Over het boek:
Een knallende, mooie eerste zin, een moord gepleegd met een afrodisicum, kan het beter beginnen? Cantharide, Spaanse vlieg of oliekever, het was tot slot van rekening niets anders dan het middeleeuwse viagra.
De dood van Antón Lasaga, schepper van een mode imperium in de toiletten van het Palacio de Villa Suso op een presentatie waarbij de werkelijke naam en achternaam van de grote onbekende naar voren zou komen: de schrijver, die opereert onder de naam Diego Veilaz, een schuwe auteur, de schrijver van een onthutsende, historische roman genaamd De heren van de tijd.
In De heren van de tijd gaan we terug naar het jaar der Heeren 1192. Werd in die tijd de huwelijksdaad geconsumeerd in de aanwezigheid en nabijheid van getuigen om aldus onomstotelijk vast te stellen dat de maagdelijkheid van de bruid niet geschonden was? Graaf Furtado de Maestu vindt de dood tijdens de hemelse daad. Met wederom oliekever, cantharide.
Conclusie:
Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm en wel door Unai López de Ayala, profiler van professie, die we nog kennen uit De stilte van de witte stad en De riten van het water. Met hem komen alle bekenden terug uit de vorige delen, met name Alba Díaz de Salvatierra, commissaris en Estíbaliz Ruiz de Gauna, werkzaam bij de strafrechtelijke opsporingsdienst.
Het boek, de roman boeit door de wrede gebruiken die tussen neus en lippen door beschreven worden, de hardheid van het bestaan en de vurigheid van de liefde die niet zelden op meer dan een plaats geconsumeerd wordt. Maar vooral door het geweldige verhaal, een thriller van jewelste, dat consistent verteld wordt. En die consistentie in het verhaal is enorm. Zo wordt in de openingszin gewag gemaakt van een opwekkend gif, een cantharide, oliekever, Spaanse vlieg. Het begrip, o ironie, komt veelvuldig terug.
En het barst, traditioneel bijna, van de kleine verhaaltjes en opmerkingen zoals de nuanceringen in de vele soorten bastaarden in het piepkleine dorpje Ugarte, de echte en onechte kinderen, hoerenkinderen, onechte kinderen, ontuchtkinderen en koekoekskinderen. Of een prachtige les over wat psychopaten kenmerkt. Die conclusies zijn beangstigend.
Eva García Sáenz de Urturi beschikt over de talenten om de twee tijdlijnen prachtig door elkaar heen te laten lopen, doorspekt met talloze, fraaie Spaanse begrippen en aanduidingen, zonder dat dit de lezer belast. De overeenkomsten in modus operandi, plek en beroep zijn prachtig uitgetekend.
Echter, een tip, zoek wat zaken op,het is meer dan de moeite waard want Eva gebruikt nogal wat authentieke woorden.
Slim en met veel gevoel vertaald door Jacqueline Visscher: hier en daar zijn wat Spaanse woorden integraal opgenomen in de Nederlandse tekst. De fraaie trilogie is hiermede ten einde. Ik vraag me af of we dit jaar nog een betere thriller gaan lezen.
¡ Por Dios, qué historia.
5 sterren.
Jac Claasen
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Samenlezenisleuker 