Zoals dagelijks scrolde ik door het lokale nieuws en daar stond het: Politie Hengelo spreekt afschuw uit over filmen reanimatie: “Respectloos en onbegrijpelijk.” Mijn maag draaide om, waar zijn we toch met z’n allen mee bezig? Iemand ligt te vechten voor zijn leven en jij vindt het nodig om dat te filmen? Realiseer je je dat dat ook kan gebeuren als een geliefde van jou voor zijn/haar leven vecht? Ik word hier zo boos van. Wat is het nut hiervan?
Hoe komt het überhaupt in je op om op zo’n moment je telefoon te pakken? Voel je je dan stoer, omdat jij erbij was, omdat jij het gefilmd hebt? Maakt dat jou toch een held? Als de mensen om jou heen vinden van wel, dan is er ook iets heel ernstigs mis met hen.
Onmiddellijk dwalen mijn gedachten af naar Frank. Een jeugdvriend die op zijn 21ste een fataal motorongeluk kreeg. Alsof dat nog niet erg genoeg was moesten we ’s avonds op tv toekijken hoe zijn motor op de grond lag. Hij haalde Hart van Nederland en hoe? Ineens was daar dat besef, dat dit soort beelden dagelijks uitgezonden worden, maar dat de familie en vrienden dat ook zien. Voor de een sensatie en voor de ander een keiharde confrontatie. Daar ligt de motor van je geliefde zoon, broertje en vriend, wetende dat het alleen zijn motor is, omdat hij afgevoerd is naar het mortuarium…
Hetzelfde gebeurde ons bij het overlijden van mijn zus. Op de dag van de crematie kwam de uitvaartbus en droegen wij haar het huis uit. Op de hoek stond een grote groep mensen, die kennelijk voor het eerst een uitvaartbus zagen of misschien vonden ze het wel interessant dat mijn zus alleen vrouwelijke dragers had, namelijk wij, haar familie. Schaamteloos pakten ze hun mobieltjes, om foto’s van dit tafereel te maken. Ik zag het, maar liet het los op dat moment, omdat niet zij, maar mijn zus de volle aandacht verdiende die dag. Toch liet het me niet echt los en toen de plechtigheid etc. achter de rug was, dwaalden mijn gedachten af…
Wat gebeurde er met die foto’s die gemaakt werden op een voor ons emotioneel moment, waarom maakte je die foto’s überhaupt? Zijn dat de foto’s die bij een typisch verjaardagsfeestje rondgaan, onder de noemer: wat ik laatst toch zag… Of werden deze foto’s ook schaamteloos doorgedeeld op app, omdat het zo interessant was wat je daar zag? Ik kan er zelf met de pet niet bij dat je met dat soort situaties schaamteloos je mobieltje pakt om foto’s te maken. Mijns inziens mag/moet je in zo’n situatie waar iemand in nood is je mobieltje alleen gebruiken om hulp in te schakelen en ja er zit een camera op, maar gebruik die gewoon om de mooie, gezellige momenten vast te leggen, daar voelt iedereen zich beter bij toch?
Laten we met ons allen weer teruggaan naar een stukje menselijkheid, elkaar in zijn/haar waarde laten en vooral de privacy van ons medemens respecteren. Zelf loop ik door als ik ergens een ambulance zie staan, omdat ik me altijd verplaats in de ander en het me vreselijk lijkt als iedereen daar op een kluitje staat, om te zien wat er met je gebeurt.
Laten we ons realiseren dat het feit dat iemand voor zijn/haar leven vecht geen nieuws is, wat als een malle gedeeld moet worden. Nu ben jij degene die dat filmpje maakt en het vol trots verspreidt, maar stel je voor dat jouw geliefde de volgende is die op een filmpje rondgaat, voel je je dan nog zo trots? Ik weet zeker van niet!
Riejanne Zwiers.
*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Samenlezenisleuker 