Over de auteur:
Overgenomen van de site van de schrijfster, die zichzelf onder meer als volgt omschrijft:
Mijn hele leven lang al heb ik een voorliefde voor schrijven. Vanaf jonge leeftijd schreef ik vele verhalen en zelfs een aantal boeken voor mezelf. Mijn motto is dan ook: het leukste aan het schrijven van een boek, is het schrijven van het boek. Het is bijna een soort interne drang, die ik niet kan en wil beheersen. En voor mij voelt het alsof verhalen een weg naar buiten vinden via mij.
In een notendop heb ik in het verleden een lerarenopleiding, een taal‐ en cultuurstudie in eigen land en in Groot‐Brittannië afgerond, en gewerkt als taaltrainer in het bedrijfsleven. Van daaruit werkte ik een jaar voor een consultancy bedrijf, waarna ik mijn relatief nieuwe liefde naar Moskou volgde
Door mijn ontdekkingstocht naar een bewuster leven als ouder, kwam ik in aanraking met het gedachtengoed uit het Boeddhisme, en als vanzelfsprekend sijpelde inspiratie hieruit mijn schrijven in. Daarnaast heb ik een fascinatie voor de rauwe menselijkheid met zijn egocentrisme en honger naar macht, seks en vermaak, dus dit is ook terug te vinden in mijn schrijven.
Bron : http://nadinebarroso.com/posts/biografie-nadine/
Over het boek:
Ben ik wie ik zeg te zijn?
Wie bepaalt mijn identiteit?
Wat is een identiteit?
‘Wie ben ik? Soms denk ik dat niet alleen ik, maar iedereen in de vrije wereld op zoek is naar zichzelf. Identiteit zoals wij dat kennen, wat vooral is dat de buitenwereld ziet, is flexibel. Identiteit is een illusie. Het is volledig te fungeren’
Het boek opent met een krantenknipsel. Uit de Cannon Grove Gazette, Oregon, van 14 oktober 2007 , waarin melding wordt gemaakt van een brute moord en de mogelijke ontvoering van de 16 jarige Alice K.
Nadine gebruikt drie stijlvormen door elkaar. De krantenknipsels, die vooral in korte, nuchtere zinnen vertellen over de moorden; het schriftje, ooit gehad van haar pleegouders, de Petersons, dat fungeert als dagboek en dat geschreven is in de ik-vorm. De rest van het boek wordt verteld in de derde persoon enkelvoud.
Na dit krantenknipsel volgt de eerste zin uit het boek:
‘Mijn naam is Tessa. Ik ben op zoek naar een nieuw leven’
Het is duidelijk. Tessa is op de vlucht. Op de vlucht voor een ontvoerder die haar 14 jaar lang gevangen heeft gehouden en met wie zij een gruwelijk geheim deelt. Zij is doodsbang voor haar ontvoerder. Zij vertelt het verhaal van Tessa aan zuster Elena van het Centrum voor Huiselijk Geweld. Een verhaal dat ze heeft verzonnen. Hiermee wordt de toon gezet voor de rest van het boek en wordt een odyssee in gang gezet met vreselijke gebeurtenissen.
Het wisselen van identiteit en plaats gaat haar goed af, en op zeker moment lukt het haar om nanny te worden bij een familie die het goed met haar voor heeft. Deze mensen zetten haar aan om te gaan studeren, en er lijkt een tijdperk van rust aangebroken te zijn. Niets is minder waar. Zowel bij het gezin als op de universiteit gaat het gruwelijk mis. Maar ook elders. Als een Wrakende Engel Gods wordt het zwaard der Gerechtigheid gehanteerd.
Conclusie:
Dit boek is in twee opzichten een pageturner.
Barroso heeft een zeer spannende, gecompliceerde en intrigerende thriller met een mooi plot geproduceerd. Je wordt meegezogen naar het einde van het boek. De ontknoping na de ontknoping is een verrassing.
Ook is het een pageturner in de betekenis van: terugkijken naar datums, gebeurtenissen, plaatsen en hoofdpersonen die eerder beschreven zijn. Iedere lezer heeft bewust of onbewust de tijdlijn in zijn hoofd zitten van de gebeurtenissen die plaatsgevonden hebben. Barroso echter, geeft zich niet zo maar gewonnen. Vergis u niet. Het wordt een intelligente speurtocht naar identiteit, plaats en handeling om alles goed op zijn plaats te krijgen. Want de auteur heeft in deze bijzonder knap geconstrueerde thriller gekozen voor een niet alledaagse tijdlijn.
Het begin van het boek deed mij een beetje denken aan Karin Fossum, het verdere verloop laat toch de eigenheid van de auteur zien. Het hoofdpersonage is inbeeldend beschreven, en de woede en haat in haar karakter zijn begrijpelijk en voortvloeiend uit een ongekende vorm van kindermisbruik. Opvallend is dat Alice de mentale moed behoudt om niet terug te vallen in een Stockholmsyndroom. Alle voorwaarden daartoe zijn namelijk wel aanwezig.
Wat blijft hangen, is echter een dijk van thriller, met als extra’s de nodige overpeinzingen en beschouwingen die het boek, volledig verdiend, de volgende classificatie geven:
Vijf sterren.
Jac Claasen.
Samenlezenisleuker 