‘Heerlijk gruwelen zonder dat het over de top gaat’ kopt Vrij Nederland. Het staat groots geafficheerd op de titelpagina. Dat klopt niet, het is veel erger.
Het is nu acht jaar geleden dat Lucas, de zoon van Elena Blanco, is ontvoerd. Elena is de teamleidster van de BAC, de Brigada de Análisis de Codas, de speciale brigade voor moeilijk oplosbare zaken, gevestigd aan de Calle Barquillo. Via de 16-jarige Alberto Daniel maakt de lezer kennis met het Duistere Net oftewel het Purperen Netwerk dat beelden met een extreem karakter verspreidt. Niet gratis, nee, de kijkers moeten flink in de portemonnee duiken om mee te mogen ‘genieten’. Het is aan het clubje van de BAC om de organisatie die achter de verspreiding van de walgelijke beelden zit, in te rekenen. Dat is een moeizame zaak. Daar komt bij dat het team door allerlei oorzaken uit elkaar dreigt te vallen.
Conclusie
Het is een keiharde thriller. De zigeunerbruid was gelardeerd met tal van plezierige en interessante zijlijntjes, Het duistere net bestaat, na een mooi begin, uitsluitend uit donkere kanten met dodelijk verziekte en verknipte geesten en vooral extreem geweld. De eerste honderd bladzijden van de thriller sluiten feilloos aan bij De zigeunerbruid en worden gelardeerd met lichtvoetige opmerkingen -Ik ga zeker nog eens die grappa aanschaffen, een Carpené Malvolti Fine Vecchia Riserva, van Conrhliano uit Veneto- of over die goeroe die stelt dat seks een verheven staat van bewustzijn tot stand brengt zodat ieder dan met God en het leven verbonden is. Want verbinding daar draait het om, vooral in fysiek opzicht.
Of een lyrische beschrijving van Madrid.
Maar allengs verandert de toonzetting. De intro’s van de hoofdstukken, in schuin schrift, zijn zwanger van de donkerte en dreiging en beloven niet veel goeds, iets wordt voorgoed kapotgemaakt. Elena’s queeste wordt een helse tocht naar de reële taferelen binnen het Purperen Netwerk. Dat betekent veel mishandelingen en brute gewelddadigheid van lieden die, bezeten door geweld, compleet losgeslagen zijn.
Eerlijk is eerlijk, het is een boeiende 415 pagina’s tellende thriller. Verwacht geen psychologische diepgang of uiteenzettingen. De schrijver weet de spanningslijn en derhalve de lezer uitstekend vast te houden. En wat die schrijver betreft, er wordt hier en daar gesuggereerd dat er drie auteurs aan het werk zijn. Niets van gemerkt.
Naar mijn mening heeft de mysterieuze schrijver grenzen overschreden met het etaleren van keihard, zinloos geweld. Dat heb ik nog niet eerder zo ervaren en doet afbreuk aan het begrip thriller. Het heeft er niets mee te maken.
C’est le ton qui fait la musique.!!!
Drie sterren.
Jac Claasen.
*Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?*
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Samenlezenisleuker 