Riejanne schrijft: Heimwee naar een ver verleden.

 

 

Heimwee naar een ver verleden.

Kennen jullie het gevoel dat je soms zo terugverlangt naar de plekjes die vroeger zo bijzonder voor je waren? Waar je onbezorgd en onbevangen speelde, niet wetend wat je allemaal nog te wachten staat? Vanmiddag was ik bij zo’n plek waar ik vroeger heel vaak kwam: De Loenense watervallen. Het was zeker 35 jaar geleden dat ik daar voor het laatst geweest was. Hoe bijzonder dat ik het gevoel van vroeger weer terugkreeg toen ik daar bij het water stond. In mijn beleving was de waterval vroeger groter, maar dat zal wel het gevoel en aangezicht zijn van het kleine meisje dat ik toen was. Natuurlijk was het toen een grote waterval, ik was immers nog heel klein. Hoe leuk was het vanmiddag om de verwonderende gezichtjes te zien van de kinderen die naar de waterval keken. Zou ik daar vroeger ook op die manier naar gekeken hebben?

Starend naar het water gingen mijn gedachten terug en zag ik mezelf weer met blote voetjes door het water lopen….en even was daar weer het gemis aan hen die er niet meer zijn, maar die ik zo graag zou vertellen dat ik weer bij de watervallen was geweest. Inderdaad, de watervallen waar ik vroeger met hen kwam, waar mijn herinneringen zo met hen verweven zijn. En wat prijs ik me gelukkig dat ik die herinneringen heb. Dat ik hier als klein meisje onbevangen kon spelen, zonder het besef dat ik hier ooit zonder mijn dierbaren naar terug  zou gaan.

Zo zouden we alles moeten beleven, onbevangen! Helaas gaat die onbevangenheid er wel af als we ouder worden, omdat er altijd wel weer iets is dat ons bezighoudt, wat we moeten doen etc. Maar hoe fijn zou het zijn als we nu nog onbevangen herinneringen konden maken? Herinneringen die ooit heel dierbaar worden, die we koesteren, omdat ze je door de moeilijke momenten heen kunnen helpen. Die we bewaren in een speciaal plekje in ons hart en tevoorschijn kunnen halen op momenten dat we weer naar die tijd verlangen. Die we kunnen delen met de mensen die ons nu dierbaar zijn.

Soms zou ik willen dat ik ze op kon pakken. Ze in een doosje willen stoppen waarin ze altijd tastbaar zullen zijn, gewoon omdat de herinnering dan niet kan vervagen. Niet een plaatje in een fotoboek, maar een totale herinnering, waarbij ik ook de gezichtsuitdrukkingen van mijn dierbaren moeiteloos naar voren kan halen. Om het moment dat we ooit samen deelden weer opnieuw te beleven, zoals ik dat vanmiddag bij de Loenense watervallen weer heel even mocht doen.

Zo ver weg, maar toch dichtbij……

Riejanne Zwiers.