Soms word ik ineens overvallen door een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor alles wat ik heb en heb gehad, de kansen die ik kreeg, maar vooral voor de mensen in mijn leven. De mensen die altijd aan mijn zijde staan, zelfs toen ik er in een ingewikkelde periode in mijn leven niet voor hen was. Sterker nog, tijdens die periode had ik geen ruimte voor hen en nam volledig afstand. Toch was het altijd oké, bleef de deur voor me open staan en kwam er nooit een verwijt waar ik al die tijd was geweest.
Na jaren gingen we gewoon weer verder waar we destijds gebleven waren en voelde het contact weer als een warme deken. Hoe bijzonder dat je voor het eerst sinds jaren weer bij iemand thuiskomt, je gewoon achterom gaat, omdat je dat vroeger altijd deed en je een knuffel krijgt en vervolgens hoort dat het theewater al opstaat. En juist dat theewater raakte me zo, omdat zij na al die jaren nog steeds wist dat ik geen koffie dronk. Zoiets kleins, maar het voelde zo ontzettend groot en warm.
Geen vragen waar ik al die jaren was geweest, waarom ik niets meer had laten horen, maar gewoon het is oké. Als jij wil vertellen waarom je afstand nam, mag dat, maar voel je niet verplicht. Hoe zeldzaam zijn deze mensen? En ja, ik ben de gelukkige die hen in mijn leven mag hebben. Zij zijn echt goud waard en dan realiseer ik me weer hoe kostbaar en belangrijk vrienden zijn. Vrienden die je nemen zoals je bent, waarvoor je altijd goed genoeg bent en die de deur altijd voor je open hebben staan. Wat een rijkdom!
Nog bijzonderder is misschien wel het leeftijdsverschil van acht jaar. Dat is niet veel op onze leeftijd, maar als kind zijnde is dat een onoverbrugbaar verschil. Ik kwam als baby al in dat gezin en hun dochter was toen acht. Toch ontwikkelden wij een band en had ze altijd een plaatsje in mijn hart, zelfs tijdens de jaren dat we elkaar niet zagen.
De afgelopen maanden gebeurden er een aantal dingen waardoor wij nog meer naar elkaar toegroeiden. Iets wat ik vooraf nooit had kunnen bedenken. Ineens hadden we gesprekken die we nog nooit gevoerd hadden en konden elkaar zelfs nieuwe dingen vertellen, ondanks dat we elkaar eigenlijk al een leven lang kennen. Hoe mooi dat je jaren later een band nog meer kunt verdiepen, van elkaar kan leren, maar er ook gewoon voor elkaar kan zijn. Dat een half woord genoeg is om elkaar te begrijpen, zonder oordeel, sisters by heart.
Natuurlijk is zij niet de enige waar ik dankbaar voor ben, dat zijn er gelukkig meer, maar daar waar ik vroeger als puber zoveel mogelijk vrienden wilde hebben, denk ik daar nu heel anders over. Mijn echte vrienden kan ik nu op een hand tellen en dat is genoeg. Maar dat zijn dan ook de mensen waarvan ik weet dat ik ze midden in de nacht kan bellen als het nodig is en uiteraard geldt dat andersom net zo.
Een paar mensen waarmee ik deel wat er in me omgaat, die aan me zien hoe ik me voel, waarmee ik soms bots, gewoon omdat het kan. Die mensen die altijd eerlijk tegen me zijn, al doet de waarheid soms een beetje pijn. Maar juist omdat ze me de waarheid durven te vertellen waardeer ik hen alleen maar meer, omdat daaruit blijkt dat ze het beste met me voor hebben.
Van hen leer ik en zij maken mij groter, versterken mijn gevoel van eigenwaarde en geven me het gevoel dat ik ertoe doe, dat ik er gewoon mag zijn met al mijn (on)hebbelijkheden. Dat is vriendschap in de puurste vorm en dat is waar het in het leven om draait. Ja, ik ben een rijk mens!
Riejanne Zwiers.
*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Samenlezenisleuker 