Riejanne schrijft: Ode aan de vriendschap

Soms leer je iemand kennen waarvan je geen idee hebt dat er een mooie vriendschap uit voort kan vloeien. Ik heb zo’n vriendin. We leerden elkaar kennen door onze gezamenlijke liefde voor boeken en hadden beiden geen idee dat er veel meer in zat. Af en toe ging er een pb over en weer, maar langzamerhand groeide dat uit tot een gesprek in de app. Eerst nog alleen over boeken, maar dat groeide mondjesmaat uit naar privé. We konden uren appen zonder dat we elkaar ooit in het echt gehoord of gezien hadden. Het was goed zo!

Beiden hadden we de nodige levenservaring, maar ook onze muurtjes, die heel langzaam afbrokkelden ten opzichte van elkaar. Tot dat moment dat we elkaar voor het eerst spraken via de telefoon. Een bijzonder gesprek dat ik nooit meer vergeet. Bij het opnemen beiden de slappe lach. Waren het de zenuwen? Vervolgens een gesprek van ruim drie uur, waarbij we van serieus naar lachen, naar tranen gingen, om vervolgens lachend weer af te sluiten.

De volgende dag zinderde het nog na in mijn hoofd. Dit was heel bijzonder wat er tijdens ons gesprek gebeurde en uit het appje dat daarop volgde bleek dat het aan de andere kant net zo ervaren werd.

Toch duurde het in totaal een jaar of twee voor we elkaar in real life zagen. Beiden voorzichtig om mensen echt toe te laten was daar dan toch het moment. Het voelde goed van beide kanten, dus onze afspraak stond. Ik was in de buurt voor familiebezoek en aansluitend zouden we elkaar ontmoeten om samen wat te gaan drinken in de stad.

Dit klinkt geweldig natuurlijk maar de werkelijkheid was dat ik op een ongepast tijdstip in haar woonplaats aankwam, namelijk half zes. Een tijdstip waarop half Nederland doorgaans aan tafel zit. Een simpel telefoontje loste dit op. “Riejan, als jij het aandurft dompel ik je onder in mijn gezin en eet je met ons mee.” Bikkel als ik was zei ik heel stoer: ” Natuurlijk, dat gaan we doen. “

Daar zat ik ineens aan tafel met haar hele gezin en wat voelde ik me gelijk welkom. Het logische vervolg was om naar de tuin te verkassen waar we onder het genot van een roseetje aan het kletsen waren, nog steeds onwerkelijk dat we elkaar nu voor het eerst zagen. Later op de avond zou ik met de trein naar huis gaan tot ik een telefoontje kreeg. “Riejan, weet je wel dat er storing is met de treinen i.v.m. de hitte?” Nou weten de mensen die mij kennen echt wel dat de NS en ik geen vrienden zijn, maar dat zou me nu toch niet gebeuren? Ja hoor. Alle treinen lagen eruit en er was geen zicht op verbetering. Onze eerste ontmoeting en nu moest ze ook nog ruim een uur rijden om mij thuis te brengen. Als dat geen beproeving was 😉

Nu zijn we alweer ruim drie jaar verder. Drie jaar waarin we beiden het nodige voor de kiezen hebben gehad, drie jaar waarin we veel gedeeld hebben, maar ook drie jaar waarin we soms wat strubbelingen hadden. Strubbelingen omdat we ieder vanuit ons eigen referentiekader reageerden en soms oude muurtjes optrokken waardoor we elkaar niet konden bereiken, maar ondanks die muurtjes en geen echt contact bleven we elkaar opzoeken, zoekend naar een ingang die de boel weer kon doorbreken. Hoe mooi is dan dat we achteraf zeggen dat we ons beiden zo k*t voelden, omdat we elkaar even niet begrepen. Ook dat deelden we samen en spraken uit dat we dit dus ook kunnen. Zo hoort vriendschap te zijn. Puur en vol vertrouwen dat het altijd weer goed komt en we elkaar links- of rechtsom altijd weer weten te vinden. Op naar nog vele mooie jaren waarin we van elkaar kunnen leren, voor, achter en naast elkaar staan, maar vooral heel veel kunnen lachen om en met elkaar. Lof ya! 💜

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂