Riejanne schrijft: Rouwen

Vanochtend luisterde ik naar een podcast van een vriendin over het verlies van haar broertje, nu dertig jaar geleden. Een podcast die recht mijn hart inkwam en al snel maakte dat de tranen over mijn wangen stroomden. Zoveel herkenning, dezelfde vragen, dezelfde gedachten…

Ze vertelde dat ze soms jaloers kon zijn op andere mensen die hun broers en zussen nog hebben. Iets wat heel herkenbaar is voor mij. Natuurlijk gun ik iedereen hun broers en zussen en ben ik blij dat de ander ze nog heeft, maar soms doet het ook gewoon een beetje pijn als je hoort dat ze naar hen toegaan. Pijn, omdat ik niet meer naar ze toe kan gaan, ze nooit meer kan zien en/of horen en ik het moet doen met mijn herinneringen. Herinneringen waarvan ik me soms afvraag of ik ze in de loop der jaren niet veel mooier gekleurd heb dan ze in werkelijkheid waren, omdat dat nog het enige is wat ik van hen heb.

Maar ook de boosheid, omdat anderen hun broers en zussen zoveel jaren langer om zich heen hebben (gehad). Een boosheid die ik mezelf soms kwalijk neem, omdat het niet terecht is, omdat het dan lijkt alsof ik dat de ander niet gun. En misschien is die boosheid wel heel functioneel, omdat dat makkelijker te handelen is dan dat grote verlangen om hen die ik zo mis nog een keer te zien, nog een keer samen te zijn. Dat verlangen om nog een keer samen herinneringen op te halen aan mijn vroegste vroeger, de gekkigheid die we beleefden, de ruzies die we maakten, maar ook het verlangen naar gewoon weer gewoon.

Misschien is dat laatste nog wel het grootste verlangen. Terug naar die tijd waarvan ik nooit het besef had dat dit ooit over zou gaan, dat het zo vanzelfsprekend was om mijn broer en zus te zien, zo vanzelfsprekend dat ze er gewoon waren.

Als ik nu naar mijn leven kijk is niets meer gewoon en vanzelfsprekend. Ik leef mijn leven en doe nog steeds de dingen die ik leuk vind, maar altijd is er dat knagende gevoel dat ik het nooit meer met hen kan delen. Tegelijkertijd is er door hen het besef dat het zo ineens afgelopen kan zijn, dat ik alles en meer uit het leven moet halen, omdat zij daar de tijd niet voor kregen. Mijn broer en zus die ik niet zo vaak benoem als ik zou willen, omdat daar altijd de angst is dat de ander denkt dat het nu maar eens klaar moet zijn, terwijl het voor mij voelt alsof dat nooit klaar is. Zij waren en zijn een heel belangrijk onderdeel van mijn leven en dat zal nooit veranderen.

En ja er gaan maanden voorbij waarin ik hen noem en over ze kan praten zonder dat daar gelijk het intense gemis aan te pas komt, maar dan zo ineens is het daar weer, wordt het getriggerd door iets wat je hoort, ziet of krijgt. Vorige week was zo’n momentje. Ik kreeg foto’s waar ik zelf opstond als vierjarige, foto’s die ik zelf niet eens kende en het liefste gelijk met mijn broer en zus wilde delen, omdat ik niet weet of zij die foto’s ooit gezien hebben, omdat zij mij misschien meer over die foto’s kunnen vertellen, maar misschien nog wel het meest omdat dat zou betekenen dat alles nog gewoon gewoon is.

Dat zijn de momenten dat het gemis snoeihard binnenkomt en me even terugwerpt in de tijd alsof ik ze gister verloren ben. En wat is het dan fijn dat er altijd die vriendin is die begrijpt hoe dat is en die mij leert dat rouwen mag. Vandaag, morgen en misschien nog wel veel langer, omdat rouwen nooit overgaat…

Riejanne Zwiers.

*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?

Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂