Duorecensie Karin & Corina: De grootste bankoverval aller tijden van Frank Krake!****1/2

Dank aan Uitgeverij Achtbaan voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Frank Krake

Genre: Waargebeurd, Historische biografieën

Aantal pagina’s: 431

Verschijningsdatum: 22 maart 2022

Over de auteur:

Frank Krake (Almelo-1968) studeerde Marketing Strategy aan de Rijksuniversiteit Groningen en publiceerde in een Amerikaans wetenschappelijk tijdschrift. Krake heeft meerdere bestsellers achter zijn naam staan, waaronder Hannelore – het meisje uit de sekte. Van dat boek is een 6-delige tv-serie in ontwikkeling. Een van zijn grootste succes boekte hij met het oorlogsverhaal De laatste getuige, dat in negen talen verscheen.

http://www.uitgeverijachtbaan.nl

Achterflap:

Nederland zucht al vier jaar onder de Duitse bezetting, als een groep vastberaden verzetsvrienden de wapens opneemt. De tijd van onzichtbaar en klein verzet is voorbij. Ze deinzen nergens voor terug, plegen overvallen, blazen spoorlijnen op en bevrijden twee maten uit het Huis van Bewaring.

Hun leider is Derk Smoes, een ondergedoken bankmedewerker en gezocht door de nazi’s. Na de hete verzetszomer van 1944 krijgt hij een gouden tip. In de kluizen van twee banken in het oosten van het land ligt meer dan 200 miljoen gulden. Cash.

Een plan wordt gesmeed. Door de spoorwegstaking is voor de hulp aan onderduikers dringend geld nodig. Veel geld.

Na toestemming uit Londen slaan ze toe. De kisten vol buitgemaakte bankbiljetten verdwijnen veilig in een hooiberg. Zelfs Churchill wordt op de hoogte gebracht van wat de grootste bankoverval ter wereld blijkt te zijn.

De euforie is groot, maar niet overal. De Duitsers zijn beschaamd en woedend tegelijk. Ze zetten alles op alles om het geld terug te krijgen en de daders te pakken. Een beruchte oud-Gestapo officier van de Sicherheitsdienst krijgt de leiding over het onderzoek.

De jacht is begonnen…

Meningen:

Karin:

Dit boek is bijzonder in gewoonweg alles. Allereerst spateren de  jaren aan research je vanaf de bladzijdes tegemoet, Hoe is het toch mogelijk dat Frank Krake zoveel feiten, documenten, foto’s en verhalen boven water weet te halen.

De meester van het onderzoek / WOII  heeft met De grootste bankoverval aller tijden weer een  nalatenschap neergezet waar lezers, maar zeker ook nabestaanden en ervaringsdeskundigen alleen maar dankbaar voor kunnen zijn. Diepe buiging voor Krake en deze verzetshelden knallen regelrecht je hart binnen.

Corina:

Je weet het eigenlijk al als je alleen al naar de omslag kijkt. Dit gaat een indrukwekkend boek zijn. Helemaal gezien de auteur, waarvan je 100% zeker weet dat hij het onderzoek tot op de bodem en nog iets dieper heeft gedaan.

Karin:

Nu ben ik bij de boekpresentatie te Hoogeveen geweest en dat liet me het eerste deel aardig gemakkelijk doorkomen. De personages waren me nu niet geheel onbekend. Dit begin is zinvol en nodig ook voor het verhaal maar het is ook best veel. Ik kies voor go with the flow en lees er zonder alles precies te willen onthouden doorheen en dat blijkt de goede weg.

Corina:

Je krijgt dit verhaal in drie delen voor je en elk deel heeft zijn charme, al ben ik vanaf deel twee pas echt in de greep van het verhaal. Deel één is onontbeerlijk, maar vind ik een beetje tijdrovend. Toch zonder zou het verhaal niet kunnen.

Karin:

Al kijkend en lezend groei je in de setting en vanaf deel twee wordt het dan ook echt meer verhalend. Vanaf dan is het compleet in het verhaal zitten met alle gevolgen en gevoelens van dien.

Corina:

Frank schrijft fijne korte hoofdstukken en je voelt alle emoties door de zinnen heen. De vrienden, hun vriendschap, hun angsten, hun wil om een vrij Nederland terug te krijgen. Maar je leest ook de andere kant en oei wat blijft het toch heftig om te lezen over die martelingen, het verraad, de kampen.

Karin:

De stijl is echt Frank Krake en ik hou hier ontzettend van. Geen nonsens, geen drama, alles is met gemak te lezen en te begrijpen. Dat wil niet zeggen dat het met je als lezer niets extra doet want jongesjonges qua gevoel schiet je alle kanten op. Trots op die helden die het wisten te flikken. Een groot gevoel van respect dat die mensen zoveel moed hadden, zoveel offers hebben moeten brengen.

Tegen beter weten in hopen dat het goed afloopt en daartegenover lopen bepaalde zaken individueel ook wel goed af. Daar waar niet, ja daar zit je dan. Starend naar de foto’s met het besef dat dit gewoon echt gebeurd is en dat wij onze vrijheid aan ze danken.

Ik blijf nergens met vragen zitten, wat een boek! Een parel met de grote P.

Corina:

Zoals verwacht en zeker mede door de prachtige foto’s en het sublieme vertel talent van Frank een prachtige ode aan deze verzetshelden.

Unaniem een 9/10 oftewel vier en halve sterren voor De grootste bankoverval aller tijden.

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.

Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Karin & Jac: Toevluchtsoord- Jérôme Loubry

Auteur: Jérôme Loubry

Uitgever: Boekerij

Oorspronkelijke titel: Les Refuges

Vertaling: Saskia Taggenbrock

Genre: Thriller / NUR 330

Aantal pagina’s: 320

Verschijningsdatum: november 2020

Over de auteur:

Jérôme Loubry debuteerde in 2018 met Le douzième chapitre. Inmiddels heeft hij verscheidene thrillerprijzen op zijn naam staan, waaronder de prestigieuze Prix Cognac, en verschijnt zijn werk in acht landen. Toevluchtsoord geldt als zijn internationale doorbraak. Ook de tv-rechten zijn inmiddels verkocht.

Bron: www.boekerij.nl

Achterflap:

De jonge journaliste Sandrine heeft haar grootmoeder nooit gekend. Als ze hoort dat de vrouw is overleden, wil Sandrine graag de plaats bezoeken waar zij vrijwel haar hele leven heeft gewoond: een eiland voor de Franse kust. Sandrine reist af naar het koude, grijze eiland en maakt kennis met de bewoners. Net als haar oma zijn zij in 1946 op het eiland komen wonen en nooit meer weggegaan.

Al snel realiseert Sandrine zich dat de bewoners een gruwelijk geheim bewaren. Er is destijds iets vreselijks gebeurd, en de bewoners zijn na al die jaren nog altijd doodsbang. Iets weerhoudt hen ervan het eiland te verlaten. Alsof ze gevangenen zijn… Steeds sterker vermoedt Sandrine dat ook zij slachtoffer is van deze dreiging. En dat die misschien ook een rol heeft gespeeld in de onfortuinlijke dood van haar oma.

Een paar dagen later krijgt inspecteur Damien Bouchard te horen dat er een jonge vrouw op het strand is aangetroffen, zwaar getraumatiseerd en onder het bloed. De vrouw, die Sandrine heet, beweert een vreselijke ontdekking te hebben gedaan op een eiland niet ver van de Franse kust.

Het probleem? Niemand heeft ooit van dat eiland gehoord.

Meningen:

Karin:

Een beetje overdonderend is het wel. Het is januari en dan denk ik dat ik het boek van 2021 al gelezen heb. Nondeju, wat een rodelbaan zonder eigen rem of vangnet is dit!

Per direct is daar een wolk van een schrijfstijl want Loubry betovert je met mooi gevormde zinnen die met gemak weglezen en beelden vormen. Loubry begint prachtig maar toch ook ergens best vaag en neemt hier in mijn ogen een flink risico. Ik ben iemand, eenmaal begonnen lees ik een boek uit. Toch denk ik na een kleine 100 bladzijden: mysterie en kwaliteit is uiteraard tof maar het mag van mij wel wat concreter en ergens ook gaan knallen. Ben je iemand die een boek zoveel bladzijdes een kans geeft en ervaar je het begin ook zo? Dringend advies: doorlezen! Want allemachtig dat concrete en knallende komt op een wijze die je nooit maar dan ook nooit bevroed zou hebben. Het lontje is op, BOEM. Daar is deel twee en hoe!

Wat een opbouw. Wat een wendingen. En wat een emoties weet dit verhaal bij je los te maken. Sandrine, och mijn God wat komt daar wat los en hoe is het mogelijk dat je in zoveel gruwel zoveel diepgang middels meerdere lagen weet te brengen. Lagen die gepeld worden tot je als lezer bij de pit van de waarheid komt. Deze weg naar de waarheid loopt langs afschuw, medeleven, verbazing. Het overkomt me maar zelden, maar via Damien, stiekem mijn held,  komt er een scène voorbij die kaarsrecht door de ziel gaat en waar ik alleen maar wil huilen.

Toevluchtsoord oftewel Schuilplaats. Wat een titel, wat een verhaal en wat-een-einde. Daar zit je dan met je gelezen boek, waar het in elkaar vallen van de puzzelstukken tot aan de laatste letters geldt. Fenomenaal. Loubry, je bent een geweldenaar.

Conclusie:

Ondanks een risicovolle start, op alle fronten vijf hele dikke stralende sterren.

Karin Meinen.

Jac:

Over Toevluchtsoord:

François Villemin is lector op de universiteit van Tours en begint in september van het jaar 2019 aan een tweede sessie die hij ‘Toevluchtsoord Sandrine’ heeft genoemd. Na 300 bladzijden stopt hij zijn betoog met de opmerking dat het verhaal waar gebeurd is en komt met een opmerking over het laatste toevluchtsoord voor een van de hoofdrolspelers uit het drama dat zesendertig jaar heeft plaats gevonden. De persoon in kwestie gaat elke dag naar de kiosk op de place Carrée, in Saint- Amand-Montrond. En praat daar tegen de doden op de begraafplaats onder hem. François verhaalt van Valérie die in 1949 in de nasleep van de verschrikkelijke WO II haar hond uitlaat op het strand van een Frans kustplaatsje en vijf, zes en meer bundels met stoffelijke overschotten in de branding ontdekt. Het is 1986 en Sandrine Vaudrier walgt van de gekantelde swastika’s die op de flanken van de koeien van boer Frank Wernst gespoten zijn. Een mooi artikel voor de journaliste. Maar Mr Jean-Christophe Béguenau, de notaris bericht haar echter dat Suzanne Vaudrier is overleden op 27 oktober 1986. Zij heeft een testament, eigenhandig geschreven op 25 oktober, bij deze notaris aangereikt. Zij wordt uitgenodigd om de wens van haar grootmoeder in te willigen. En dat doet ze. Ze dient een aantal zaken af te werken op het eiland waar haar oma gewoond en gewerkt heeft. Maar zo simpel is dat niet. De tweede hoofdrolspeler is Damien Bouchard, een politie-inspecteur die, verhuisd is, alleen, na de spoorloze verdwijning van Mélanie, het dochtertje van Damien en Linda. Hij wordt belast met het onderzoek naar de herkomst van een jonge vrouw, die door een wandelaar op het strand is aangetroffen. De inspecteur krijgt daarbij hulp van de Véronique Burel, de jonge psychologe.

Conclusie

Na honderd bladzijden had ik het gevoel dat ik boek wel gelezen had, een dromerig. fatalistisch verhaal, niet echt mijn insteek. Een bladzijde later is dat gevoel verdwenen. De omslag is helder; er ontstaat een broeierige, mysterieuze thriller die de lezer moeiteloos weet te boeien. Jérôme Loubry laat telkenmale minieme deeltjes los van een geheel dat de lezer nog niet kan plaatsen maar waarvan je weet dat die een rol spelen. Dat is vooral te danken aan de fijne schrijfstijl van Loubry, die fijntjes en losjes de argeloze lezer meevoert in een mooi, psychologisch onderbouwde thriller met prima wendingen. De rol van het gedicht van Goethe, Elfenkoning genaamd, wordt er door Loubry op diverse momenten en bij diverse gelegenheden bij de haren bij gesleept als symbool voor bepaalde zaken m.n. voor de dood.

Bepaalde zaken kunnen moeilijk geduid of verklaard worden. Dit past wonderwel in de magische sfeer die over het boek hangt. Het boek wordt grotendeels en afwisselend verteld vanuit de standpunt van de twee hoofdpersonen Sandrine en Damien. Die afwisselende cameravoering, niet ongebruikelijk in thrillers, pakt goed uit. Het slot is sterk en verrassend. En onbevredigend omdat enkele vragen en met name een heel belangrijke, niet beantwoord worden. De vertaling van Saskia Taggenbrock is opmerkelijk goed, voor zover dat beoordeeld kan worden. De Franse titel is ‘Les refuges’, Toevluchtsoorden derhalve. En dat klopt helemaal. Toevluchtsoord is in dit verband een misser.

Vier sterren.

Jac Claasen.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Karin & Corina: De riten van het water – Eva García Sáenz de Urturi *****

Met dank aan A.W. Bruna Uitgevers voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Eva Gracía Sáenz de Urturi

Serie: Unai López de Ayala (2)

Originele titel: Los ritos del aqua

Vertaling: Elvira Veenings

Aantal pagina’s: 512

Genre: Literaire Thriller / NUR 305

Verschijningsdatum: 12 november 2019

Over de auteur:

Eva García Sáenz de Urturi (1972) werd geboren in Vitoria en woont in Alicante, waar ze aan de universiteit werkt. Haar eerste boek heeft ze in eigen beheer uitgegeven en werd online een grote bestseller. De drie boeken in de trilogie van De witte stad verschenen bij een grote Spaanse uitgeverij en zijn fenomenale bestsellers.

( www.awbruna.nl )

Achterflap:

Inspecteur en profiler Unai López de Ayala – beter bekend als Kraken – krijgt het vreselijke nieuws dat zijn ex-vriendin, Ana Belén Liaño, vermoord is aangetroffen. Ze was zwanger en is op een 2600 jaar oude, rituele manier gedood. Unai moet tegelijkertijd een moordenaar zien te stoppen die de riten van het water imiteert op historische plekken in Baskenland en Cantabrië – en wiens slachtoffers allen zwanger bleken te zijn. Commissaris Alba Díaz de Salvatierra is zwanger, maar haar stilzwijgen brengt haar in gevaar. Als Unai de vader is, zoals wel wordt beweerd, zal ook Alba zich binnenkort bevinden op de lijst van vrouwen die bedreigd worden door de riten van het water…

Meningen:

Karin:

Allereerst, heb je deel één De stilte van de witte stad nog niet gelezen, ga dat dan echt eerst doen. Heb je die gelezen en was je net als ik overdonderd hoe goed dit was? Ga dan nu beginnen in De riten van het water want jonges jonges het bestaat. Een volgend deel dat gewoon net zo goed is!

Corina:

Wat had ik genoten van het eerste deel en wat was het gelijk thuis komen in deel twee. Ik was vanaf regel één weer in Victoria, naar Unai (Kraken), Estíbaliz (Esti) en Alba. Ik weet gewoon gelijk dit gaat een leesfeest worden.

Karin:

Waar dit inhoudelijk heel anders is, zijn de overeenkomsten ook direct heel duidelijk. Het is wederom doorspekt met een bijzonder stuk historie in de prachtig beschreven omgeving en dat daar de nodige research aan vooraf gegaan is, dat kan een blinde nog zien. Prachtig hoe met een filmische en meer dan kundige pen dit alles weer verweven wordt in een spannend verhaal met zóveel inhoud ook weer!

De ontwikkeling van de personages is prachtig en verrassend ook. Waar de één weet te ontroeren, kun je de ander wel uitspuwen. Unai steelt wederom mijn hart om wie hij is en wat hij doet en Esti… Och die wist me ook te raken met hoe de zaken er nu voorstaan en hoe ze er zelf in is gaan staan.  De relatie Alba / Unai maakt sprongen en de wijze waarop is mooi en zorgelijk. Om je nagels bij af te bijten.

Zware onderwerpen worden niet geschuwd, de bijbehorende openbaringen zijn niet van de lucht en doen je zo her en der snakken naar wat feelgood. Door middel van terugblikken naar het verleden wordt langzaam maar zeker duidelijk waarom er ritueel gemoord wordt. Zoveel lagen, zoveel vragen en het is werkelijk ge-wel-dig hoe dit uitgewerkt is en hoe dit samen gebracht wordt. Als lezer heb je uiteraard je verdenkingen en je stelt steeds weer bij. Zou het dan toch? Of toch die?

Corina:

Het verhaal wordt weer zo prachtig gedetailleerd neergezet en de personages leer je weer beter kennen. En je voelt elke emotie met ze mee. En de terugblikken naar het verleden, wat een heerlijkheid, maar wat gaat dit met het verhaal in het heden doen? Ik verdenk iedereen en alles en ik heb het elke keer fout. Waanzinnig goed gedaan hoe je blijft puzzelen en je elke keer toch op het verkeerde pad zit.

Karin:

Nee hoor, het zit anders dan ik dacht en oww wat is het toch gaaf als je verkeerd zit. Dit is groots, intelligent, uiterst knap uitgewerkt en zó goed geschreven. Richting einde wordt de spanningsboog weer flink aangetrokken, dit is vaart en dit is echt spannend. Daar komt ook een lelijk staartje in zicht waar je eigenlijk vanuit de voorgeschiedenis geen rekening mee gehouden had. Maar het is er en allemachtig. Hoe gaat dit dan in het afsluitende deel verwerkt worden? Op naar 2020, ik kan niet wachten!

Corina:

Als het einde nadert zit je in een hoge snelheidstrein en kan je het boek niet weg leggen, want omg wat een gave twist en zo onverwachts. Geniaal gedaan en ik moet het nog een keer lezen, want wat gaat dit doen?  Wat gaat er in deel drie nog allemaal gebeuren?

Conclusies:

Karin:

Authentiek ten top en van hoogstaande kwaliteit.

Vijf sterren voor De riten van het water.

Corina:

Een meer dan beeldend en prachtige thriller met alles, maar dan ook echt alles tot in de puntjes uitgewerkt.

Vijf sterren voor De riten van het water.

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Karin & Corina: Nachtschaduw – Wendy Walker ****

Met dank aan Uitgeverij De Fontein voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Wendy Walker

Oorspronkelijke titel: The Night Before

Vertaling: Anna Livestro

Aantal pagina’s: 320

Genre: Literaire Thriller / NUR 305

Verschijningsdatum: 5 november 2019

Over de auteur:

Wendy Walker is familierechtadvocaat. Haar werk wordt inmiddels in vele landen vertaald en krijgt lovende kritieken van pers, publiek en collega-auteurs.

( www.uitgeverijdefontein.nl )

Achterflap:

Rosie en Laura, twee zussen die van elkaar verschillen als dag en nacht. De een heeft het perfecte gezinsleven, de ander probeert uit alle macht los te komen van een getroebleerd verleden en bezoekt regelmatig haar psychiater.

Wanneer Laura niet terugkeert van een blind date, is Rosie gealarmeerd. Wanneer zij op zoek gaat naar haar zus, stuit zij op een reeks geheimen uit Laura’s verleden die nu aan de oppervlakte komen en die het ergste doen vrezen.

Meningen:

Karin:

Ben je toe aan een sterke thriller zonder echte gruwel maar met ij-zer-sterke personages en een uitstekend plot? Pak dan Nachtschaduw op want dan wordt deze wens helemaal vervuld.

Corina:

Wauw wat een mooie psychologische thriller. Wat een onder de huid kruip verhaal is dit. Je wordt het verhaal ingezogen door Rosie en Laura en nergens stoort de wisseling van personage. En die terugblikken….. heerlijk. Want wat heeft het allemaal met elkaar te maken? Wat is er gebeurd in het verleden? En wat heeft dat te maken met de gebeurtenissen in het heden? Wat is er gebeurd met Laura?

Karin:

Vanuit Rosie en Laura wordt het verhaal via heden en verleden neergezet en ow ow ow, de opbouw van spanning wordt subliem uitgevoerd. Naast een fantastisch uitdiepen en neerzetten van de karakters is op de zijlijn het draadje ‘sessies van Laura bij de psych’ ontzettend aandachtpakkend en nieuwsgierig makend. Prachtige insteek en ondertussen komen de tijdlijnen van Rosie en Laura steeds dichter bij elkaar. Laura weet me flink bezig te houden. Haar verdwijning, haar jeugd en haar zoektocht naar zichzelf en dan  die innerlijke dialogen ook! Ze zet me zó aan het twijfelen steeds wie ze echt is, en man wat hou ik daar van. Doet niks af aan de overige personages als Rosie, Gabe en een Joe. Ieder zijn rol en het is een leesfeest hoe het in elkaar vloeit, past, en overloopt.
De schrijfstijl is hierbij beeldend, kundig en maakt het lezen extra gaaf.

Corina:

Je leert Laura, maar Rosie ook zeker goed kennen en je voelt met ze mee in al hun struggles, maar toch vraag je je af… zitten jullie echt zo in elkaar? Joe en Gabe zijn ook mooie personages en stoppen vele vragen in je hoofd die heel langzaam beantwoord worden en alles op het juiste moment.

Karin:

De grote hamvraag blijft hoe het werkelijk in elkaar steekt en hoe de personages werkelijk in elkaar steken. De weg richting de antwoorden had van mij zo over de helft van het verhaal iets korter gemogen, maar de plottwists maken dan vervolgens weer een boel goed. Echt lekker dat je compleet verkeerd zit en dat het geheel gewoon kloppend en knap afgerond wordt. Wat een zalige psychologische thriller en ik ben nu echt wel gretig om meer werk van Walker op te pakken!

Corina:

Als het plot daar is en alle vragen beantwoord worden denk je alleen maar: ooooooooow dus dat zit zo en hoezo zag ik dat niet? Echt een super intelligente twist en echt één van de gaafste psychologische thrillers van afgelopen maanden.

Conclusies:

Karin:

Op alle fronten vier stralende sterren voor Nachtschaduw.

Corina:

Overall vier sterren.

Karin Meinen & Corina Nieuwenhuis.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Samenlezenisleuker Leesclub: Kamer 305 van Yvonne Franssen – Duorecensie Margareth en Sissy!

Met dank aan Futuro Uitgevers voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Yvonne Franssen

Uitgever: Futuro Uitgevers

Aantal pagina’s: 222

Genre: Literaire Thriller

Verschijningsdatum: september 2019

Over de auteur:

Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen.

In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 terugkeerde met haar vierde thriller Schaduwen. Hiermee stond ze langdurig in de top-100 met ‘populairste auteurs’ bij Hebban (zelfs twee dagen op nummer 1). In de literaire thriller Kamer 305 raken de levens van Kim en Eva met elkaar verstrengeld tijdens hun huiveringwekkende zoektocht naar het motief achter enkele mysterieuze moorden.

(Bron: www.futurouitgevers.nl)

Achterflap:

Kim is ongelukkig getrouwd met Simon en heeft al ruim een jaar een buitenechtelijke relatie met Martijn. Eva werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. Ze wordt regelmatig geplaagd door traumatische herinneringen uit haar jeugd.
Kim en Eva kennen elkaar niet, maar als Kim op een dag een dode vrouw aantreft in de hotelkamer waar ze met haar minnaar heeft afgesproken, raken hun levens ongewild met elkaar verstrengeld.

Wie is de dode vrouw in de hotelkamer? Waarom is ze vermoord? Welke rol speelt Kims minnaar in het verhaal en op welke manier is hij met Eva verbonden? Los van elkaar proberen Eva en Kim de waarheid te achterhalen en dat heeft voor beiden verstrekkende gevolgen.

Meningen:

Margareth:

Kamer 305, in eerste instantie neem je aan dat alles zich misschien in kamer 305 zal afspelen, maar dit is niet zo, net als gaandeweg het boek, je een aantal keer denkt te weten hoe het zal gaan of zal gaan aflopen.

Sissy:

Ik moest er eerst even inkomen omdat er verschillende personages waren, maar wat een prachtig en spannend verhaal is het.

Margareth:

Kortom een spannend boek,  met verschillende verhaallijnen,  die op een mooie en onverwachte manier samenkomen.

Sissy:

Ik vind het een echte pageturner en nadat ik eenmaal in het verhaal zat bleef het boek echt in mijn hoofd hangen waardoor je echt wel verder moet lezen.

Margareth:

Heerlijk boek die spannend blijft tot het laatst aan toe.
Verder leest het boek lekker makkelijk en snel weg, korte hoofdstukken vanuit verschillende personen geschreven.

Sissy:

Na het uitlezen hoopte ik dat er nog een vervolg zou komen. Helaas begreep ik van Yvonne Franssen dat dit niet in de planning zit, maar stiekem blijf ik het wel hopen.

Margareth:

Een aanrader dus 😊👍📚
Vier sterren.

Sissy:

Dit was mijn eerste boek van deze schrijfster, maar ga zeker meer van haar lezen.!
Vier sterren.

*** Maakt unaniem vier stralende sterren voor Kamer 305.

Margareth Bregman en Sissy Hilferink.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Samenlezenisleuker Leesclub: Kamer 305 van Yvonne Franssen – Duorecensie Anja en Marije!

Met dank aan Futuro Uitgevers voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Yvonne Franssen

Uitgever: Futuro Uitgevers

Aantal pagina’s: 222

Genre: Literaire Thriller

Verschijningsdatum: september 2019

Over de auteur:

Yvonne Franssen heeft een grote liefde voor taal. Al sinds ze kan lezen, schrijft ze korte verhalen en versjes. Ze schreef jarenlang maandelijks een column voor een website en wist bij schrijfwedstrijden met haar verhalen diverse prijzen en publicaties in de wacht te slepen.

In 2011 verscheen haar eerste thriller Talio, een jaar later gevolgd door De genius. In 2013 schreef ze ter gelegenheid van de Limburgse Avond van het Spannende Boek de minithriller Mysterie aan de Maas. In 2017 maakte Yvonne met de versjesbundel #omazegt een uitstapje buiten het thrillergenre, waarin ze in 2018 terugkeerde met haar vierde thriller Schaduwen. Hiermee stond ze langdurig in de top-100 met ‘populairste auteurs’ bij Hebban (zelfs twee dagen op nummer 1). In de literaire thriller Kamer 305 raken de levens van Kim en Eva met elkaar verstrengeld tijdens hun huiveringwekkende zoektocht naar het motief achter enkele mysterieuze moorden.

(Bron: www.futurouitgevers.nl)

Achterflap:

Kim is ongelukkig getrouwd met Simon en heeft al ruim een jaar een buitenechtelijke relatie met Martijn. Eva werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. Ze wordt regelmatig geplaagd door traumatische herinneringen uit haar jeugd.
Kim en Eva kennen elkaar niet, maar als Kim op een dag een dode vrouw aantreft in de hotelkamer waar ze met haar minnaar heeft afgesproken, raken hun levens ongewild met elkaar verstrengeld.

Wie is de dode vrouw in de hotelkamer? Waarom is ze vermoord? Welke rol speelt Kims minnaar in het verhaal en op welke manier is hij met Eva verbonden? Los van elkaar proberen Eva en Kim de waarheid te achterhalen en dat heeft voor beiden verstrekkende gevolgen.

Meningen:

Anja:

Deze thriller is één van de beste thrillers die ik in 2019 gelezen heb. Het verhaal zit fantastisch goed in elkaar.

Marije:

Het idee voor de cover had de schrijfster in haar hoofd. Senti Media heeft het uiteindelijk ontworpen. We zien een verlaten parkeerplaats. Verlichting van een aantal straatlantaarns. In de achtergrond het silhouette van een hotel. Zou daar Kamer 305 zijn?

Anja:

Yvonne Franssen heeft een hele goede stijl die ik wel kan waarderen. Daarnaast is het plot van Kamer 305, voor mij althans, onvoorspelbaar. Je hebt geen idee hoe het zit maar je wordt vanaf het begin op het verkeerde been gezet. Je staat er versteld van hoe alles plotseling duidelijk wordt en het einde is gewoonweg geniaal.

Marije:

Kamer 305 gaat over Kim, Martijn, Eva, hun familie, vrienden en collega’s. Wanneer Kim de hotelkamer binnenstapt waar ze met haar minnaar Martijn heeft afgesproken, ligt er een dode vrouw op het bed. Wie is zij? Waarom is zij in ‘hun’ kamer? En wat nu? Eva worstelt nog altijd met haar verleden en dan wordt haar vader vermoord in Singapore. Martijn is al een tijd ongelukkig in zijn huwelijk met Judith. Dan verdwijnt zij plotseling. Dit is het begin van een reeks dramatische gebeurtenissen die de levens van alle hoofdpersonen in een stroomversnelling brengt. Hoe past iedereen in het verhaal?

Anja:

Het was in het begin wel wennen aan de verschillende personen en hoe deze ten opzichte van elkaar stonden. Maar eens je het door hebt dan vlieg je door het boek. De korte hoofdstukken zijn geschreven vanuit verschillende personen waardoor ik het wel gemakkelijk vond om in het verhaal te blijven .

Marije:

Meer en meer kruimeltjes worden ons toegeworpen via de hoofdstukken die door Kim, Martijn, Eva én de dader verteld worden. De lezer moet goed opletten welke datum en naam boven het hoofdstuk staan vanwege de tijdsprongen en perspectiefwisselingen. Het is heel mooi om te lezen hoe mensen dingen die gebeuren vanuit hun eigen referentiekader beleven. Iets wat de één doet of zegt, kan door een ander geheel anders opgevat worden en (onnodige) acties uitlokken.

Conclusie:

Anja:

Er zit een spanning in het verhaal die ik niet zo goed kan beschrijven. De personages zijn stuk voor stuk interessant op hun manier. Hou je van thrillers dan is dit boek wel iets voor u.

Vijf sterren.

Marije:

De schrijfster weet precies hoe ze de lezer moet boeien. Mensen met hun goede en slechte eigenschappen, onzekerheden en twijfels, vreugde, verdriet en boosheid. Ze legt haar vinger precies op de zere plek. Af en toe komen er prachtige zinnen voorbij: “Want is het wel de affaire die niet in mijn leven past? Of is het mijn huwelijk?” en “Mijn wereld bestaat alleen nog maar uit mijn eigen gedachten. Daarbuiten besta ik niet.” Vanaf de eerste pagina word je meegezogen in het verhaal en wil je nog maar één ding: verder lezen. Misschien denk je te weten hoe het zit, maar aan het eind gooit Yvonne nog even haar laatste troefkaart op tafel. Deze laatste twist laat alle radertjes in elkaar grijpen en zorgt dat de cirkel rond is. Dit zal de lezer achterlaten met een verbijsterd, maar zeker ook met een voldaan gevoel.

Vijf sterren.

Maakt een fantastische en unanieme vijf sterren voor Kamer 305!

Anja de Vis en Marije Ronteltap.

 

**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂

Duorecensie Karin & Corina: Vogelvrij-Kasper van Beek**1/2

Met dank aan Uitgeverij Cargo voor het recensie-exemplaar.

Auteur: Kasper van Beek

Uitgever: Cargo

Aantal pagina’s: 286

Genre: Thriller

Verschijningsdatum: 19 april 2018

Over de auteur:

Kasper van Beek (Amsterdam, 1985) is film- en televisieproducent. Hij woont en werkt in Amsterdam. Vogelvrij is zijn debuut.

( http://www.uitgeverijcargo.nl )

Achterflap:

Het rustige leven van Olaf wordt op zijn kop gezet wanneer hij een groene envelop tussen zijn post vindt. In de envelop zit een foto van hemzelf, lachend aan de oever van een bevroren meer, met zijn arm om de schouders van een andere man. Hij herkent deze man niet en heeft geen enkele herinnering aan het moment waarop de foto is genomen. Zijn familie zegt dat het vast een grap is en dat hij de foto maar moet vergeten, maar Olaf kan het niet loslaten.

Samen met Mila, een collega die haar eigen redenen heeft om hem te helpen, begint Olaf aan een zoektocht naar de onbekende man op de foto. Het leidt hem van Amsterdam naar Helsinki, en de nachtmerries die Olaf in toenemende mate teisteren blijken verrassend dicht bij de waarheid te komen. Hoe meer Olaf en Mila ontdekken, hoe gevaarlijker de belagers worden die hen achtervolgen. Wie heeft de foto gestuurd en vooral: waarom?

Onze meningen:

Karin:

Als ik ergens gek op ben dan is het een thrillerdebuut. Helaas weet Kasper me niet te overtuigen met Vogelvrij. De proloog brengt een tof begin. Het is als een scéne uit een film en het maakt me nieuwsgierig. Het verhaal gaat verder in de ik-vorm vanuit Olaf en vanaf nu is het tot het eind onderhoudend, maar voor mij niet meer dan dat.

Corina:

Whoop dat begint tof en wat een vlotte pen. Dit moet goed komen. Gelijk mooie details dus hier gaan we van genieten!! Kasper neemt je mee via Olaf en schrijft heel fijn en beeldend, maar hoe verder ik in het verhaal kom hoe meer ik me afvraag…. wat lees ik toch? Ik vind het vaag en snap niet waar dit toe moet gaan leiden.

Karin:

Het leest allemaal prima weg maar het wordt nergens echt ‘thrillen’. Pluspunt is de beeldende stijl, ik zie het met gemak allemaal voor me en daar zitten hele mooie passages tussen. De personages weten me niet in te pakken en het verhaal an sich is goed bedacht, maar ook daar mis ik kracht. De gebeurtenissen, de beslissingen die genomen worden, de actie, je leest het maar je gelooft het niet, het roept met regelmaat vraagtekens op en ik neem het aan maar weet er niet in mee te gaan. De tussentijdse nachtmerries zullen hun nut hebben, maar weten irritatie bij me op te roepen; een aanvulling verandert daar voor mij in een onderbreking.

Corina:

Olaf gaat omwille van een foto op zoek naar antwoorden met zijn collega en Van Beek raakt me vanaf daar gewoon echt kwijt. Olaf en Mila, ze komen ongeloofwaardig op me over en de nachtmerries van Olaf geven me de kriebels. Waar slaat dit op? Hoe, wat, waar en waarom? Het lijkt me onmogelijk om deze brei aan elkaar te knopen.

Karin:

Het verhaal wordt degelijk afgerond en Kasper knoopt alle lijntjes prima aan elkaar. Al met al wordt hier een eigenlijk ‘rare boel’ tot een prima einde gebracht.

Corina:

Toch krijg Kasper de lijntjes bij elkaar en klopt het allemaal aan het einde maar ik vind het erg ver gezocht en kan niet zeggen dat ik het boek ook maar één moment echt spannend vond. Ja het las makkelijk weg, maar uit dit verhaal had meer gehaald kunnen worden.

Conclusie:

Karin:

Helaas in zijn geheel voor mij onvoldoende overtuigend.

Twee en halve sterren voor Vogelvrij.

Corina:

Twee en halve sterren voor Vogelvrij.

Jac en Tal lazen: Zielsgeheim-Sharon Bolton*****

Duorecensie Sharon Bolton – Zielsgeheim*****

Over de schrijver:

Sharon werd geboren in 1961 en groeide op in Lancashire. Ze was een dromerig meisje wat graag en veel las. Als kind wilde ze actrice worden. Ze zat op ballet en tapdansen. Later ging ze drama studeren aan de universiteit. Ze heeft zelfs enkele kleine rolletjes in toneelstukken gespeeld, maar uiteindelijk kon ze geen werk meer vinden en solliciteerde ze op alles wat op haar weg kwam. Ze kreeg zij een baan als junior marketingassistente.

Sharon Bolton heeft later een MBA-opleiding gevolgd en had een carrière in de marketing en communicatie. Ze werkte in Londen stad in de public relations. Ze was in de dertig toen ze een journalist sprak die 15.000 pond verdiend had met een boek. Dit zette haar aan het denken. Met 15.000 pond kon ze de lening die ze had afgesloten om haar studie te betalen aflossen. Toen ze die avond thuiskwam had ze al een verhaal in haar hoofd. Ze liep direct naar haar laptop en begon met schrijven. Ze kon er niet meer mee stoppen en schreef de hele nacht door. Haar eerste boek, de psychologische thriller Offerande werd geboren. Sharon ging op zoek naar een uitgever. De J. in haar naam staat nergens voor. Haar uitgeverij vond het een goed idee wanneer ze haar boeken uitgaf met initialen. Twee vond ze beter staan dan één. Sharon heeft maar één voornaam dus de J. werd verzonnen om aan de S. toe te voegen.

Sharon werd altijd al gefascineerd door griezelige verhalen en horror, dus haar keuze voor thrillers was niet toevallig. Haar ervaring met toneel en drama is waarschijnlijk verantwoordelijk voor haar duidelijke visuele verteltrant. Sharon is getrouwd met Andrew, die ze leerde kennen tijdens haar MBA-studie en samen hebben ze een zoon en een hond.

( Bron: https://kunst-en-cultuur.infonu.nl/mensen/102242-sharon-bolton-thrillerschrijfster.html )

Over het boek:

Ons beider eerste kennismaking met een thriller van Sharon Bolton, tevens ook het eerste deel rond rechercheur Lacey Flint.

Wie is Lacey Flint?

Lacey Flint is 29 jaar, ongehuwd en rechercheur bij bureau Southwark. Ze heeft een rot jeugd achter de rug, is verslaafd geweest en heeft acht maanden op straat geleefd. Wat haar liefdesleven betreft, gaat ze op zoek naar mannenvlees, als de hulpmiddelen niet meer toereikend zijn. Zij is bepaald niet op haar mondje gevallen. Zij is werkzaam bij de Metropolitan Police en houdt zich vooral bezig met seksuele delicten, m.n. groepsverkrachtingen. Zij heeft een grote fascinatie: seriemoordenaars, met name sadistische psychopaten. Jack de Ripper is haar favoriet.

Vrijdag 31 augustus

Een dode vrouw leunde tegen mijn auto.

Dit zijn de eerste woorden uit het boek. 31 augustus, de avond dat Geraldine Jones was vermoord, was de dag van de eerste onweerlegbare Rippermoord 120 jaar geleden. Emma Boston, een alternatieve journaliste, ontvangt een brief. Zodra de woorden Saucy Jack vallen, weet Lacey dat er iets meer aan de hand is. Een copycat?

Zij wordt toegevoegd aan Tullochs onderzoeksteam dat de moord op Geraldine Jones onderzoekt. Met haar collega, hoofdrechercheur Mark Joesbury, revaliderend en werkzaam bij Schotland Yard, bij S010, Special Operations oftewel Geheime Operaties, onderhoudt ze een moeizame relatie. Dat is wederzijds. Zij vindt hem een klootzak. Er is min of meer sprake van een haat-liefde relatie tussen de twee. Dat geeft het verhaal een extra dimensie. Er volgen meer daden en feiten die wijzen op een navolger van Jack the Ripper. De kennis van Lacey komt van pas. De jacht op de moordenaar begint.

Conclusie:

Sharon Bolton heeft een bijzonder goed gestructureerde thriller neergezet. Bij het voor een tweede keer doorbladeren van het boek blijkt pas goed hoe intelligent het plot in elkaar zit.

Het is een thriller, pageturner zoals we die graag zien: angstaanjagend spannend, met gruwelijke moorden en een groot aantal verrassingen. Er zit, midden in het boek, een zekere oase van rust. Daarna pakt Bolton de draad weer op en dendert de moordtrein door. Tijdens het lezen, zit je regelmatig op het puntje van je stoel en wil je niet meer stoppen met lezen.

De scherpe kantjes van het verhaal worden regelmatig gerelativeerd door de vileine dialogen tussen Flint en Joesbury. Karakterologisch worden beiden behoorlijk uitgediept evenals Hoofd rechercheur Diana Tulloch, dit zorgt er alleen al voor dat je ook de volgende delen van Flint persé wil lezen. Al met al redenen genoeg om Lacey Flint toe te voegen aan het standaardrepertoire.

Waarderingen:

Tal Plantaz: 5 sterren

Jac Claasen: 4,5 sterren.

Samenlezenisleuker-De Leesclub: Een gouden gezin-Jolanda Zuydgeest-Duo-recensie Jessica en Fleur ****1/2

Met dank aan Godijn Publishing voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Jolanda Zuydgeest

Uitgever: Godijn Publishing

Aantal pagina’s: 232

Genre: Roman

Verschijningsdatum: 9 December 2017

Over de auteur:

Jolanda Zuydgeest-Prina (1962), groeit op in een gezin met negen kinderen. Als kind is ze al druk , veel lezen, lekker schrijven en creatief bezig zijn. Na een onbezorgde jeugd trouwt ze met Alex, en samen krijgen ze drie fijne dochters.

(Bron: www.godijnpublishing.nl.)

De cover:

Jessica:

Erg mooi barok achtergrond in een kleur goud/geel met mooie barok fotolijstjes. Dit maakt het een prachtige eyecather. Een boek dat ik gewoon moet lezen

Fleur:

Ik vind de cover echt prachtig, het triggert mij om door te lezen.

De achterflap:

‘Ik heb een gouden gezin.’ Het zijn de laatste woorden van mijn vader voor hij overlijdt. Met hulp van haar negen kinderen lukt het mijn moeder om verder te gaan met haar leven. Tot er opnieuw tegenslag is. Ze wordt depressief en probeert zichzelf van het leven te beroven. De zorg voor haar neemt toe, waardoor ook de spanning tussen de kinderen oploopt. Externe hulp komt moeizaam op gang.

De laatste twee jaar van mijn moeders leven zijn zwaar. De druk van de mantelzorg veroorzaakt een breuk in het gezin. Mijn moeder voelt zich tot last.

‘We hadden haar graag nog gelukkig gezien.’

Judith

Meningen:

Jessica:

Wat emotioneel sla ik dit boek dicht.. Prachtig geschreven ! Het zorgt voor vochtige ogen en een brok in mijn keel. Herkenbaar op vele vlakken.

Voorop staat “Hoe mantelzorg kapot maakt wat je lief is ” ,wat slaat ze hiermee de spijker op de kop !

Fleur:

Het eerste kwart is goed opgebouwd. Je wil wel doorlezen en komt meer te weten over de personages, wat er soms best wel veel zijn. Waardoor je vaak terug moet bladeren naar de personageslijst.

Jessica:

Een gouden gezin dat 2 maal wordt getroffen door een groot verlies.

Het boek is opgesplitst in 3 delen. Hierdoor leest het boek lekker makkelijk weg. Ieder deel heeft zijn eigen doel.

Het 1ste deel vertelt in korte hoofdstukken over het gezinsleven. Het begint met de ziekte van Nelis en diens overlijden. Dan volgen we het verdere leven van mama Renate op de voet. Haar gezondheid gaat geleidelijk aan achteruit. Haar jongste zoon Job woont thuis, en die krijgt te maken met hartproblemen en kan de zorg niet meer alleen aan. Hier komen de andere zussen en broers om de hoek kijken om voor hun moeder te zorgen en Job bij te staan om hem ook wat te ontlasten. Dit tot ongenoegen van een aantal gezinsleden.

Fleur:

Het boek is erg goed, en omdat het een bekend onderwerp heeft begrijp je de personages beter. Op ongeveer de helft van het boek gaat de schrijfstijl over op brieven. De brieven zijn kort, maar op het begin wel even wennen.

Jessica:

In deel 2 krijgen we inzage in een schriftje wat bijgehouden werd toen Renate in een verzorgingstehuis kwam te wonen. Hierin werden belangrijke punten en mooie momenten geschreven. Als een soort dagboek. Terwijl je dit door leest voel je duidelijk de spanningen tussen de broers en zussen. In het 3de deel vinden de nachtwake’s plaats. Cornè en zijn zussen Renate, Avelinde en Judith, samen met kleindochter Janneke, blijven om de beurt de nachten bij hun moeder/oma. Tot zij haar laatste adem uitblaast. Dit deel begint met mama Renate, die vertelt aan Judith dat ze elke avond de gordijnen even open doet en dan vraagt of Nelis ( haar overleden man ) haar alsjeblieft wil komen halen. Zelfs nu ik het typ voel ik de tranen komen.

Fleur:

Het beste aan het boek is dat de personages zo herkenbaar zijn, er zijn personages waar je van houdt, maar er zijn er ook waar je een hekel aan krijgt. De schrijfstijl is fijn en de hoofdstukken zijn kort. Waardoor je door het boek heen vliegt en je hebt het niet eens door.

Jessica:

Omdat er flinke scheuren in het gezin zijn gekomen, willen de 2 broers Johan en Pierre niet komen als hun zussen er zijn, en andersom willen de zussen niet weggaan om ruimte te maken voor hun broers. Dit zorgt ervoor dat Pierre en Johan geen afscheid van hun moeder komen nemen. Je zou denken dat ze in deze tijden juist de koppen bij elkaar zouden steken, maar het is duidelijk dat trots soms behoorlijk in de weg kan staan. De een wil teveel en de ander onderneemt niks. Uit eigen ervaring weet ik dat dit inderdaad voorkomt. In plaats dat ze met zijn allen samenwerken, vormen zich juist 2 kampen met alle gevolgen van dien. Dit boek geeft een inzage in het leven als mantelzorger, dit is een hele heftige taak om op je te nemen. Zo heb ik dat in levende lijve ondervonden. De wrijvingen in de familie zijn mij helaas ook niet bespaard gebleven. Dit boek had voor mij dus een enorm raakvlak. Ik merkte dat mijn eigen verleden even de kop op kwam steken.

Conclusie:

Fleur:

Dit boek krijgt van mij vier sterren!

Jessica

Bedankt Jolanda, je hebt dit zo prachtig geschreven. Of je nou wel of niet hiermee te maken hebt gehad. Dit boek is zeker een aanrader ! Van mij dan ook welverdiende 5 sterren..

Een dikke vier en halve sterren namens

Fleur Soors en Jessica van Hest.

Samenlezenisleuker-De leesclub: Een gouden gezin-Jolanda Zuydgeest duo-recensie Mariska en Hans ****

Met dank aan Godijn Publishing voor de recensie-exemplaren.

Auteur: Jolanda Zuydgeest

Uitgever: Godijn Publishing

Aantal pagina’s: 232

Genre: Roman

Verschijningsdatum: 9 December 2017

Over de auteur:

Jolanda Zuydgeest-Prina (1962), groeit op in een gezin met negen kinderen. Als kind is ze al druk , veel lezen, lekker schrijven en creatief bezig zijn. Na een onbezorgde jeugd trouwt ze met Alex, en samen krijgen ze drie fijne dochters.

(Bron: www.godijnpublishing.nl.)

De cover:

Mariska:

De tekst op de cover greep me meteen, doordat mijn echtgenoot mijn mantelzorger is. De portretjes maken duidelijk dat het om een familie of gezin draait. Ik kreeg een idee over de leeftijd van de betrokkenen, want zulke portretjes worden nu niet meer zoveel in huizen gehangen, dat is meer iets van een tijdje terug.

Hans:

De cover vind ik heel toepasselijk, omdat het om een gezin gaat dat met alle facetten op de cover weergegeven aan de muur omringd door goud.

De achterflap:

‘Ik heb een gouden gezin.’ Het zijn de laatste woorden van mijn vader voor hij overlijdt. Met hulp van haar negen kinderen lukt het mijn moeder om verder te gaan met haar leven. Tot er opnieuw tegenslag is. Ze wordt depressief en probeert zichzelf van het leven te beroven. De zorg voor haar neemt toe, waardoor ook de spanning tussen de kinderen oploopt. Externe hulp komt moeizaam op gang.

De laatste twee jaar van mijn moeders leven zijn zwaar. De druk van de mantelzorg veroorzaakt een breuk in het gezin. Mijn moeder voelt zich tot last.

‘We hadden haar graag nog gelukkig gezien.’

Judith

Meningen:

Mariska:

Allereerst kan ik zeggen dat het boek me genoeg boeide, want ik bleef maar lezen en had het in anderhalve dag uit. Het is een meeslepend verhaal, en  het zette me af en toe aan het denken over wat de toekomst in petto heeft voor het gezin waar ik zelf uit kom.

Mede door de korte hoofdstukken en goed leesbare druk leest het vlot.

Hans:

Ik vind het verhaal goed geschreven op een begrijpelijke manier, het is vanaf pagina één goed te volgen, en er wordt duidelijk beschreven waar het om gaat in dit boek en om wie het allemaal gaat, want anders klopt de titel niet vind ik en laat je de lezer in achterstand over wie er bij betrokken zijn.

Als je kijkt naar hoe het verhaal in mekaar zit, zie ik vergelijkbare zaken die ikzelf ook tegenkom in de echte wereld, de man komt te overlijden en voelt zich alleen, herpakt zich maar het gemis komt weer enorm terug, dat is menselijk. Ook hetgene wat met geld te maken heeft komt me bekend voor uit me werk dat er altijd één of meerdere familieleden minder empatisch zijn en eigelijk weinig medeleven betuigen, maar uit zijn op eigenbelang, geld dus. Het is allemaal zo herkenbaar uit het echte leven met dat er altijd mensen dwars liggen, minder willen doen of geen tijd hebben.

Mariska:

Ik moest een beetje wennen aan de schrijfstijl. Ik heb meerdere boeken gelezen waarbij er over het dagelijks leven van een persoon wordt geschreven, zoals de boeken van Bart Chabot over Herman Brood, of de boeken van Michel van Egmond over René van der Gijp.
Dit is wel andere koek, het is meer in dagboek stijl en deels logboek stijl, geschreven door de persoon zelf. Je leest echt de persoonlijke beleving.
Ik vond het hierdoor af en toe wat eenzijdig, je vormt je een idee over de  andere personages via de inhoud van het logboek, en dat is duidelijk persoonlijk gekleurd.

Hans:

ik maak situaties mee in me werk dat er mensen zijn die de ander pijn doen en niet denken wat het voor een ander betekent als druk, stress en net doen of de neus bloedt. Want vergeet niet, buiten de zorg voor de moeder hebben sommige personages ook nog een eigen leven, dat echt opgaat aan de zorg van de moeder, en een aantal broers zijn daar erg hard in.
Terwijl de moeder wel voor hun heeft gezorgd tot dat ze het huis uitgingen.

Het meest heb ik te doen met de moeder, Judith, Renate, Avelinde en Andrea, want zij tonen zoveel hart aan hun moeder en krijgen er feitelijk weinig voor terug. Je moet het eigenlijk zien alsof je water naar de zee brengt, alleen het enige verschil is dat het menselijke er aan te pas komt. Ik denk dat de meeste mensen het bekend voorkomt dat je soms veel voor een ander doet en er weinig voor terugkrijgt, dan wel onmacht, of ze kunnen er echt niks aan doen.

Mariska:

Het boek wordt onderverdeeld in het genre literaire roman, ik vind het meer een autobiografisch relaas.
Het is soms schokkend en wrang om te lezen over de gedachten en daden van de moeder van het gezin en enkele kinderen.
In onze Nederlandse cultuur en maatschappij zijn de ouderen echt in een verdomhoekje gekomen. Het is een triest verhaal en waarschijnlijk voor een hoop mensen erg herkenbaar.

Hans:

Tijdens het hele boek heb ik meegeleefd met de personages en situaties, want eigenlijk verwacht je van anderen terug aan wat je geeft, en als je dat niet krijgt doet het eigenlijk pijn. Sommige stukken zijn hartverscheurend, omdat de personages soms machteloos staan op veel momenten, want je hebt de ander niet in de hand met haar of zijn manier van denken en doen, en aangezien in veel werk met een bepaalde doelgroep, raakt dit verhaal me extra omdat ik de link snel kan leggen met de praktijk in het nu.

De zorg van de thuiszorg of in het verzorgingstehuis in het boek is ook net als in het echt, ze kunnen niet meer doen dan nodig is, met tijd, inleven, want er zijn meer mensen, er zijn uitzonderingen natuurlijk met zorgverleners die net dat stukje extra doen, zoals met een kaars bij de receptie, je komt het niet veel tegen als er iemand overlijdt in een tehuis waar dan ook.

Conclusie:

Mariska:

Vier sterren 

Hans:

Al met al zijn dit soort boeken een les voor het leven en de vraag rijst dan telkens, kan het ooit veranderen tot een ideale wereld, ik denk het niet, want iedereen denkt in zijn eigen Ego, en het Ego wordt gemaakt door invloeden en ervaringen met alles.

Vier sterren.

Vier unanieme sterren namens

Mariska van Westen en Hans Groenewold