Riejanne schrijft: Jeugdsentiment

Kennen jullie dat? Van die momenten dat je niet zo goed weet wat je moet doen en dan maar appjes gaat versturen? Zo’n momentje hadden Kaat, Crien en ik. Wat begon als een flauwe opmerking over belletje trekken resulteerde in het ophalen van onze jeugdherinneringen, de spelletjes, tv- programma’s en natuurlijk leuke anekdotes. Zo mooi om te zien dat we alle drie in een ander deel van Nederland opgroeiden en toch nagenoeg dezelfde programma’s keken en dezelfde streken hadden.

Kaat die heel dapper zei dat ze nog wel eens een dagje kind zou willen zijn, weer rennen en sprinten zoals een kind dat zo goed kan. Goed idee? Nee! We kwamen al gauw tot de conclusie dat we na een halve dag bekaf zouden zijn of op de bank zouden eindigen met gekneusde en/of dikke enkels. Ook weer het voordeel van ouder worden hè, de consequenties overzien wat ons dan op een bepaalde manier ook weer beschermt tegen rare onbezonnen dingen.

De rages die er vroeger altijd waren met het buitenspelen. Verstoppertje, touwtjespringen, knikkeren, rolschaatsen, stoeprandje, stand in de mand en niet te vergeten de klikklak! Wat een ellende was dat zeg. Blauwe pijnlijke polsen, maar opgeven was geen optie. Oh, en dat moment dat de rollerskate kwam als vervanging voor de rolschaatsen. Geel met blauw met zo’n grote knop aan de voorkant, waarmee je kon remmen. Onze conclusie was dat die knop in het begin alleen maar in de weg zat. Als je namelijk iets te ver naar voren boog lag je al met je snufferd op de grond!

Kaat vertelde dat ze uuuuren lang kon touwtjespringen en dan met dubbeltouw. Kennen jullie dat nog? Oh wee, als je dan niet goed draaide dan riep degene die moest springen steevast: Jij draait pannenkoeken! Toen ik vertelde dat ik mijn springtouw van vroeger nog had (ja ja, zo’n hele lange waar je dubbel touw mee kan springen) was de afspraak snel gemaakt. De volgende keer neem ik ‘m mee en mag Kaat laten zien hoe goed ze dubbel kan springen. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel bij opbiechten dat het een eenzijdige afspraak is hoor, Kaat weet hier niets van!

Het favoriete spelletje van Crien was spoorzoekertje, en ik ga er eigenlijk vanuit dat velen van jullie dat gespeeld hebben. Met stoepkrijt pijlen op de muur tekenen en daar natuurlijk opdrachten bij uitvoeren. Onze Crien kon dat urenlang spelen, jullie ook? Kaatsenballen konden we ook als de besten, en ik stel voor dat we een volgende keer gaan kijken of ons dat nog steeds zo makkelijk afgaat. De liedjes die erbij horen kennen we nog, dat werd wel duidelijk in de app.

Natuurlijk kwamen ook de tv-programma’s aan bod. Jullie kennen ze vast ook: Silas, Candy, Q&Q,  Stuif ’s in, Ren je rot, Klassenwerk en de familie Knots. Nou dat “kloddertje roze hier” van tante Til zullen velen van jullie zich nog wel kunnen herinneren. Q&Q kunnen we uiteraard nog steeds zingen hè, dus met ons geheugen zit het nog wel goed. Oh, en De Zevensprong, dat was zo spannend vroeger. Als klap op de vuurpijl konden Kaat en ik ook nog heel trots zeggen dat we De film van Ome Willem in het echt hadden gezien en beiden trots met zo’n blauw petje naar huis gingen.

Hoe mooi dat we elkaar hier weer zo in konden vinden, warme herinneringen met elkaar konden delen, een tijd waarin we eigenlijk alleen maar buiten speelden en dat zo volstrekt normaal was. Als de lantaarnpaal aan ging moest je naar binnen, zo simpel was het gewoon!

Ach en als je dan toch zo aan het kletsen bent komt natuurlijk het kattenkwaad ook aan de orde….   Ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar zo heilig als we lijken waren we dus zeker niet.

Ik weet nog goed dat onze AH vroeger een bovenverdieping had waar ze kleding en speelgoed verkochten. Oh, en die leuning van die trap mensen. Oranje met bruin en daar kon je zo mooi vanaf glijden. Steevast werden we beneden door de bedrijfsleider opgewacht die ons vertelde dat we niet van de leuning af mochten glijden, omdat dat veel te gevaarlijk was. Schuldbewust beloofden we de beste man dat we het nooit weer zouden doen. De man draaide zich enigszins gerust om en hoppa wij renden de trap alweer op voor de volgende glijpartij.

Belletje trekken deden we natuurlijk ook, en wie van jullie had gedacht dat het uitgerekend onze Crien was, die dan altijd vergat om weg te lopen? Nou wij niet hoor! Ach het zat Crien ook niet mee hoor. Bij voetbal was ze altijd het vliegende doel en wilde bovendien kassa worden als ze later groot was en daar werd ze natuurlijk mee gepest door haar broers. Ach Crien, ons maakt het helemaal niet uit wat je wilde worden, want we vinden je hoe dan ook leuk!

Oh, en onze Kaat kon er ook wat van hoor. Misschien kennen jullie het wel? Punaise, touwtje en een spijker en dan tikte je daarmee tegen de ramen aan. Tenminste dat was de bedoeling hè. Als je Karin Benjamins heet gaat dat toch wat anders. Dan pak je de hamer en slaat de spijker vast in het kozijn en natuurlijk niet bij je eigen huis, want daar deed je zulke dingen niet. Jullie snappen dat de angst echt toesloeg toen de bewuste bewoner ook nog eens riep dat hij echt wel wist waar ze woonde.

Mijn favoriete spelletje vroeger was taxietje spelen, samen met mijn beste vriendinnetje. De een was taxichauffeur en de ander als passagier achterop de fiets. De kunst was natuurlijk om de passagier zo snel mogelijk af te leveren en dat deden we dan ook. Tot dat moment dat ik als passagier achterop de fiets zat en mijn vriendinnetje een vrouw ondersteboven reed. Godsamme, de vrouw in kwestie boos en wij? Wij lagen slap van de lach op de grond met de fiets bovenop ons en konden geen woord meer uitbrengen. Nog even een spannend momentje toen de vrouw dreigde naar onze ouders te gaan, maar dat ging goed. Ze wist namelijk niet waar we woonden en dat was maar goed ook.

Eerder schreef ik al dat onze Crien vliegend doel was bij de voetbal, maar dat was niet geheel zonder risico hoor. Er was namelijk een buurman die de bal doormidden sneed als hij de kans kreeg. Natuurlijk pikte Crien dat niet! Als de beste man zijn auto gewassen had schoten zij met een pluimbuis plakbessen tegen zijn schone auto aan. Dat pikte de buurman niet, dus de politie kwam eraan te pas. Crien haar moeder verdedigde haar kinderen met verve en riep: “Dat doen mijn kinderen niet”, waarop ons altijd eerlijke Crien zei: “Ja, ik deed ’t meneer maar ga ik alstublieft niet naar de gevangenis?”

Jullie snappen denk ik wel dat we heerlijk gelachen hebben bij het ophalen van deze herinneringen en we vonden het zo leuk dat we het nu ook met jullie willen delen. Hoe mooi zou het zijn dat jullie door deze verhalen ook weer even terugdenken aan die tijd dat buiten spelen en kattenkwaad uithalen het belangrijkste was, dat je dat onbezorgde weer even naar boven kunt halen, en door het te delen weer heel even kind kunt zijn. Wij waanden ons weer even in onze jeugdjaren, en hoewel we die niet samen doorgebracht hebben, voelde het door de herkenning wel even zo……meiden, wat was het leuk en mooi om dit te delen. Wij zijn nog lang niet uitgepraat!

Riejanne Zwiers.