Onder de vuurtoren – Marieke Simons
Goede voorbereiding is het halve werk. Dus nog voordat ik op de boot naar Ameland zat, was ik al bezig met mijn eerste zin en wie mijn hoofdpersoon zou worden. Wat werd het thema, maar vooral hoe ging ik dat vormgeven in een kort verhaal? Want tot het moment dat ik aankwam in de haven van Nes, bestonden mijn verhalen uit ruim twintig keer het aantal woorden dat ik ging schrijven voor het verhaal in deze bundel. Reden voor paniek.
Gelukkig was daar Marelle met duidelijke workshops over het schrijven van een kort verhaal en 14 andere schrijvers waarmee ik kon sparren; 14 vreemden die door 1 gezamenlijke passie, namelijk die van het schrijven, een grote familie werden. Ik vulde mijn hoofd met de benodigde informatie uit de workshops, fietste het hele eiland over en klom de vuurtoren in voor de benodigde research. Maar om Ameland over te fietsen moet je een aardig lange adem hebben. Gelukkig had ik een fietsbuddy mee, die het net als ik toch best ver fietsen vond. Uiteraard heen en terug tegen de wind in. Maar wat een rust vind je onderweg op het eiland en wat hadden we een geluk met het weer. We hoefden alleen naar de vuurtoren te fietsen, die we uiteindelijk een half uur lang bekeken hebben voordat deze ook echt dichterbij kwam. Ik had het allemaal voor ogen: een hoofdpersoon, een geschikte locatie en een geweldig verhaal. Bergen met informatie die geduldig aan het wachten waren op het moment waarop alles één werd in een kort verhaal. Dat moment was terug in het gezamenlijke huisje in Buren waar ik achter mijn laptop kon kruipen en ging schrijven. Toch? Niet dus.
Mijn pagina bleef heel lang wit. Die eerste stap, die eerste zin wilde niet komen. Sterker nog: mijn hoofdpersoon weigerde uit haar schaduw te stappen en zich voorstellen. De hele week bleef ze voor mij het naamloze meisje waar met geen mogelijkheid een dekseltje op wilde passen. De schitterende omgeving, de tocht omhoog langs de trappen van de vuurtoren, het deinen van de wind, mijn gesloten ogen; dit alles was onderdeel van een verhaal dat sneuvelde nog voordat het begonnen was. Los duinzand in mijn eigen handen, omdat ik de controle niet los kon laten. Ik probeerde het niet, zette geen eerste stap en werd belemmerd door het onaangekondigde onderwerp van mijn eigen verhaal. En daar wilde ik gebruik van maken. In mijn hoofd werd het namelijk geen volmaakt geheel. Ik ging volledig voorbij aan mijn eerste versie. Terwijl schrijven schrappen is, maar ook herschrijven, het opnieuw proberen en er soms maar gewoon voor gaan. Zonder eerste woord geen zin en geen verhaal. Zonder een eerste noot geen melodie en geen lied.
Net als Laurie, de hoofdpersoon in mijn korte verhaal, kan ik mijzelf ook enorm in de weg staan. Soms verlang ik naar die spreekwoordelijk schop onder mijn reet. Stoppen met denken, starten met doen. Het zinnetje dat ik regelmatig naar de hoofden van mijn kinderen slinger, zorgde ineens voor de inspiratie die ik nodig had. Van proberen ga je leren. Want als je niets probeert te vermenigvuldigen blijft het niets. Dus langzaamaan kwamen de woorden op papier, de weg onbekend, de twist nog niet aanwezig. Een leerproces dat ik samen met mijn hoofdpersonage mocht doormaken, resulteerde in het korte verhaal: onder de vuurtoren. Laurie en ik leerden tegelijkertijd dat het niet perfect hoeft te zijn om prachtig te zijn. En dat is gebeurd. Samen met 14 andere schrijvers hebben wij met onze passie iets prachtigs geleverd, dichter bij perfectie kunnen we niet komen.
*** Meer info over Marieke en deze heule toffe bundel? Klik dan even HIER
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Aangespoelde verhalen volgen? Doen, echt zo gaaf! En dat kan HIER
Samenlezenisleuker 