Riejanne las: Je bent niet alleen-Isa Hoes en Merlijn Kamerling****

Met dank aan Uitgeverij Boekerij voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Isa Hoes & Merlijn Kamerling

Genre: Literaire non-fictie algemeen NUR/320

Aantal pagina’s: 223

Verschijningsdatum: 1 maart 2022

Over de auteur:

Isa Hoes (1967) is actrice en schrijfster. Ze speelde onder meer in Goede tijden, slechte tijdenDe gelukkige huisvrouwCelblok H en Rozengeur & Wodka Lime. Haar eerste boek Toen ik je zag (2013) stond wekenlang op nummer 1 in de Bestseller 60 en er zijn inmiddels meer dan 350.000 exemplaren van verkocht. 

Merlijn Kamerling (1998) groeide op in het dorpje Zevenhoven, waar hij tot zijn elfde met zijn ouders, Antonie Kamerling en Isa Hoes, en zijn zusje Vlinder woonde. Na de tragische dood van zijn vader verhuisden Merlijn, Vlinder en Isa naar Amsterdam. In zijn eerste boek Nu ik je zie (2020) ging hij op zoek naar een completer beeld van zijn vader. Er zijn inmiddels 40.000 exemplaren van verkocht.

https://www.boekerij.nl/

Achterflap:

In hun eerste gezamenlijke boek Je bent niet alleen beschrijven moeder Isa Hoes en zoon Merlijn Kamerling hoe het is om te rouwen om iemand die heel dicht bij je stond. Zo dichtbij dat door het wegvallen van die persoon je leven totaal anders wordt. In het geval van Isa en Merlijn was die persoon een echtgenoot en vader, Antonie Kamerling, maar dit boek is herkenbaar voor iedereen die een broer, zus, kind, ouder of partner verloren heeft. Isa en Merlijn reiken handvatten aan om met zulk intens verdriet om te gaan. Ze beschrijven hoe zij hun grote verlies hebben moeten verwerken. Ze gaan in op de verschillende fases van rouw, hoe je dicht bij jezelf kunt blijven, hoe je grenzen aan kunt geven, hoe je je voorbereidt op de klappen die nog gaan komen, hoe je het verstikkende verdriet niet de overhand laat krijgen, maar ook hoe je leert er niet voor weg te lopen.

Hoe kun je het beste handelen als een familielid, vriend of collega een naaste verliest? Wat zou je kunnen zeggen en voor welke adviezen of opmerkingen is het nog te vroeg? Ze vertellen over de waardevolle betekenis van kleine gebaren en het averechtse effect dat grote gebaren kunnen hebben, al zijn ze nog zo goedbedoeld. Zelfs de mensen die absoluut niet met het verdriet van een ander om kunnen gaan, weten na het lezen van dit boek hoe ze toch een waardevolle bijdrage aan iemands rouwproces kunnen leveren. Want soms is het zwijgzaam bereiden van een simpele maaltijd ruim voldoende om te laten weten: je bent niet alleen.

Ook gaan Isa en Merlijn in gesprek over de verschillende vormen van rouw met Kluun en zijn dochter Eva, met Humberto Tan, met Xandra en Lola Brood, met Marjan Huydts over haar dochter Fréderique, en met Edwin Spee en Julian van de Kamp, de weduwnaar en zoon van Bibian Mentel.

Mening:

Wow, wat een liefdevol geschreven boek. Het eerste hoofdstuk voelt als een warme deken en komt gelijk binnen! Wat ik vooral heel mooi vind is dat er geen oordeel gegeven wordt en er benadrukt wordt dat er geen goed of fout is aan wat je voelt. Dat een ieder zijn eigen rouwproces heeft en dat dat ook gewoon mag.

Het zijn korte hoofdstukjes vanuit Isa, Merlijn en vanuit hen samen en ondanks dat het een zwaar onderwerp is voelt het niet zwaar. Alle fases van het rouwen komen aan bod en het geeft ons een mooi inkijkje in hoe zij dat ervaren hebben. Daarnaast schuwen ze het niet om eerlijk naar zichzelf in het rouwproces te kijken, waardoor je een heel openhartig verhaal leest.

De gesprekken die ze met anderen voeren vind ik hartverwarmend. Het is mooi om te lezen hoe ze elkaar vinden in die gemeenschappelijke deler, namelijk het verdriet om het verlies van iemand. Daarnaast blijkt uit elk gesprek hoeveel respect ze voor elkaar hebben, ongeacht de dingen die gezegd worden en de keuzes die men maakt met betrekking tot de overledene en de manier van rouwen.

Ik vind het prachtig hoe Isa benadrukt dat je naast verdriet en rouw ook gewoon leuke dingen mag doen en geluk mag ervaren. Iets waar veel mensen vaak moeite hebben, omdat dan gelijk het schuldgevoel overheerst en het lijkt alsof je de overledene vergeet.

Wat voor velen misschien heel prettig is om te lezen is dat er in dit boek ook gesproken wordt over hoe bevrijdend de dood ook kan voelen. De opluchting die je kan voelen omdat het lijden van een dierbare eindelijk voorbij is, wat ook weer voor een schuldgevoel kan zorgen, maar hier in dit boek lees je gewoon dat het oké is. Het is geen of/of, maar en/en en ik denk dat velen daar wat aan kunnen hebben.

In dit boek worden verschillende muzieknummers aangehaald en al die liedjes zijn verzameld in een Spotify playlist die je heel makkelijk terug kunt vinden door de code te scannen. Een mooie toevoeging aan het boek!

Conclusie:

Isa en Merlijn hebben een prachtig boek geschreven, waarin velen zich zullen herkennen, maar ook voelen dat hun verdriet erkent wordt. Dat er geen tijd staat voor rouw en dat het gewoon oké is om je verdrietig te voelen. Het biedt inzicht, maar voelt daarnaast ook als een troostende arm om je heen.

Vier sterren voor Je bent niet alleen.

Riejanne Zwiers.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne las: Zeemist-Marcella Kleine*****

Met dank aan Marcella Kleine voor het recensie-exemplaar.

Uitgever: Uitgeverij RS

Genre: Young Adult / NUR 766

Aantal pagina’s : 148

Verschijningsdatum: september 2021

Over de auteur:

Als schrijfster van fictie laat ik de personages in mijn boeken balanceren op de dunne scheidslijn tussen goed en kwaad.

Schrijven is iets wonderlijks: telkens weer ervaar ik dat de personages het verhaal van mij overnemen en dat ik het slechts mag uittypen.

Mijn passie ligt bij het schrijven van psychologische thrillers. Een uitstapje naar een ander genre schuw ik echter niet: waargebeurde verhalen, romans op basis van ware gebeurtenissen en zelfs kleuterverhaaltjes.

http://www.marcellakleine.nl )

Achterflap:

Marit vindt zichzelf een gewone dertienjarige met lang bruin haar. Voor één ding is ze bang: de dood. Ze checkt elke nacht of iedereen nog leeft.

Haar rituelen moeten de dood buiten de deur houden: kleurpotloden mogen niet op elkaar liggen en haar voeten mogen niet op twee stoeptegels tegelijk staan. Toch gebeurt het ondenkbare: haar vader overlijdt plotseling. Marit vlucht in ontkenning en is tegelijkertijd intens verdrietig.

Ze probeert haar gevoelens verborgen te houden om haar moeder niet te belasten. Ook op school laat ze niets merken. Ze vertrouwt haar gevoelens alleen aan haar dagboek toe. Naarmate haar vader langer weg is, wordt het gemis van haar vader steeds groter. Zal Marit ooit over haar verdriet heen komen?

Zeemist is ook het verhaal van een gezin in rouw. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde dagboekfragmenten van een rouwende tiener en is geschreven voor lezers van 12 t/m 15 jaar, die ook iemand moeten missen.

Mening:

Wat een supergoed boek heeft Kleine hier op de kaart gezet. Een boek over een gezin in rouw, maar dan vooral de rouw in de belevingswereld van een dertienjarig meisje. Het taalgebruik is toegankelijk, vlot en makkelijk.

Marit is altijd al bang geweest voor de dood en die angst zat heel diep met als gevolg dat ze elke nacht checkt of haar ouders, broers en zus nog wel leven. Daarnaast heeft ze vaste rituelen waar ze zich aan moet houden, om te voorkomen dat er iemand dood zal gaan. Wat een onrust om zo te moeten leven, om het gevoel nodig te hebben dat je controle hebt, over iets dat zoveel groter is dan jezelf. Helaas behoeden al die rituelen haar niet, want het ergste wat Marit kan overkomen gebeurt. Ze verliest haar vader van het een op andere moment.

De manier waarop Kleine het verlies beschrijft is echt spot on! Het ongeloof, maar ook de ontkenning, omdat het verlies te groot is om te beseffen, weet Kleine haarfijn te beschrijven en zal voor velen ook heel herkenbaar zijn.

“Papa, je bent niet dood. Doe je ogen open.”, snijdt me dwars door mijn ziel heen en maakt dat de tranen me over de wangen stromen. Dertien jaar en dan zo’n verlies moeten dragen is zo oneerlijk! En ondanks dat is het toch geen zwaar boek. Er zijn zelfs een aantal stukjes waar ik met een big smile aan het lezen ben, omdat ik de humor zo kan waarderen en ik me voor kan stellen dat ik zoiets zelf ook zou kunnen doen.

Wat ik heel sterk vind in het verhaal is het gevoel van eenzaamheid die iemand in rouw kan ervaren, zowel binnen het gezin als tussen vriendinnen. Het masker dat iemand opzet om voor de buitenwereld vooral niet te laten merken dat ze zich leeg en intens verdrietig voelt. Het gevoel dat de hele wereld doorgaat, terwijl jouw wereld stil staat. Dat komt ook in het boek duidelijk naar voren op het moment dat een van de beste vriendinnen van Marit haar letterlijk vraagt: “Waar zit je altijd met je hoofd?”

Daarnaast de angst van Marit om haar moeder niet te vertellen over haar verdriet, omdat ze haar moeder wil beschermen. Niet beseffend dat het verdriet er toch wel is, ook als je er niet over praat. Als dan eindelijk het moment komt waarop Marit breekt en haar moeder vertelt hoe haar leven er nu uitziet maakt mijn hart een sprongetje. Juist in zo’n moeilijke tijd gun ik haar meer dan ooit dat ze dit samen kunnen delen.

Kleine heeft met Zeemist een boek geschreven voor Young Adults, maar dit boek verdient een veel groter publiek. Ik ben van mening dat het geschikt is voor jong en oud en dat een ieder die met verlies te maken heeft gehad hier heel veel in zal herkennen. Kortom een boek dat echt nodig is.

Vijf stralende sterren voor Zeemist.

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Wat lezen wij nu?

Karin leest:

Over De perfecte moord (Emmy Dockery deel twee) :

Elke perfecte moord lijkt op een ongeluk, of is elk ongeluk een perfecte moord?

FBI-agent Emmy Dockery is niet te stoppen. Ze is jong en ambitieus en haar talent om verbanden te zien die voor anderen verborgen blijven, heeft haar een indrukwekkende staat van dienst opgeleverd.

Wanneer echter door het hele land verschillende moorden worden gepleegd, staat ze machteloos. De slachtoffers lijken allemaal te zijn verongelukt, en hebben niets met elkaar gemeen. Maar zo veel ongelukken tegelijkertijd, dat kan geen toeval zijn.

Ondertussen houdt iemand Dockery in de gaten. Observerend, bestuderend, wachtend – tot het de juiste tijd is om toe te slaan.

Riejanne leest:

Met dank aan Marcella Kleine voor het recensie-exemplaar.

Over Zeemist :

Marit vindt zichzelf een gewone dertienjarige met lang bruin haar. Voor één ding is ze bang: de dood. Ze checkt elke nacht of iedereen nog leeft.

Haar rituelen moeten de dood buiten de deur houden: kleurpotloden mogen niet op elkaar liggen en haar voeten mogen niet op twee stoeptegels tegelijk staan. Toch gebeurt het ondenkbare: haar vader overlijdt plotseling. Marit vlucht in ontkenning en is tegelijkertijd intens verdrietig.

Ze probeert haar gevoelens verborgen te houden om haar moeder niet te belasten. Ook op school laat ze niets merken. Ze vertrouwt haar gevoelens alleen aan haar dagboek toe. Naarmate haar vader langer weg is, wordt het gemis van haar vader steeds groter. Zal Marit ooit over haar verdriet heen komen?

Zeemist is ook het verhaal van een gezin in rouw. Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde dagboekfragmenten van een rouwende tiener en is geschreven voor lezers van 12 t/m 15 jaar, die ook iemand moeten missen.

Marie leest:

Over Amalia :

Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. Het is een nieuwe Leuchtturm, zo’n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. De bladzijden leeg, het omslag geel. ‘Waarom niet oranje?’ vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik.

Met Amalia zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school.

Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij. Het boek bevat foto’s uit het privéarchief van de prinses.

Sandra leest:

Over IJs :

Sarah heeft het niet makkelijk om Mats te volgen naar de berghut op de flank van de Dent Blanche. Hij kijkt niet naar haar om en houdt een stevig tempo aan. Maar ze houdt vol. Boven wachten een schitterende zonsondergang en een romantische nacht in een verlaten berghut. Tot ze de deur van de zeshoekige hut openen.

Die zomer wordt het leven van twee dolverliefde mensen helemaal overhoopgegooid. Achttien jaar later worden ze opnieuw geconfronteerd met wat er toen gebeurde. Ze moeten terug naar de Dent Blanche.

Hij is niets veranderd. Alleen draagt hij nu een bril. En is hij vijftien jaar ouder geworden. ‘Hallo,’ zegt hij. ‘Je herkent me toch, hè.’ Ik zeg niets. Ik deins achteruit, voel mijn hart tekeergaan. Ik kan niets zeggen nu. Voor de tweede keer vandaag sta ik met mijn mond vol tanden. Maar dit is anders. Ik vind geen woorden. Ik open de deur, laat hem binnenkomen en ga hem zwijgend voor tot in de keuken.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

*Winactie Gesloten* Recensie-Winactie Win Ik weet niet wat ik zeggen moet…!

Olaaaa en dan is het maandag 21 december! De winnaar van deze recensie-actie is…

Lydia Buist

Van harte gefeliciteerd en als je ons even via Samenlezenisleuker@gmail.com je adresgegevens mailt dan regelen wij de rest en kun je lekker onder de brievenbus gaan liggen 👌

Nogmaals een hele dikke dank aan Mariska Overman, Rob Bruntink –

Bureau MORBidee

voor het mogelijk maken van deze gave actie! 📚🥂

——————————————————————————————————————————–


Ho ho hooooo daar zijn we weer met een super toffe winactie! Op 8 december verscheen Ik weet niet wat ik zeggen moet… van Mariska Overman en Rob Bruntink en wij mogen hier een gesigneerd recensie-exemplaar van verloten. Gaaf of gaaf?

Wil jij dit bijzondere en praktische boek ook zo graag lezen om er daarna je mening over te geven? Zet dan nu je *oplet-modus* aan en waag je kans!

1. Like en volg Bureau MORBidee via onderstaande link:

Bureau MORBidee

2. Vertel ons in reactie onder dit bericht in onze gezellige groep Samenlezenisleuker waarom jij dit boek wil lezen en daarna voor zien van je mening. Je belooft na ontvangst binnen 10 weken je recensie te mailen naar Samenlezenisleuker@gmail.com

Geen moeten maar wel tof, als je het toch graag wil lezen, zet Ik weet niet wat ik zeggen moet… dan op je Hebban wil ik lezen plank en deel je mening tevens t.z.t. daar of waar je maar wil.

3. Like en deel deze winactie openbaar, en dat gaat het makkelijkst via onze openbare Facebookpagina: Samenlezenisleuker

Nou dat was heel goed te doen toch weer zo? Een héle dikke dank je wel aan Mariska Overman en Rob Bruntink voor het mogelijk maken van deze actie! 📚🥂🥂📚 Op maandag 21 december maken we de winnaar bekend whoooop.

Over Ik weet niet wat ik zeggen moet…:

Een gids voor praktische tips voor ongemakkelijke en ingewikkelde gesprekken over rouw en verlies.

Ervaringen met dood, verlies en rouw roepen al snel ongemak op. Als een collega ernstig ziek is, een vader op de school van je kind is overleden, of als je hebt vernomen dat die vriendin van vroeger niet lang meer te leven heeft…

Ik weet niet wat ik zeggen moet… helpt je op weg om het gesprek toch aan te gaan of een troostende schouder te bieden. Dit boek biedt praktische tips en slimme handvatten om er op het cruciale moment voor de ander te zijn.