo ingehamerd zijn? Zo ja, hoe ga je daar dan mee om?
Vrieswijk speelt geen enkele rol in mijn leven. Ik weet niet wie ik was geworden als ik in een ‘normaal’ gezin was opgegroeid. Wat ik weet dat ik heb ‘overgehouden’ aan mijn jeugd is dat ik voorzichtiger ben in het zomaar dingen aannemen. Het heeft lang geduurd voor ik mij niet meer afvroeg: ‘doe ik wel normaal?’, ‘heb ik wel goed gehandeld in deze situatie?’. Dus onzekerheid over hoe ik sociaal functioneerde heeft mij lang geplaagd. Soms vroeg ik gewoon aan mensen die ik vertrouw hoe zij er naar keken. Zo groeide het vertrouwen in mij zelf. Op mijn oude basisschool tijdens de lezing die wij daar gaven attendeerde iemand mij er op dat wij altijd met gebogen hoofd liepen, dus niet rond keken maar naar de grond. Toen ze dat vertelde kwam de herinnering bij mij boven dat ik toen ik net vrij was uit de sekte ik inderdaad op een gegeven moment mij bewust werd ik kijk niet rond ik kijk steeds naar de grond. Dat heb ik toen, zal in 1995 zijn geweest, bewust veranderd en ben om mij heen gaan kijken.
3. In hoeverre heeft het sekte verleden nog invloed op je? Oud zeer? Heb je dat allemaal verwerkt, of heb je geleerd je leven daarom heen te bouwen?
Nee het doet niet meer zeer, het is ook al heel veel jaar geleden. Een leven er omheen bouwen past niet bij mij. Ik liep er eerst wel voor weg als oude pijn zich aandiende maar dat helpt niet want dan kom je het van zelf weer tegen. Dus uiteindelijk ging ik de confrontatie dan maar aan met of zonder hulp afhankelijk van de grote van de pijn. Ik kan nu dus gewoon aan mijn jeugd denken er over praten zonder dat ik daar last van heb. Ik heb ook geen nachtmerries of zo.
4. Heb je nog contact met mensen die destijds met jou in de Gemeente Gods zaten? Zij hebben hetzelfde gevecht als jou moeten leveren om er van los te komen en ik vraag me af of jullie elkaar daar dan tot steun kunnen zijn of is het eigenlijk ieder voor zich?
Af en toe heb ik nog contact met mensen die ook in de GG hebben gezeten. Ieder is zijn eigen weg gegaan. We waren in de GG ook allemaal niet ons zelf maar een marionet van V. Wel vind ik het leuk om te horen hoe het met de anderen gaat, je bent toch als een soort rare familie met elkaar opgegroeid.
5: Je geloof in God zelf is er altijd gebleven ondanks alles komt dit toch door je eerste levens jaren? Of meer door je familie en (nu) je man die je vlak na je terugkeer tegen kwam? Heb je Hem het nooit “kwalijk” genomen?
Ja ik geloof nog steeds in God en in de bijbel. Dat zou kunnen komen door dat mijn ouders mij in de eerste levensjaren een normaal bijbels geloof hebben bijgebracht. Het kan ook komen doordat er door mijn opa en oma en door familie en vrienden heel veel voor mij is gebeden. Zeker ben ik boos geweest op God en heb ik heel veel waarom vragen aan Hem gesteld. Ik heb geen antwoord hier op gekregen, maar wel vrede.
6: Wat ons erg raakte in het boek was dat je uiteindelijk tot de conclusie kwam dat je eigen gedachten niet veilig waren. Wat zou je nu willen zeggen tegen je kleine ik over die gedachtes?
Je mag er zijn precies zoals je bent bedoeld met alle gedachten en verlangens, boosheid en verdriet.
7: Wordt het nu je zoveel door het land reist om te praten over het boek en dus jouw leven het elke keer makkelijker of is het elke keer weer anders? Zou je soms terug willen naar de anonimiteit?
Ik vind het elke keer nog weer spannend omdat je niet weet wat voor publiek er tegenover je zit, het is dus elke keer anders. Ik vind het niet moeilijk om over mijn jeugd te praten, het is voor mij gewoon mijn jeugd. Toch ben ik elke keer weer blij met hoe het is gegaan en krijg ik vaak ook hele mooie reacties. Ik kan nog prima naar de winkel zonder dat iemand mij aanspreekt, dus ik heb er in mijn daagse leven geen ‘last’ van. Het geeft ook moed dat er mensen zijn die aangeven er echt iets aan te hebben.
Wij bedanken Frank en Hannelore voor hun tijd en uitgebreide antwoorden. En natuurlijk wensen wij hun nog veel geluk en plezier met de lezingen die nog komen gaan.
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Een ontroerende roman met een vleugje humor over ontluikende liefde, onderdrukte verlangens en het verglijden van de jaren.
Richard, een man die zijn vader in de Eerste Wereldoorlog verloor, ontvangt een postkaart van zijn jeugdliefde Josephine. Ze wil hem nog een laatste keer ontmoeten. Net op dat moment ligt zijn vrouw Anna-Maria op sterven.
Door de ogen van Richard maakt de lezer de grote gebeurtenissen van de twintigste eeuw mee: beide wereldoorlogen, de Koude Oorlog, de wereldexpositie in Brussel en de val van de Berlijnse Muur.
Een aangrijpend verhaal waarin de geschiedenis tot leven komt.
Winnaar van de Indie Award 2018: “Meest memorabele personage”
Mening:
In korte vlotte hoofdstukken wordt je mee genomen door het leven van Richard, van het begin 19de eeuw tot bijna het einde van die zelfde eeuw. Alle belangrijke en heftige dingen die in die eeuw gebeuren maakt hij mee en door de prettige schrijfstijl van Filip heb je het idee dat je naast Richard loopt door de jaren heen.
Richard heeft twee grote liefdes en aan het einde van het leven van zijn tweede liefde is daar opeens de brief van Josephine. Een duivels dilemma wat de start maakt van dit boeiende meeslepende verhaal. Richard is een sterk uitgewerkt persoon, wat ook niet anders kan als je de achterrond van het verhaal kent. Filip is kundig in het verwoorden van de gevoelens en gebeurtenissen en de verspringingen in de tijd worden duidelijk en logisch weer gegeven.
Vooral het gedeelte uit de tweede wereld oorlog raakt mij diep, maar dat komt vooral uit mijn eigen gevoel en niet doordat de andere gebeurtenissen niet goed beschreven zijn. Al met al een mooi stukje historie met op de juiste momenten een beetje humor. Maar vooral liefde.
Bijkomend pluspunt is de meer dan mooie toevoegingen van oude foto’s. Prachtig gedaan.
Vier stralende sterren op alle fronten.
Corina Nieuwenhuis
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Cathy woont samen met haar zoon (Adrian) en twee dochters (Paula en Lucy). Lucy is als pleegdochter bij Cathy komen wonen en uiteindelijk door haar geadopteerd. Het verhaal begint met het telefoontje dat er weer een pleegkind is voor Cathy. Melody, een achtjarig meisje, dat onder schrijnende omstandigheden met haar moeder woont. Vanaf het moment dat Melody bij Cathy in huis is, is ze alleen maar bezig met zorgen maken over haar moeder Amanda. Daarnaast vindt ze de kat die Cathy in huis heeft smerig, omdat ze van haar moeder geleerd heeft dat die altijd vlooien hebben. Dat het meisje zelf ernstig verwaarloost bij Cathy aan kwam had ze niet door.
Al snel voelt Melody zich op haar gemak bij Cathy thuis. Het contact met Amanda wordt gelijk voor drie keer in de week ingepland en Melody zal haar ontmoeten in het omgangshuis. Al bij de eerste ontmoeting tussen Melody en Amanda, had ik enorm met Amanda te doen. Daarnaast had ik heel snel een vermoeden wat er met Amanda aan de hand was.
Melody is duidelijk geparentificeerd. De zorgen om haar moeder zijn voelbaar en ik kan me zo goed voorstellen hoe machteloos je bent als klein meisje, omdat niemand echt door lijkt te hebben wat er met haar moeder aan de hand is. Melody weet het, maar kan er geen woorden aangeven. Wel stuurt ze er bij Cathy steeds op aan om eten voor Amanda mee te nemen tijdens de bezoekjes.
Dan is daar de afspraak in het omgangshuis waarbij Amanda niet op komt dagen. De paniek is groot bij Melody en haar zorgen zijn niet ongegrond. Uiteindelijk komt het telefoontje dat Amanda opgenomen is in het ziekenhuis. De voogd besluit dat Melody pas bij haar moeder op bezoek mag, als er een duidelijke diagnose is. Wat heb ik met Melody te doen als ze dat te horen krijgt. Wetende waar je moeder is, maar je mag haar niet opzoeken. Hoewel het Melody rust geeft dat haar moeder goed verzorgd wordt in het ziekenhuis, wordt het verlangen naar haar steeds groter.
Als dan eindelijk het telefoontje komt dat Melody Amanda mag bezoeken is ze dolblij. Alles staat in het teken van dat bezoek, wat helaas op het laatste moment weer afgebeld wordt De teleurstelling is voelbaar, maar wat is Melody veerkrachtig. Cathy doet er alles aan om Melody zo goed mogelijk te begeleiden en vooral af te leiden. Dan zorgt moeder natuur voor een ontroerend momentje.
Het heeft gesneeuwd en Melody verteld Cathy hoe haar moeder vroeger een sneeuwengel maakte. Cathy leert Melody hoe ze een sneeuwengel moet maken en dat moment komt echt bij me binnen. Moeder en dochter zover uit elkaar, maar door deze sneeuwengel meer verbonden dan ooit.
Eindelijk is daar dan het lang verwachte bezoekje. Amanda is inmiddels verplaatst naar een verzorgingstehuis en op het moment dat ze binnen komen en Melody Amanda knuffelt zegt Amanda iets, wat me diep raakt. “Ik wist wel dat je me zou vinden. Je vindt me altijd als ik verdwaald ben.”
Die ene zin omvat alle zorg van Melody voor haar moeder en laat ons tegelijkertijd zien hoe afhankelijk Amanda van haar achtjarige dochter is. De rollen zijn omgedraaid.
Helaas wordt het steeds duidelijker dat Amanda niet meer voor Melody kan zorgen en er wordt een adoptiegezin voor haar gezocht. Als er iemand is gevonden worden de bezoekjes van Amanda aan haar adoptiemoeder heel langzaam opgebouwd, zodat ze aan elkaar kunnen wennen en kijken of de klik er ook echt is. Dat is gelukkig het geval en mijn hart maakt een sprongetje dat ze nu een fijn huis krijgt waar er voor haar gezorgd wordt en waar ze vooral kind mag zijn.
Wat een respect heb ik voor Cathy Glass voor de manier waarop ze haar huis altijd openstelt, terwijl ze geen idee heeft wat haar nu weer te wachten staat. Wat een engelengeduld moet ze soms hebben en wat krijgt ze veel te incasseren. Desondanks spreekt ze vol liefde over haar pleegkinderen en dat was met dit boek niet anders. Het was gewoon voelbaar hoe ze Melody in haar hart sloot. Als laatste toch een diepe buiging voor Melody zelf. Wat een veerkrachtig, wijs meisje! Hopelijk brengt het leven je – na een slechte start- alleen nog maar zonneschijn!
Vier stralende sterren
Riejanne Zwiers
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Daniel Silva is de auteur van vele bestsellers, die in meer dan dertig landen worden uitgegeven. Hij is verbonden aan de United States Holocaust Memorial Council. Met zijn vrouw, cnn correspondente Jamie Gangel, en hun twee kinderen woont hij in Florida.
De achterflap:
Niemand weet wie ze is: het mooie meisje dat elke dag op een exclusieve privéschool in Zwitserland wordt afgezet door een zwaarbeveiligde autocolonne, alsof ze een staatshoofd is. Ze zou de dochter zijn van een rijke internationale businessman. Maar dat is ze niet, haar vader is de verafschuwde kroonprins van Saoedi-Arabië. Hij staat onder vuur voor zijn rol in de moord op een dissidente journalist. Als zijn dochter gewelddadig wordt ontvoerd, gaat hij naar de enige man die hij vertrouwt.
Gabriel Allon, de legendarische meesterspion, bijt zich vast in de zaak en komt terecht in een dodelijke en geheime oorlog met een oude vijand die de toekomst zal bepalen van het Midden-Oosten – en misschien wel de hele wereld…
Mening:
Gabriel Allon, de legendarische meesterspion- restaurateur en hoofd van de Israëlische geheime dienst, bijt zich vast in de zaak van een ontvoerd meisje. Het blijk niet zomaar een meisje te zijn; het is de dochter van de toekomstige heerser over Saudie-Arabië.
Het lijkt het begin te zijn van een standaard actiethriller. Het verhaal dendert voort en is niet slecht. Met veel details en mooie geopolitieke ontwikkelingen, grotendeels gebaseerd op de realiteit. In een nawoord verduidelijkt Silva wat fictie en wat realiteit is. Het tweede deel van de thriller is verreweg het beste deel van het boek. Ouderwetse spionage en contra spionage op het hoogste niveau maken er een heerlijke ouderwetse koude oorlogsthriller van. In de beste Britse tradities. En ach, het is altijd mooi dat een klein plaatsje in Nederland, Ouddorp, een figuranten rol speelt in het grote spel.
Een minpuntje in dit boek: de auteur is erg slecht in het beschrijven van emoties. De hoofdrolspeler Gabriel Allon is een houten Klaas van een superspion. Vergelijk het maar met de strips van Kuifje. Kapitein Haddock, Professor Zonnebloem of Jansen & Jansen zijn toch oneindig veel interessanter dan de hoofdpersoon? En, wat ook niet onvermeld mag blijven, alles en iedereen gaat verschrikkelijk over de top. Het is een extreem materialistische wereld waarin alleen, het beste, het duurste, het meest luxueuze telt. Het maakt niet uit of het over hotels, boten of schilderijen gaat, het is een idiote, materiële schijnwereld, waarin James Bond zich zonder twijfel op zijn gemak zou voelen.
Desondanks, een aangename kennismaking met een voor mij nieuwe auteur.
Het meest opmerkelijke aan dit boek is het grote kwaliteitsverschil tussen het standaard verhaal aan het begin van de thriller en de kwalitatief zeer goede verhaallijn in het tweede deel van de thriller. Met een fraai slot. De plot doet een beetje denken aan het betere werk van auteurs als John le Carré. De schrijftrant doet echter een op en top Britse stiff upper lip auteur vermoeden, de schrijver is echter Amerikaans staatsburger. Prima.
Vier sterren
Jac Claasen
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker📚🥂
Karen Cleveland heeft acht jaar als analist voor de CIA gewerkt, waarvan de laatste zes jaar bij terrorismebestrijding. Ze heeft haar master (International Peace Studies) gehaald aan Trinity College in Dublin en aan Harvard University (Public Policy). Ze woont in Noord-Virginia met haar man en twee zonen.
Een rare sensatie maakt zich van me meester: een gevoel dat ik de persoon die voor me staat niet ken, ook al betekent hij meer voor me dan wie ook.
Je gaat de slaapkamer van je zoon binnen. Het is een rotzooi, zoals altijd. Je ruimt wat vieze borden op, pakt wat kleren van de grond en doet de kast open om ze terug te hangen. En dan zie je het. Iets dat je zo schokt dat het bijna niet echt bij je binnenkomt. Je realiseert je iets verschrikkelijks. Je eigen zoon is gevaarlijk.
Mening:
Wauw wat een super fijn geschreven thriller is dit! Vanaf regel één weet je dit wordt genieten. De schrijfstijl is bondig, maar niet te. Vanaf de proloog zit er precies genoeg detail in zonder dat het teveel wordt. Langzaam leer je de personages kennen en ook daar zie je de kundigheid van de auteur. Het gaat precies op de juiste snelheid en alles klopt qua snelheid, uitwerking en opvolging van gebeurtenissen.
Ik vind het vooral mooi dat Steph zo overtuigd is van de onschuld, maar toch ook twijfelt ondanks haar werk bij de FBI en ondanks de bewijzen. Maar zijn het wel bewijzen? Wat is waar en wat is niet waar? En wat heeft de verhaallijn uit het andere perspectief te doen met die van Steph? Ik denk zeker op ongeveer de helft dat ik weet hoe het nu dan zit, maar daarna wordt ik meerdere malen op het verkeerde been gezet. I love it. Tof pluspuntje is ook dat de actuele politieke verhoudingen tussen Amerika en Rusland als een licht rood draadje door het verhaal lopen. Subtiel maar super tof gedaan.
Conclusie:
Een knap staaltje schrijfwerk, met op alle punten alles juist gedoseerd qua spanning, snelheid en psychologie. Jep, aanrader eerste klas.
Schrijfstijl: 4.5
Originaliteit: 5
Spanning: 4
Leesplezier: 4.5
Psychologie: 4
Plot: 4.5
Een mooie vier en halve sterren voor Dicht bij jou
Corina Nieuwenhuis
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker📚🥂
Samenlezenisleuker 