Met dank aan Owan Drake voor het recensie-exemplaar.
Auteur: Owan Drake
Serie: De Centurion #1 – Bruwick Anvilgard
Uitgever: Brave New Books
Aantal pagina’s: 37, ebook
Genre: Fantasy
Verschijningsdatum: november 2018
Over de auteur:
Owan Drake is het schrijvend alter ego van iemand die je misschien kent, maar misschien ook niet. Om persoonlijke redenen heeft hij er voor gekozen om zijn identiteit niet prijs te geven totdat hij zal sterven. Zijn debuutroman is de Zaden der Hoop Boek I – De Val van Hymír, gepubliceerd op 22-03-2017.
( Bron: www.hebban.nl )
Achterflap:
Ter nagedachtenis aan een van Owan Drake’s vrienden, die zichzelf van het leven beroofd heeft, komt hij met een bloedstollend verhaal waarin hij zijn emoties verwerkt!
In het universum van De Zaden der Hoop is er een onderdeel van de Koninklijke Garde, genaamd de Centurion; zij zijn gespecialiseerd in het doden van Nachtzaden. De Centurion bestaat uit drie hoofdleden. Het zijn zeer bekwame en kundige magiërs. In dit eerste deel van de trilogie volgen we Bruwick Anvilgard, die in een wel heel benarde positie komt te zitten. Weet hij zich hieruit te redden of sleurt hij de hele Centurion mee de afgrond in?
Mening:
Korte verhalen / Fantasy; dit is helemaal mijn ding, toch had ik altijd het idee dat het werk van Owan mijn ding niet zou zijn. Dan is een kort verhaal een fijne manier om daar achter te komen en mijn gevoel zat juist.
De Centurion wist me op geen enkel vlak te raken, wist me nergens te pakken en ik vraag me na het lezen af wat ik nu eigenlijk precies gelezen heb. In mijn ogen is het een kunst op zich om in een kort verhaal een volledig verhaal met krachtige karakters neer te zetten. En dat gegeven mis ik compleet in De Centurion. Het verhaal an sich gaat van de hak op de tak en ook de rode draad blijft een vraagteken. De schrijfstijl weet me niet te bekoren; regelmatig vind ik de zinnen onhandig of onsamenhangend geformuleerd, met zo her en der op een toon waarbij je je als lezer onderschat voelt. Het is me te eenvoudig en redactioneel gezien verdient dit verhaal ook extra aandacht.
Het gedrag van de personages is me een raadsel. De personages zelf komen ook niet binnen, ze zijn er maar ik ben ze ook zo weer vergeten. Owan staat aardig bekend om het gebruik van grofheid. Nu is het mij maar zelden te grof of te lomp, maar ik heb hier ondanks zo af en toe een grinnik, het gevoel dat het grof is om het grof zijn, dat het schelden is om het schelden. Ik zie de meerwaarde of het nut niet en dan ben je me kwijt. Dit is te kinderlijk voor de volwassene maar daartegenover schotel je dit je kind ook niet voor.
De Dankbetuiging na het Voorwoord is leuk gedaan en ook de toon is leuk en vol humor. Inhoudelijk kom ik echter tot de conclusie dat ik nergens onder de indruk ben. Jammer, het blijft persoonlijk en dan is het zoals het is.
Conclusie:
Anderhalve ster voor De Centurion.
Karin Meinen.
Samenlezenisleuker 