Jac las: Oktober-Søren Sveistrup****1/2

Over het boek:

Het extreem gewelddadige intro, spelend in 1989, op 31 oktober om precies te zijn, verhaalt van een aantal bloedige moorden. Het is een bloedbad, een welhaast horrorachtig scenario met twee overlevenden, een jongen en een meisje.

De auteur springt naar maandag 5 oktober nu. Laura Kjer wordt op een beestachtige manier afgemaakt. Een van haar handen is afgehakt. Er volgen nog twee wrede moorden, op vrouwen, waarbij opnieuw sprake is van afgezaagde ledematen.

Nieuwe scène. Naia Thulin en Mark Hess worden op de zaak gezet, als onderdeel van een heel team van de afdeling Moordzaken met aan het hoofd de streber Nylander. Thulin en Hess zijn interessante figuren. Hess is om disciplinaire redenen vanuit het hoofdkantoor van Europol in Den Haag zolang teruggeplaatst naar Kopenhagen, en Thulin wil weg naar NC3, de cybercriminaliteit. Het vlot niet tussen die twee.

Snelle scènewisseling. Naar de opening van het parlementaire jaar in Denemarken. Rosa Hartung, minister van sociale zaken, wiens 12 jarige dochter vorig jaar spoorloos verdwenen is, keert terug in de politieke arena na een lang  ziekteverlof, en trekt, niet onverwacht, alle aandacht naar zich toe. Bijzonderheid: iemand heeft de moord op haar dochter bekend, echter het stoffelijk overschot is nooit gevonden.

De lezer is al aan het gissen.

Wie is de dader van de moorden in oktober nu en is er een verband met de  ontvoering c.q. moord op Kristine Hartung? En hoe moeten we de slachtpartij op 31 oktober 1989 plaatsen?

Conclusie:

Oktober is een vrij spectaculaire thriller, waarin de auteur in staat is gebleken  het hele boek de spanning er in te houden. En dat is een hele prestatie, want het boek telt 542 bladzijden.

Voor een groot deel is dit gelukt door de vele scènewisselingen en bijbehorende cliffhangers aan het einde van de hoofdstukjes, 130 in getal, cliffhangers die stuk voor stuk de illusie geven van geweldige ontwikkelingen, maar dat lang niet altijd zijn. Søren Sveistrup is een uiterst geroutineerde, functionele schrijver.

Personen, omstandigheden, achtergronden en de geschiedenis van hoofdpersonen, worden zorgvuldig en boeiend uit de doeken gedaan. Daar blijft het bij. Geen zijlijntjes of interessante toelichting op onderwerpen die het boek net wat extra’s kunnen geven. De auteur beschrijft een eenduidige verhaallijn, die hier en daar rammelt. Maar een kniesoor die daar op let. Verrassend genoeg ontbreekt het aan psychologische diepgang bij veel hoofdrolspelers , Naia Thulin en Mark Hess zijn overigens wel behoorlijk uitgewerkt.

De enorme spanning is het gehele boek door aanwezig, dankzij een werkelijk ingenieus plot, en dat vergoedt veel, heel veel. Maar niet alles. De kale schrijfstijl gooit toch wat roet in het eten.

4,5 sterren.

Jac Claasen.

NB: Het is onbegrijpelijk dat de uitgever de oorspronkelijke titel Kastanjemanden (Kastanjemannetje) niet heeft gehandhaafd. En ook die gotspe ‘literaire thriller’ staat weer prominent op het voorblad. Ik kan u verzekeren, er is niets literairs te vinden in dit boek. Het is een uiterst leesbare wegleesthriller van grote klasse. Niet meer en niet minder.