Met dank aan LetterRijn voor het recensie-exemplaar.
Over de auteur:
Koen D’haene (Wevelgem, 1964) schreef eerder zes jeugdromans , o.m. Gek van een eiland (2010) en De oversteek (2014). IJs is zijn eerste spannende roman voor volwassenen.
Cover:
In één woord: geweldig. Prachtig gewoon, ik zou hem direct oppakken.
Achterflap:
Sarah heeft het niet makkelijk om Mats te volgen naar de berghut op de flank van de Dent Blanche. Hij kijkt niet naar haar om en houdt een stevig tempo aan. Maar ze houdt vol. Boven wachten een schitterende zonsondergang en een romantische nacht in een verlaten berghut. Tot ze de deur van de zeshoekige hut openen. Die zomer wordt het leven van twee dolverliefde mensen helemaal overhoopgegooid. Achttien jaar later worden ze opnieuw geconfronteerd met wat er toen gebeurde. Ze moeten terug naar de Dent Blanche.
Hij is niets veranderd. Alleen draagt hij nu een bril. En is hij vijftien jaar ouder geworden.
‘Hallo,’ zegt hij. ‘Je herkent me toch, hè.’
Ik zeg niets. Ik deins achteruit, voel mijn hart tekeergaan. Ik kan niets zeggen nu. Voor de tweede keer vandaag sta ik met mijn mond vol tanden. Maar dit is anders. Ik vind geen woorden. Ik open de deur, laat hem binnenkomen en ga hem zwijgend voor tot in de keuken.
Mening:
De mooie cover in combinatie met de achterflap maakten dat ik echt zin had in dit boek. Ik ben niet van het verklappen, maar zie hier het begin van de proloog:
“Ze gleed ontzettend snel over de sneeuw. Als een losgeslagen projectiel. Stuurloos. Snoeihard.”
Met een spannend proloog als dit grijpt D’haene me dus direct bij de kladden!
Vervolgens word je meegenomen in het heden en verleden van Sarah. Het verhaal is goed, onderhoudend en de schrijfstijl is bijzonder prettig. Toch word ik niet volledig ingepalmd. Ik mis een uitdieping van de personages waardoor bepaalde dialogen soms wat onlogisch op me overkomen. Waarom reageer je zo en hoezo kom je tot zulke vérgaande beslissingen, zijn vragen die bij me bleven hangen. Ook de herhalingen van gedachtegangen en gevoelens met betrekking tot Mats hadden wat mij betreft wat minder gemogen. Ik kon me meerdere malen slecht inleven in de personages en ze wisten me zelfs te irriteren. Dat laatste kan ik dan overigens wel weer waarderen.
De sterke kanten van IJs zaten voor mij in de beeldende schrijfstijl, het goede en met vlagen ook spannende verhaal met echt ook onverwachte wendingen en een meer dan prima plot! Ook richting einde is het genietend lezen en dan het laatste hoofdstuk… Voor mij een fantastische afronding van een toch wel bizar en geweldig verhaal. Het blijft een zeer bijzonder iets, de liefde!
Conclusie:
Spanning: 3.5
Schrijfstijl: 4
Leesplezier: 3.5
Psychologie: 2.5
Plot: 4.5
Originaliteit: 4
Drie en halve sterren voor IJs.
Karin Meinen.
Samenlezenisleuker 
Klinkt als een boek voor mij… dus op mijn lijstje
LikeGeliked door 1 persoon