Giphart en Kluun – Het eeuwige gezeik.
Tussen alle thrillers door lees ik geregeld een hoofdstukje uit Het eeuwige gezeik. Ook al heb je een hekel aan een of beide schrijvers, dit werkje heeft eeuwigheidswaarde, zoals de titel ook reeds vermeld.
Tussen alle mogelijke vormen van het toebrengen van lichamelijk letstel in die maar verzonnen kunnen worden door de thrillerauteurs, is het goed even je zinnen te verzetten. Het beste doe ik dat bij een treurniswekkend, echt gebeurd verhaal.
Het verhaal van het Nederlands elftal, dat om honderd verschillende redenen er nooit in is geslaagd wereldkampioen voetballen te worden.
Het Eeuwige Gezeik van Kluun en Ronald Giphart kreeg de prijs voor het slechtste sportboek van 2017. ‘Dit wordt de komende jaren in treurigheid niet meer overtroffen,’ vindt juryvoorzitter M. Smeets, die zich niet kan heugen zo’n slecht boek onder ogen te hebben gekregen. ‘En dat wil heel wat zeggen,’ aldus de 83-jarige Smeets. Dit zegt natuurlijk meer over Smeets zelf dan over de inhoud van dit boek. Een betere reclame is er niet.
Dit, in een jolige, studentikoze stijl, geschreven handboek, bevattende de manier om géén wereldkampioen te worden, is uiterst volledig onderbouwd. Dus laat Smeets c.s. maar jammeren Giphart en Kluun, jullie hebben een verdomd leuk stuk werk geleverd met dit boek.
Ik moet eerlijk toegeven dat de depressieve staat waarin ik verkeer na het kennisnemen van het speurwerk van een gescheiden, aan de drank geraakte, uitgebluste, met kinderen tobbende en achter te jonge vrouwen aan jagende inspecteur, het meest probaat wordt opgelost door een hoofdstukje te lezen van de jacht op de eeuwige roem, door de Nederlandse voetbalelite of wat daarvoor door mag gaan.
Dit hilarische, uiterst vermakelijke boek, is een aanrader.
Zeker voor mij. Het trauma van 1974 meegemaakt hebbende en al het gejeremieer in de jaren daarna, was het een waar genoegen om wat achtergronden te leren kennen van het collectieve falen van het Nederlands elftal. Tegelijkertijd wordt dan duidelijk dat het winnen van het EK in 1988, het slechtste is wat Nederland kon overkomen.
Onderstaand enige citaten uit het voorwoord. Dan weet u wat u te wachten staat.
Met hartelijke voetbalgroet,
Jac Claasen.
Voorwoord:
In de zomer van 1988 won Nederland haar eerste en enige internationale prijs ooit. Het land werd ondergedompeld in een bad van superioriteit: eindelijk waren we de besten.
Van Europa dan.
De beste van de wereld zijn we nooit geworden. Dat is een hele prestatie voor een land dat spelers voortbracht als Bep Bakhuys, Abe Lenstra, Faas Wilkes, Kees Rijvers, Johan Cruijff, Willem van Hanegem, Frank Rijkaard, Ronald Koeman, Marco van Basten, Ruud Gullit, Dennis Bergkamp, Clarence Seedorf, Patrick Kluivert, Edgar Davids, Edwin van der Sar, Ruud van Nistelrooij, Robin Van Persie, Arjen Robben en trainers als Rinus Michels, Louis van Gaal, Johan Cruijff en Guus Hiddink.
1974. 1978. 1998. 2010. 2014. In meer dan de helft van alle WK’s waaraan Nederland deelnam, haalden we de halve finale. We speelden drie WK finales en twee halve finales. En toch werden we het nooit. Telkens als er iets goed dreigde te gaan, ging het fout met Oranje. Commentator Herman Kuiphof sprak bij de 2-1 van Gerd Müller in de finale van het WK 1974, het beste toernooi dat we ooit speelden: ‘Zijn we er toch ingetuind!’
Kuiphof had gelijk, maar niet zoals hij het bedoelde.
We verloren niet van de Duitsers
We verloren van onszelf.
Dát is het verhaal van Nederland.
Altijd – we herhalen: altijd – gebeurt er iets waardoor Nederland zichzelf onderuit haalt. Commentatoren van buitenlandse kranten en tv-zenders vragen zich met open mond af hoe wij het toch voor elkaar krijgen om onszelf uit het toernooi te kegelen. Conflicten met sponsors. Conflicten over geld. Conflicten tussen spelers. Conflicten tussen spelers en trainer. Conflicten tussen spelers en bond. Conflicten tussen spelers en pers. Penaltydrama’s. Geslachtsziektes. Vuurwerkbommen. Kaartincidenten. Kaartenregens. En, de rode draad in Het Eeuwige Gezeik: Johan Cruijff.
Samenlezenisleuker 