Met dank aan Godijn Publishing voor de recensie-exemplaren.
Auteur: Jolanda Zuydgeest
Uitgever: Godijn Publishing
Aantal pagina’s: 232
Genre: Roman
Verschijningsdatum: 9 December 2017
Over de auteur:
Jolanda Zuydgeest-Prina (1962), groeit op in een gezin met negen kinderen. Als kind is ze al druk , veel lezen, lekker schrijven en creatief bezig zijn. Na een onbezorgde jeugd trouwt ze met Alex, en samen krijgen ze drie fijne dochters.
(Bron: www.godijnpublishing.nl.)
De cover:
Mariska:
De tekst op de cover greep me meteen, doordat mijn echtgenoot mijn mantelzorger is. De portretjes maken duidelijk dat het om een familie of gezin draait. Ik kreeg een idee over de leeftijd van de betrokkenen, want zulke portretjes worden nu niet meer zoveel in huizen gehangen, dat is meer iets van een tijdje terug.
Hans:
De cover vind ik heel toepasselijk, omdat het om een gezin gaat dat met alle facetten op de cover weergegeven aan de muur omringd door goud.
De achterflap:
‘Ik heb een gouden gezin.’ Het zijn de laatste woorden van mijn vader voor hij overlijdt. Met hulp van haar negen kinderen lukt het mijn moeder om verder te gaan met haar leven. Tot er opnieuw tegenslag is. Ze wordt depressief en probeert zichzelf van het leven te beroven. De zorg voor haar neemt toe, waardoor ook de spanning tussen de kinderen oploopt. Externe hulp komt moeizaam op gang.
De laatste twee jaar van mijn moeders leven zijn zwaar. De druk van de mantelzorg veroorzaakt een breuk in het gezin. Mijn moeder voelt zich tot last.
‘We hadden haar graag nog gelukkig gezien.’
Judith
Meningen:
Mariska:
Allereerst kan ik zeggen dat het boek me genoeg boeide, want ik bleef maar lezen en had het in anderhalve dag uit. Het is een meeslepend verhaal, en het zette me af en toe aan het denken over wat de toekomst in petto heeft voor het gezin waar ik zelf uit kom.
Mede door de korte hoofdstukken en goed leesbare druk leest het vlot.
Hans:
Ik vind het verhaal goed geschreven op een begrijpelijke manier, het is vanaf pagina één goed te volgen, en er wordt duidelijk beschreven waar het om gaat in dit boek en om wie het allemaal gaat, want anders klopt de titel niet vind ik en laat je de lezer in achterstand over wie er bij betrokken zijn.
Als je kijkt naar hoe het verhaal in mekaar zit, zie ik vergelijkbare zaken die ikzelf ook tegenkom in de echte wereld, de man komt te overlijden en voelt zich alleen, herpakt zich maar het gemis komt weer enorm terug, dat is menselijk. Ook hetgene wat met geld te maken heeft komt me bekend voor uit me werk dat er altijd één of meerdere familieleden minder empatisch zijn en eigelijk weinig medeleven betuigen, maar uit zijn op eigenbelang, geld dus. Het is allemaal zo herkenbaar uit het echte leven met dat er altijd mensen dwars liggen, minder willen doen of geen tijd hebben.
Mariska:
Ik moest een beetje wennen aan de schrijfstijl. Ik heb meerdere boeken gelezen waarbij er over het dagelijks leven van een persoon wordt geschreven, zoals de boeken van Bart Chabot over Herman Brood, of de boeken van Michel van Egmond over René van der Gijp.
Dit is wel andere koek, het is meer in dagboek stijl en deels logboek stijl, geschreven door de persoon zelf. Je leest echt de persoonlijke beleving.
Ik vond het hierdoor af en toe wat eenzijdig, je vormt je een idee over de andere personages via de inhoud van het logboek, en dat is duidelijk persoonlijk gekleurd.
Hans:
ik maak situaties mee in me werk dat er mensen zijn die de ander pijn doen en niet denken wat het voor een ander betekent als druk, stress en net doen of de neus bloedt. Want vergeet niet, buiten de zorg voor de moeder hebben sommige personages ook nog een eigen leven, dat echt opgaat aan de zorg van de moeder, en een aantal broers zijn daar erg hard in.
Terwijl de moeder wel voor hun heeft gezorgd tot dat ze het huis uitgingen.
Het meest heb ik te doen met de moeder, Judith, Renate, Avelinde en Andrea, want zij tonen zoveel hart aan hun moeder en krijgen er feitelijk weinig voor terug. Je moet het eigenlijk zien alsof je water naar de zee brengt, alleen het enige verschil is dat het menselijke er aan te pas komt. Ik denk dat de meeste mensen het bekend voorkomt dat je soms veel voor een ander doet en er weinig voor terugkrijgt, dan wel onmacht, of ze kunnen er echt niks aan doen.
Mariska:
Het boek wordt onderverdeeld in het genre literaire roman, ik vind het meer een autobiografisch relaas.
Het is soms schokkend en wrang om te lezen over de gedachten en daden van de moeder van het gezin en enkele kinderen.
In onze Nederlandse cultuur en maatschappij zijn de ouderen echt in een verdomhoekje gekomen. Het is een triest verhaal en waarschijnlijk voor een hoop mensen erg herkenbaar.
Hans:
Tijdens het hele boek heb ik meegeleefd met de personages en situaties, want eigenlijk verwacht je van anderen terug aan wat je geeft, en als je dat niet krijgt doet het eigenlijk pijn. Sommige stukken zijn hartverscheurend, omdat de personages soms machteloos staan op veel momenten, want je hebt de ander niet in de hand met haar of zijn manier van denken en doen, en aangezien in veel werk met een bepaalde doelgroep, raakt dit verhaal me extra omdat ik de link snel kan leggen met de praktijk in het nu.
De zorg van de thuiszorg of in het verzorgingstehuis in het boek is ook net als in het echt, ze kunnen niet meer doen dan nodig is, met tijd, inleven, want er zijn meer mensen, er zijn uitzonderingen natuurlijk met zorgverleners die net dat stukje extra doen, zoals met een kaars bij de receptie, je komt het niet veel tegen als er iemand overlijdt in een tehuis waar dan ook.
Conclusie:
Mariska:
Vier sterren
Hans:
Al met al zijn dit soort boeken een les voor het leven en de vraag rijst dan telkens, kan het ooit veranderen tot een ideale wereld, ik denk het niet, want iedereen denkt in zijn eigen Ego, en het Ego wordt gemaakt door invloeden en ervaringen met alles.
Vier sterren.
Vier unanieme sterren namens
Mariska van Westen en Hans Groenewold
Samenlezenisleuker 