Frank Krake heeft met De laatste getuige al bewezen dat hij met veel empathie en een heldere schrijfstijl een meester is in het schrijven van iemands levensverhaal. Met Hannelore doet hij dat dunnetjes over.
De reden dat ik zeer benieuwd was naar haar verhaal, is dat ik een behoorlijke fascinatie heb voor sektes. De vaak kwetsbare mens die valt voor de charmes van de charismatische leider, de daaropvolgende indoctrinatie en hersenspoeling en bovenal hoe ver volgers gaan in hun daden om zich te wentelen in de goedkeuring van hun sekteleider. Met Hannelore heeft Frank Krake exact beschreven hoe dit in zijn werk gaat en als lezer val je dan ook van de ene verbijstering in de andere. Het zijn daden waarvan vrijwel iedereen zou roepen: ‘Dat doe je toch niet! Zie je dan niet hoe ver je gaat? Hoe jij je laat manipuleren en hoe beïnvloedbaar je bent?’ Voor Hannelore gaat het nog een stuk verder. Zij is pas drie jaar oud als zij bij de sekte Gemeente Gods komt en groeit dus op in deze wereld. Voor haar is dit alles normaal, zij weet immers niet beter. Dat maakt haar verhaal extra beklemmend.
Wat een behoorlijke kracht is van de pen van Krake, is zijn zorgvuldige gebruik van woorden, waarmee hij de lezer weet te raken en mee te slepen. Je voelt aan alles dat hij een gedegen research heeft gedaan en écht geluisterd heeft naar haar verhaal. Het komt binnen en hoe!
Met een duidelijke beleving en gedachtegang volg je het leven van Hannelore, hoe zij opgroeit binnen de muren van het klooster en hoe zij volledig gehersenspoeld wordt op deze al zeer jonge leeftijd. Het is beangstigend om te lezen hoe dit alles in zijn werk gaat, bovenal door zwart op wit mee te ervaren hoe leden zich in allerlei bochten wringen om hogerop in de hiërarchie van de sekte te komen en hoe Hannelore en haar leeftijdsgenoten opgroeien met het wereldbeeld en de denkbeelden die leider Sipke Vrieswijk over zijn volgelingen uitstort.
Het geheel wordt ondersteund door foto’s en andere afbeeldingen die het verhaal nog tastbaarder maken, waardoor het geen enkele moeite kost om haar levensverhaal mee te beleven en deelgenoot te zijn van haar jeugd. Emoties wisselen elkaar af tijdens het lezen en na het omslaan van de laatste bladzijde zindert haar verhaal nog lang na, het gaat onder je huid zitten.
Persoonlijk juich ik het toe dat Krake Hannelore een stem heeft gegeven, dat hij haar heeft geholpen om haar verhaal – en dan bovenal de gevolgen van op deze manier opgroeien en uiteindelijk weten te ontsnappen – bekend te maken. Daar is een enorme moed voor nodig en ik vind het dan ook belangrijk dat dit verhaal gelezen wordt. Het lijkt een ver van je bed show, iets uit een film, maar als je beseft dat alleen al in Nederland meer dan tachtig sektes actief zijn, met zo’n tienduizend volgelingen, dan maakt dat ook meteen duidelijk hoe belangrijk het is dat (oud-)leden een boekje opendoen. Met dit verhaal wordt tevens duidelijk hoe alles in zijn werk gaat, hoe (kwetsbare) mensen, op zoek naar zingeving en geloof in hun leven vatbaar zijn voor figuren als Sipke en zich compleet mee laten slepen in hun waan. Als lezer kan je niets anders dan compassie voelen voor Hannelore, haar prijzen om haar dapperheid en haar steunen door het boek te lezen, zodat zij niet voor niets zo sterk is geweest om haar verhaal bekend te maken. Want sterk is zij en een vechter. Ze zegt zelf dat ze met dit boek een voorbeeld hoopt te mogen zijn voor velen en wat mij betreft is haar dat meer dan gelukt.
Eva Krap
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
