Fred Vargas – Een dodelijk venijn
Over het boek
De hele club, het hele team is nog aanwezig na zijn uitstapje naar IJsland. Spoedig zit commissaris Jean-Baptiste Adamsberg weer in zijn dagelijks ritme. Zijn oplossingspercentage neemt alsmaar toe.
Maar dan, twee doden door het gif van een kluizenaarsspin en dan nog een derde. Bij Jean-Baptiste vormen de gedachten zich al voordat hij heeft nagedacht. De bubbels, de belletjes in de bloedbaan doen zich gelden. Hij weet dat er iets aan de hand is, terwijl er in het geheel nog geen zaak is. Hij dramt door maar de zaak loopt telkens dood in een of andere baai of ander water. De uitdrukking ‘ We naderen de 52ste breedtegraad’ krijgt een andere betekenis. De doorbraak. Die komt maar niet.
Rebellie dreigt binnen het team. Voor de tweede keer binnen een jaar. Wat is er met Adamsberg aan de hand? Waar is zijn verbeeldingskracht en zijn verdraagzaamheid? En Danglard, zijn oudste vriend, doet hij een gooi naar het leiderschap? Volgt een confrontatie? En dat allemaal over het gedoe met de kluizenaarsspin.
Conclusie
De Loxosceles rufescens = de kluizenaarsspin
Dit kleine spinnetje en dan met name het miniscule beetje gif dat het beestje kan produceren speelt bijna de hoofdrol in deze 392 tellende literaire thriller annex vertelling. Een van de weinige keren dat deze betiteling ook feitelijk correct is.
#MeToo heeft zijn sporen nagelaten en komt duidelijk naar voren in dit boek. Sterker nog , de thematiek van de seksuele intimidatie, aanranding, misbruik en prostitutie speelt een hoofdrol in dit boek. In twee verhaallijnen nog wel. De gevolgen zijn schrijnend en grotesk en worden door Vargas uitvergroot neergezet. Een mooi stuk historie maar ook de psychologie van het groepsgedrag en het verband tussen gif en impotentie zijn mooie zijlijntjes.
Fred Vargas heeft weer een geweldig boek gepubliceerd. Een boeiend verhaal waarin de verschillende leden van het team, die allemaal wel een rare tik hebben, hun rol spelen. De plot zit goed en lekker ingewikkeld in elkaar. De Monty Python achtige humor wordt weer rijkelijk uitgestrooid over de lezer.
‘You love it of you hate it’ zoals men in goed Nederlands zegt.
Maar dat geldt eigenlijk voor de gehele reeks rond Adamsberg. Wie eenmaal gegrepen is door de bijzondere schrijfstijl waarin de couleur locale, de historie en psychologie maar ook de eigenaardige humor en de tegendraadse manier van oplossen van Jean-Bapiste elk hun eigen plaats hebben, zal dit boek in een mum van tijd uitgelezen hebben.
Vier sterren.
Jac Claasen.
