Duorecensie Sandra & Riejanne: IJskoude leugens-Eva Björg Aegisdóttir ***1/2

Dank aan Uitgeverij De Fontein voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Eva Björg Aegisdóttir

Serie: IJslandse moorden deel 2

Oorspronkelijke titel: Stelpur sem ljúga

Vertaling: Willemien Werkman

Genre: Thriller

Aantal pagina’s: 320

Verschijningsdatum: augustus 2022

Over de auteur:

Eva Björg Aegisdóttir groeide op in Akranes, het decor van haar thrillers, maar woont en werkt inmiddels in Reykjavík. Voor haar debuut Vanuit het duister ontving zij de Blackbird Award, de prijs voor het beste IJslandse thrillerdebuut van het jaar.

http://www.uitgeverijdefontein.nl

Achterflap:

Alleenstaande moeder Maríanna verdwijnt en door het briefje op de keukentafel gaat iedereen uit van zelfmoord. Dan wordt zeven maanden later haar lichaam gevonden op de lavavelden en het wordt duidelijk dat ze slachtoffer was van moord.

Rechercheur Elma neemt de zaak onder de loep en die zaak wordt steeds complexer naarmate het aantal verdachten groeit. Elma volgt het spoor terug tot aan de jeugd van Maríanna, een meisje dat nooit was zoals anderen…

Sandra:

Het is het tweede deel in de serie IJslandse moorden. Het eerste deel, Vanuit het duister, heb ik niet gelezen, maar ik had niet het idee dat ik dingen miste. Naar mijn gevoel is dit tweede deel prima los te lezen.

Het verhaal gaat van start met een jonge vrouw die net bevallen is, maar niet veel liefde voor de baby lijkt te voelen. Dit roept al meteen een aantal vragen op? Wie is deze vrouw, is er een vader aanwezig en waarom heeft zij niet de moedergevoelens die je zou verwachten?

Het verhaal neemt een sprong in de tijd en we zijn 15 jaar later. Rechercheur Elma en haar collega Saevar moeten een zaak oplossen. Er is een lichaam gevonden in de lavavelden. Is er een link met de verdwijning van Marianna? Haar dochter Hekla heeft de vermissing destijds gemeld en verblijft sindsdien in een pleeggezin.

Riejanne:

IJskoude Leugens is deel 2 in de serie IJslandse moorden. Het eerste deel heb ik niet gelezen, maar het voelde ook niet alsof ik wat miste. Mijn inziens is dit boek dus prima los te lezen. Het boek heeft twee verhaallijnen, namelijk het verhaal van een vrouw die bevalt van een dochter en daar niet blij mee lijkt te zijn. Daarnaast volgen we rechercheur Elma en haar collega Saevar.

De proloog trok me gelijk het verhaal in en bevatte zelfs een zin die me als een mokerslag trof. Dat was ook het moment dat ik heel graag door wilde lezen, want ik moest weten welk verhaal er achter deze vrouw schuil ging.

Sandra:

De hoofdstukken worden afgewisseld met enerzijds Elma die de moord/verdwijning onderzoekt en met Saevar in het verleden van Marianna duikt. Daarbij komen afschuwelijke zaken aan het licht die tot in het heden hun nawerking hebben. Anderzijds volgen we de alleenstaande moeder die worstelt met de opvoeding van haar dochtertje en wat dat met haar zelf doet.

Gedurende het verhaal werd ik een aantal keren op het verkeerde been gezet. Er zijn meerdere verdachten en het politieonderzoek lijkt steeds vast te lopen. Het verhaal vond ik origineel bedacht. De twee verhaallijnen lopen goed naast elkaar en op het einde valt alles goed samen en is de puzzel compleet. Er wordt uitgebreid verteld over hoe het politieonderzoek verloopt en waar Elma en Saevar tegen aan lopen. Ook de verhaallijn van de alleenstaande moeder is goed neergezet, je voelt als het ware haar onmacht over wat ze met haar dochtertje aan moet en wat ze toch verkeerd doet.

Riejanne:

Emma en Saevar krijgen een moordzaak voor de kiezen die hen tot ver in het verleden dwingt. Liggen hier de antwoorden op de vragen die ik
gaandeweg het verhaal steeds meer krijg? Meerdere keren denk ik te weten hoe alles in elkaar steekt, maar oh oh oh wat zat ik er naast!

Meerdere keren betrapte ik mezelf op: Huh? Hoe dan? Wat dat betreft is de insteek van het verhaal origineel en ik vind het heerlijk dat ik steeds op het verkeerde been gezet word. Dat maakt dat het boek me verrast en daar hou ik zo van!

Sandra:

Het hele verhaal zit knap in elkaar, de personages zijn goed uitgewerkt, het heden wat uitvloeit in het verleden is ook knap verteld. Toch miste ik de spanning in dit verhaal. Het hele boek kabbelt het verhaal een beetje voort en nergens werd het spannend, wat ik altijd toch wel hoop en verwacht bij een thriller. Wat ik dan wel weer erg prettig vond, was dat ik zeker dacht te weten hoe de plot in elkaar stak, maar toen kwam er ineens wel een fijne plotwending en daar word ik altijd wel weer blij van.

Riejanne:

Hoewel het verhaal lekker weg leest en een fijne schrijfstijl heeft waardoor je wil blijven lezen miste ik toch de nodige spanning. Ik hou ervan als ik op het puntje van de stoel zit en sneller wil lezen dan ik kan en dat miste ik toch in dit verhaal. Het samenspel tussen Emma en Saevar vond ik leuk. Twee rechercheurs die aan elkaar gewaagd zijn. Aan het einde van het boek vielen alle puzzelstukjes in elkaar en dat door een plot twist die ik niet aan zag komen, maar wel top bedacht is!

Drie en halve sterren voor IJskoude leugens.

Sandra Remmig & Riejanne Zwiers.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Riejanne & Corina: Ook dat nog van Anya Niewierra & Merel Godelieve ****

Met dank aan Uitgeverij Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Anya Niewierra & Merel Godelieven

Genre: Feelgood

Aantal pagina’s: 256

Verschijningsdatum: 21 juni 2022

Over de auteur:

Anya Niewierra is de schrijfster van de thrillers Vrij uitzicht en Het Dossier. Ze woont, werkt, schildert en schrijft in Zuid-Limburg en in de Pyreneeën. Zowel haar jeugdjaren binnen de serene abdijmuren van Gymnasium Rolduc als het deels wonen in Frans Catalonië hebben Niewierra geïnspireerd tot het schrijven van Het bloemenmeisje. Haar meest recente boek is De Camino (2021). 

Het bloemenmeisje is de winnaar van de Hebban Thrillerprijs 2020. 

Luitingh-Sijthoff | Anya niewierra (lsamsterdam.nl)

Achterflap:

In deze vrolijke dagboekroman over een gescheiden moeder in haar ‘tweede leven’, een millennial in een identiteitscrisis en een hippieoma in een bejaardenoord, leven we mee in het jaar waarin alles verandert.

Na haar scheiding moet de vijftiger Roos het doen met een saaie baan en een flatje. Roos is boos en schrijft haar frustraties van zich af. Wanneer dochter Maddy na een verbroken relatie bij Roos intrekt, lopen de spanningen hoog op en grijpt ook Maddy naar de pen.

Ondertussen belandt Oma Loes, een voormalige dolle mina, na een gebroken heup in een zorgcomplex tussen de ‘wandelende graftakken’. Haar activistische hart bloeit op en ze trekt weer ten strijde. Nu tegen de stereotypering van ouderen.

Riejanne:

Ik las Ook dat nog van Anya Niewierra en Merel Godelieve en vanaf de eerste bladzijde trok het me gelijk het verhaal in. Het zijn korte dagboekfragmenten vanuit Maddy en Roos en af en toe oma Loes. En het eerste wat me opvalt is de heerlijke droge humor.  Regelmatig zat ik met een grote lach op m’n gezicht. Het boek is in vijf delen opgebouwd, namelijk lente, herfst, zomer, winter en het niet zo geheime leven van oma Loes.

Corina:

Ik “ken” de schrijfster Anya en heb van al haar boeken genoten maar dit is een compleet ander genre ennnn ze schrijft het met haar dochter. Dus ik was heel benieuwd en had toch ook wel hoge verwachtingen. En ja hoor vanaf pak ik beet alinea 5 was ik verkocht aan de schrijfstijl van deze twee dames.

Het is een luchtig geschreven dagboek vanuit Maddy en Roos en af en toe komt Oma Loes ook even voorbij.

Riejanne:

Wat een fijne schrijfstijl, die maakt dat je gewoon door wilt lezen. Maddy trekt na haar verbroken relatie bij haar moeder Roos in en dat levert spanningen op tussen haar en moeder Roos. Voor velen heel herkenbaar denk ik en ik moest ook menigmaal lachen, omdat het zo ‘pijnlijk’ duidelijk werd over wat voor kleine dingen ze zich aan elkaar irriteren. Volstrekt logisch natuurlijk, want stel je zelf maar eens voor dat je op latere leeftijd weer onder moeders vleugels moet wonen….

Corina:

Aan de datums van het dagboek had ik het natuurlijk kunnen weten maar ik had een kleine hoop. Maar ja daar was dan uiteindelijk toch …. Cor….. En dat was even slikken. Ik was en ben er zo klaar mee en dacht echt heel lang neeeeeeeeeeeeeeeeee.

Riejanne:

Wat ik zo mooi vind zijn de verschillen tussen oma, moeder en dochter. Daar waar je verwacht dat oma ouderwets is lijkt zij juist enorm met haar tijd mee te gaan en progressiever in het leven te staan dan haar dochter Roos. Dit levert uiteraard komische situaties op, omdat het verschil tussen normen en waarden tussen beiden een enorme kloof lijken.

Ik vind het superleuk om te lezen hoe deze drie generaties vrouwen, die familie zijn, zo anders in het leven staan.  Elk hun eigen ideeën hebben over hoe je moet leven en allemaal wel een mening over elkaar hebben.

Corina:

Uiteindelijk door de schrijfstijl de humor en vooral Maddy kon ik er doorheen prikken en heb ik echt volop genoten van dit verhaal. Er zijn serieuze stukken en die doen je tot nadenken aanzetten. Vooral hoe een jonge vrouw die net in een moeilijke periode zit en c… Moet overleven heeft me wel een inkijkje gegeven in hoe dat voor alle jeugd om me heen geweest moest zijn. Maar ook Roos zet je tot nadenken al vond ik haar een beetje een zeur. Oma Loes is in één woord geweldig doe mij zo een oma aub.

Al met al dus echt een heerlijk feelgood boek.

Vier en halve sterren.

Riejanne:

Meerdere keren vraag ik me af hoe de auteurs op woordspelingen uit zijn uitgekomen die zo niet dagelijks zijn, maar juist door het onverwachtse enorm grappig zijn!

Toch is er ook wel een minpuntje en dat is het corona-verhaal. Voor mij had dat niet benoemd hoeven worden, omdat ik juist in een leven wil vluchten waar geen corona bestaat. Desondanks moet ik bekennen dat het in het begin weerstand bij me opriep, maar dat gaandeweg het verhaal wel wat minder werd, juist omdat corona (gelukkig) niet heel erg in details besproken werd.

Kortom, Ook dat nog is een heerlijk boek vol droge humor en daarnaast erg origineel omdat het in dagboekfragmenten geschreven is!

Vier sterren.

Riejanne Zwiers & Corina Nieuwenhuis.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie: Corina & Riejanne: Hannelore – Frank Krake *****

Met dank aan Frank Krake voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Frank Krake

Uitgever: Achtbaan

Genre: Waargebeurd

Aantal pagina’s: 478

Verschijningsdatum: 5 februari 2020

Over de auteur:

Frank Krake (1968) studeerde Marketing Strategy aan de RUG. Hij publiceerde in de Verenigde Staten en schreef eerder de autobiografie De Rampondernemer (Pearson – 2013)

(Bron: http://www.uitgeverijachtbaan.nl)

De achterflap:

Hannelore groeide vanaf haar derde op in de sekte “Gemeente Gods” waar haar ouders actief lid van waren. Het leven speelde zich deels af binnen de muren van een oud klooster in Nederland. Vijftien jaar werd ze gehersenspoeld en leefde ze in haar eigen wereld. De charismatische en zichzelf “Profeet” noemende sekteleider Sipke Vrieswijk voerde met zijn partner Aagje een waar schrikbewind. Niemand was veilig.

Toen het einde nabij leek “ontvoerden” ze Hannelore naar Israël, Zweden en Cyprus. Na jaren van gevangenschap, drank en drugs bevrijdde de politie haar, tegen haar eigen wil. Een internationale klopjacht op Vrieswijk begon. Vanaf dat moment begon ook pas haar echte strijd. Het gevecht om opnieuw te leren leven, weer Hannelore te worden in een vrije wereld. Met vallen en opstaan wist ze de strijd uiteindelijk te winnen. Nu leidt Hannelore (42) een gelukkig leven met haar grote liefde en vier kinderen en hoopt ze een voorbeeld te mogen zijn voor velen.

Hannelores verhaal lijkt wellicht een bizar incident, maar niets is minder waar. Anno 2019 zijn er alleen al in Nederland meer dan 80 sektes actief, met zo een tienduizend volgelingen.

Meningen:

Riejanne:

Ik was een van de gelukkigen die Hannelore vooruit mocht lezen en was dan ook heel erg benieuwd naar dit boek.  Het verhaal begint met de manier waarop Julia ( de moeder van Hannelore) in contact komt met de sekteleider Vrieswijk. Langzaamaan wordt ze steeds verder meegezogen in zijn overtuigingen. Vooral in het begin lezen we veel over wat Vrieswijk predikt en dat maakt dat de rillingen me over de rug lopen. Ik betrap mezelf erop dat ik heel erg boos wordt op de manier waarop hij de mensen bespeelt. Hen ‘boodschappen’ geeft in de volle overtuiging dat zijn waarheid dè waarheid is. Het beklemt me en tegelijkertijd heb ik enorm te doen met de kinderen die meegenomen worden naar zijn diensten en daar soms urenlang zitten, verplicht luisteren naar de Broeder zoals hij zichzelf noemt.  Een van die kinderen is Hannelore, een op dat moment driejarig meisje dat geen andere keuze heeft dan met haar moeder mee te gaan naar de Gemeente Gods.

Corina:

Hoe bijzonder dat we dit boek vooruit mochten lezen. Je zit vanaf de eerste pagina in het verhaal, vanaf de proloog tot het nawoord zit je af en toe met ingehouden adem te lezen. Het is bij tijd en wijle ook herkenbaar uit de tijd dat ik zelf nog naar de kerk moest en de rillingen lopen over mijn rug. Ik voel zo intens mee met  Hannelore, omdat ze nog zo jong is en geen stem heeft.

Riejanne:

Vrieswijk is een meester in manipuleren en het uitdelen van straffen. De manier waarop hij zijn volgelingen vernedert is gewoon voelbaar. Het is gruwelijk om te lezen hoe graag de volgelingen gezien willen worden door Vrieswijk en daar alles voor over hebben. Natuurlijk denk je als lezer dat het jou nooit kan overkomen, maar dit boek bewijst  hoe ‘makkelijk’ het is om kwetsbare mensen het gevoel te geven ergens bij te horen, dat ze iemand zijn en vooral gezien worden. Vrieswijk is daar ontzettend sterk in. Daarnaast heeft hij heel duidelijk zijn voorkeuren voor een aantal volgelingen en helaas is Hannelore er daar ook één van. 

We volgen het leven van Hannelore, en beleven helemaal mee hoe zij van jongs af aan gehersenspoeld wordt met alle gevolgen van dien. Meermalen betrap ik mezelf erop dat ik haar daar weg wil halen, zo beklemmend voelt het.  De volgelingen wachten soms urenlang voor een dienst begint, omdat Vrieswijk volgens zijn zeggen nog geen seintje heeft gehad van God. Dit resulteert erin dat mensen soms hele dagen zitten te wachten op een dienst die pas in de avond begint en soms de halve nacht duurt. Dan is daar het moment dat Vrieswijk niet langer Broeder genoemd mag worden, maar de Profeet. Dit heeft God hem doorgegeven. Een titel met nog meer aanzien.

Corina:

Als het verhaal vordert en de eisen van Vrieswijk steeds bizarder worden, steeds groter, moet ik af en toe het boek weg leggen. Ik kan er niet bij dat dit gewoon echt gebeurt, hier in ons Nederland…

Er gebeurt veel en alles onder het mom van “zo sprak de Here van de Heerschare”. Oi oi die opmerking doet me elke keer weer huiveren. Ook hoe hij zogenaamd met God praat en hij de vrouwen andere namen gaat geven en uiteindelijk ook de dochters van bepaalde vrouwen. Waar de ene dochter mag blijven, wordt de andere zonder pardon weggestuurd en ik zit vol verbijstering te lezen dat de ouders dat allemaal goed vinden. Wat gaat zo een hersenspoeling ver!!

Riejanne:

Wat mij enorm raakt is het moment dat Hannelore voor haarzelf de oplossing vindt over hoe ze zich moet gedragen. “De enige oplossing, de manier om met de pijn te kunnen omgaan was stoppen met denken, stoppen met voelen en haar eigen persoonlijkheid begraven, haar eigen ik.’ Dit zinnetje geeft in één klap weer hoe je gevangen zit in een wereld, waar je niet uit kunt stappen, omdat je totaal geen weet hebt hoe het er ergens anders aan toegaat. 

Als dan na verblijf in het buitenland het moment komt dat Hannelore bevrijd wordt begint het grote gevecht pas echt. Hoe angstig moet het zijn om ineens zelf keuzes te mogen maken, terwijl die altijd voor je gemaakt zijn? Deel uitmaken van een wereld die nooit de jouwe is geweest en waarvan je nagenoeg niets weet, omdat je binnen de ‘veilige’ muren van een sekte bent opgegroeid. Wat een gevecht en wat dwingt Hannelore een respect af dat ze dat gevecht gewonnen heeft. Diepe buiging voor het feit dat ze haar verhaal naar buiten brengt.

Corina:

Als Hannelore na heel veel strijd (ook innerlijk van haar moeder) wordt bevrijd in Cyprus begint het volgende gevecht. Want hoe leef je in een wereld, waar je opeens na 15 jaar zelf moet denken, kiezen, voelen? Maar ze doet het en hoe! Wat fijn dat ze juist in die tijden de juiste mensen om zich heen had en haar geloof in God nieuw leven in kon blazen op een gezonde manier. Chapeau!

Conclusie:

Riejanne:

Krake heeft het weer gedaan. Hij heeft het vermogen om te schrijven met empathie zonder oordelen en zonder iemand tekort te doen. In no time zit je in het verhaal alsof je het van dichtbij beleeft. Daarnaast weet Krake haarfijn weer te geven hoe het er in de Gemeente Gods toegaat, waaruit ook weer blijkt hoe gedegen zijn research is. De foto’s maken het verhaal af. Dit boek kroop me echt onder de huid en daar blijft het nog lang zitten.  

5 stralende sterren

Corina:

Krake bewijst ook met dit boek weer dat hij op een integere, meelevende en gevoelige manier iemands levensverhaal kan vertellen. Hij laat je de krochten zien van hoe duister mensen kunnen zijn, maar ook hoe iemand daar zo immens sterk kan uitkomen. En dat alles in een fijne schrijfstijl die op geen enkel moment belerend wordt.

5 meer dan verdiende sterren

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

*Blogtour* Duo-recensie Eva & Corina: Kwijt – Sandra J. Paul ****

Met dank aan Hamley Books voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Sandra J. Paul

Uitgever: Hamley Books

Aantal pagina’s: 325

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 27 september 2019

Over de auteur:

Sandra J. Paul is een veelzijdig auteur die vooral bekend staat om haar Young Adult-boeken en thrillers. Zij debuteerde in 2015 met de Eilanden-reeks, gevolgd door de thrillers Azerty en Moordspel. Haar boeken werden meteen in Vlaanderen en Nederland uitgebracht en massaal gelezen.

(Bron: https://hamleybooks.be/)

De achterflap:

Jim Vermeersch leidt het perfecte leventje. Gelukkig getrouwd met Iris, vader van tienerzoon Vince, eigenaar van een gerenommeerde Londense Patisserie. Beter dan dat kan het leven niet worden.

Tot hij ontwaakt in zijn ouderlijk huis en alle herinneringen van de afgelopen twee jaar kwijt is. Alles wat hij ooit gekend heeft is weg, inclusief zijn vrouw, zoon en zaak. Terwijl hij de geheimen van de voorbije twee jaar ontrafelt, begint Jim zich steeds meer af te vragen of hij echt wel de man is die hij altijd meende te zijn.

En dan is er nog die ene vraag: Wie is de vrouw die altijd in zijn herinneringen opduikt, een vrouw die niemand anders lijkt te kennen?

Meningen:

Eva:

Het gegeven achter Kwijt is doeltreffend voor een thriller: wat als je bijkomt en twee jaar van je leven kwijt bent? Geen herinneringen, je ontwaakt in je ouderlijk huis in plaats van je eigen woning en je ziet er ineens ouder en uitgeblust uit.

Het overkomt Jim. Zijn vrouw is weg, zijn zoon haat hem ineens en hij blijkt het bruisende Londen ingewisseld te hebben voor België. Daarvoor had hij het perfecte bestaan; een liefdevol huwelijk, een vlotte puberzoon genaamd Vince en hij was een succesvol patissier. Het laatste wat hij zich herinnert is de zestiende verjaardag van zijn zoon. Naar het schijnt is er die avond heel wat gebeurd en heeft hij zijn oude leven vaarwel gezegd. Maar waarom? En hoe kan hij zijn geheugen kwijt zijn?

Corina:

Zo goedendag vanaf hoofdstuk één heeft Sandra mij ingepakt met haar schrijfstijl. Toegankelijk, maar zeker niet te makkelijk en je weet ook gelijk “ah vandaar deze titel”. En die proloog! Ik heb sowieso een zwak voor goede prologen, als die mij echt pakken, dan kan je bij mij al bijna niet meer stuk, want wat in hemelsnaam is daar gebeurd? En hoe staat dat in verhouding met de bizarre situatie waarin Jim zich nu bevindt? En hallo, waar is de vrolijke Vince gebleven? Waar komt deze boze jongeman vandaan? De vragen stapelen zich met elk hoofdstuk bij elkaar op.

Eva:

In het begin hanteert de auteur een wat afstandelijke schrijfstijl. Ik vermoed dat dit bewust gedaan is, omdat Jim immers ook geen idee heeft wie hij de afgelopen twee jaar geworden is. Er wordt naar hem verwezen als “de man” en “de patissier”. HIerdoor is het wat lastiger om een binding met hem te krijgen ook al zijn deze hoofdstukken vanuit zijn perspectief geschreven.

In Kwijt volg je namelijk om en om Jim en Vince. Vooral in het begin zijn het de stukken vanuit Vince die intrigeren en je meenemen. Het is een verbitterde puber geworden die zijn vader alles van de afgelopen twee jaar kwalijk neemt en zijn vader dan ook niet gelooft als hij beweert aan geheugenverlies te lijden. Hij liegt al twee jaar de boel aan elkaar en hij zou nu op het punt staan om Vince de waarheid te vertellen over zijn moeder. Zij is namelijk weg en hij heeft geen idee waar ze is. Voor Vince is het al jaren een raadsel wat er de nacht van zijn verjaardag gebeurd is en hoe het zover heeft kunnen komen. Zijn vader weet het wel, maar weigert het hem al twee jaar te vertellen. Het komt dan ook net even iets te toevallig uit dat Jim het plots ook niet meer weet.

Corina:

Sandra werkt Jim en Vince meer dan goed uit als personage zijnde en al heb je eerst vooral sympathie voor de boze, nukkige Vince doordat hij geen antwoorden heeft en die maar niet krijgt. Naarmate het verhaal vordert krijg ik meer en meer een goed en misschien wel beter gevoel bij Jim. Ik krijg echt medelijden met hem helemaal door de terugblikken naar het verleden. Mooi gedaan en je raakt nergens de weg kwijt en je mist geen afslag.

Eva:

Halverwege slaat het verhaal om en is de binding met de beide personages geen enkel probleem meer. Je gaat samen met Jim op zoek naar de waarheid en volgt Vince op de voet. Als lezer krijg je steeds een puzzelstukje aangereikt en aan jou de taak om samen met Jim en Vince het mysterie van die nacht te ontrafelen. Het is tevens het moment dat Kwijt wat mij betreft uitblinkt in dit genre. Net als je denkt te weten hoe het zit, volgt er weer een plotwending waardoor het verhaal net weer anders loopt. Juist dit gegeven zorgt voor de nodige spanning en afwisseling.

Corina:

Als het einde nadert heb ik al wel 100 keer gedacht dat ik precies wist hoe het nu dan echt zat, maar nee, er is een twist waar ik U tegen zeg en die ik echt niet aan zag komen. Kei tof gedaan en vooral super origineel.

Conclusie:

Eva:

Wat ik zo knap vind aan Sandra is dat haar verhaal simpel, maar doeltreffend is. Ze haalt er geen poespas bij en rekt niet onnodig. Het is zoals het is. Het is geen bloemrijk taalgebruik, maar recht voor zijn raap. Haar schrijfstijl is dan ook onderscheidend te noemen.

Al met al zorgt Kwijt voor een paar uur (ont)spanning. Het verhaal zit origineel in elkaar en het plot is werkelijk om van te smullen. Want hoe “simpel”het verhaal ogenschijnlijk ook lijkt, het zit ingenieus in elkaar en daardoor een kunst op zich. Van mij krijgt  dan ook vier sterren.

Corina:

Een meer dan intelligente thriller, waar je alleen maar in door kan blijven lezen. Want wat je ook bedenkt, je hebt het echt fout. En oooow die epiloog ook….love it!

Overall vier sterren.

Eva Krap en Corina Nieuwenhuis.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Karin & Corina: De stilte van de witte stad – Eva García Sáenz de Urturi *****

Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Eva Gracía Sáenz de Urturi

Serie: Unai López de Ayala (1)

Originele titel: El silenco de la ciudad blanca

Vertaling: Elvira Veenings

Aantal pagina’s: 491

Genre: Literaire Thriller / NUR 305

Verschijningsdatum: juli 2019

Over de auteur:

Eva García Sáenz de Urturi (1972) werd geboren in Vitoria en woont in Alicante, waar ze aan de universiteit werkt. Haar eerste boek heeft ze in eigen beheer uitgegeven en werd online een grote bestseller. De drie boeken in de trilogie van De witte stad verschenen bij een grote Spaanse uitgeverij en zijn fenomenale bestsellers.

(www.awbruna.nl)

Achterflap:

Tasio Ortiz de Zárate is een briljante archeoloog die twintig jaar geleden werd veroordeeld voor een reeks bizarre moorden in het rustige stadje Vitoria. Hij staat op het punt de gevangenis te verlaten, als de misdaden weer beginnen: in de kathedraal van Vitoria wordt een jong stelletje gevonden, naakt en om het leven gekomen door bijensteken in hun keel. Niet veel later wordt in het Casa del Cordón, een bekend middeleeuws gebouw in de stad, een ander koppel vermoord.

De jonge inspecteur en profiler Unai López de Ayala  wil niets liever dan meer moorden voorkomen, maar een recente tragedie in zijn eigen leven maakt het hem moeilijk om deze zaak te behandelen als alle andere. Zijn onorthodoxe werkmethode wekt bovendien ergernis bij zijn baas. De tijd begint te dringen en de dreiging wordt alsmaar sterker: wie volgt?

Meningen:

Karin:

Vanuit Unai ( oftewel Kraken) begint dit verhaal direct al pakkend. Neergeschoten, een seriemoordenaar met een hoog IQ. Dat belooft wat!

Die belofte wordt volledig ingelost want wat is dit een spannend, breed en onmundig goed in elkaar gezet verhaal zeg. Een whodunnit waar je U tegen zegt. De Spaanse termen en beschrijvingen zijn een (historisch) leesfeest.

Ik hoef nergens te wennen, dit is vanaf de eerste letter genieten en het is een meer dan knap staaltje werk hoe door middel van schakelen van het heden naar het verleden, door de wijze van de onderzoeken van  Unai en Esti, je als lezer steeds dat stukje dichterbij de dader lijkt te komen. Wat een groots gebeuren, wat een uitwerking van personages, hoofd -en zijlijnen en de schrijfstijl an sich is gewoon ook fantastisch. Kundig, beeldend, doorspekt met een prachtkennis van dit gebied en de geschiedenis daar van.

Corina:

De achterflap belooft veel goeds en die proloog!! Ge-wel-dig! Vanaf de eerste zinnen waan ik mij in Spanje. Wat een heerlijke beeldende schrijfstijl. Het is even opletten met alle Spaanse namen, maar dat maakt aan de andere kant ook dat je je helemaal daar waant. Je ziet de straten, gebouwen en muurschildringen voor je. En ooooooow wat gebeurt er veel. Je hersens maken overuren, vooral als daar de verhaallijn van 1970 bijgevoegd wordt. Wat heeft dat met het heden te maken en wat is er 20 jaar geleden nou precies gebeurd, waardoor ook nu weer allerlei moorden gepleegd worden? Wie zit hier achter? En vooral waarom?

Karin:

De link met het verleden leg je wel, maar je piekert je suf bij wie die link dan ligt. Het toffe gevoel dat je krijgt wanneer je denkt: dáár gaat het zitten, ja dat is wat ik zo graag  wil ervaren bij een thriller als dit. Het maakt dan eigenlijk niet uit of je (net niet) goed zit of totaal op een verkeerd been wordt gezet. Want de opbouw is zo, dat je steeds bijstelt, bijschaaft. Je wordt continue bezig gehouden en stukje voor stukje wordt er steeds wat meer informatie vrijgegeven en dit gebeurt op een hele originele wijze.

We hebben het dan over een hoofdvraag: wie zit achter deze bizarre moorden? Wie bedenkt zo’n bizarre modus operandi en waarom? Maar naast dit gegeven houden de personages zelf ook op alle fronten je aandacht vast. Privé, zakelijk, verleden wat het heden gaat aantikken, je wordt compleet meegesleurd want met deze karakters gebeurt op veel fronten héél veel. En ze raken je. Je lijdt mee, je gruwt mee, of je geniet mee van onderlinge banden, waarvan enkele sterker lijken dan staal.

Corina:

Unai is een heerlijk personage en samen met zijn collega Estíbaliz vormt hij een pracht duo. Perfect uitgewerkt en het worden gaandeweg een beetje je vrienden. En waar je bij Tasio denkt “och jij arme man” heb je bij zijn tweeling broer Ignacio een beetje het gevoel van “hmmmm gluiperd wat houd jij achter?” Ik verdenk alles en iedereen en  mijn hersens kraken van jewelste.

Karin:

En dan het einde, waar ook zó goed over nagedacht is. Alles klopt, geen complete verrassing maar wel een complete hunkering naar meer en compleet overdonderend. Ik kan niet wachten tot november, want dan verschijnt deel 2!

Corina:

Als er langzaam een beetje duidelijkheid komt in het hoe en wat met het heden en verleden denk ik te weten wat er gebeurd is, maar dan komt er een twist en zit ik met open mond naar mijn boek te staren. Hoe dan? Waar gaat het nu dan weer heen? Eva weet je als lezer aan het boek gekluisterd te houden door op de juiste momenten een twist te plaatsen of de vaart iets op te voeren. Alles klopt en elk detail is nodig. Heerlijk! En dat einde…. wat geweldig bedacht en wat origineel! Ik kijk echt reikhalzend uit naar het vervolg.

Conclusie:

Karin: 

Voor mij is De stilte van de witte stad een hoogvlieger van de bovenste plank.

Makkie, vijf stralende sterren.

Corina:

Een schitterend eerste deel van een trilogie met alles precies juist gedoseerd.

Op alle fronten vijf sterren.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 😀

Duorecensie Karin & Corina: Dood de Koning – Sandrone Dazieri ****1/2

Met dank aan Xander Uitgevers voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Sandrone Dazieri

Uitgever: Xander Uitgevers

Originele titel: Il re di denari

Vertaler: Irene Goes

Aantal pagina’s: 576

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 27 juni 2019

Over de auteur:

Sandrone Dazieri (1964) is geboren in Cremona, Italië. Dazieri liet zijn carrière als kok achter zich om zich volledig op het schrijven te richten. Voordat hij doorbrak als thrillerschrijver werkte hij als journalist, redacteur en scenarioschrijver. Zijn thrillers Dood de Vader en Dood de Engel zijn een internationaal succes en de filmrechten werden verkocht. Dood de Koning is het nieuwste boek in de reeks.

( Bron: http://www.xanderuitgevers.nl )

De achterflap:

Politieagente Colomba Caselli leidt tegenwoordig een teruggetrokken bestaan. Gekweld door nachtmerries probeert ze te herstellen van haar bijna-doodervaring bij een bomaanslag, die plaatsvond op de dag dat Dante Torre, haar enige echte vriend, werd ontvoerd. Haar geïsoleerde leven wordt echter ruw verstoord als ze na een verschrikkelijke sneeuwstorm een onderkoelde jongen in haar tuin vindt. Hij kan niet praten en is besmeurd met bloed.

Colomba ontfermt zich over de jongen, die de enige overlevende blijkt te zijn van een brute familiemoord. Ze is vastbesloten om de moordenaar van Tommy’s ouders te vinden. Als ze door begint te krijgen waar deze zaak naar verwijst, weet ze dat alleen zij en Dante de waarheid boven tafel kunnen krijgen. Maar dan moet ze haar vriend wel zien te vinden…

Meningen:

Karin:

Wat kun je met smart zitten wachten op een derde deel van een trilogie en het was het wachten weer meer dan waard!

Dazieri is zo aardig om kort nog even terug te grijpen naar voorgaande gebeurtenissen, dus je zit er al gauw weer helemaal in. Colomba, wat ben je toch één van de tofste hoofdpersonen ever. Eigenzinnig, stoer en stiekem ook zo sociaal en gevoelig. Dante niet anders, er is maar één Dante en zijn intrede is weer op de Dante-manier natuurlijk, mien hemel! Maar ik loop wat op de zaken vooruit nu.

Corina:

Yes, eindelijk het derde en laatste deel in deze trilogie. Vanaf de eerste regel is het weer genieten van c.q. in het mooie Italië. Colomba is gelijk weer helemaal vertrouwd met al haar eigenschappen, waar je als lezer alleen maar van kan houden. Door kleine terugblikken is het niet erg dat deel twee alweer een jaar geleden was en heb je alle lijntjes zo weer in je hoofd.

Karin:

Er gebeurt vanaf het begin veel en het blijft heel veel, het gaat maar door! Veel personages, veel gebeurtenissen, afdelingen en functionarissen en Dazieri gaat gruwel ook deze keer weer niet uit de weg. Genieten? Jazeker, maar je kunt beter hele stukken gaan lezen want als je af en toe het boek weer binnenvalt dan is het soms best lastig inkomen weer. Dazieri vertelt dit complexe verhaal op beeldende en prachtige wijze. Maakt af en toe gebruik ook van lange zinnen en de Italiaanse begrippen zijn in de context makkelijk te begrijpen en geven die extra schwung. De spanning is volop en vaak aanwezig en je vraagt je eigenlijk niet zo heel veel af want je wordt gewoon meegesleurd. Het is een *go with the flow achtbaan met loopings leesmodus* en dan komt daar het eind en hoe! Allemachtig wat een fantastische twist en wat een fantastische afronding van deze briljante trilogie.

Corina:

Het verhaal vaart en er gebeuren zoveel dingen dat je echt op opletten moet zitten om alles te volgen, maar wat hou ik er van. Alle rangen, standen, namen zijn soms wat veel en maken dat ik soms even uit het verhaal raak. Toch hoort het zo bij Dazieri zijn schrijven en wil je het ook niet missen. Als het einde daar is en het plot komt zit je op het puntje van je stoel, want wat onwijs goed is dat! Dat zag ik zo niet aankomen en whoejaaa het is misschien gewoon jammer dat dit het einde is van Colomba en Dante. Want wat heb ik genoten van die twee.

Conclusie:

Karin:

Schrijfstijl: 4.5

Originaliteit: 4.5

Spanning: 4

Leesplezier: 4.5

Psychologie: 4.5

Plot: 4.5

Corina:

Schrijfstijl: 4.5

Originaliteit: 5

Spanning: 4.5

Leesplezier: 5

Psychologie: 4.5

Plot: 5

Unaniem een meer dan verdiende vier en halve sterren voor Dood de Koning.

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker😀

Duorecensie Jac & Corina: Het mes – Jo Nesbø *****

Auteur: Jo Nesbø

Uitgever: Cargo

Serie: Harry Hole serie deel 12

Originele titel: Kniv

Vertaler: Annelies de Vroom

Aantal pagina’s: 528

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 12 juni 2019

Over de auteur:

Jo Nesbø (Oslo, 1960), is de succesvolste thrillerauteur van Noorwegen en won vele prijzen voor zijn boeken. Zijn werk wordt in meer dan vijftig landen uitgegeven. Wereldwijd verkocht hij meer dan 33 miljoen exemplaren.

(Bron: http://www.uitgeverijcargo.nl)

De achterflap:

Harry Hole is terug naar waar het ooit begon. Hij is weer aan de drank, Rakel heeft hem verlaten, voorgoed dit keer, en hij woont opnieuw op zijn oude adres aan de Sofia Gatan. De politie in Oslo biedt hem een baan aan, maar hij mag alleen nog cold cases onderzoeken. Als na meer dan tien jaar gevangenis Svein Finne, de serieverkrachter en -moordenaar, weer op vrije voeten komt, is Hole ervan overtuigd dat hij opnieuw zal toeslaan.

Het is slechts de opmaat van een veel grotere ramp. Want wanneer hij op een dag in zijn appartement ontwaakt na een nacht vol alcohol, ontdekt Harry dat hij besmeurd is met bloed. Het is het begin van een nachtmerrie die erger wordt dan hij ooit kon dromen. De briljante, onnavolgbare politieagent Harry Hole is terug en in de greep van de moordenaar die hem al zijn hele loopbaan achtervolgt.

Meningen:

Jac:

Het kan nooit kwaad, na het omslaan van de laatste bladzijde, de proloog of het eerste hoofdstuk nog eens na te lezen. Bijna altijd zit er een verwijzing in naar datgene wat komen gaat. Jo Nesbø heeft een bijzonder fraaie vorm gekozen om een sleutelscène hallucinerend te laten plaatsvinden. Het kwartje valt pas uren lezen later. Maar het wordt nog erger als in het tweede hoofdstuk Svein Finne gevolgd wordt in zijn pogingen om te zaaien. Het kippenvel staat op de armen. Finne is een verkrachter en moordenaar die pas is vrijgelaten.

Corina:

Wauw de proloog is echt fantastisch! Dit gaat een hoogstandje worden, je voelt het van af de eerste zin. Dit is een Nesbø van grote klasse. Harry die weer compleet terug bij af is. Drank, drank en nog meer drank en af en toe wat vrouwen. Compleet van de wereld en zo fout, maar toch hou ik van hem. Nesbø weet hem ondanks al zijn fouten en grillige karakter bij elk boek toch weer zo te beschrijven en uit te diepen dat ik het een soort van kan begrijpen. Eigenwijs tot op het bot, maar toch stiekem met een groot hart.

Jac:

En Harry Hole? Die  verkeert in een permanente staat van dronkenschap, van niet weten, van zich niets kunnen herinneren, van een brein dat één groot pijncentrum is. Het goudgele vocht heeft hem volledig in zijn greep nadat Rakel hem de deur heeft uitgezet. Maar het wordt nog erger. Zijn broek zit onder het bloed. Zijn handen. De nachtmerrie begint voor Harry, die zich bezig moet houden met cold cases. De rekening voor onstuimig gedrag.

Corina:

Als daar de eerste in mijn ogen heftige gebeurtenis plaats vindt kan ik alleen maar vloekend achter mijn boek zitten. Waarom, waarom? Nesbø wat doe je ons aan? En waarom zit Hole onder het bloed en is hij echt elk detail van zijn slamp partij vergeten? Wat is hier gebeurd? Harry mag alleen maar cold-cases doen, maar Harry zal Harry niet zijn als hij gewoon zijn eigen onderzoek start. Met hulp van vrienden en op de grens van alles waar de politie voor staat. En Nesbø zal Nesbø niet wezen als hij dat allemaal uitermate punctueel en gedetailleerd beschrijft.

Jac:

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Jo Nesbø heeft een opvallend goede thriller geschreven. Dat komt niet alleen door het steengoede plot, maar toch meer en vooral door de vele zijlijntjes die ter sprake gebracht worden. Het is een feest voor de googelaars en muziekfanaten.  Van Vekstersang van Edward Grieg tot Peter Gabriel’s  Carpet Crawlers, en vele vele anderen. Wie daar niets mee doet, doet zichzelf tekort.
Maar ook talloze feitjes en weetjes die op zich niet wereldschokkend zijn, maar die het verhaal een zekere smeuïgheid geven en meerwaarde. Èn beschouwingen en meningen die uiteenlopen van de rechtsstaat en zijn beperkingen, tot hoever de morele grens kan worden opgerekt om iemand bij z’n kladden te pakken. En links en rechts worden wat schimpscheuten uitgedeeld over bepaalde maatschappelijke ontwikkelingen. Bijvoorbeeld over de vermeende superioriteit van de hipsters.

Corina:

Als het verhaal vordert en ook Svein Finne zich mengt in het verhaal, wordt er een rollercoaster van gebeurtenissen en van wtf momentjes in gang gezet. Je twijfelt aan alles en zelfs aan Harry. Is mijn favoriete alcoholist nu echt zo ver heen dat het echt niet meer goed kan komen? Nesbø weet je het hele boek met zowat ingehouden adem aan het boek gekluisterd te houden. Finne is een enge man die je de rillingen bezorgt. Bah bah wat een griezel. Harry zijn obsessie voor die man is zo begrijpelijk, maar is het in deze zaak helemaal 100% terecht?

Jac:

Maar laten we vooral niet vergeten dat Jo Nesbø eerst en vooral een voortreffelijk auteur is. Met treffende beeldspraak ( ruitenwissers, elke derde seconde een nieuwe start, de eeuwige vergeving van de zonden) en het vermogen om de lezer 528 bladzijden te kluisteren met een vlijmscherp verhaal, met goed uitgewerkte karakters en een intelligente uitwerking.

Het mes is bij tijd en wijle een erg donker boek. Harry Hole zet vraagtekens bij de zin van zijn bestaan, waarin angst, pijn en onzekerheden omhoog komen, even zwart als de ontwenningsverschijnselen na een nacht heftig doordrinken. Hij neemt duidelijk revanche op zijn versie van Macbeth. Een zeer goede Harry Hole, deze twaalfde uit de reeks. Samen met Politie een uitschieter in deze toch al kwalitatief hoogstaande serie.

Corina:

Het einde doet mij weer keihard vloeken, maar ook brengt het een glimlach en dan weer een harde vloek. Echt alles zit in de Harry Hole thriller en Nesbø laat je echt je hersens gebruiken. Kleine speldenprikjes die tegen het einde opeens helemaal op hun plek vallen. I love it.

Conclusie:

Unaniem vijf sterren.

Corina Nieuwenhuis & Jac Claasen.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker😀

Duorecensie Riejanne & Corina: De jongen die zijn vader naar Auschwitz volgde – Jeremy Dronfield ****1/2

Auteur: Jeremy Dronfield

Uitgever: Boekerij

Originele titel: The Boy Who Followed his Father into Auschwitz

Vertaling: Gerard Suurmeijer

Aantal pagina’s: 432

Genre: Roman

Verschijningsdatum: April 2019

De achterflap: 

In 1939 werden Gustav Kleinmann, een Weense stoffeerder, en zijn zestienjarige zoon Fritz samen met honderden andere Joodse mannen gearresteerd door de SS. Losgerukt van hun familie werden Gustav en Fritz in eerste instantie naar Buchenwald in Duitsland gestuurd, waar het beruchte concentratiekamp op dat moment werd gebouwd.
Het is het begin van een oorlogsverhaal dat zijn weerga niet kent, voor de eerste keer verteld in dit boek. Gustav en Fritz werden gedwongen om te helpen Buchenwald te bouwen. Ze deden loodzwaar werk in de steengroeve van het kamp waaraan veel dwangarbeiders stierven. Toen de ouder wordende Gustav en vierhonderd andere Joden werden geselecteerd voor overplaatsing naar het angstaanjagende nieuwe kamp Auschwitz, kon Fritz het niet verdragen om gescheiden te worden van zijn vader. In een daad van buitengewone liefde en moed bood Fritz zichzelf ook aan voor het transport naar Auschwitz. Zo begon een nieuwe beproeving voor hen allebei, nog wreder en gruwelijker dan hun ervaringen tot dan toe.

Meningen:

Riejanne:

Het verhaal begint met het ontstaan van de oorlog. Hoe de Duitsers Wenen binnenvallen met alle gevolgen van dien. We volgen het gezin Kleinmann, bestaande uit Gustav,  zijn vrouw Tini en hun zonen (Kurt en Fritz) en twee dochters (Edith en Herta). Langzaam zien we hoe de bewegingsvrijheid van onder andere dit gezin steeds meer ingeperkt wordt. Dat mensen die jarenlang hun vrienden waren nu lijnrecht tegenover hen stonden. Voor mij onvoorstelbaar hoe je mensen die je in je hart gesloten hebt ineens als je vijand kunt zien en hen daar naar behandelt.

Hoe kinderen leuzen op straat scanderen: “Wanneer Joods bloed van het mes druipt, dan zingen en lachen we.” Echt, de rillingen liepen me over de rug.

Corina:

Je wordt meegenomen in het Wenen van net voor de oorlog. Hoe de anschluss van Oostenrijk ontstaat en hoe het leven van de Joodse familie Kleinmann steeds kleiner wordt. Hoe je beste vrienden je opeens niet meer zien staan en je zelfs publiekelijk vernederen, alleen maar omdat je dus Joods bent. Praktiserend of niet. Jarenlang loop je zij aan zij en opeens lig je buiten de maatschappij. Het is treffend beschreven, waardoor het extra schokkend is om te lezen. 

Riejanne:

We zien hoe moeder Tini er alles aan doet om haar kinderen te beschermen, maar ook zij kan niet voorkomen dat Fritz samen met zijn vader opgepakt wordt. De gebeurtenissen in het kamp worden heel gedetailleerd verteld, doordat Gustav tijdens zijn kampjaren een dagboek bij heeft gehouden. Hierin beschreef hij hoe de dagen eruit zagen. Gruwelijke details en tegelijkertijd de liefde tussen vader en zoon die hen beiden op de been hielden. Die hen beiden de kracht gaven om toch vooral maar door te gaan, ongeacht de situatie waarin ze verkeerden. Fritz vertelde onder meer dat hij in het kamp vriendschap ervoer die fundamenteel was voor de rest van zijn leven. “Dit was buiten kampmuren niet mogelijk geweest.” Deze opmerking zette mij wel even aan het denken. Ik vind het intriest dat er een onmenselijk bestaan nodig is om zo’n fundamentele vriendschap te ervaren.

Wat ik persoonlijk heel fijn vond aan dit boek is dat er ook verteld wordt hoe het de rest van het gezin Kleinmann is vergaan. Het verhaal draait natuurlijk grotendeels om Fritz en Gustav, maar de informatie over de andere gezinsleden maakten wel dat het verhaal compleet was.

Corina:

Als bij een wonder vinden vader Gustav en zoon Fritz elkaar als ze afzonderlijk van elkaar opgepakt zijn op de Bloedweg  richting Buchenwald. Gustav heeft met gevaar voor zware straffen een klein dagboek mee naar binnen kunnen smokkelen. Wat uiteindelijk van veel waarde zal zijn, mede voor het schrijven van dit boek. Het leven in het kamp wordt heel feitelijk en zonder de gruwelijkheden te schuwen beschreven. Toch voel je ook de hechte vriendschappen die daar ontstaan in de meest onmenselijke omstandigheden tot in je vezels. Hoe bijzonder. 

Deze afschuwelijke omstandigheden en gebeurtenissen worden afgewisseld met het verdere vergaan van moeder Tini en de twee dochters en jongste zoon. Het is in- en intriest om te lezen hoe bureaucratische ellende van zowel de Duitsers als bijvoorbeeld de Amerikanen zoveel mensen de kans is ontnomen om te vluchten uit Europa.

Riejanne:

Ik heb door de jaren heen heel wat oorlogsboeken gelezen, maar toch raakte dit boek me niet in de kern, hoe gruwelijk de feiten ook waren. Het verhaal pakte me zeker, maar toch miste ik het gevoel. Het boek is met een bepaalde afstandelijkheid geschreven, waardoor het leek alsof er feiten opgesomd werden in plaats van een gevoelig verhaal. Dat vond ik jammer en in die zin had ik er ook meer van verwacht.

Vier sterren.

Corina:

De manier waardoor Fritz zijn vader volgt naar Auschwitz bezorgt me echt de rillingen over mijn lijf. Wat een liefde in zo een wanhopige tijd. Ook het einde en hoe ze uiteindelijk de oorlog overleven is gewoon bizar. Toch heb ik minder gevoel bij het lezen van dit verhaal doordat het allemaal heel feitelijk beschreven wordt. De feiten geven mij toch ook wel kippenvel en voor de zoveelste keer vraag ik mij af: hoe kunnen mensen zo onmenselijk zijn, maar ook hoe kunnen mensen in zulke onmenselijke situaties zo menselijk blijven?

Door de schrijfstijl net geen volle bak, maar vier en halve sterren.

Riejanne Zwiers en Corina Nieuwenhuis.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 😀

Duorecensie Sandra & Karin: Verlichting – Stephen King ****

Met dank aan Overamstel uitgevers / The House of Books voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Stephen King

Uitgever: The House of Books

Originele titel: Elevation

Vertaling: Nathaly Schrijnder

Aantal pagina’s: 128

Genre: Novelle, NUR 332

Verschijningsdatum: 12 maart 2019

Over de auteur:

Meesterverteller Stephen King heeft meer dan vijftig romans op zijn naam staan en tientallen korte verhalen. Hij schreef spanning, horror, fantasy, bovennatuurlijk, en in welk genre hij zich ook waagt, steeds weet hij wereldwijd miljoenen lezers aan zijn boeken gekluisterd te houden.

(Bron: www.overamsteluitgevers.nl)

Achterflap:

Scott Carey blijft gewicht verliezen zonder dat zijn uiterlijk verandert, en zo gebeuren er wel meer vreemde dingen. In het plaatsje Castle Rock belandt hij midden in een escalerende ruzie met zijn lesbische buren. Een van hen is vriendelijk, de andere cold as ice. De vrouwen willen een restaurant openen maar de inwoners willen niets weten van een lesbisch koppel. Als Scott inziet met wat voor vooroordelen zij, en hijzelf, te maken hebben, besluit hij te helpen. Onverwachte verbonden, de jaarlijkse hardloopwedstrijd en Scotts mysterieuze aandoening brengen het beste in mensen naar boven.

Mening:

Sandra:

Toen ik begon met lezen was er meteen weer dat gevoel dat ik eigenlijk altijd wel bij heb bij de verhalen van King: ik bevind mij op dat moment in dat andere universum: Het King universum. Het lijkt op onze ‘gewone’ wereld, maar het is er toch net even anders. Niet altijd eng of spannend, maar wel mysterieus.

Karin:

Ik ben een rasechte King fan en het aantal bladzijdes voelt als een teleurstelling. Ik hoopte zó op weer eens een dikke beukert, maar King weet in een beperkt aantal pagina’s weer een fantastisch en compleet verhaal neer te zetten. We maken van teleurstelling direct bere-enthousiast nu!

Sandra:

In Verlichting bevinden we ons in het stadje Castle Rock, waar meerdere verhalen van King zich afspelen. We maken kennis met Scott Carey, een veertiger met, hoe herkenbaar, overgewicht. De weegschaal vermijdt hij dan ook het liefst. Maar er is iets vreemds aan de hand. Scott verliest gewicht, elke dag en met kilo’s tegelijk. Zijn omvang blijft echter hetzelfde. Hij ziet eruit als iemand van rond de 110 kilo, maar weegt rond de 95 kilo en elke dag wordt dit minder. Ondertussen heeft hij niet zo’n geweldige relatie met zijn buurvrouwen. Een lesbisch stel, bovendien nog getrouwd ook, wordt door de bewoners niet bepaald met open armen ontvangen. Ze hebben een restaurant geopend, maar door de vooroordelen die in het stadje overheersen, loopt het er niet bepaald storm.

Karin:

Wat is het toch een leesfeest hoe dit verhaal weer verteld wordt. Het gegeven an sich is sowieso briljant. Hoe verzin je het en hoe gaat en kan dit aflopen? Dit is pakkend, beeldend. King neemt de tijd zonder dat het ook maar ergens saai wordt, geeft stukje bij beetje steeds meer info en het beperkte aantal personages wordt al snel heel eigen. Naast bizarre gebeurtenissen brengt dit verhaal een heerlijke tik humor, zijn de dialogen om te smullen, wordt drama in fantasy subliem omgezet naar een goed humeur en feelgood ten top. De vooroordelen, de relationele ontwikkelingen, oude en nieuwe vriendschappen; het wordt in korte tijd prachtig uitgediept.

Sandra:

Scott wil niets liever dan een goede relatie met zijn buren en bedenkt een plannetje om hen te helpen. Hij schrijft zich in voor de jaarlijkse hardloopwedstrijd, waar één van de buurvrouwen ook aan meedoet. Dit en zijn bijzondere aandoening zijn de ingrediënten voor een mysterieus, bijzonder verhaal met meerdere lagen. Een tik naar Trump (we weten inmiddels hoe anti-Trump Stephen King is), vooroordelen en onverwachte vriendschappen. Knap hoe King in zo weinig pagina’s een compleet en afgerond verhaal weet te vertellen.

Karin:

Het einde is prachtig, het ontroert ook. Je krijgt wat de achterflap belooft en nog zoveel meer. Ik heb echt zo genoten van deze parel en ga weer fris en fruitig verder met hopen op een volgend (heel dik) boek.

Conclusie:

Sandra:

Schrijfstijl: 4

Spanning: 3,5

Psychologie: 4

Leesplezier: 4

Plot: 4

Originaliteit: 4

Karin:

Kleinigheidje hou je toch: de NUR 332 oftewel thriller vind ik minder goed gekozen. Ik zie hier echt geen thriller in. Desalnietteplus, wat een prachtverhaal.

Schrijfstijl: 4.5

Spanning: 3

Psychologie: 4

Leesplezier: 5

Plot: 4.5

Originaliteit: 4.5

Maakt unaniem vier stralende sterren voor Verlichting.

Sandra Remmig & Karin Meinen.

Duorecensie Karin & Corina: Het meisje van toen – Edward Hendriks ***1/2

Met dank aan Edward Hendriks voor het recensie-exemplaar

Auteur: Edward Hendriks

Uitgever: Eigen beheer

Aantal pagina’s: 125

Genre: Wraakthriller

Verschijningsdatum: 31 januari 2019

Over de auteur:

In het dagelijks leven ben ik copywriter van beroep. Eerst in dienst van verschillende reclamebureaus, sinds een jaar of acht als freelancer. Ik was dus altijd al veel met teksten en ideeën bezig. Toch bleef de gedachte aan een ‘echt boek’ maar lokken. Geen boek in opdracht, maar iets wat ik helemaal zelf zou kunnen verzinnen.

Toen ik in het voorjaar van 2009 een maand in Napels doorbracht om er de Italiaanse taal te leren, kwamen de ideeën voor een boek bovendrijven. Het zou nog tot juni 2012 duren voor deze op Napolitaanse leest geschoeide maffiathriller in de boekwinkels lag.

(Bron: http://www.edwardhendriks.nl)

Achterflap:

Het meisje van toen is een snoeiharde wraaknovelle van rond de 35.000 woorden, die (voorlopig) alleen als e-book verschijnt.

Twintig jaar geleden bedroog Paul Meertens de vrouw met wie hij pas getrouwd was. Nu, terwijl hij een goede baan bij een IT-bedrijf heeft, staat hij oog in oog met zijn onenightstand van toen, Lieve Breevoort. Ze solliciteert naar de functie van managementassistente. Paul is van slag, maar herpakt zich. Hij besluit een afwijzingsbrief te sturen en het hele voorval zo snel mogelijk te vergeten. Maar zo makkelijk laat Lieve zich deze keer echter niet aan de kant schuiven. Weldra ziet hij haar terug als danslerares van zijn jongste dochter, als de nieuwe squashpartner van zijn vrouw en als de invalster op school. Hij begint haar werkelijk overal te zien. Wordt hij gek? Nee, het is erger dan dat. Ze is uit op wraak en ze heeft verdomd lang de tijd gehad om die voor te bereiden…

Mening:

Karin:

Het meisje van toen is mijn kennismaking met Edward Hendriks. De proloog is alvast bijzonder pakkend. In de ik-vorm stap je de wereld van Paul binnen en het verhaalt terug naar de onenightstand van 20 jaar geleden. Een misstap die nog veel los zal gaan maken. De manier van vertellen, van schrijven, maakt per direct een hele goede indruk. Dit is tof woordgebruik, dit leest ontzettend fijn en dit geeft stof tot graag verder willen met het verhaal.

Corina:

De proloog begint gelijk vlot en pakkend. Als je dan in hoofdstuk één belandt trekt Edward gelijk door met de vlotte en beeldende manier van schrijven. Heerlijk makkelijk leesbaar en je vraagt je af waar gaat dit heen? Wat heeft die grote fout uit de proloog voor een gevolgen dan?

Karin:

De stop wordt uit de gootsteen getrokken en van dag tot dag zie je Paul al draaiend in een kolk van bizarre gebeurtenissen verder verdwijnen richting het putje.

De denk- en doewijze doet me een aantal keer flink twijfelen aan zijn verstand. Van ‘je trapt hier nu echt met open ogen in’, tot ‘ ja laat dat vooral achterwege, dat gaat de zaak ten goede komen.’ Onder andere de reactie van Brenda, maar ook bijvoorbeeld de wijze waarop een schorsing volgt doet me stevig achter de oren krabben, maar buiten dat is het intrigerend en is er continue spanning aanwezig. Stap voor stap gaat het richting steeds meer gruwel. Er zit een passage in dat je met opgetrokken wenkbrauwen en samengeknepen billen zit te lezen, dit is thriller! Het motief is wel duidelijk en toch komt er nog meer tevoorschijn en blijft het een leuk vraagteken hoe het nu allemaal werkelijk in elkaar steekt.

Corina:

De gebeurtenissen komen al vrij rap in een stroomversnelling en je vraagt je af: hoe kan dit? Wat gebeurt hier dan? Overduidelijk is Paul de enige echte hoofdpersoon in dit verhaal en mijn hemel wat een konijn zo bij tijd en wijle. Zijn manier van denken staat me vanaf de eerste ontmoeting met de roodharige dame niet aan. Hoezo denk je zo? En vooral, waarom reageer je zo? De roodharige dame blijft een tijd een mysterie, wie is zij nou precies en waarom doet ze wat ze doet?

Als de ontknoping daar is brengt Edward alles op een toffe manier bij elkaar en als ik een stukje voorlees aan mijn vriend trekt hij wit weg en belooft me echt nooit, nooit vreemd te gaan 🙂 De laatste twist vind ik echt geniaal gevonden en geeft dat extra aan het verhaal.

Karin:

Hendriks rondt het verhaal prima en met wat verrassende schijnbewegingen af. You win some, you lose some. En de winner is? Ge-wel-dig.

Corina:

Ondanks dat het af en toe een beetje op het randje van geloofwaardig c.q. logisch handelen is, weet Edward me zeker in te pakken met deze wraakthriller.

Conclusie:

Karin:

Schrijfstijl: 4

Originaliteit: 3.5

Leesplezier: 4

Psychologie: 2.5

Spanning: 3.5

Plot: 4

Corina:

Schrijfstijl: 4

Originaliteit: 3

Leesplezier: 4

Psychologie: 2

Spanning: 3.5

Plot: 4

Maakt unaniem een mooie drie en halve sterren voor Het meisje van toen.

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.