Louis van Dievel – Landlopersblues.
Louis van Dievel (Mechelen, 24 april 1953) is een Vlaams journalist en schrijver.
Van Dievel is tolk Italiaans en Engels van opleiding, en is nagenoeg zijn volledige loopbaan bij de Vlaamse publiekszender VRT actief als journalist. Een lange periode die tweemaal kort werd onderbroken door zijn overstappen naar VTM. Tot heden is hij moderator bij de redactie.be van de VRT.
Als schrijver haalde hij bekendheid in Vlaanderen met De Pruimelaarstraat. Daarin grijpt hij terug naar het begin van de jaren zeventig, toen een seriemoordenaar en verkrachter de streek van Mechelen terroriseerde. Voor dit boek kreeg hij een nominatie voor de Libris Literatuur Prijs, nadien werd het bewerkt door het theatergezelschap ’t Arsenaal uit Mechelen.
Voor zijn werk Hof van Assisen behaalde hij de Hercule Poirotprijs en werd hij genomineerd voor de Diamanten Kogel. Een misdaadroman met vooral aandacht voor de werking van het assisenhof zelf.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Louis_van_Dievel)
Over het boek
De flaptekst luidt als volgt:
Op het kerkhof in de Kolonie van Merksplas, in de Kempen, zijn sinds halfweg de negentiende eeuw duizenden landlopers begraven, bijna altijd naamloos. De witte kruisjes dragen enkel een nummer. Niemand had de overleden landlopers gemist. Maar nu gaan alsmaar vaker kleinkinderen of neven of nichten op zoek naar de grootvader of oom wiens naam in de familie taboe was, die nooit had bestaan, met wie nooit werd gesproken. Landlopersblues begint wanneer kleindochter Anita Kneepkens na lang zoeken het graf van haar grootvader Pol Vervoort ontdekt op het landloperskerkhof. En zich afvraagt waarom hij indertijd vrouw en kinderen in de steek heeft gelaten.
Blues is de muziekstroming die zijn oorsprong vindt in het zuiden van de VS, 150 jaar geleden, waar slaven op katoenplantages zingen over de ellende van alledag, over alcohol, seks, geweld en verbroken relaties.
Het boek van Louis van Dievel is in feite een erg triest boek, want juist die factoren, de alcohol en de seks, liggen ten grondslag aan de teloorgang van mensen. Het gebruik van het woordje blues in de titel is zo gek nog niet gekozen.
Van Dievel doet dat op een bijzonder originele manier. Onder de grond, vanuit hun graven, laat hij zeven landlopers en een crimineel commentaar leveren op wat boven en onder de grond gebeurt. Op de aanvallen van de mollen op de restanten die een meter diep begraven liggen, op de honden die hun gevoeg doen op de graven, maar vooral op de woorden die gesproken worden door de bezoekers van de graven. Anita Kneepkens is de kleindochter van Pol Vervoort, en haar zoektocht naar opa Vervoort en haar openlijk gesproken, voor iedereen onder de grond duidelijk hoorbaar, openen de poorten naar de indrukwekkende epiloog van Pol. Maar daar zijn ook nog Jeanneke van Gorp als weduwe van en overleden cipier en André, de gepensioneerde cipier, die de stemmen onder hen beroeren en informatie verstrekken over Merksplas.
Voor het zover is maken wij kennis met het rauwe leven van de hoofdrolspelers, dat grotendeels bepaald wordt door een continue zoektocht naar drank en goedkope seks. Van Dievel beschrijft in het mooie Vlaams een aantal hilarische en gepekelde taferelen, af en toe gechargeerd, zeker, maar hij vergeet ook niet om aandacht te vragen voor maatschappelijke misstanden, zoals die van de weeshuizen waar geestelijken zich massaal te buiten gaan aan het misbruiken van kinderen. Landlopers bestaan officieel niet meer. Ook in Nederland niet langer. Ze zijn vervangen door drugsgebruikers. De problematiek blijft hetzelfde, alleen is deze in omvang verveelvoudigd.
Louis van Dievel heeft een boeiend stukje Vlaamse geschiedenis beschreven, barstensvol humor, maar ook met liefde en passie voor mensen die op bepaalde kruispunten in hun leven de verkeerde afslag genomen hebben en een leven vol leegte en triestheid leefden.
Vier sterren.
Jac Claasen.
Samenlezenisleuker