Gelukkig is Helen Fields niet in de levensgrote valkuil gestapt na het succes van Perfecte resten, een debuut waar de vonken èn het schrijfplezier vanaf spatten. Met als gevolg veel plezier en leesgenot voor de lezer, maar ook de moeilijke taak voor de auteur om met een spetterend vervolg te komen dat de verwachtingen van de lezers inlost. Is dat gelukt? En dan volgt er (bijna) altijd een quasi semi-wijsheid in de zin van: de vraag stellen, is hem beantwoorden.
Het boek opent daverend met de moord op Sim Thorburn, een opzienbarende en ongeremd, brutale moord, gepleegd te midden van een op en neer springende massa festivalgangers, waaronder zich Merel en Niek de Vries bevonden. Merel had wel een boosaardige lach opgemerkt. Het slachtoffer ligt nauwelijks op de snijtafel bij patholoog Ailsa Lambert of de rechercheurs Luc Callenach en Ava Turner worden naar het volgende adres gedirigeerd. Een adembenemende opening.
Conclusie:
Het boek van 474 bladzijden is ingedeeld in twee flinke delen. In het eerste deel worden het gestumper en gestuntel van de politie beschreven, die er maar nauwelijks in slaagt een vinger achter de merkwaardige, doelloze moorden te krijgen.
In deel II komen de achtergronden aan de beurt. En dan met name de taakomschrijving van de Moderator, heerlijk gewoon hoe Helen Fields zijn ‘werkzaamheden’ omschrijft. Dat draaiboek, dat verzin je toch niet. De inventieve Fields dus wel, die en passant de naam Sem Culpa, Zonder Schuld, introduceert, een van de vele cynische grappen in dit verhaal.
De interne ontwikkelingen op het politiebureau hebben grote invloed op het verhaal. Hoofdinspecteur Begbie wordt opgevolgd door de meedogenloze Overbeck, die de moordenaars in de beklaagdenbank wil hebben voor haar eerstvolgende functioneringsgesprek. Toch een kritische noot. Hier en daar laat Fields wat zaken liggen. Is Overbeck een kloon van Emily Baxter, de 32 jarige adhd rechercheur van Daniel Cole? En wat te denken van stalker Astrid Borde, die Callenach valselijk van verkrachting heeft beschuldigd? De verhaallijn wordt wel in beeld gebracht, maar verder niet uitgewerkt.Een ijzersterke thriller, waarin, traditioneel bijna, weer veel in wordt gegromd en geschreeuwd , met scherpzinnige, spannende, prima gedoseerde verhaallijn(en), goed gekarakteriseerde hoofdpersonen èn een scherpe, vileine, katterige stijl van schrijven, waardoor iedereen snel op z’n plaats gezet wordt en daar niet meer vandaan komt. Amusement van de bovenste klasse.
4,5 sterren.
Jac Claasen
**Vinden jullie het leuk ons op Facebook te volgen?
Like dan onze pagina Samenlezenisleuker en word om mee te kletsen over boeken lid van onze echte gezellige boekengroep! En dat kan hier: Samenlezenisleuker 📚🥂
Samenlezenisleuker 