Nina Verheij debuteerde dit najaar met Fatale keuzes. Dat was op zichzelf absoluut geen fatale keuze, want de lovende kritieken druppelen binnen. Zo houdt zij lezers uit hun slaap, verslinden ze haar boek en ze willen meer, veel meer. Gelukkig is Nina een schrijver in hart en nieren. Haar liefde voor het geschreven woord is ongekend en ontstond al op vroege leeftijd. Wist je bijvoorbeeld dat haar eerste verhaal, dat zij schreef als kind, ging over katjes die uit een cake geboren werden?Het verhaal lag uiteindelijk in de bibliotheek van haar basisschool. Naast schrijven is Nina de trotse eigenaar van BackWords, een platform waar zij online schrijfcursussen aanbiedt. Kortom, Nina is een bijzondere vrouw met een enorme passie voor verhalen en daarom besloot ik om een aantal vragen op haar af te vuren.
In Fatale keuzes gaat Emily, als student criminologie, stage lopen bij de politie. Wat fascineert jou zo aan het politie/recherchewerk?
Wat een leuke eerste vraag waar ik meteen even goed over na moet denken. Ik denk dat recherchewerk mij vooral fascineert omdat deze mensen grotendeels blanco aankomen bij zo’n plaats delict. Met de aanwijzingen die ze vinden, de getuigenverklaringen die ze krijgen, de camerabeelden die er wellicht van de omgeving zijn, moeten ze aan de slag om de waarheid te achterhalen. Ze gaan aan de slag om een puzzel op te lossen waarvan ze misschien nog geen idee hebben hoe hij eruit zal gaan zien. Ze moeten oppassen dat ze zich niet laten leiden door vooroordelen, dat ze mogelijkheden niet te vroeg uitsluiten. Het is zulk verantwoordelijk werk. En bij een moord zoals in mijn boek zal er waarschijnlijk een enorme druk op hen liggen om zo snel mogelijk de dader te vinden. Ik heb daar wel respect voor dat ze die taak op zich durven te nemen.
Als schrijver neem jij die taak als het ware (fictief) ook op je. Was het moeilijk om alle puzzelstukjes kloppend te krijgen of had je van tevoren al bedacht hoe het zou moeten lopen?
In eerste instantie had ik helemaal geen thriller voor ogen. Ik zette gewoon wat scènes op papier omdat ik het leuk vond om te schrijven. En als een soort uitlaatklep. Pas toen ik had bedacht dat er een dode zou vallen, ben ik echt bewust gaan nadenken over het verloop van de verschillende verhaallijnen. Dat was het moment dat ik meters begon te maken met schrijven. De eerste vraag was natuurlijk: wie gaat er dood? En daarna: wie heeft het gedaan en waarom?
Helaas ben ik veel te braaf en was ik nog nooit op een politiebureau geweest. Daardoor had ik in eerste instantie wat dingen bedacht die in het echt helemaal niet zo werken. Gelukkig kwam ik in contact met Hoofdagent Paul, waardoor ik onder andere ontdekte dat de politiedossiers in Leiden na een paar jaar naar een andere locatie worden overgebracht. Vanwege die informatie heb ik nog snel een nieuw personage verzonnen dat al wat ouder was en daardoor afwist van een zaak waarvan het dossier allang was verhuisd.
Inmiddels vind ik het plotten van mijn verhalen trouwens het leukste onderdeel van het schrijfproces. Verhaallijnen uitwerken, plottwisten bedenken, plotholes opvullen – allemaal fantastisch!
Je zegt dat je helaas te braaf bent. Dan moet schrijven toch heerlijk zijn! Hoe voelt het om je zo uit te leven?
Zeker! Heerlijk is inderdaad het perfecte woord. Ik vind het superleuk om hele levens te verzinnen voor mensen die helemaal niet bestaan. Het liefst natuurlijk wel op zo’n manier dat de personages menselijk en geloofwaardig overkomen.
Met Fatale keuzes is dat heel goed gelukt! De personages voelen levensecht aan. Voelden ze voor jou tijdens het schrijven ook echt aan?
Dank je wel voor het compliment! Dat is echt fijn om te horen. Ik hou ervan om ook foto’s bij mijn personages te zoeken om hen nog beter voor me te zien. Dat helpt voor mij echt. En ik werk hun hele karakter uit met sterke en zwakke punten, verlangens, hobby’s e.d., dus wat dat betreft voelden ze wel bijna levensecht aan, ja.
Ik wil mijn personages nu ook nog niet loslaten, omdat ik weet dat ik hen weer geloofwaardig op papier moet kunnen zetten tijdens het schrijven van deel 2 en 3. (Als alles goed gaat. ;)). Maar dat vind ik helemaal niet erg, ik ben gelukkig van ze gaan houden.
Dat was inderdaad een vraag die ik nog had willen stellen: of je verder zou gaan. Daar maak je mij, en ongetwijfeld een heleboel andere lezers, heel blij mee! Maar even terug naar je debuut: hoe was het om hem eindelijk in handen te hebben?
Heel onwerkelijk! Zelfs als die paperback naast me op de bank ligt en ik zie mijn naam op de voorkant staan, geloof ik het nog bijna niet. Een jaar geleden had ik echt niet kunnen voorspellen dat ik hem nu in mijn handen zou kunnen houden. Maar het is een prachtige rollercoaster om mee te mogen maken.
Je houdt ook een foto-actie. Kan je daar meer over vertellen?
Begin dit jaar ben ik voor mezelf begonnen, wat voor mij als introvert al net zo’n spannende reis is als het uitbrengen van een boek. Omdat ik dankbaar ben dat zoveel mensen zowel Fatale keuzes als mijn community BackWords omarmen terwijl ze mij helemaal niet kennen, vind ik het leuk om af en toe iets terug te doen. Daarom kunnen schrijfliefhebbers nu mijn online schrijfcursus winnen door een originele foto van Fatale keuzes te delen. Het geeft echt voldoening om te zien dat cursisten weer helemaal geïnspireerd aan de slag gaan met hun verhalen.
Waar komt jouw enorme liefde voor taal vandaan?
Weet je dat ik het heel lastig vind om daar antwoord op te geven. Het is voor mij zo vanzelfsprekend dat ik zolang als ik me kan herinneren van mooie zinnen, songteksten en spreuken houd dat ik niet eens zou weten waar het vandaan komt. Misschien is het zo natuurlijk ontstaan omdat mijn moeder voor haar pensioen in de bibliotheek werkte en we dus altijd stapels boeken in huis hadden. Hoewel ik vergeleken met mijn moeder en zus altijd erg weinig las. Maar ik denk dat het van kleins af aan voorgelezen worden zeker heeft geholpen.
Wat was als kind jouw favoriete boek?
Ik heb het idee dat boeken die ik als kind las of voorgelezen kreeg veel meer indruk op me maakten en veel beter zijn blijven hangen dan boeken die ik als volwassene lees. Misschien omdat je als kind boeken vaker herleest. Ronja de Roversdochter van Astrid Lindgren, en Minoes en Otje van Annie M.G. Schmidt behoorden toch wel tot mijn absolute favorieten.
Dat denk ik persoonlijk ook. Heb jij de ambitie om ooit in een ander genre te schrijven? Bijvoorbeeld kinderboeken?
Als lezer vind ik echt allerlei genres interessant, dus ik sluit niet uit dat ik als auteur ook ooit iets anders zal willen proberen. Op de middelbare school schreef ik bijvoorbeeld samen met een vriendin een verhaal over twee tweelingzussen die in de Middeleeuwen uit een weeshuis ontsnappen. De tijd dat ridders en Robin Hood-figuren met zwaarden liepen te zwaaien, fascineert me wel, net als mythologie en fantasy. Ik keek vroeger graag naar Xena: Warrior Princess, ha ha. Buffy the Vampire Slayer is overigens nog steeds een van mijn favoriete tv-series aller tijden vanwege de geweldige dialogen en de romantische drama’s.
Romantische drama’s liggen je duidelijk ;-). Ook in Fatale keuzes speelt dit gegeven een grote rol. Ben jij zo romantisch aangelegd?
Ha ha, volgens mij valt dat best wel tegen, maar dat zou je mijn ex-vriend moeten vragen. 😉 Ik ben er in ieder geval wel gevoelig voor. Romantische komedies, Grey’s Anatomy, laat allemaal maar komen.
Wat vond jij het leukste om op te schrijven bij Fatale keuzes?
Hmm, lastige vraag. Ik vond de wat luchtigere scènes wel leuk om te doen, omdat ik ze makkelijker vond om te schrijven. Bijvoorbeeld de scène waarin Emily en Lucas elkaar voor het eerst ontmoeten of wanneer ze samen Breaking Bad kijken. Bij actiescènes of scènes waarin ik belangrijke informatie wil verwerken, moest ik altijd langer nadenken over de juiste formuleringen. Hier nog een beetje schaven, daar nog een beetje schaven. Dan wordt het allemaal wat technischer of zo.
Veel auteurs vinden het proces van schaven en schrappen het minst leuke aan schrijven. Had jij daar ook moeite mee?
Schrappen vind ik soms wel lastig, ja. Ik was een beetje bang dat Sandra (de uitgever) zou zeggen: leuk, maar er moeten eerst nog 30.000 woorden weg. Dat was gelukkig niet zo, ha ha. Maar eigenlijk had ik ook wel erg veel zin in het herschrijven, omdat ik tijdens de eerste versie alweer allerlei dingen had bedacht die ik wilde aanpassen of toevoegen. En het is gewoon heel fijn dat de basis dan al staat, dus je kunt veel meer naar de details gaan kijken. Zeker omdat ik mijn personages gedurende het schrijven van de eerste versie natuurlijk steeds beter leerde kennen. Daardoor kon ik tijdens het herschrijven hun gevoelens en emoties veel meer gaan uitdiepen.
En nu ga je verder met één van hen. Tot nu toe ontvang je lovende kritieken, zelfs lezers waarvan je de nachtrust ontneemt. Legt dat een druk op je tijdens het schrijven? Dat je dat wil evenaren?
Ik denk dat de druk op een tweede boek inderdaad wel groter zal zijn. Misschien ook door mijn eigen onzekerheid. Dat ik denk dat mensen nu nog zeggen “voor een debuut is het een leuk boek”, maar dat aan zo’n tweede deel dus hogere eisen zullen worden gesteld. Aan de andere kant wil ik gewoon graag verder gaan met het vertellen van Emily’s verhaal. Is het nog te vroeg om spoilers te geven over deel 2? 😉 Zo ja, dan mag je het ook weglaten, ha ha. Deel 2 zal gaan over Emily’s vader, die rechercheur was. Meer specifiek: over de zaak waar hij en zijn partner Paul aan werkten toen hij overleed. Wie zat daar achter en waarom moest hij dood? Dat zijn vragen die aan Emily knagen.
Klinkt spannend! Ik ben heel benieuwd! En dan komen we bij de laatste vraag: is er een auteur die jij bewondert en waar je een voorbeeld aan neemt?
Ik ben bang dat mijn grote idool totaal niet origineel is: Robert Galbraith aka J.K. Rowling. Ik ben enorm fan van haar Cormoran Strike-serie. Harry Potter herlees ik nog steeds met veel plezier en ook bij deze Strike-boeken is 1x lezen voor mij niet genoeg. Wat ik zo bewonder, zijn haar geloofwaardige personages. Ze zijn zo levensecht dat ik zou willen dat ik ze kende. Ook de manier waarop ze aanwijzingen in haar boeken verwerkt, vind ik heerlijk. Dat je tijdens het herlezen opeens ziet dat ze stiekem al ergens een hint had gegeven. Of details uit het ene boek die dan in een later boek een rol gaan spelen. Echt een meesterplotter vind ik haar.
*** Interview by Eva Krap.
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Nina Verheij herself volgen? Dat kan hierrrrr:
Samenlezenisleuker 