Riejanne schrijft: Geen afscheid, maar een nieuw begin

Van de week opende ik Facebook en de schrik sloeg me om het hart. Ik las dat een goede vriend van vroeger was overleden en dat haalde gelijk enorm veel herinneringen naar boven. Het eerste wat in me opkwam was zijn zusje opzoeken op Facebook en haar een berichtje sturen. Zijn zusje, met wie ik vroeger ook nog een jaar in de klas had gezeten voor ik haar broer leerde kennen. Haar broer over wie ik een aantal dingen had gehoord die in zijn nadeel waren en ik destijds schaamteloos partij koos voor mijn vriendinnen die die dingen vertelden. Ik was een jaar of 16 á 17 in die tijd en loyaal aan mijn vriendinnen. Tot het moment dat een van hen vertelde dat hij nu ook bij ons op school zou komen. Ik had mijn oordeel al klaar, want ik zou hoe dan ook voor mijn vriendinnen kiezen……

Het nieuwe schooljaar ging ik nietsvermoedend naar school en ontdekte dat hij bij mij in de klas zat. Die jongen die ik op voorhand al veroordeeld had en oh wat had ik het fout. Binnen een uur moest ik mijn vriendinnen bekennen dat ik wist wat ik gezegd had, maar daar nu op terug kwam. We klikten echt vanaf het eerste moment. Zaten in de klas naast elkaar, zochten elkaar in de pauzes op, maar ook buiten school. Konden heerlijk met elkaar sparren, om en met elkaar lachen en bakkeleien als de beste! Al die herinneringen kwamen nu weer terug, momenten die ik koester, omdat ze zo waardevol waren/zijn. Hij belde soms gewoon aan en riep dan gelijk: “Ben onderweg naar een afspraak hoor, maar kom je even een knuffel geven.” Hoe mooi en hoe bijzonder!

Na ons examen bleven we contact houden en hij was erbij bij mijn volgende diploma-uitreiking. Totaal onverwachts, maar wat vond ik dat geweldig! Ook de jaren daarna hielden we contact al werd het wel minder. Hij maakte keuzes die ik niet begreep, maar wel respecteerde, het was immers zijn leven. Hoewel we elkaar daarna niet meer echt zagen, geen concrete afspraken meer maakten, bleef het goede tussen ons bestaan. We vonden elkaar op Facebook en als we elkaar zagen was er altijd die ouderwetse knuffel alsof er geen jaren tussen ons had gezeten. Aan die onverwachtste ouderwetse knuffels is dan nu een einde gekomen, omdat zijn tijd er helaas op zit, maar in gedachten neem ik die knuffels voor de rest van mijn leven mee…

Terug naar het berichtje dat ik zijn zusje stuurde. Ze reageerde gelijk en vroeg me of ze me op een later moment bij mocht praten omdat ze aan het werk was. Vanmiddag was dat moment. Alsof er niet een gat van 30 jaar tussen ons zat belde ze me op en waren we gelijk ruim anderhalf uur in gesprek. Haalden herinneringen op aan haar broer, aan hoe dingen soms lopen in het leven en dat je dat niet altijd in de hand hebt, maar ook over hoe ons leven sindsdien verlopen was. Hoe bijzonder dat we elkaar daarin vonden, aan een half woord genoeg hadden en het gesprek al heel snel vertrouwelijk werd, alsof we elkaar de dag ervoor nog gesproken hadden. Hoe we persoonlijke dingen deelden die je normaal niet vertelt aan iemand die je net ontmoet…

Hoe we elkaar begrepen wat haar broer betreft, maar ook haar kijk op de vriendschap tussen haar broer en mij. Mooi om te horen dat zij voelde dat haar broer en ik evenwichtig aan elkaar waren, dat ik hem de uitdaging bood die hij nodig had, maar altijd met de intentie dat we het beste met elkaar voor hadden, hoe zwart onze humor ook kon zijn.

En ondanks dat we nu afscheid moeten nemen van haar broer zorgt hij zelfs na zijn dood nog voor verbinding. Daar waar hij het levenslijntje los moest laten werden zijn zusje en ik weer verbonden met elkaar. Spraken wij af dat we elkaar gauw gaan ontmoeten om bij te kletsen, herinneringen op te halen en het leven te vieren, omdat we er beiden zo bewust van zijn dat het zo ineens afgelopen kan zijn.

Dit is geen afscheid, maar een nieuw begin….

Riejanne Zwiers.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne schrijft: Dankbaar

Soms word ik ineens overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor alles wat ik heb en heb gehad, de kansen die ik kreeg, maar vooral voor de mensen in mijn leven. De mensen die altijd aan mijn zijde staan, zelfs toen ik er in een ingewikkelde periode in mijn leven niet voor hen was. Sterker nog, tijdens die periode had ik geen ruimte voor hen en nam volledig afstand. Toch was het altijd oké, bleef de deur voor me open staan en kwam er nooit een verwijt waar ik al die tijd was geweest.

Na jaren gingen we gewoon weer verder waar we destijds gebleven waren en voelde het contact weer als een warme deken. Hoe bijzonder dat je voor het eerst sinds jaren weer bij iemand thuiskomt, je gewoon achterom gaat, omdat je dat vroeger altijd deed en je een knuffel krijgt en vervolgens hoort dat het theewater al opstaat. En juist dat theewater raakte me zo, omdat zij na al die jaren nog steeds wist dat ik geen koffie dronk. Zoiets kleins, maar het voelde zo ontzettend groot en warm.

Geen vragen waar ik al die jaren was geweest, waarom ik niets meer had laten horen, maar gewoon het is oké. Als jij wil vertellen waarom je afstand nam, mag dat, maar voel je niet verplicht. Hoe zeldzaam zijn deze mensen? En ja, ik ben de gelukkige die hen in mijn leven mag hebben. Zij zijn echt goud waard en dan realiseer ik me weer hoe kostbaar en belangrijk vrienden zijn. Vrienden die je nemen zoals je bent, waarvoor je altijd goed genoeg bent en die de deur altijd voor je open hebben staan. Wat een rijkdom!

Nog bijzonderder is misschien wel het leeftijdsverschil van acht jaar. Dat is niet veel op onze leeftijd, maar als kind zijnde is dat een onoverbrugbaar verschil. Ik kwam als baby al in dat gezin en hun dochter was toen acht. Toch ontwikkelden wij een band en had ze altijd een plaatsje in mijn hart, zelfs tijdens de jaren dat we elkaar niet zagen.

De afgelopen maanden gebeurden er een aantal dingen waardoor wij nog meer naar elkaar toegroeiden. Iets wat ik vooraf nooit had kunnen bedenken. Ineens hadden we gesprekken die we nog nooit gevoerd hadden en konden elkaar zelfs nieuwe dingen vertellen, ondanks dat we elkaar eigenlijk al een leven lang kennen. Hoe mooi dat je jaren later een band nog meer kunt verdiepen, van elkaar kan leren, maar er ook gewoon voor elkaar kan zijn. Dat een half woord genoeg is om elkaar te begrijpen, zonder oordeel, sisters by heart.

Natuurlijk is zij niet de enige waar ik dankbaar voor ben, dat zijn er gelukkig meer, maar daar waar ik vroeger als puber zoveel mogelijk vrienden wilde hebben, denk ik daar nu heel anders over. Mijn echte vrienden kan ik nu op een hand tellen en dat is genoeg. Maar dat zijn dan ook de mensen waarvan ik weet dat ik ze midden in de nacht kan bellen als het nodig is en uiteraard geldt dat andersom net zo.

Een paar mensen waarmee ik deel wat er in me omgaat, die aan me zien hoe ik me voel, waarmee ik soms bots, gewoon omdat het kan. Die mensen die altijd eerlijk tegen me zijn, al doet de waarheid soms een beetje pijn. Maar juist omdat ze me de waarheid durven te vertellen waardeer ik hen alleen maar meer, omdat daaruit blijkt dat ze het beste met me voor hebben.

Van hen leer ik en zij maken mij groter, versterken mijn gevoel van eigenwaarde en geven me het gevoel dat ik ertoe doe, dat ik er gewoon mag zijn met al mijn (on)hebbelijkheden. Dat is vriendschap in de puurste vorm en dat is waar het in het leven om draait. Ja, ik ben een rijk mens!

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne schrijft: Ode aan de vriendschap

Soms leer je iemand kennen waarvan je geen idee hebt dat er een mooie vriendschap uit voort kan vloeien. Ik heb zo’n vriendin. We leerden elkaar kennen door onze gezamenlijke liefde voor boeken en hadden beiden geen idee dat er veel meer in zat. Af en toe ging er een pb over en weer, maar langzamerhand groeide dat uit tot een gesprek in de app. Eerst nog alleen over boeken, maar dat groeide mondjesmaat uit naar privé. We konden uren appen zonder dat we elkaar ooit in het echt gehoord of gezien hadden. Het was goed zo!

Beiden hadden we de nodige levenservaring, maar ook onze muurtjes, die heel langzaam afbrokkelden ten opzichte van elkaar. Tot dat moment dat we elkaar voor het eerst spraken via de telefoon. Een bijzonder gesprek dat ik nooit meer vergeet. Bij het opnemen beiden de slappe lach. Waren het de zenuwen? Vervolgens een gesprek van ruim drie uur, waarbij we van serieus naar lachen, naar tranen gingen, om vervolgens lachend weer af te sluiten.

De volgende dag zinderde het nog na in mijn hoofd. Dit was heel bijzonder wat er tijdens ons gesprek gebeurde en uit het appje dat daarop volgde bleek dat het aan de andere kant net zo ervaren werd.

Toch duurde het in totaal een jaar of twee voor we elkaar in real life zagen. Beiden voorzichtig om mensen echt toe te laten was daar dan toch het moment. Het voelde goed van beide kanten, dus onze afspraak stond. Ik was in de buurt voor familiebezoek en aansluitend zouden we elkaar ontmoeten om samen wat te gaan drinken in de stad.

Dit klinkt geweldig natuurlijk maar de werkelijkheid was dat ik op een ongepast tijdstip in haar woonplaats aankwam, namelijk half zes. Een tijdstip waarop half Nederland doorgaans aan tafel zit. Een simpel telefoontje loste dit op. “Riejan, als jij het aandurft dompel ik je onder in mijn gezin en eet je met ons mee.” Bikkel als ik was zei ik heel stoer: ” Natuurlijk, dat gaan we doen. “

Daar zat ik ineens aan tafel met haar hele gezin en wat voelde ik me gelijk welkom. Het logische vervolg was om naar de tuin te verkassen waar we onder het genot van een roseetje aan het kletsen waren, nog steeds onwerkelijk dat we elkaar nu voor het eerst zagen. Later op de avond zou ik met de trein naar huis gaan tot ik een telefoontje kreeg. “Riejan, weet je wel dat er storing is met de treinen i.v.m. de hitte?” Nou weten de mensen die mij kennen echt wel dat de NS en ik geen vrienden zijn, maar dat zou me nu toch niet gebeuren? Ja hoor. Alle treinen lagen eruit en er was geen zicht op verbetering. Onze eerste ontmoeting en nu moest ze ook nog ruim een uur rijden om mij thuis te brengen. Als dat geen beproeving was 😉

Nu zijn we alweer ruim drie jaar verder. Drie jaar waarin we beiden het nodige voor de kiezen hebben gehad, drie jaar waarin we veel gedeeld hebben, maar ook drie jaar waarin we soms wat strubbelingen hadden. Strubbelingen omdat we ieder vanuit ons eigen referentiekader reageerden en soms oude muurtjes optrokken waardoor we elkaar niet konden bereiken, maar ondanks die muurtjes en geen echt contact bleven we elkaar opzoeken, zoekend naar een ingang die de boel weer kon doorbreken. Hoe mooi is dan dat we achteraf zeggen dat we ons beiden zo k*t voelden, omdat we elkaar even niet begrepen. Ook dat deelden we samen en spraken uit dat we dit dus ook kunnen. Zo hoort vriendschap te zijn. Puur en vol vertrouwen dat het altijd weer goed komt en we elkaar links- of rechtsom altijd weer weten te vinden. Op naar nog vele mooie jaren waarin we van elkaar kunnen leren, voor, achter en naast elkaar staan, maar vooral heel veel kunnen lachen om en met elkaar. Lof ya! 💜

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne schrijft: Onvermijdelijk…

Soms word je gedwongen om stil te staan bij keuzes die je niet wilt maken, maar die ook onvermijdelijk zijn. Vorige week ontving ik zo’n brief die ik het liefste aan de kant wilde gooien, niet over na wilde denken, heel hard voor weg wilde rennen. Zo’n brief die al je emoties op scherp zet en gevoelens naar boven haalt die zelfs niet reëel zijn.

Twintig jaar geleden is mijn moeder overleden en kwamen we plotseling voor de keuze te staan om te begraven of cremeren. Mijn moeder had zich daar nooit duidelijk over uitgelaten. Af en toe riep ze wel eens wat, maar dat veranderde een maand later dan weer. Kortom, ineens zaten we met onze handen in het haar, wat gaan we doen? Uiteindelijk hadden wij een hele theorie waarom we ervoor kozen om haar te begraven, maar realiseerden ons denk ik niet wat voor zorg dat ook weer met zich meebracht. Een graf moet immers onderhouden worden…

We kennen allemaal de graven waar nooit iemand komt, simpelweg omdat mensen er geen behoefte aan hebben, omdat er geen nabestaanden zijn, of omdat je gewoon niets hebt met een graf. In die laatste categorie val ik, maar dat realiseerde ik me toen niet goed genoeg. Voor mij is het graf gewoon een plaats waar iemand kan laten zien dat diegene een plekje op deze wereld heeft gehad.

Aangezien mijn broer en zus ver buiten de stad woonden, kwam het onderhoud van het graf voornamelijk voor mijn rekening. Ik vond het onzin dat zij twee uur moesten rijden om een bloemetje op het graf te zetten, dus deed ik dat ook namens hen. Zo gingen de jaren voorbij en wist ik altijd in mijn achterhoofd dat er een moment zou komen dat de grafrechten zouden verlopen.

Die brief kwam dus vorige week en ineens moest ik de beslissing nemen om te verlengen of te ruimen. Een brief die ontzettend veel losmaakte, want inmiddels leven mijn broer en zus ook niet meer. Ineens was daar die boosheid, die niet reëel is, maar hij was er wel. Boos op mijn broer en zus die er tussenuit gepiept waren en mij nu met deze beslissing lieten zitten.

De strijd tussen verstand en gevoel. Mijn verstand wat aan alle kanten riep dat ik niet nog eens tien jaar een graf wil verzorgen, een graf waar ik niets bij voel, ook al ligt mijn eigen moeder daar…

Maar dan het gevoel wat een stuk ingewikkelder is. Ben ik egoïstisch als ik het graf laat ruimen? Gooi ik mijn moeder dan niet aan de kant? Meerdere keren wenste ik dat ik – al was het maar een minuutje- even met mijn broer en zus in gesprek kon gaan, even horen hoe zij hierin staan en stiekem misschien ook wel om mijn boosheid naar hen te uiten, omdat zij er vandoor gingen en mij hiermee achter lieten.

Tegelijkertijd weet ik ergens wel dat zij mij in mijn beslissing zouden steunen, maar toch…het was ONZE beslissing om haar te begraven en wat er nu met het graf gebeurt is MIJN beslissing. Gelukkig heb ik gouden vrienden met wie ik dit allemaal kon delen, maar wat ze ook zeggen, het schuldgevoel over mijn moeder aan de kant gooien overheerst dan toch.

Ontneem ik haar nu de plek waar zij kan laten zien dat zij een plek op deze wereld heeft gehad, maak ik van iets ineens dat ze niets meer is, niemand meer is? Is het fair om een graf te behouden waar je alleen maar uit plichtsbesef naartoe gaat en niet omdat je daar nu zo graag wilt zijn?

Jij hebt mij op de wereld gezet en nu besluit ik om jou je laatste plaats af te nemen en nee, dat is niet omdat ik niet van je hou, maar omdat jij het verdient dat er iemand aan je graf staat die daar ook echt wil zijn, die daar staat omdat ze daar de connectie met jou voelt en niet omdat het moet. Dus kies ik er met pijn in het hart voor om het graf te laten ruimen en draag ik je bij me zoals ik nu al twintig jaar doe, op die plek waar ik je met niemand hoef te delen, die plek die alleen voor mij toegankelijk is, die plek die diep in mij zit.

Verstand en gevoel en ik laat het verstand nu beslissen. En juist door die beslissing voelt het alsof ik je nu opnieuw verlies, opnieuw afscheid van je moet nemen, voelt het voor even weer net zo rauw en scherp als twintig jaar geleden……

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne schrijft: Respectloos en onbegrijpelijk

Zoals dagelijks scrolde ik door het lokale nieuws en daar stond het: Politie Hengelo spreekt afschuw uit over filmen reanimatie: “Respectloos en onbegrijpelijk.” Mijn maag draaide om, waar zijn we toch met z’n allen mee bezig? Iemand ligt te vechten voor zijn leven en jij vindt het nodig om dat te filmen? Realiseer je je dat dat ook kan gebeuren als een geliefde van jou voor zijn/haar leven vecht? Ik word hier zo boos van. Wat is het nut hiervan?

Hoe komt het überhaupt in je op om op zo’n moment je telefoon te pakken? Voel je je dan stoer, omdat jij erbij was, omdat jij het gefilmd hebt? Maakt dat jou toch een held? Als de mensen om jou heen vinden van wel, dan is er ook iets heel ernstigs mis met hen.

Onmiddellijk dwalen mijn gedachten af naar Frank. Een jeugdvriend die op zijn 21^ste een fataal motorongeluk kreeg. Alsof dat nog niet erg genoeg was moesten we ’s avonds op tv toekijken hoe zijn motor op de grond lag. Hij haalde Hart van Nederland en hoe? Ineens was daar dat besef, dat dit soort beelden dagelijks uitgezonden worden, maar dat de familie en vrienden dat ook zien. Voor de een sensatie en voor de ander een keiharde confrontatie. Daar ligt de motor van je geliefde zoon, broertje en vriend, wetende dat het alleen zijn motor is, omdat hij afgevoerd is naar het mortuarium…

Hetzelfde gebeurde ons bij het overlijden van mijn zus. Op de dag van de crematie kwam de uitvaartbus en droegen wij haar het huis uit. Op de hoek stond een grote groep mensen, die kennelijk voor het eerst een uitvaartbus zagen of misschien vonden ze het wel interessant dat mijn zus alleen vrouwelijke dragers had, namelijk wij, haar familie. Schaamteloos pakten ze hun mobieltjes, om foto’s van dit tafereel te maken. Ik zag het, maar liet het los op dat moment, omdat niet zij, maar mijn zus de volle aandacht verdiende die dag. Toch liet het me niet echt los en toen de plechtigheid etc. achter de rug was, dwaalden mijn gedachten af…

Wat gebeurde er met die foto’s die gemaakt werden op een voor ons emotioneel moment, waarom maakte je die foto’s überhaupt? Zijn dat de foto’s die bij een typisch verjaardagsfeestje rondgaan, onder de noemer: wat ik laatst toch zag… Of werden deze foto’s ook schaamteloos doorgedeeld op app, omdat het zo interessant was wat je daar zag? Ik kan er zelf met de pet niet bij dat je met dat soort situaties schaamteloos je mobieltje pakt om foto’s te maken. Mijns inziens mag/moet je in zo’n situatie waar iemand in nood is je mobieltje alleen gebruiken om hulp in te schakelen en ja er zit een camera op, maar gebruik die gewoon om de mooie, gezellige momenten vast te leggen, daar voelt iedereen zich beter bij toch?

Laten we met ons allen weer teruggaan naar een stukje menselijkheid, elkaar in zijn/haar waarde laten en vooral de privacy van ons medemens respecteren. Zelf loop ik door als ik ergens een ambulance zie staan, omdat ik me altijd verplaats in de ander en het me vreselijk lijkt als iedereen daar op een kluitje staat, om te zien wat er met je gebeurt.

Laten we ons realiseren dat het feit dat iemand voor zijn/haar leven vecht geen nieuws is, wat als een malle gedeeld moet worden. Nu ben jij degene die dat filmpje maakt en het vol trots verspreidt, maar stel je voor dat jouw geliefde de volgende is die op een filmpje rondgaat, voel je je dan nog zo trots? Ik weet zeker van niet!

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Riejanne schrijft: Gewoon een zaterdagochtend

 

Gewoon een zaterdagochtend. Prachtig weer, dus iedereen wil zo snel mogelijk zijn/haar boodschappen in huis hebben om daarna van andere leuke dingen te genieten. Ook voor mij was het zo’n zaterdag, dus ik besloot al vroeg naar de winkel te gaan. Op weg naar huis realiseerde ik me dat het niet voor iedereen zo’n gewone zaterdagochtend was. Ik kwam namelijk een lijkwagen tegen die voorafgegaan werd door de uitvaartleider. Ineens was ik dus getuige van het moment waarop weer een familie afscheid moest nemen van hun geliefde.

Automatisch stapte ik van mijn fiets om te wachten tot ze mij gepasseerd waren. Voor mij iets vanzelfsprekends dat ik van huis uit meegekregen heb. Tot mijn grote verbazing gaven auto’s extra gas om erlangs heen te rijden, werd ik gepasseerd door fietsers die mij boos aankeken omdat ik daar stil op de weg stond. Het allerergste was nog die fietser die tussen de uitvaartleider en de lijkwagen heen schoot.

Dit soort dingen maken me zo boos. Is het zo erg dat je een half minuutje later thuiskomt? Diegene die in de lijkwagen ligt komt nooit meer thuis! Op het moment dat de chauffeur mij passeerde draaide hij zich naar me om en zei: “Dank u wel mevrouw.’ Dat moment kwam zo bij me binnen. Ik had een brok in mijn keel, omdat ik besefte dat het voor hem uitzonderlijk was dat ik daar stil bleef staan, terwijl het zo vanzelfsprekend zou moeten zijn. Deze chauffeur hoefde mij niet te bedanken, want dit is gewoon een vorm van respect die je hebt.

 

 

Tegelijkertijd dwaalden mijn gedachten af naar de begrafenis van mijn moeder. Zij, die ons zo had bijgebracht om stil te staan als er een stoet aankwam. Er was weinig waar ze zo fel over was als dat gegeven. Bij haar uitvaart gebeurde het. We reden vanuit het uitvaartcentrum naar de begraafplaats. De uitvaartleider liep nog voorop tot de stoet gevormd was en ineens zagen we ze. Aan weerskanten stonden twee dames stil. De één was van de fiets afgestapt en de andere mevrouw stond stil met twee zichtbaar zware boodschappentassen in haar handen. Dat moment waarop mijn zus en ik zachtjes tegen elkaar zeiden: “Ach mevrouw, zet die tassen toch op de grond.” Maar ook het moment waarop we vol schoten, dat dit uitgerekend bij onze moeder gebeurde. Iets waar zij bij ons zo op hamerde. Het beeld van die twee dames staat op mijn netvlies gebrand.

Dit alles schoot in die luttele seconden dat ik daar stond te wachten door me heen. Gevolgd door een enorme boosheid. Het liefst wilde ik met name de fietser die er dwars doorheen reed aanspreken op zijn gedrag, maar uit respect voor de overledene zei ik niets. Hoe kan het toch dat we zo met dit soort dingen omgaan? En stel je voor dat het jouw geliefde is die daar in die lijkwagen ligt….. Ik zag de familie van de overledene op de stoep staan, machteloos toekijkend hoe iemand dwars door de stoet van misschien wel hun vader of moeder heen reed. De uitvaartleider die voor de auto uitloopt en ogen voor, achter, links en rechts moet hebben, terwijl ze gewoon haar werk doet.

Ik besef echt wel dat de manier waarop we met dingen bezig zijn veranderd, maar het is een gegeven dat de dood nooit zal veranderen. Dat eenieder van ons daar vroeg of laat mee te maken krijgt. Laten we met ons allen het respect voor de dood en de overledene behouden. Laten we met ons allen de uitvaartleiders hun werk laten doen, zoals het protocol het weergeeft, maar laten we bovenal onze menselijkheid tonen in die situaties die al triest genoeg zijn. Het is zoiets kleins, maar voor nabestaanden zo’n groot gebaar……

 

 

Riejanne Zwiers.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 😀

 

Riejanne schrijft: Verdriet verrijkt…

Vanochtend kreeg ik een berichtje van iemand die me vertelde dat haar moeder morgen naar het hospice gaat voor haar laatste fase. Tegelijkertijd vertelde ze me hoe ze merkte dat de mensen uit haar omgeving afstand van haar namen en of ik dat herkende. Onmiddellijk dwaalden mijn gedachten af en moest bekennen dat ik het helaas herkende.

Met het overlijden van mijn moeder (18 jaar geleden) liet een van mijn beste vriendinnen vier maanden niets van zich horen, terwijl ze twee straten van me afwoonde. Ze vond het te moeilijk hoorde ik achteraf van haar. Iets wat een grote kloof in onze vriendschap heeft veroorzaakt, want als er iets was, was er altijd die ene gedachte: toen was je er ook niet. Goddank was zij de enige en bleek ik verder gouden vrienden te hebben.

Ik vind het jammer dat mensen het nog steeds moeilijk vinden om met dit soort dingen om te gaan en vooral dat ze het niet uitspreken. Zeg gewoon dat je het heel moeilijk vindt en niet weet wat je moet zeggen, dan is het ijs al gebroken en kun je het gesprek aan gaan. Juist als iemand in je omgeving ongeneeslijk ziek is wil je de steun van de mensen om je heen ervaren.

Wat is er mis met gewoon vragen in welk stadium iemand zit? Vragen of iemand er vrede mee heeft en wat het met hen doet? Waarom is het voor velen nog steeds zo moeilijk om hier mee om te gaan? Ik heb het wel eens aan mensen gevraagd en kreeg als antwoord: ik wil je niet verdrietig maken. Daar gaat het dus mis. Iemand die in zo’n situatie zit is al verdrietig! Maar kennelijk wordt dat verdriet pas echt erkend als iemand huilt en daar zijn velen juist zo bang voor, dus is de makkelijkste weg  om iemand uit de weg te gaan. Niet beseffend wat voor kraters dat in vriendschappen slaat.

Degene die mij vanochtend het berichtje stuurde vertelde dat ze hierdoor keihard was en contacten heel makkelijk afstoot nu en ook dat is iets wat ik herken. Juist in zo’n kwetsbare periode waarin je iedereen om je heen heel hard nodig hebt is het ook zo makkelijk om de mensen die er niet voor je te zijn af te schrijven. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd dat dat laatste niet altijd nodig is, dat ik gewoon door kan gaan met die mensen maar wel op een ander level. Accepteren dat de vriendschap niet is zoals jij dacht en op die grond verder gaan, waardoor het contact wat oppervlakkiger wordt. Wat ik tijdens het ziekbed van mijn zus overigens ook heel bijzonder vond was de categorie mensen die er precies het tegenover gestelde mee omgingen. De mensen die zeiden dat ze graag met mij op bezoek wilden bij mijn zus, want ze kenden haar immers. Ik moest dan diep nadenken waar ze haar van kenden en herinnerde me dan dat ze mijn zus wel eens gezien hadden samen met mij. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik deze categorie destijds niet begreep en nu nog steeds niet. Hoezo wil je naar iemands sterfbed als je diegene een keer vluchtig hebt gezien? Hoezo zeg je dat je dan iemand kent? Ik durf rustig te zeggen dat ik sommige mensen al jaren om me heen heb en ze nog steeds niet ken 😉

Bizar om te zien wat er allemaal kan veranderen als je geconfronteerd wordt met een zieke in je omgeving. ‘T is niet alleen het onder ogen zien dat je iemand gaat verliezen, maar ook ervaren dat het contact met de mensen om je heen anders wordt.

Gelukkig ken ik de andere kant ook. De mensen die niet bang zijn om het gesprek aan te gaan, waardoor ik mijn meest kwetsbare kant durfde te laten zien en we elkaar ook daarin vonden. Iets wat onze vriendschap alleen maar sterker gemaakt heeft en juist dat stukje gun ik iedereen om me heen. Juist door het gesprek aan te gaan kom je dichter bij elkaar. Barst iemand in tranen uit? Sla een arm om ze heen en deel dat verdriet, daar help je de mensen mee.

Laten we er met ons allen voor waken dat mensen vriendschappen verliezen, omdat ze zich niet gesteund voelen in de periode waarin ze dat het hardste nodig hebben. Gewoon door uit te spreken dat je het moeilijk vindt, niet weet wat je moet zeggen, juist dan vind je elkaar. In het durven erkennen dat je niet weet hoe je er mee om moet gaan ligt meer begrip en openheid dan je hoofd afdraaien. Juist het erkennen van het niet weten maakt dat je dichter bij de ander komt. Zullen we daar gewoon met z’n allen mee beginnen? Vandaag nog?

Gewoon omdat ik een ieder gun dat vriendschappen verdiept worden en nog intenser kunnen worden. Dat is voor mij de winst die ik uit mijn verdriet gehaald heb. Het verdriet dat me ooit lam legde, maar wat me ook zo ontzettend veel mooie dingen heeft opgeleverd….

Riejanne Zwiers.

Riejanne schrijft: Zo ineens

Nietsvermoedend klik je Facebook open. Je scrolt wat door de berichten heen en ineens zie je die foto staan. Die foto van die jongeman die gewoon nog hier had moeten zijn…..Het bericht van zijn zus die gewoon nog grote zus had moeten zijn, die al die dingen die ze nu op papier toevertrouwt nog tegen hem zelf zou moeten kunnen zeggen. De herkenning om iemand voor een keer weer uit je hoofd te willen halen om ‘m te delen met de mensen om je heen, omdat ze nooit vergeten mogen worden, omdat het voor anderen vervaagt, maar jij het de rest van je leven met je meedraagt….

Die foto, die woorden, die snoeihard bij me binnen komen. Die me voor het eerst sinds jaren het gemis weer zo duidelijk laten voelen alsof het gisteren is gebeurd. Het verlangen hen weer uit mijn hoofd te halen, hen te delen met anderen, gewoon opdat ze niet vergeten worden. Het besef dat je zoveel over ze wilt vertellen, omdat dat hetgeen is dat ze levend houdt, omdat dat de enige manier is om die kleine ogenschijnlijk onbelangrijke dingen te onthouden. Die ogenschijnlijk onbelangrijke dingen die nu ineens heel belangrijk zijn, omdat daar de waarde in zit, omdat dat aangeeft hoe de band was, omdat dat laat zien hoe de ander was.

Die ander die voor anderen zo onbekend is, maar voor jou zo waardevol. Die ander, waarvan het zo fijn is als iemand zijn of haar naam nog weet en die zo nu en dan noemt, gewoon omdat je dan weet dat iemand nog niet vergeten is. Die ander, die je zo graag nog een keer zou willen spreken, die je zo graag nog een keer die knuffel wil geven. Die ander, die gewoon nog bij je zou moeten zijn, in plaats van alleen maar in je hart.

Die foto, die woorden, waardoor ik hen vandaag weer uit mijn hoofd haalde en ze heel even deelde met de mensen om me heen. Het besef dat ik ze alle dagen zou willen delen, gewoon omdat ze dan nog deel van mijn leven uit zouden maken, omdat ik zo graag wil dat anderen hen zien zoals ik ze zie.

Een foto op Facebook, ogenschijnlijk onbelangrijk, maar achter die foto gaat een heel leven schuil. Een leven waarvan velen niets wisten, die velen nooit gekend hebben, maar die voor even zovelen onbetaalbaar is, was en blijft.

Riejanne Zwiers.

Riejanne schrijft: Jarig

Daar sta ik dan aan de vooravond van mijn 46^ste verjaardag. Verjaardagen die allang niet meer zo leuk zijn, omdat dat de momenten zijn dat ik mijn dierbaren extra mis. En toch is het dit jaar anders. Ik word 46, een leeftijd die mijn broer nooit heeft mogen halen.

Hoe gek dat ik mijn broer, die zes jaar ouder dan me was, nu in ga halen. Mijn grote broer, die zich van niets of niemand wat aantrok, die altijd deed wat hij wilde, zonder zich af te vragen wat een ander daarvan vond.

Mijn grote broer, voor wie ik altijd het kleine zusje bleef, behalve als we ruzie hadden…

Ik kan me nog goed herinneren hoe we elkaar vroeger in de haren vlogen en geloof me, als hij boos op me was hield hij er echt geen rekening mee dat ik zes jaar jonger was. Hij sloeg mij net zo hard als zijn vriendjes op school. Ach ik sloeg ook gewoon terug hoor, dus zielig was ik zeker niet hahaha .Op de momenten dat ik ruzie had sprong hij altijd voor me in de bres. Dan was ik ineens weer het kleine zusje dat hij moest beschermen. Gelukkig heb ik talloze herinneringen, en juist op deze avond lijken ze ineens allemaal naar boven te komen. Schiet ik van de ene in de andere herinnering, van een lach naar een traan en weer terug…

Dat moment dat we samen in onze pyjama mochten kijken hoe onze hond puppy’s kreeg. Op gepaste afstand languit op de grond in de woonkamer. Ik weet nog zo goed dat 1 van de puppy’s dreigde te stikken en jij ‘m redde. Wat vond ik je een held! Naarmate we ouder werden werd ons contact natuurlijk ook anders. We sloegen elkaar de hersenen niet meer in, maar een discussie gingen we niet uit de weg. Jij vond altijd dat je gelijk had en wilde altijd het laatste woord hebben. Als puber ging ik daar natuurlijk niet in mee en menig keer moest een ander ingrijpen, omdat het anders eindeloos door ging… Ach toen ik wat ouder werd kon ik het loslaten. Je hebt gelijk hoor zei ik dan, waarop jij trots zei, dat weet ik. Ik draaide me lachend om en dacht er het mijne van

Wat ik ook zo waardeerde was jouw humor. Met jou op stap gaan was gegarandeerd buikpijn van het lachen. Het maakte je niet uit wie je tegenkwam, jij ging met iedereen in gesprek. Zelfs toen je ziek werd bleef je je humor behouden. Je stond in het ziekenhuis bekend als de man die altijd streken uithaalde en altijd bleef lachen. We hebben vaak bij je aan het bed gezeten, terwijl ons de tranen van het lachen over de wangen rolden. Of dat moment dat je me belde dat ik een fles wijn en een pak koekjes mee moest nemen naar het ziekenhuis. Ik stomverbaasd  vragend: wat moet je daarmee dan? Ach zei je, ik had een weddenschap met een verpleegkundige en die heb ik verloren.

Wat ben ik nu dankbaar voor al die gekke herinneringen zeg! Het songfestival dat zo met jou verbonden is. Steevast stuurde je me een berichtje. Kijk jij ook naar het songfestival?  Waarop ik lachend zei: Ja, ik doe ook aan zelfkwelling. Nou dan was het hek van de dam. Tot aan de uitslag vlogen de berichten over en weer, tussendoor afgewisseld met telefoontjes waarin we alleen maar moesten lachen.

Maar ook die grap die nu bijna pijnlijk is. Hoe jij er van genoot om mij met mijn leeftijd te pesten. Riejanne je wordt grijs, ach je schiet ook al mooi op hè, zei je dan lachend. Ach, 1 ding is zeker zei ik dan, jou haal ik nooit in.

Hoe bizar dat ik je nu in ga halen, dat ik een leeftijd ga bereiken die jij nooit hebt mogen halen. Jij die zo van het leven genoot, die tachtig wilde worden. Die me midden op de dag een berichtje stuurde met de vraag of ik kon raden waar je was. Natuurlijk kon ik dat niet. Vervolgens kwam er een foto van jou voor de Eiffeltoren. Ja hoor, je was in alle vroegte naar Parijs gereden om daar even te ontbijten. Dat was jij ten voeten uit.

Die gekkigheid van je mis ik nog steeds. En ja, het voelt heel gek om 46 te worden, omdat jij die zes jaar ouder was, voor altijd 45 zult zijn…….

Riejanne Zwiers.

Riejanne schrijft: Samenlezenisleuker

Wie had gedacht dat Samenlezenisleuker zo’n groot succes zou worden? Ik niet. Ik ben lid vanaf de eerste dag en al heel snel was ik niet meer uit deze groep weg te slaan. Inmiddels hoor ik bij het meubilair en daar ben ik alleen maar ongelooflijk trost op!

Wat een bijzondere dingen brengt deze groep met zich mee. Ik weet nog zo goed dat moment dat Kaat en Crien vroegen of ik (samen met San en Carool) moderator wilde worden, omdat het niet meer te bolwerken was voor hen twee. Ze kozen daar ook een heel mooi moment voor uit. Ik was bezig met de samenloop voor hoop, een 24 uur durende wandelestafette van het KWF, toen het appje binnen kwam. Wil je moderator worden? Met mijn gedachten bij de samenloop zei ik: ‘Ja is goed.’ Totaal geen idee wat ik moest doen of wat ik moest verwachten. En toen kwam het….

Inmiddels  was ik al bijna 24 uur op en ik kreeg de ene na de andere melding binnen van mensen die lid wilden worden van de groep. Zien jullie het voor je? Daar liep ik midden in de nacht in de stromende regen en ja hoor daar begon mijn telefoon weer te piepen…..waailap als ik ben keek ik natuurlijk gelijk. En ja hoor, daar was weer iemand die lid wilde worden van Samenlezenisleuker  ‘Hoezo krijg ik deze meldingen?’ Nou ik kan jullie vertellen dat door het slaapgebrek dat kwartje pas een paar uur later viel. Ineens had ik een helder moment en bedacht me dat dat dan vast kwam omdat ik nu moderator was. Slimme zet hoor Kaat en Crien om dat te vragen op een moment dat ik alles maar voor de helft meekreeg 😉

Maar jongens nu zijn we al zo’n tijd verder en heb ik mijn draai helemaal gevonden in deze groep. Nog elke dag ben ik er trost op dat ik mezelf een teamlid van de waailappen mag noemen. Hoe mooi is het dat ik door Samenlezenisleuker zoveel fijne mensen heb leren kennen. Nog elke dag zie ik hoe er vriendschappen binnen onze groep ontstaan en wat is er fijner dan dat? In een tijd waarin we vaak negatieve dingen over het internet horen zie ik een totaal andere kant. Nog elke dag ben ik blij en dankbaar voor de vriendschappen die er voor mij persoonlijk zijn ontstaan. Mensen die ik in het dagelijks leven nooit tegen was gekomen, simpelweg omdat we daarvoor te ver uit elkaar wonen. Mensen met wie ik nu lief en leed deel en die ik dagelijks spreek. Mensen die een plaatsje in mijn hart hebben en me erg dierbaar zijn geworden. Samenvriendschappenverdiepenisookleuker 😉

Zoals de meesten van jullie weten schrijf ik ook af en toe een stukje. Eigenlijk doe ik dat al jaren, maar hield dat altijd voor mezelf. Hier in deze groep voelt het goed om het te delen en elke keer ben ik weer verwonderd door de reacties die erop komen. Niet alleen wat betreft hetgeen ik schrijf, maar gewoon de openheid waarmee onze leden over hun eigen leven schrijven. En elke reactie treft me dan, gewoon omdat ik me er dan weer bewust van ben hoe veilig mensen onze groep ervaren. Zo veilig dat ze soms hele persoonlijke dingen durven te delen.

Inmiddels mag ik ook trost vertellen dat ik al een aantal keren proefgelezen heb en dat dat eigenlijk ook voort komt uit de contacten die ik onder andere via Samenlezenisleuker heb opgedaan. Dus ja, wat Samenlezenisleuker gebracht heeft is eigenlijk teveel om op te noemen. En ja zoals in elke groep zijn er bij ons ook wel eens wat kleine dingetjes, maar altijd is daar dan het supersnelle overleg met de waailappen hoe we het op gaan pakken. Wat dat betreft liggen we zo op 1 lijn en staan we voor, achter en naast elkaar en ik kan jullie vertellen dat dat heel erg fijn voelt!

Lieve Kaat en Crien, Samenlezenisleuker is bijna de beste beslissing die jullie genomen hebben twee jaar geleden, maar het allerbeste was natuurlijk om ons er in te betrekken hahaha. Ik hoop op nog heel veel mooie jaren met jullie samen! En wat betreft de leden, ik hoop dat jullie net zulke fijne vriendschappen mogen ervaren als wij en het is gewoon echt waar….samen is het leuker!!

Riejanne Zwiers.