Deon Meyer heeft met de ‘Bennie Griessel’ reeks een reeks ijzersterke thrillers geschreven. Duivelspiek, 13 uur, 7 dagen, Cobra en Ikarus hebben niet alleen gemeen dat ze nagelbijtend spannend zijn, maar vooral dat het enorm mooie Zuid-Afrikaanse landschap veelal als decor dient voor de misdaden die de Eenheid Ernstige Delicten van het Direktoraat vir Prioriteits-Misdaadondersoeke, beter bekend als de Valken, probeert op te lossen. Daar komt bij dat de couleur locale zeer charmante kanten heeft door het gebruik van vele Afrikaanse namen.
In Prooi is dat nauwelijks het geval. En dat is een gemis. Na Ikarus was het vier jaren wachten op een nieuwe Bennie Griessel. De vreugde om het weerzien met Vaughn Cupido, Mbali Kaleni, Mooiwillem Liebenberg en de rest van het integere en onkreukbare team is groot. En daar draait het om: integer, niet omkoopbaar.
Het mooiste woord van het jaar moet wat mij betreft ‘staatskaping’ worden. Daar draait het allemaal om in dit boek. Meyer omschrijft dit als volgt: verregaande corruptie op regeringsniveau, waardoor bedrijven en andere omkopers het regeringsbeleid ( mede ) bepalen. Google maar eens op ‘Gupta broers Zuid-Afrika’. Een ander aspect waarom de boeken van Deon Meyer zo interessant zijn, betreft de gevolgen van het opheffen van de apartheid en de gevolgen daarvan voor het functioneren van de SAPS ( South African Police Services).
Deze inleiding is nodig om aan te geven dat Prooi één grote aanklacht is van Deon Meyer tegen het machtsmisbruik, nepotisme en corruptie in dit mooie land. De auteur verpakt dit in een thriller met een boodschap derhalve. In een tweetal verhaallijnen wordt dit alles uitermate gedoseerd op de lezer los gelaten. De ingenieuze en fraaie plot, heeft wel wat weg van een koude-oorlog-spionage-thriller van bijv. John le Carré, waarbij achter elke spion weer een andere spion klaar stond om de eerste af te knallen mocht hij of zij in de fout gaan.
Maar met vermelding van de zeer goede plot is het gedaan met het noemen van de mooie kanten van deze thriller. Het boek is mij enigszins tegengevallen. Een wel om twee redenen. Na de flitsende start, verzanden de verhaallijnen. Meyer schrijft te gedetailleerd en omstandig. Dat kan in bepaalde situaties een bepaalde leesflow genereren, in dit geval duurt het te lang. Met als gevolg te weinig opbouw van spanning. Met West-Europa, Nederland en Frankrijk , als belangrijke plaatsen van handeling, is Zuid-Afrika helaas te weinig in beeld. De connecties met Nederland zijn volop aanwezig. Van het Rijksmuseum waar het schilderij van Jan Mostaert hangt van ‘Christophle le More’ tot ‘ Ma belle amie’ van de Tee-set.
3,5 sterren.
Jac Claasen.
Samenlezenisleuker 