Jac las: De spiegel van ons verdriet – Pierre Lemaitre***

Met de titel De spiegel van ons verdriet voltooit Pierre Lemaitre zijn Interbellum trilogie. Met interbellum wordt in het algemeen de periode geduid tussen de Eerste en de Tweede Wereldoorlog. De trilogie bestaat uit de volgende delen:

1. Tot ziens daarboven. (2013)

2. De kleuren van de brand. (2018)

3. De spiegel van ons verdriet. (2020)

Het centrale thema in de drie boeken is het leven van gewone mensen, die geteisterd door oorlogen en de daarmee gepaard gaande ellende hun plaats weer trachten in te nemen in de maatschappij. Dat gaat veelal gepaard met een zekere mate van diefstal, bedrog, fraude en oplichting, op kleine tot exorbitant grote schaal.

In De spiegel van ons verdriet is het niet anders. Aan de hand van drie interessante verhaallijnen wordt een fraai beeld geschetst van een Frankrijk in verval tussen 6 april 1940 en 13 juni 1940. In 54 korte hoofdstukjes worden een aantal mensen gevolgd die in deze vijf weken terecht komen in een maalstroom van krankzinnige gebeurtenissen die hun levens op de kop zetten. Zoals korporaal-chef Raoul Landrade, elektricien, sjoemelaar, rommelaar, behendige exploitant van roerende maar vooral duistere zaken waar een luchtje aan zit. Of de schelm, het buitensporige personage met de vele identiteiten, Désiré Migault genaamd, waarover bijna niets bekend is en die alles overleeft. Ach en maakt het dan wat uit of niet met zekerheid te zeggen is of het de schelm is die samen met generaal de Gaulle op 26 augustus 1944 over de Champs-Elysées defileert?

De drie op zichzelf staande romans verschillen onderling nogal in kwaliteit. Het opmerkelijke is dat de De spiegel van ons verdriet me het minst heeft geboeid. Ondanks de mooie verhaallijnen, de innemende schrijfstijl, de vele humor waarmee gestrooid wordt en de bizarre gebeurtenissen die beschreven worden. Genoeg body en drama derhalve maar waar blijft de stoom die uit je oren dient komen, de versnelling die maakt dat je je boek niet weg kunt leggen? De dramatische zoektocht naar op drift geraakte relaties aan het begin van WOII kon me op de een of andere manier niet bovenmatig boeien. Daartoe bevatte het verhaal veel te veel feelgood elementen en keukenmeidenromatiek.

Drie sterren.

Jac Claasen.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Jac las: De kleuren van de brand – Pierre Lemaitre *****

Inleiding:

Pierre Lemaitre die we vooral kennen van een viertal harde thrillers heeft veel meer geschreven dan thrillers. Het uitbundige Tot ziens daarboven uit 2013, handelend over de handel en zwendel met doodskisten op militaire begraafplaatsen en oorlogsmonumenten na WO I, wordt als zijn belangrijkste werk gezien.

De kleuren van de brand (2018) is het vervolg hierop. Deel twee uit wat wel de Interbellum trilogie wordt genoemd. Deel drie moet nog geschreven worden. Beide romans spelen in het interbellum, de periode tussen WO I en WO II. Deze periode wordt politiek gezien, gekenmerkt door de verschrikkelijke gevolgen van WO I, revanchistische gevoelens, de economische crisis en de opkomst van het fascisme. Deze thema’s komen ook in dit boek terug.

Over het boek:

Waar in Tot ziens daarboven de hoofdrollen vertolkt werden door mannen, is het nu een vrouw om wie het boek draait. Madeleine Péricourt is de erfgename van het vermogen van Marcel Péricourt, eigenaar van de bank met dezelfde naam. Bij de begrafenis van Marcel stort de zevenjarige Paul zich vanaf de eerste verdieping van het familiehuis ter aarde. Paul is de zoon van Madeleine Péricourt en Henri d’Aulnay-Pradelle, een bekende uit het vorige boek. Paul raakt verlamd en komt in een rolstoel terecht. Pas veel later wordt bekend wat het motief is geweest van zijn noodlottige sprong op de doodskist van zijn opa.

Door financiële machinaties van wat nu een controller of CFO wordt genoemd, raakt Madeleine bijna alles kwijt.  Het adembenemende vervolg laat zich lezen als de wraak van een vrouw op die macho losers die haar en haar zoon in de afgrond gestort hebben. Het is het eeuwige spel van list, lust en bedrog, intriges, samenspanningen, chantage, machiavellistische machtspolitiek en alles wat verder geoorloofd is in oorlog en liefde. Jackie Collins dus? Alleen honderd keer beter geschreven en verweven met tal van thema’s: de macht en cynisme van het kapitaal,  sociale onrechtvaardigheid, de politieke kuiperijen, corruptie en gigantische fraudes.

De roman is knap geconstrueerd en barst van de nobele, kwaadaardige en ondeugende karakters, is spannend en vol van milde, licht ironische, maar ook vileine humor. En bijzonder geslaagde zijverhalen. De roman ademt de twintiger en dertiger jaren. De schrijfstijl is duidelijk geïnspireerd door grote auteurs als Alexandre Dumas en Charleston Dickens. Wat minder wijdlopig, maar uiterst leesbaar. Naar het einde toe neemt het thrillerelement snel toe en wel zodanig dat de lezer de neiging heeft om sneller te gaan lezen. Een verrukkelijk boek op basis van historische feiten waar Lemaitre een eigen invulling aan heeft gegeven.

Vijf sterren.

Jac Claasen.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker😀

Jac las: Irene-Pierre Lemaitre*****

Over de schrijver:

Pierre Lemaitre ( 19 april 1951) is autodidact. Hij bracht zijn jeugd afwisselend door in Aubervilliers en Drancy. Hij studeerde psychologie en hield zich bezig met  beroepsonderwijs voor volwassenen, communicatie en algemene cultuur en literatuur voor bibliothecarissen. Lemaitre is vooral bekend om zijn thrillers met Commissaris Camille Verhoeven in de hoofdrol. Met zijn roman Tot ziens daarboven (Au revoir là-haut) verlaat hij het thrillergenre, maar blijft trouw aan de geest van de vroegere romans. Zijn romans zijn of worden vertaald in dertig talen.

Bronnen: http://sieplex.com/article/pierre-lemaitre en https://nl.wikipedia.org/wiki/Pierre_Lemaitre

Over het boek:

Camille Verhoeven is commandant bij de politie in Parijs. Hij is 145 cm groot. Zijn eindlengte als gevolg van foetale hypotrofie. Een bleke kopie van Toulouse Lautrec of een man die nooit af was? Zijn prachtige vrouw ‘Irène’, met wie hij een ontroerende, tedere en liefdevolle relatie onderhoudt, is gevallen voor Camille en Camille voor Irène. Getrouwd en wel is Irène in verwachting. Nog een paar weken resten er alvorens de bevalling zal plaatsvinden.

Zijn werkomgeving wordt raak getypeerd: van de legendarische krenterige Armand tot de 50-jarige rechter Madame Deschamps, slank, elegant, lelijk als de nacht en liefhebster van gouden sieraden.

Wat is er gebeurd?

In de rue Félix-Faure, nummer 17, in een monsterachtige grote bungalow in aanbouw, heeft een ware slachting plaats gevonden. De slachtoffers zijn twee vrouwen, twee blonde prostituees tussen de 20 en 30 jaar: Évelyne Rouvray en Josiane Debeuf, beiden voorzien van een flinke bos hout voor de deur. Dat was de eis van de klant die hen beiden had ingehuurd voor een hele nacht. Maar het rare van de situatie: de bloederige vingerafdruk op de muur was aangebracht met een rubberstempel èn bekend van een onopgeloste zaak uit 2001: de zaak Tremblay. De beschrijving van de patholoog over de martelingen en de daarbij gebruikte gereedschappen gaan het voorstellingsvermogen van een normaal mens te boven en getuigen van een absurde, pathologisch kwaadaardige geest.

Daar blijft het niet bij.

Conclusie:

Ach, wat is dit boek verontrustend scherp geschreven. Nu eens cynisch en sarcastisch, dan weer hoogdravend en bombastisch, naar gelang het Lemaitre zo uitkomt en de omstandigheden dit vereisen. En met veel humor, af en toe een tikje verborgen.
Een boek naar mijn hart, waarbij het zoeken naar ongerijmde elementen net zo belangrijk is als de speurtocht naar bekende elementen. Dus moordzaken met rafelrandjes, ongerijmde details die nergens mee sporen. Wat moet je bijvoorbeeld met een pooier met liefde voor zijn vak?

De gecompliceerde situatie wordt met inventief speurwerk op de rails gezet. En dan komt de verrassing voor iedereen die op de hoogte is van zijn klassiekers. Hoe aangenaam is het te ervaren dat het lezen van thrillers een nuttige functie heeft, zeker als het gaat om het oplossen van een reeks moorden waar in dit geval Camille en zijn brigade geen streep verder komen. Martin Beck komt te hulp. Een mooier eerbetoon aan Sjöwall en Wählöö kan moeilijk gerealiseerd worden.

Ingenieus, intelligent, frappant, gruwelijk en spannend.

Dit zijn de tref- en kernwoorden voor deze bijzondere thriller van Pieter Lemaître uit 2006, die eerst in 2014 op de markt gekomen is. De zorgvuldig gecreëerde, macabere en angstaanjagende settings hebben een bijzondere relatie met onze hobby, die als extra laag functioneert. Heel af en toe is er een thriller die uitstijgt boven hetgeen in de regel als goed of zeer goed wordt gekwalificeerd. Irène is zo’n uitzonderlijk juweeltje.

Chapeau monsieur Lemaître en een diepe buiging voor dit meesterstuk.

Vijf dik verdiende sterren.

Jac Claasen.

Wat lezen wij nu?

Karin leest:

Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Over De Krijtman:

Het probleem was, we werden het nooit eens over het precieze begin. Was het toen we voor het eerst de krijtmannetjes tekenden, of toen ze opeens uit zichzelf verschenen? Was het dat afschuwelijke ongeluk? Of toen ze het eerste lichaam vonden?

Achteraf begon het allemaal op de dag dat het verschrikkelijke ongeluk plaatsvond op de kermis. Toen de twaalfjarige Eddie de Krijtman voor het eerst ontmoette. Het was de Krijtman die Eddie op het idee bracht van de tekeningen: een manier voor hun vriendengroep om geheime boodschappen in krijt voor elkaar achter te laten. En het was leuk, in het begin, totdat de tekeningen hen leidden naar een lichaam van een meisje. Het grootste deel ervan, althans.

Dat was dertig jaar geleden en Eddie dacht dat het verleden achter hem lag. Dan ontvangt hij post. In de envelop bevinden zich twee dingen: een krijtje en een tekening van een stokmannetje. De geschiedenis herhaalt zich, en Eddie realiseert zich dat het spel nooit echt voorbij is geweest…

Myrtle ( 15 ) leest:

Over Animal Farm:

De dieren op een boerderij komen in opstand tegen hun meester de mens en nemen zelf de macht in handen. De varkens, die lang tevoren in het geheim hebben leren lezen en schrijven, werpen zich op als de natuurlijke leiders van de revolutie. Zij staan immers op een hoger intellectueel peil dan de andere dieren. Ze breiden hun voorrechten steeds verder uit en vormen een nieuwe elite, even oppermachtig als de oude heersers. De catastrofale ineenstorting van deze gemeenschap kan ten slotte niet uitblijven.

Animal Farm, geschreven in 1943, is een klassiek geworden satire op een totalitaire staat en samenleving, die vandaag de dag nog niets aan zeggingskracht heeft verloren.

Jac leest:

Over Irene:

Vanaf de eerste gruwelijke moord is het commandant Camille Verhoeven meteen duidelijk: deze zaak is anders dan alle andere. Verschillende moorden volgen en Verhoeven kiest voor onorthodoxe opsporingsmethoden. De pers, de rechter en de hoofdcommissaris van de politie zijn het daar niet mee eens en keren zich tegen de typische werkwijze van de commandant. Verhoeven staat alleen en raakt verwikkeld in een ingewikkelde persoonlijke strijd met de moordenaar. Wie heeft er het minst te verliezen? Wie zal er winnen? En kan er iemand winnen?

Corina leest:

Met dank aan Uitgeverij Cargo/De Bezige Bij voor het recensie-exemplaar.

Over De vrouw in het raam:

Anna Fox woont alleen, ze verlaat haar huis in New York bijna nooit. Ze drinkt de hele dag door, kijkt oude films en bespioneert haar buren. In het huis tegenover Anna woont sinds kort een gezin: vader, moeder en tienerzoon. Alles lijkt bij hen perfect, maar op een nacht ziet Anna uit haar raam iets wat ze beter niet had kunnen zien. De twijfel slaat meteen toe: heeft ze het wel goed gezien? Wat is waarheid? Wat is verzonnen? Dreigt er gevaar? Niets is wat het lijkt in deze verslavende en volkomen onvoorspelbare psychologische thriller die doet denken aan het beste van Alfred Hitchcock.

De vrouw in het raam verschijnt op 8 februari.

Samen lezen, de Top Vijf van het laatste half jaar 2017 door: Karin

Olaaaaa daar ben ik zei de gek dan als hekkensluiter!

Wat weer een ei dat gelegd moest worden, de hersens moesten weer kraken, het was steunen en kreunen om de keuze te maken maar het is gelukt! *Trostie*

Waar mijn teamgenoten Jac en Co al slurpend lekker sjoemelden met de aantallen, ga ik dat al nippend (ik ben net wat netter hè) doen met de notering. Ik ga mijn Top Vijf van het afgelopen half jaar in willekeurige volgorde noemen, haaaaaaa.

Komtie komtie dan hè!

Ik ben nu bezig in boek 61 van dit jaar en als eerste ga ik er eentje noemen uit mijn toch nog steeds favoriete genre de thriller:

Ken mij niet van Nadine Barroso. Mijn eerste zin van de recensie was:

‘Sodeju, wat heftig, fascinerend en indrukwekkend is deze thriller Ken mij niet!’

Zegt genoeg toch?

Karin las: Ken mij niet-Nadine Barroso****1/2

Hoppeteee dat is 1, op naar de volgende.

Ik kan er niks aan doen maar het is weer een thriller en wel Vrije Val van Pierre Lemaitre. Dit boek verscheen eerder onder de titel Rollenspel in 2011 en was mijn kennismaking met deze auteur. En jongusjongus wat een gaaf boek vond ik dit!

Karin las: Vrije Val-Pierre Lemaitre****1/2

Oké, ik ga even switchen naar humor nu. Hot Mess van Lucy Vine was dus zó helemaal mijn humor! Gottegot wat een geweldig verhaal en ik lag met vlagen echt in de bekende piskreukel. Hoe mooi is dat wanneer een boek dat met je doet.

Karin las: Hot Mess-Lucy Vine****1/2

Nippen wordt ook slurpen nu, ik geef het maar toe, en ik vind echt dat de Young Adult niet in mijn rijtje mag ontbreken. In de categorie Fantasy las ik De orde van de Poortwachters van Oli Veyn. Wat een geweldig boek en ik kijk reikhalzend uit naar deel twee!

Karin las: De Orde van de Poortwachters-Oli Veyn****1/2

Chop chop nog 1 te gaan! En deze was echt te verwachten in mijn rijtje. Het vervolg op Dood de Vader van Sandrone Dazieri; Dood de Engel.

Wat heb ik uitgekeken naar dit boek en dit was het boek wat o.a. ook meeging op vakantie naar Italië. Het enige boek wat ik in 2017 niet als recensieboek las en al kon het niet tippen aan Dood de Vader, (onmogelijk ook eigenlijk) het bracht me wat ik van Dazieri verwacht. Regelrechte klasse.

Tadaaaaaaa, het is gelukt en rest me alleen nog het volgende:

Een hele goede  jaarwisseling mensen en de beste wensen voor 2018!

Lieve groet Karin Meinen.

Karin las: Vrije Val-Pierre Lemaitre****1/2

Met dank aan Xander Uitgevers voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Pierre Lemaitre

Oorspronkelijke titel: Cadres noirs

Eerder verschenen als Rollenspel (2011)

Vertaling: Jan Steemers

Uitgever: Xander

Aantal pagina’s: 383

Genre: Literaire Thriller / NUR 305

Verschijningsdatum: augustus 2017

 

Over de auteur:

Pierre Lemaitre (1956) verwierf internationale faam als schrijver van thrillers als Alex en won in 2013 de Prix Goncourt voor zijn literaire roman Tot ziens daarboven. Lemaitre woont in Parijs en is naast auteur ook scenarioschrijver.

( Bron: https://www.xanderuitgevers.nl/ )

Cover:

Deze cover pakt direct wel de aandacht. Lekker zakelijke outfit en wat doet hij nu eigenlijk met zijn handen?

“Als je droombaan een nachtmerrie wordt” , dat maakt nieuwsgierig dus kom maar op met die achterflap.

Achterflap:

De 57-jarige Alain Delambre, voormalig HR-manager, is al jaren werkloos. Uit pure wanhoop sorteert hij voor een hongerloontje dozen in een fabriek. Tot er een functie voorbijkomt die perfect bij hem past: HR-assistent. Hij wordt uitgenodigd voor een gesprek.

De ultieme beproeving blijkt dan nog te moet komen. Tijdens een gesimuleerde gijzeling worden de kandidaten getest op hun moed, stressbestendigheid en trouw. Vastbesloten de baan in de wacht te slepen, besluit Alain het spel mee te spelen. Maar hoever is hij als wanhopige werkloze bereid te gaan?

Mening:

We hebben allemaal wel een auteur waarvan je denkt: daar moet ik ècht nog eens een boek van oppakken. Dat had ik al zo lang bij Pierre Lemaitre en jongusjongus wat een gaaf boek is Vrije Val.

We hebben een Voor, een Na en tussendoor een zalige perspectiefwisseling, maar om bij het begin te beginnen: wat een pracht van een opening!

De schrijfstijl is fantastisch, staccato soms, met een meer dan goed woordgebruik, en Lemaitre trakteert je daarnaast op een flinke lik sarcastische humor. In de ik-vorm beleef je het verhaal mee vanuit Alain Delambre en Alain stal mijn hart. Hoe onbegrijpelijk zijn redeneringen en daarbij behorende keuzes soms ook zijn, wat een emoties weet dit figuur los te maken. En niet alleen Alain, ook de overige karakters spelen stuk voor stuk een sterke rol en Nicole is gewoon mijn heldin.

“Ik ben nooit een gewelddadig man geweest. Hoe ver ik ook terugga, ik heb nooit de wil gehad iemand te doden.  Zo nu en dan een woede-uitbarsting, dat wel, maar ik heb nooit echt iemand pijn willen doen.”

Men neme een werkloze oudere man, een gesimuleerde gijzeling, en dan begint het gedonder. Het is als een warm bad om al lezend in een regelrechte film te belanden waarin zóveel meer gaat gebeuren dan je ook maar had kunnen bevroeden. Waarin de personages en de onderlinge relaties tot elkaar je raken, Alain je onder je huid gaat zitten. Waarin plotwendingen, actie en intriges je om de oren vliegen. Wat een opbouw en wat zit dit allemaal ingenieus in elkaar!

Is het allemaal echt geloofwaardig? Welnee, maar wanneer een verhaal dit allemaal brengt en weet los te maken; who cares? Ik niet!

Het is een leesfeest ten top, en je vraagt je continu af waar het nu dan weer naartoe gaat en hoe dit af gaat lopen. Het einde is ronduit passend, geeft antwoord op alle vragen, en liet me gewoonweg niet los. Lemaitre heeft er een fan bij, dat moge duidelijk zijn.

Conclusie:

Schrijfstijl: 4.5

Originaliteit: 4.5

Psychologie: 5

Plot: 4.5

Leesplezier: 5

Spanning: 4

Vier en halve sterren voor Vrije Val.

Karin Meinen.

Wat lezen wij nu?

Karin leest:

Met dank aan Xander Uitgevers voor het recensie-exemplaar:

Over Vrije val ( eerder verschenen als Rollenspel) :

De 57-jarige Alain Delambre, voormalig HR-manager, is al jaren werkloos. Uit pure wanhoop sorteert hij voor een hongerloontje dozen in een fabriek. Tot er een functie voorbijkomt die perfect bij hem past: HR-assistent. Hij wordt uitgenodigd voor een gesprek. Dan blijkt dat de ultieme beproeving nog moet komen. Tijdens een gesimuleerde gijzeling worden de kandidaten getest op hun moed, stressbestendigheid en trouw. Vastbesloten de baan in de wacht te slepen, besluit Alain het spel mee te spelen. Maar hoever is hij als wanhopige werkloze bereid te gaan?

Corina leest:

Met dank aan The Black Sheep Indie voor het recensie-exemplaar.

 

Over 6 x Vals:

Een zakenman in nood gaat in zee met een louche investeerder, die zijn vrouw meer charmeert dan hem lief is. Een vrouwelijke stalker zoekt haar wraak en sleurt daarin niet alleen haar beoogde slachtoffer mee. Een treiteraar gaat één keer te ver, de gevolgen zijn dodelijk. Drie jonge mensen leven samen in onderlinge afkeer, de verhoudingen zullen grondig herzien worden. Een vrouw is ten einde raad als ze haar winkel en woonboot dreigt te verliezen aan een ordinaire oplichter. Een hartendief ruilt seks in voor geld en steelt daarbij het hart van menig vrouw, totdat zijn hart wordt gestolen. Wie denkt romantische, verhullende erotiek te lezen, komt bedrogen uit…

Myrtle leest:

Over De Hongerspelen 2:

Katniss Everdeen heeft samen met Peeta Mellark De Hongerspelen gewonnen. Sinds hun terugkeer naar District 12 wordt er gefluisterd over een opstand tegen het Capitool. President Snow stelt Katniss persoonlijk verantwoordelijk voor het temperen van alle onrust. Ze raakt verstrikt in een angstaanjagend politiek web en twijfelt of ze de vlammen van de revolutie echt wil doven…

Jac leest:

Over De verzamelaar:

Hij leidt twee levens. In het ene is hij zoals iedereen, in het andere is hij de beheerder van een macaber bottenmuseum. De tijd is aangebroken om de collectie aan te vullen en de zesjarige Jakey Frith, die lijdt aan een zeldzame botziekte, heeft precies wat hij zoekt. Hij is klaar voor de jacht. Wat volgt is een huiveringwekkend kat-en-muisspel tussen de bottenverzamelaar, Jakeys vader Erdman en de gedreven maar gevoelige detective Etta Fitzroy. Het wordt een race tegen de klok om Jakey te redden.

Tegen de achtergrond van de lommerrijke Londense wijk Blackheath toont De verzamelaar de duistere kant van de mens in een gevecht tussen wraak, vergeving en hoop.

Yvonne luistert:

 

Over Wat ons niet zal doden:

Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander zijn terug! Hij is een charmante man, een kritische journalist van middelbare leeftijd, en uitgever van het beroemde en beruchte tijdschrift Millennium. Zij is een jonge, gecompliceerde vrouw met piercings en tattoos én ze is een hacker van wereldklasse. In Wat ons niet zal doden kruisen Mikaels en Lisbeths wegen opnieuw en gaat hun verhaal van Stieg Larssons Millennium-serie verder.